হিন্দু-মুছলমানৰ ঐক্য-সংহতি আৰু সত্ৰত নাৰীৰ প্ৰৱেশাধিকাৰ

অসমীয়া জাতিৰ ভাগ্য, সত্তা, চিন্তা আৰু স্বপ্নৰ লগত নিবিড়ভাৱে জড়িত, অসমীয়া জাতিৰ মধ্যমণি মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ প্ৰধান শিষ্য আছিল– গাৰোৰ গোবিন্দ, নগাৰ নৰোত্তম, মিকিৰৰ বলাই, মুছলমানৰ চান্দসাই, মিৰিৰ পৰমানন্দ, কছাৰীৰ ৰামানন্দ, বণিয়াৰ হৰিদাস, কৈৱৰ্তৰ পূৰ্ণানন্দ আৰু ৰাধিকা, আহোমৰ নৰহৰি, কোঁচৰ মূৰাৰি আৰু ভুটীয়াৰ জয়ানন্দ আৰু দামোদৰ৷

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ দ্বাৰা প্ৰচাৰিত ভাগৱতী বৈষ্ণৱ ধৰ্মত অস্পৃশ্যতা, জাতিভেদ, বৰ্ণভেদ, জীৱ হিংসা আদিৰ স্থান নাই৷ ভাগৱতী বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ মূলমন্ত্ৰ হ’ল– এক দেউ, এক সেউ, এক বিনে নাই কেউ৷

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে বৰদোৱা আৰু মাজুলীৰ পৰা আহি বৰপেটাৰ পাটবাউসীত সত্ৰ পাতি একশৰণ নামধৰ্ম প্ৰচাৰ কৰিছিল আৰু পাটবাউসীত ১৫৪৬ চনৰ পৰা ১৫৫৫ চনলৈ স্থায়ীভাৱে বসতি কৰিছিল৷ ফলত পাটবাউসী, বৰপেটা আদি ঠাই পৱিত্ৰ তীৰ্থভূমিত পৰিণত হ’ল৷

আজি বিভিন্ন জনগোষ্ঠীৰ বসতিস্থল এই বৰপেটাৰ মুখ্য ধৰ্মাৱলম্বী লোক হ’ল হিন্দু আৰু মুছলমান৷ কিছুমান জনজাতীয় লোকৰ মাজত খ্ৰীষ্টান ধৰ্মৰো প্ৰভাৱ পৰিলক্ষিত হয়৷

বিভিন্ন ধৰ্ম আৰু বৰ্ণৰ লোকক একশৰণ ধৰ্মত শৰণ দি এক বৰ্ণ-বিভাজনহীন মহান অসমীয়া জাতীয় সমাজ গঠনৰ বাবে মহাপুৰুষজনাই সৰ্বতোপ্ৰকাৰে চেষ্টা কৰাৰ ফলৰূপে বৰপেটা এখন ধৰ্মনিৰপেক্ষ ঠাই হিচাপে পৰিচিত হৈছিল ষোল শতিকাৰ পৰাই৷

গুৰুজনাই বিভিন্ন ধৰ্ম-বৰ্ণৰ লোকক শৰণ দি বৈচিত্ৰ্যময় আধ্যাত্মিক সমাজ গঠন কৰিছিল৷ চান্দসাই আছিল প্ৰথম মুছলমান, যিজনে একশৰণ হৰিনাম ধৰ্মত শৰণ লৈ ধৰ্মীয় সহনশীলতা আৰু উদাৰতাৰে জাতীয় সু-সমন্বয় সাধনৰ এক  উৰ্বৰ ক্ষেত্ৰৰ ৰূপ দিয়াৰ বাটকটীয়া৷

মাধৱদেৱৰ এজন প্ৰধান শিষ্য আছিল ইছলামধৰ্মী যৱনৰ জয়হৰি৷ জয়হৰিয়ে বৰপেটা আৰু সুন্দৰীদিয়া সত্ৰৰ টুপৰকাথিত বহি নাম-কীৰ্তন কৰাৰ উপৰি সত্ৰ দুখন চোৱা-চিতা, চাকি-বন্তি জ্বলোৱা আৰু মাহ-প্ৰসাদ বিলোৱা আদি কাম কৰিছিল৷ শাস্ত্ৰ আলোচনাতো ভাগ লৈছিল৷

