শিক্ষাৰ্থীক বৃত্তিমুখী কৰি তোলক

মানৱ জীৱন সুশৃংখল আৰু  স্বাচ্ছন্দ্যভাৱে জীয়াবলৈ হ’লে যিকোনো বৃত্তিত নিয়োজিত হ’বই লাগিব৷ সেই বৃত্তিৰ জৰিয়তে অৰ্থৰ আগমন হ’ব৷ বৰ্তমান প্ৰতিযোগিতাৰ যুগ৷ বৰ্তমান জীৱনৰ প্ৰতিটো খোজতেই অৰ্থৰ অতি প্ৰয়োজন৷ নহ’লে এখোজ দি এখোজ আগুৱাবলৈ থমকি ৰ’ব লগা হয়৷ যুগ সলনি হ’ল৷

সম্প্ৰতি গাঁও কিম্বা চহৰ  সকলোতে নিবনুৱা সমস্যাই গা কৰি উঠিছে৷ লাখ লাখ নিবনুৱাই জীৱন নামৰ নাওখন সফলতাৰে চলাই নিবলৈ অপাৰগ হৈছে৷ হা-হুতাশাই জীৱনৰ পাথেয় হৈ ৰৈছে৷ কোনোৱে হয়তো মানৱ  জীৱনৰ পৰা পলাবলৈ আত্মঘাতী হ’বলগা হৈছে৷ ইয়াৰ মূলতে কি? সাধাৰণ জনতাৰ লগতে চৰকাৰেও এই দিশটোৰ প্ৰতি নিৰীক্ষণ কৰি কেৱল পৰ্যালোচনা আৰু ভুৱা আশ্বাসতে সীমাবদ্ধ থকা অনুচিত৷ লগতে উঠি অহা যুৱক-যুৱতীসকলেও পঢ়া শেষ  কৰি কেৱল চৰকাৰী চাকৰিলৈ আশা পালি ৰৈ থকাও অনুচিত৷ নিজৰ সামৰ্থ্য অনুসৰি কৰ্মত নিয়োজিত হোৱা বাঞ্ছনীয়৷

আগতে নিম্ন প্ৰাথমিক বিদ্যালয় আৰু উচ্ছ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়সমূহত ‘হাতৰ কাম’ দিয়া হৈছিল৷ এতিয়াও অৱশ্যে এই কৰ্মটো চলি আছে৷ মাটিৰ সামগ্ৰী, বাঁহ-বেতৰ কাম আৰু সামগ্ৰী, খেৰ-সূতা, হাত চিলাই আদিৰ  লগতে বৰ্তমানে শাক-পাচলিৰ খেতি, ফুলৰ খেতি, ৰং-তুলিকাৰ কাম, কাগজৰ পৰা তৈয়াৰ কৰা নিত্য নতুন সামগ্ৰী, জেওৰা-জপনা দিয়া কাৰ্য, নৃত্য-গীত, নাটকৰ কৰ্মশালা, গণিত আৰু বিজ্ঞান বিষয়ৰ কৰ্মশালা আৰু প্ৰদৰ্শনী,  কম্পিউটাৰ শিক্ষা, খেলা-ধূলা আদি বহুখনি দিশ সাঙুৰি ‘হাতে-কামে কৰি শিকোঁ’ এই নীতি বাহাল ৰাখিছে৷ ইয়াৰ অৰ্থ কি? আচলতে সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰী শাৰীৰিক আৰু মানসিকভাৱে সমান নহয়৷ কিছুসংখ্যকে পঢ়া-শুনাৰ দিশটো সুন্দৰকৈ চলাব পাৰে, কিছুৱে নোৱাৰে৷ গতিকে যিসকলে পঢ়া দিশটো আগবঢ়াব নোৱাৰে, সেইসকলে ইয়াৰ যিকোনো এটা কাম শিকি ল’লে ভৱিষ্যতৰ বাট প্ৰশস্ত হোৱাত সহায়ক হ’ব৷ সেয়েহে সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক সকলো দিশ আৰু ইয়াৰ প্ৰয়োজনীয়তা সম্পৰ্কে সুন্দৰকৈ শিকোৱা শিক্ষক-শিক্ষয়িত্ৰী, অভিভাৱকৰ কৰ্তব্য আৰু দায়িত্ব৷ ঠিক সেইদৰে এইবোৰ আয়ত্ত কৰিবলৈ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীৰ আগ্ৰহো নিতান্তই প্ৰয়োজন৷ ইয়াৰ বাবে কিন্তু নূ্যনতম শিক্ষাখিনি আহৰণ কৰিবই লাগিব৷ কাৰণ শিক্ষা আমাৰ মৌলিক কৰ্তব্য আৰু মৌলিক প্ৰয়োজন৷

