উলংগ বিজয়ী আৰু উবাণ্টু
এটা কলেজ হোষ্টেলৰ ৰেগিঙৰ কাহিনী৷ এটা হোষ্টেলৰ নতুনকৈ অহা ছাত্ৰসকলক গোট খুওৱা হ’ল৷ তেওঁলোকক প্ৰত্যেককে একোখনকৈ গামোচা লগত লৈ আহিবলৈ কোৱা হ’ল৷ আৰু কাপোৰ সলাই কেৱল গামোচাখন পিন্ধিবলৈ কোৱা হ’ল৷ ৫০জনমান গাত গামোচাখন মাত্ৰ থকা ছাত্ৰক এটা ডাঙৰ উদং কোঠাত সুমুৱাই দিয়া হ’ল৷ তাৰপাছত কি কৰিব লাগিব তাৰ নিৰ্দেশ দি কোঠাৰ দুৱাৰ বন্ধ কৰি কোঠাটোৰ লাইট নুমুৱাই দিয়া হ’ল৷ লাইট নুমুৱাই দিয়াৰ লগে লগে বহু সময় ধৰি কোঠাটোৰ পৰা ভীষণ চিঞৰ-বাখৰ, হুলস্থূলৰ শব্দ ভাঙি আহিল৷ কোঠাৰ বাহিৰৰ জ্যেষ্ঠ ছাত্ৰসকলে ইজনে সিজনলৈ চাই মুখ টিপি হাঁহিলে৷ প্ত মিনিটমানৰ পাছত কোঠাটোৰ লাইট পুনৰ জ্বলাই দি কোঠাৰ দুৱাৰ খুলি দিয়া হ’ল৷ এইবাৰ আহিল খেলখনৰ বিজয়ীজনক বিচাৰি উলিওৱাৰ সময়৷ এজন হৃষ্ট-পুষ্ট-বলিষ্ঠ ছাত্ৰৰ হাতত ওলাল ১৭খন গামোচা৷ খেলখন আছিল– লাইট নুমুওৱাৰ লগে লগে সকলোৱে আনৰ গামোচা কাঢ়ি ল’ব আৰু যিজনে আটাইতকৈ অধিক গামোচা কাঢ়ি ল’ব তেওঁক বিজয়ী বুলি ঘোষণা কৰা হ’ব৷ তেনেদৰে গণনা কৰাৰ পাছত প্ৰথম, দ্বিতীয় আৰু তৃতীয় স্থান পোৱা তিনিজনক বিচাৰি উলিওৱা হ’ল৷ তেওঁলোকক বিজয়ী ঘোষণা কৰা হ’ল৷ তিনিওজনৰ হাতত আটাইতকৈ অধিক পৰিমাণৰ গামোচা আছিল৷ অৰ্থাৎ তেওঁলোকে নিজৰ শক্তি, সামৰ্থ্যৰে আনৰ গামোচা কাঢ়ি আনিব পাৰিছিল৷ কিন্তু আন সকলো ছাত্ৰৰ দৰে তেওঁলোক তিনিওজনো উলংগ আছিল৷ তেওঁলোকে আনৰ গামোচা কাঢ়ি আনিব পাৰিছিল, কিন্তু নিজৰ গামোচাখন ৰক্ষা কৰিব পৰা নাছিল৷ তেওঁলোকৰ নিজৰ গামোচা আনে কাঢ়ি নিছিল৷ তেওঁলোক বিজয়ী হৈছিল, কিন্তু উলংগও হৈছিল৷ তেওঁলোকৰ হাতত বহু গামোচা কিন্তু নিজৰ পিন্ধি থকা গামোচাখন তিনিওজন বিজয়ীয়ে হেৰুৱাইছিল৷ সেই ভীষণ হুলস্থূলৰ মাজত এজন অতি নিশকটীয়া ছাত্ৰই ভয়ত বিতত হৈ কুচি-মুচি কোঠাটোৰ এটা কোণত বহি আছিল৷ খেলৰ উন্মাদনাত কোনেও তালৈ চকু দিয়া