শংকৰদেৱৰ শিষ্য চান্দসাইৰ বংশধৰসকলে পাটবাউসীত আৰু মাধৱদেৱৰ শিষ্য যৱনৰ জয়হৰিৰ বংশধৰসকলে সোণাকুছি আৰু ভেল্লা অঞ্চলত আজিও বসতি কৰি আছে৷ এই পৰিপ্ৰেক্ষিতত এইটো পৰিলক্ষিত হয় যে এই দুয়োজন শংকৰী সাধকে বৰপেটাৰ হিন্দু-মুছলমানৰ মাজত এক ধৰ্মীয় সমন্বয় সাধন কৰি পৱিত্ৰ ক্ষেত্ৰত পৰিণত কৰাত অভূতপূৰ্ব অৰিহণা যোগাই থৈ গৈছে৷ 

মুছলমানে সত্ৰৰ নাম-প্ৰসংগত নিৰ্বিবাদে যোগদান কৰিছিল৷ আনকি বৰগীত, নাম-কীৰ্তন আদিত ইছলামিক প্ৰভাৱ পৰিছিল৷ উদাহৰণস্বৰূপে মাধৱদেৱ বিৰচিত বৰগীতত আছে–

কলিৰ কাল তুমি চাহেব হৰি৷

নাহি নাহি আৰ তোমাৰ হৰি সৰি৷৷

ভয়ো ভাই সাৱধান, যাৱে নাহি ছুটে প্ৰাণ৷

গোবিন্দেৰ ফৰমান, নিকটে মিলিব জান৷৷

মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ ‘এক দেউ, এক সেউ, এক বিনে নাই কেউ’, ‘পৰৰ ধৰ্মক নিহিংসিবা কদাচিত, কৰিবা ভূতক দায়া সকৰুণ চিত্ত’ আদি মহৎ বাণীৰ দ্বাৰা উদ্বুদ্ধ হৈ বৰপেটাৰ হিন্দু-মুছলমানৰ মাজত সত্ৰ, নামঘৰ, মছজিদ, মাজাৰ আদিৰ প্ৰতি যি এক অতুলনীয় সমশ্ৰদ্ধাৰ ভাব বিদ্যমান, সি অৱৰ্ণনীয়, এক অনুভূতিৰ প্ৰপঞ্চ৷ হাউলী আৰু ভৱানীপুৰৰ মাজৰ মুছলমান অধ্যুষিত অঞ্চল, ধূপগুৰি সত্ৰ, কমলপুৰ সত্ৰ, ঘিলামাৰী সত্ৰ আদি সমন্বয়-সম্প্ৰীতিৰ এক দৃষ্টান্ত৷ এই সত্ৰসমূহৰ সংৰক্ষণ আৰু চোৱা-চিতাৰ ক্ষেত্ৰত স্থানীয় মুছলমানৰ সহযোগিতাৰ নিদৰ্শন ভাৰতীয় ধৰ্মীয় ঐতিহ্যৰ উজ্জ্বল চানেকি৷ ২০০৭ চনত কয়াকুছি, কুঁজাৰপীঠ আৰু ভক্তৰদবাৰ ইছলামধৰ্মী শিল্পীসকলে মহাপুৰুষৰ ধৰ্মীয় উদাৰতাৰ ভিত্তিত সাংস্কৃতিক চিন্তাপ্ৰৱাহ আৰু সত্ৰীয়া ঐতিহ্যৰ প্ৰতি সন্মান জনাই গঢ়ি তুলিছে ‘চান্দসাই ভাওনা দল’৷

জিলাখনৰ মুছলমান সমাজত হিন্দুসমাজৰ দৰে মাহ, হালধি, দূৱৰিবন, সেন্দূৰ আদিৰ ব্যৱহাৰ এক উল্লেখযোগ্য দিশ৷ গীত-মাততো শ্ৰীকৃষ্ণ, শ্ৰীৰামচন্দ্ৰ, চান্দ সদাগৰ, বেউলা-লক্ষীন্দৰ, বৃন্দাৱন আদিৰ উল্লেখ আছে৷

অসমীয়া ভাষাক মাতৃভাষা হিচাপে আঁকোৱালি লোৱা, অসমীয়া ভাষা-সংস্কৃতিৰে উদ্বুদ্ধ অসমীয়া মুছলমানসকল অনেক ক্ষেত্ৰত হিন্দুধৰ্মী অসমীয়াতকৈ বেছি অসমীয়া বুলি ক’লেও অত্যুক্তি কৰা নহয়৷