এই বৃত্তিমূলক কাৰ্যসমূহ পৰিচালনা কৰিবলৈ যাওঁতে আমি কিছু দিশ গুৰুত্বসহকাৰে বিবেচনা কৰি উপযুক্ত সামগ্ৰীৰে উপযুক্ত পৰিৱেশ গঢ়ি তুলিব লাগিব৷ সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে যাতে সমানে অংশগ্ৰহণ কৰিব পাৰে, সেয়া মন কৰিব লাগিব৷ প্ৰতিটো বিষয়ৰ একোজন উপযুক্ত সমল ব্যক্তিৰ অতি প্ৰয়োজন৷ শৈক্ষিক সময় নষ্ট নকৰাকৈ বছৰৰ বাকী সময় যেনে শনিবাৰ, গ্ৰীষ্ম বন্ধৰ কিছুদিন, বাৰ্ষিক মূল্যায়নৰ পাছত কিছুদিন– এই দিশবোৰ পৰিচালনা কৰিবলৈ সামগ্ৰী আৰু সমল ব্যক্তিক প্ৰদানৰ বাবে প্ৰয়োজন হোৱা মাননীৰ খৰচ চৰকাৰে প্ৰদান কৰি শিক্ষক আৰু ছাত্ৰ উভয়কে উপকৃত কৰিব পাৰে৷ ইয়াৰ বাবে শিক্ষক সমাজ আৰু ছাত্ৰ সমাজেও কেৱল আলোকচিত্ৰ প্ৰকাশ আৰু প্ৰচাৰৰ উদ্দেশ্যে নকৰি সঁচা অৰ্থত আন্তৰিকতাৰে শিকিব আৰু শিকাবলৈ যত্নৱান হোৱাহে প্ৰয়োজন৷

এই কৰ্মবোৰে ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক উপকৃত কৰিব৷  নিজৰ কৰ্ম বা চাকৰিৰ অৱসৰৰ পাছতো প্ৰতিজনে নিজৰ দৈনন্দিন প্ৰয়োজনীয় সামগ্ৰী নিজেই তৈয়াৰ কৰি ল’ব পাৰিব৷ লগতে কম পৰিমাণে হ’লেও বিক্ৰীৰ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰিব৷ বৰ্তমান বহুসংখ্যক যুৱক-যুৱতীয়ে বোৱা-কটা, পৰিবহণ ব্যৱস্থা, বেপাৰ-বাণিজ্য, কৃষি- কাৰ্য, সামগ্ৰী ডেলিভাৰী, চিত্ৰ-শিল্প, অভিনয়, নাটক, লিখা-মেলা কৰিও সংস্থাপনৰ বাট মোকলাই নিজৰ লগতে পিতৃ-মাতৃ আৰু সমাজলৈও সু-বাৰ্তা কঢ়িয়াই আনিছে৷ লগতে ইয়াৰ উত্তৰোত্তৰ কামনাৰে চৰকাৰে আৰু দৃঢ় আৰু পদক্ষেপ গ্ৰহণ কৰাৰ থল আছে৷