ফলাফলৰ দিন

আজি ফলাফলৰ দিন; জয় অথবা পৰাজয়ৰ দিন৷ যিসকলে ইতিমধ্যে নিৰ্বাচনত প্ৰতিদ্বন্দ্বিতা কৰি জয় অথবা পৰাজয়বৰণ কৰিছে, তেওঁলোকৰ বাবেও নতুনকৈ প্ৰাৰ্থী হোৱাসকলৰ সমানেই উত্তেজনাপূৰ্ণ দিন৷ কেৱল প্ৰাৰ্থীসকলৰ বাবেই নহয়, ৰাজনৈতিক দলসমূহৰ সদস্য, ভোটাৰ ৰাইজ তথা সৰ্বসাধাৰণ লোকৰ বাবেও সমানেই গুৰুত্বপূৰ্ণ এটা দিন৷ আজিৰ দিনটোতেই প্ৰাৰ্থী তথা ৰাজনৈতিক দলবোৰৰ লগতে ৰাজ্যখনৰো অনাগত পাঁচটা বছৰৰ ভাগ্য নিৰ্ণয় হ’ব৷ ফলাফলৰ পাছত সমালোচনা, তৰ্ক-বিতৰ্ক যিধৰণৰেই নহওক কিয়, ৰাজ্যৰ ভাগ্য নিৰ্ণয় কৰোঁতা কিন্তু মূলতঃ ভোটাৰ ৰাইজেই৷ অৱশ্যে, ৰাইজে কেতিয়াও এই দায়বদ্ধতা মানি নলয়৷ ইয়াৰ অন্তৰালত কেইবাটাও কাৰণ থাকে৷ ৰাইজৰ ৰাজনৈতিক অজ্ঞতা, আৰ্থিক অসহায়তা, হীনমন্যতা, দল-প্ৰতিনিধিৰ ছল-চাতুৰি আদি হৈছে এনে কাৰণ, যাৰ বাবে ভোটাৰ ৰাইজ নিজৰ ক্ষমতাৰ প্ৰতি উদাসীন হৈ থাকে৷ আজিৰ দিনটোৱেই সৃষ্টি কৰে এখন প্ৰাচীৰৰ, যিখনৰ এটা দিশত ৰজা আনটো দিশত প্ৰজাসকলে ভিন্ন অৱস্থান কৰিবলগীয়া হয়, যদিও ই গণতন্ত্ৰৰ নিয়ম নহয়৷ এইবাৰো নিশ্চয় ইয়াৰ ব্যতিক্ৰম নহ’ব৷ এক অজান যাদুকৰৰ যাদু-স্পৰ্শ লাগি নিৰ্বাচিতসকলৰ জীৱনলৈ সোণালী সুযোগবোৰ নামি আহিব৷ এইসকলৰ আগে-পাছে ঘূৰি ফুৰা এদলৰ জীৱনকো এনেবোৰ সুযোগৰ বতাহে স্পৰ্শ কৰি যাব৷ এচামে হিতাধিকাৰীৰ তালিকাত নিজৰ নাম সুমুৱাবৰ বাবে দালালসকলৰ পিছে পিছে দৌৰিব৷ এটা সাধাৰণ অথচ মৰ্যাদাপূৰ্ণ জীৱন-যাপন কৰাৰ সপোন দেখা অথচ তোষামোদ কৰিব নজনা অথবা তোষামোদ কৰি ভাল নোপোৱাসকলে নিৰাশাত ডুব যাব৷ কোনো কোনো প্ৰকৃততেই বিদ্ৰোহী হ’ব আৰু কোনো কোনোৱে আন্দোলন কৰাৰ চেলু বিচাৰি ফুৰিব৷ বিগত কালছোৱাত এইবোৰেইতো হৈ আহিছে৷ প্ৰতিশ্ৰুতি আৰু প্ৰৱঞ্চনাই মূলমন্ত্ৰ নোহোৱাহেঁতেন, আজি দেশৰ আন বিকাশশীল ৰাজ্যৰ শাৰীত অসমো বহিব পাৰিলেহেঁতেন৷ জীৱ-বৈচিত্ৰ্যৰে সমৃদ্ধ ৰাজ্যখনত আজিকোপতি প্ৰাকৃতিক