স্বৰূপাৰ্থত অসমত হিন্দুৰ ধৰ্মীয় কামত ব্যৱহাৰ কৰা অনেক বাচন-বৰ্তন মুছলমান লোকে তৈয়াৰ কৰা৷ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ পানী অনা বাচনটো মুছলমান কাৰিকৰে সজাই দিছিল৷ আনহাতে, গুৰুজনায়ো উপহাৰস্বৰূপে পোৱা শুদ্ধ বগা পাটৰ মীৰ্জা [এবিধ মুছলমান পোছাক] পিন্ধিবলৈ অলপো কুণ্ঠাবোধ কৰা নাছিল৷ সত্ৰীয়া নৃত্যৰ পোছাকতো মুছলমানী পোছাকে প্ৰভাৱ পেলাইছিল৷ বৰদোৱাৰ নামঘৰৰ লাইখঁুটাটো মুছলমান ভকতৰ হতুৱাই স্থাপন কৰিছিল৷ মহাপুৰুষজনাই ধৰ্ম, বৰ্ণ-বৈষম্যৰ প্ৰাচীৰ ভাঙি বহুধাবিভক্ত অসমীয়া জাতিটোক মহান অসমীয়া জাতি হিচাপে গঢ়িবলৈ সাজিছিল বৰ্ণাঢ্য তোৰণ৷

‘কুকুৰ, শৃগাল, গৰ্দভৰো আত্মাৰাম

জানিয়া সবাকো পৰি কৰিবা প্ৰণাম’ বুলি কোৱা মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেেৱ আৰু 

‘মোৰ মনত আন ভাব নাই অ’ আল্লা

মোৰ মনত নাই আন ভাব,

হিন্দু কি মুছলমান, একে আল্লাৰ ফৰমান

আখৰত একে আল্লাৰ নাম৷’ –বুলি কোৱা আজান ফকিৰৰ শান্তি-সম্প্ৰীতি অৰু ঐক্য-সংহতিৰ ভেটিত গঢ়ি উঠা অসমীয়া সমাজত হিন্দু-মুছলমানৰ মাজত সম্প্ৰীতি সদায় অটুট থাকিব, আমি এই সম্প্ৰীতি সদায়ে জীয়াই ৰাখিব লাগিব৷

মনত প্ৰশ্ন জাগে– এইখন অসমত জাতি-ধৰ্ম, বৰ্ণ-নিৰ্বিশেষে সকলো মানুহৰ নামঘৰ, সত্ৰ, মন্দিৰ, মছজিদ, মাজাৰ আদিত প্ৰৱেশৰ অধিকাৰ থাকিব লাগে৷ সকলো এক ঈশ্বৰৰে সন্তান– ধৰ্মৰ নামত মানৱতাক কলুষিত কৰাৰ প্ৰৱণতা কিয়?

বৰপেটা সত্ৰত নাৰীৰ প্ৰৱেশতো বাধা আৰোপ কৰা হৈছে৷ মাতৃ ঈশ্বৰৰ বিকল্প৷ কোৱা হয়– God can not be everywhere, therefore ণ্ড্ৰঙ্গ made mothers. মাতৃয়ে জন্ম দিয়া সন্তানটোৱে সত্ৰত প্ৰৱেশ কৰিব পাৰে, কিন্তু মাতৃয়ে নোৱাৰে৷ কাৰো প্ৰৱেশে মন্দিৰ, মছজিদ, গিৰ্জা আদি ধৰ্মীয় অনুষ্ঠান কলুষিত কৰিব নোৱাৰে, বঢ়াব পাৰে সৌষ্ঠৱ৷ সামাজিক শ্ৰেণীভেদৰ, বৰ্ণ-ধৰ্মভেদৰ ব্যৱধানৰ কুঁৱলী আঁতৰাই সকলোকে খোজ কঢ়াৰ জন্মগত অধিকাৰ মহাপুৰুষজনাই প্ৰদান কৰিছিল৷ নামঘৰ, সত্ৰ আদি স্থাপনৰ উদ্দেশ্য হ’ল শান্তি-সম্প্ৰীতি আৰু জাতীয় ঐক্য-সংহতি অক্ষুণ্ণ ৰখা– কলাসুলভ জীৱন চেতনাৰ সঞ্চাৰ কৰা আৰু একত্ৰে সমৱেত হৈ ভগৱানক প্ৰাৰ্থনা কৰা৷