নাছিল৷ সি কাৰো গামোচা কাঢ়ি আনিব পৰা নাছিল৷ সি খেলখনত ভাগেই লোৱা নাছিল৷ কিন্তু সিয়েই একমাত্ৰ ছাত্ৰ আছিল যাৰ কঁকালত তেতিয়াও এখন গামোচা আছিল৷ সেই ভয়ত তত্ হেৰুৱাই খেলত ভাগ নোলোৱা ছাত্ৰজন উলংগ হোৱা নাছিল৷ খেলৰ উন্মাদনা, উত্তেজনাৰ মাজত তাক সকলোৱে উপেক্ষা কৰিছিল, ভীত-সন্ত্ৰষ্ট সেই ল’ৰাটো সেই প্ৰেক্ষাপটত অদৃশ্য হৈ ৰৈ গৈছিল৷ তাৰ অস্তিত্বক সকলোৱে আওকাণ কৰিছিল৷
এজন নৃতত্ত্ববিদে দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ গাঁও এখনত তেওঁৰ গৱেষণাৰ কাম কৰি থাকোঁতে এদিন গাঁৱৰ শিশুবোৰক গোটাই এখন খেল পাতিলে? তেওঁ এডাল গছৰ তলত এটা পাচিত এপাচি চকলেট থ’লে আৰু শিশুবোৰক কেইশফুটমান আঁতৰিলৈ নি ক’লে যে যিয়ে দৌৰি গৈ প্ৰথমে পাচিটো পাব, তেওঁ গোটেই পাচিটোৰ চকলেটৰ অধিকাৰী হ’ব৷ তেওঁ শিশুবোৰক শাৰী পাতি থিয় কৰাই ক’লে যে তেওঁ দৌৰিবলৈ কোৱাৰ লগে লগে সিহঁতে দৌৰিব লাগিব৷ তেওঁ এক-দুই-তিনি দৌৰা বুলি চিঞৰিলে৷ নৃতত্ত্ববিদজনে হিলদল ভাঙি চকলেটৰ পাচিটোৰ পিনে দৌৰা এজাক শিশু দেখিব বুলি ভাবিছিল৷ কিন্তু তেওঁ দেখিলে প্ৰতিটো শিশুৱে ইটোৱে সিটোৰ হাত ধৰি একেলগে চকলেটৰ পাচিটোৰ পিনে দৌৰিছে আৰু একেলগে একে সময়তে পাচিটো থকা গছডাল পাইছে আৰু যিহেতু সিহঁত প্ৰত্যেকেই প্ৰথম হৈছে, গতিকে পাচিটোৰ চকলেটখিনিও সিহঁতে নিজৰ মাজত সমানে ভগাই লৈছে৷ দৃশ্যটো দেখি হতভম্ভ হৈ পৰা নৃতত্ত্ববিদজনে সিহঁতক সুধিলে– সিহঁতে কিয় তেনেকুৱা কৰিলে? সিহঁতে উত্তৰ দিলে– উবাণ্টু৷
উবাণ্টু শব্দটো আফ্ৰিকাৰ জুলো আৰু হোচা জনজাতিৰ ভাষাৰ পৰা উদ্ভৱ হৈছে৷ আন সকলো আছে কাৰণেই মোৰ অস্তিত্ব সম্ভৱ হৈছে৷ অকলে মোৰ অস্তিত্ব সম্ভৱ নহয়৷ আন সকলো দুখত থাকিলে মই অকলে কেনেকৈ সুখী হ’ম?
সেই ৫০জন ছাত্ৰই উবাণ্টু কি জানিলে, বুজিলে, বিশ্বাস কৰিলে সিহঁতৰ এজনো বিজয়ী নহ’লহেঁতেন, কিন্তু কোনো উলংগও নহ’লহেঁতেন৷