সম্পদৰাজিৰ সদ্ব্যৱহাৰ নহ’ল৷ সুজলা-সুফলা গুণবিশিষ্ট হৈও ছিকিমৰ দৰে প্ৰস্ফুটিত হৈ নুঠিল৷ ‘উত্তৰ-পূবৰ দুৱাৰমুখ’, ‘লুক-ইষ্ট’, ‘এক্ট-ইষ্ট’, ‘অষ্ট-লক্ষ্মী’ ইত্যাদি শ্ৰুতিমধুৰ-অৰ্থগধুৰ শব্দাংশৰ মাজত সোমাই থাকি ৰাজ্যখনৰ বিকাশ এক বুজাব নোৱৰা সাঁথৰৰ মাজত ৰৈ গ’ল৷ সমস্যাৰ সমাধান বিচাৰি আন্দোলনৰ পাছত আন্দোলন বাঢ়িল, অথচ সমাধান দূৰৈৰ কথা, সমস্যাৰ সংখ্যাহে বাঢ়িল৷ দেশৰ আন ৰাজ্য নালাগে, উত্তৰ-পূবৰ ৰাজ্যকেইখনৰ মাজতেই অসমৰ বিকাশৰ স্থিতি হ’লগৈ সৰ্বনিম্ন৷ আজিৰ পৰা দুটা দশকৰ পূৰ্বে ৰাজ্যখনৰ যি স্থিতি আছিল আজিও প্ৰায় একেই; অন্ততঃ মানৱ বিকাশৰ সূচক পৰিসংখ্যাই সেই কথাকে প্ৰমাণ কৰে৷ ১৯৯০ চনত অসমৰ মানৱ বিকাশ সূচক আছিল ০.৪১১৷ উত্তৰ-পূবৰ আনকেইখন ৰাজ্যৰ স্থিতি আছিল এনেধৰণৰঃ অৰুণাচল প্ৰদেশ ০.৪৩৭, মণিপুৰ ০.৪৯৫, মেঘালয় ০.৪৫৬, মিজোৰাম ০.৫২৫, নাগালেণ্ড ০.৫৩১, ছিকিম ০.৫৪১ আৰু ত্ৰিপুৰা ০.৪৪৭; অৰ্থাৎ, অসমৰ স্থান সৰ্বনিম্নত৷ ২০১৮ চনত দেখা গ’ল, অসমৰ মানৱ বিকাশ সূচক ০.৬১৪, পূৰ্বতকৈ উন্নত৷ কিন্তু, অন্য সাতখন ৰাজ্যৰ সূচক হ’লগৈ অৰুণাচল প্ৰদেশ ০.৬৬০, মণিপুৰ ০.৬৯৬, মেঘালয় ০.৬৫৯, মিজোৰাম ০.৭০৫, নাগালেণ্ড ০.৬৮৯, ছিকিম ০.৬৭৯, ত্ৰিপুৰা ০.৬৫৮৷ গতিকে, উত্তৰ-পূবৰ ৰাজ্যবোৰৰ ভিতৰত অসমৰ স্থিতি আজিকোপতি সৰ্বনিম্ন৷ অসমক জাকতজিলিকা কৰিবলৈ দল-সংগঠনৰ হেতা-ওপৰা, নিতে নতুন নেতাৰ জন্ম; অথচ ৰাজ্যখনৰ মূল স্বৰূপ এইটোহে৷ আজি ফলাফলত জয়লাভ কৰাসকলে এইবোৰ কথালৈও অলপ মন কৰক৷ কিহৰ বাবে ৰাজ্যখন এনেদৰে এক সমস্যাৰ ভাণ্ডাৰত পৰিণত হ’ল, ৰাইজৰ প্ৰতিনিধি তথা সেৱক হিচাপে নতুনকৈ জয়লাভ কৰাসকলে এনেবোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচাৰি উলিয়াওক৷ ৰাজ্যখনক প্ৰকৃতাৰ্থত বিকাশৰ পথত আগবঢ়াই নিয়াৰ পৰিকল্পনা লওক আৰু বাস্তৱায়িত কৰক; তেনে কাৰ্যইহে জয়লাভৰ প্ৰকৃত মৰ্যাদা প্ৰতিফলিত কৰিব৷