স্বৰূপাৰ্থত অসমীয়া মুছলমান অসমীয়া জাতীয় জীৱনৰ অবিচ্ছেদ্য অংগ৷ ১৯৬০ চনৰ ভাষা আন্দোলন, ১৯৭২ চনৰ মাধ্যম আন্দোলনত মুছলমানৰ অৱদান অনস্বীকাৰ্য৷ অসমীয়া মুছলমান অবিহনে অসমীয়া ভাষা-সংস্কৃতিয়ে আজি এই অৱস্থাত উপনীত হ’ব নোৱাৰিলেহঁতেন৷

মুছলমানক বৰপেটা সত্ৰত প্ৰৱেশ কৰিবলৈ দিলে সত্ৰৰ মৰ্যাদা হ্ৰাস নাপায়৷ ভগৱানৰ স্থান কলুষিত নহয়৷ হিন্দু-মুছলমান সকলো ভগৱানৰ সন্তান– হিন্দু, মুছলমান, খ্ৰীষ্টান, জৈন, বৌদ্ধ, শিখ আদি ধৰ্ম মানুহৰহে সৃষ্টি৷ মানৱ ধৰ্মইহে প্ৰকৃত ধৰ্ম– পৰম পিতা ভগৱানৰ সৃষ্টি৷ সত্ৰত প্ৰৱেশ কৰাৰ আগতে মুছলমানে ধৰ্মান্তৰিত হ’ব লগাৰ যুক্তি আছে জানো? বৰপেটা সত্ৰ এনেকুৱা এখন সত্ৰ নহয়, যাক আন ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ প্ৰৱেশে নিম্নগামী কৰিব৷ ভগৱান সৰ্বত্ৰ বিৰাজিত৷ ভগৱান প্ৰাপ্তিৰ আশাত সকলো ধৰ্মৰ মানুহ সকলো স্থানলৈ যোৱাৰ অধিকাৰ থকাটো বাঞ্ছনীয়৷ ধৰ্মৰ ভেটি ভীতি নহয়, প্ৰীতিহে৷ ধৰ্মান্ধতাই আমাক পোহৰৰ পৰিৱৰ্তে অন্ধকাৰতহে নিক্ষেপ কৰে৷

মুছলমানৰ দেহৰ ঘামেৰে সিক্ত বুট-মাহ, চাউল আদি আমি নামঘৰ, সত্ৰ আদিত ভগৱানৰ উদ্দেশ্যে আগবঢ়াওঁ, অথচ মুছলমানৰ প্ৰৱেশ নিষিদ্ধ, ই জানো যুক্তিসংগত? পৰম্পৰাৰ নামত সকলো ক্ষেত্ৰতে এইদৰে খামোচ মাৰি ধৰি ৰখাৰ প্ৰৱণতা পৰিহাৰ কৰাটো বাঞ্ছনীয়৷ ড॰ ৰাধাকৃষ্ণনে কৈছিল–  পৰম্পৰাগত দৃষ্টিভংগীতকৈ সময়সাপেক্ষ বৌদ্ধিক দৃষ্টিভংগী শ্ৰেষ্ঠতৰ৷

মহাপুৰুষ শ্ৰীশংকৰদেৱ পৰিৱৰ্তনৰ অগ্ৰদূত আছিল৷ তেওঁ পুৰণি পৰম্পৰাগত সংস্কাৰ, প্ৰথা আদি বৰ্জন কৰি পৰিৱৰ্তিত পৰিস্থিতিৰ পৰিপ্ৰেক্ষিতত সময়ৰ নতুন প্ৰমূল্যক সমাজৰ অগ্ৰগতিৰ আহিলাস্বৰূপে গ্ৰহণ কৰিছিল৷

আনহাতে, অসমৰ সকলো ক্ষেত্ৰতে মহিলাৰ প্ৰৱেশাধিকাৰ আছে– বৰপেটা সত্ৰ ব্যতিক্ৰম হোৱাৰ অৰ্থ বুজি নাপাওঁ৷

মুম্বাইৰ হাজি আলি সকলো ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ বাবে উন্মুক্ত৷ তামিলনাডুৰ ভৈলাংকানি গিৰ্জাত হিন্দু, মুছলমান আৰু খ্ৰীষ্টানে নিজৰ নিজৰ মতে প্ৰাৰ্থনা কৰে৷ দৌলতাবাদৰ দুৰ্গৰ ওচৰত ভাৰতমাতা মন্দিৰ– ইয়াত হিন্দু, মুছলমান, পাৰ্চী সকলোৱে মূৰ দোঁৱায়৷ কৰ্ণাটকৰ চিকমা-গালুৰৰ পাহাৰীয়া অঞ্চলত পীৰ হজৰত দাদা হায়াম মীৰ খালাদাৰৰ দৰগাহ– হিন্দু-মুছলমানে নিজ নিজ আৰ্হিৰে প্ৰাৰ্থনা কৰে৷ স্বৰ্ণ মন্দিৰৰ আধাৰশিলা স্থাপন কৰিছিল ১৫৮৯ চনৰ জানুৱাৰীত লাহোৰৰ মিঞামীৰ নামৰ এজন ধৰ্মপ্ৰাণ মুছলমানে৷

যিজন মুছলমান সম্ৰাট ঔৰংগজেৱে ভাৰতৰ আন ৰাজ্যত হিন্দুৰ ওপৰত জিজিয়া কৰ বহুৱাইছিল, সেইজনেই অসমৰ উমানন্দ দেৱালয়ক মাটি দান কৰি হিন্দু ধৰ্মৰ পৃষ্ঠপোষকতা কৰিছিল৷ অসম ধৰ্মীয় সম্প্ৰীতিৰ প্ৰাণকেন্দ্ৰ সৌ তাহানিৰ দিনৰ পৰাই৷

কবীৰ হিন্দু নে মুছলমান মতভেদ আছে– তেওঁ ডাঙৰ-দীঘল হৈছিল এটি মুছলমান তাঁতী পৰিয়ালত৷ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱে কবীৰৰ মঠ দৰ্শন কৰিছিল, তেওঁৰ নাতিয়েককো লগ ধৰিছিল৷ মাধৱদেৱক কৈছিল–

‘কবীৰ কেৱল ভক্ত জানিবা নি(য়৷’

সকলো ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ প্ৰতি ইমান উদাৰ গুৰু দুজনাই স্থাপন কৰা সত্ৰত মুছলমান আৰু নাৰীৰ প্ৰৱেশ নিষিদ্ধ কৰাটো সমীচীন নহয়৷ ৰজস্বলা নাৰী অপৱিত্ৰ নহয়৷ নিজৰ ঘৰতো গোসাঁইথান থাকে– নাৰী ঘৰৰ পৰা আঁতৰি নাযায়৷ মাতৃ মহাকাশতকৈও বিশাল, মহাসাগৰতকৈও গভীৰ, হীৰাতকৈও উজ্জ্বল৷ এজন মাতৃ এজন পিতৃতকৈ এশগুণে শ্ৰেষ্ঠ৷ মাতৃ মানৱজাতিৰ দৃশ্যমান ভগৱানস্বৰূপ৷ 

সেয়েহে বৰপেটা সত্ৰত সকলোৰে প্ৰৱেশাধিকাৰৰ কথা পুনৰ বিবেচিত হোৱা উচিত৷ শ্ৰীকৃষ্ণ, হজৰত মহম্মদ, যিশুখ্ৰীষ্ট, শংকৰদেৱ, মাধৱদেৱ নাৰীৰে পুত্ৰ৷ জননী জন্মভূমিশ্চ স্বৰ্গাদপি গৰীয়সী৷ সকলো ধৰ্মাৱলম্বী লোকৰ দেহৰ তেজে, দেহৰ ঘামে, চকুলোৱে একে কথাকে নকয় জানো?

এই আপাহতে আমি অনুৰোধ জনাব খুজিছোঁ– জাতি, ধৰ্ম, বৰ্ণ নিৰ্বিশেষে বৰপেটা জিলাবাসীয়ে বৰপেটা সত্ৰৰ পৰাই সজোৰে প্ৰতিবাদ আৰম্ভ কৰক, কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ ধৰ্মৰ নামত বিভেদকামী নীতিৰে বাংলাদেশী হিন্দুক সংস্থাপিত কৰি অসমীয়া ভাষা, কৃষ্টি-সংস্কৃতি নিঃশেষ কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰৰ বিৰুদ্ধে৷