ভাষণৰ ফুলজাৰিত শস্য উৎপাদন নহয়

দেশৰ অৰ্থনীতি শক্তিশালী কৰাত কৃষকৰ গুৰুত্ব অপৰিসীম৷ কৃষকৰ অন্তৰাত্মাৰ কান্দোন অনুভৱ কৰিব নোৱৰা শাসন ব্যৱস্থাৰ পদে পদে বিপদঘণ্টা বাজে৷ মানৱ সভ্যতাৰ অৰুণোদয়ৰ শুভক্ষণত সংঘবদ্ধ কৃষি-ব্যৱস্থাই স্থায়ী সামাজিক বসতিৰ পাতনি মেলিছিল৷ ঋণ লৈ কৃষিকাৰ্যত জড়িত কৃষকে উৎপাদিত সামগ্ৰীৰ উচিত মূল্য নাপাই পৰিশেষত সবৰ্স্বান্ত হৈ  আত্মহত্যা কৰাৰ অনেক উদাহৰণ আমাৰ দেশত আছে৷

অসমৰ কৃষকৰ উৎপাদিত সামগ্ৰী উচিত মূল্যত ক্ৰয় কৰি চাহিদা অনুপাতে শীতলীকৰণ ভঁৰালত জমা ৰখা ফলপ্ৰসূ চৰকাৰী ব্যৱস্থা আজিও গঢ়ি নুঠিল৷ এসময়ৰ মুঠ জনসংখ্যাৰ ৭০জন লোকেই কৃষিকাৰ্যত জড়িত আছিল৷ বৰ্তমান প্ৰকৃত কৃষকৰ সংখ্যা কমি আহিছে৷ কৃষিকাৰ্যত সুবিধাৰ বাবে পূবৰ্ৰ দৰে যৌথ পৰিয়াল নাই৷ একক পৰিয়াল বৃদ্ধি হ’ল৷ ফলত কৃষিকাৰ্যলৈও পৰিৱৰ্তন আহিল৷

গ্ৰামাঞ্চলৰ ৰাইজে কৃষিকাৰ্যৰ লগত জড়িত৷ বিশেষকৈ অসমত গ্ৰাম্য অৰ্থনীতিত যোগাত্মক প্ৰভাৱ পেলোৱাত ধানখেতিৰ গুৰুত্ব অতি বেছি৷ ধান বেচিয়েই লাভৱান হৈ ঘৰৰ যাৱতীয় খৰচৰ ভাৰসাম্য ৰক্ষা কৰি চলিব পৰা ব্যৱস্থা আছিল৷ এইবাৰ আঘোণৰ পথাৰত বোকা৷ বোকা-পানী গচকি ধান দাবলগীয়া হৈছে৷ অতি কষ্টৰে ডাঙৰি বান্ধিবলগীয়া হৈছে৷ আজিকালি এবিঘা মাটিত ধানখেতি কৰোঁতে কৃষকৰ যি ব্যয় হয়, সেই ব্যয় উৎপাদিত ধানৰ বজাৰ মূল্যৰ সমতুল্যহে হয়৷ কঠীয়া পৰাৰ পৰা ধান চপোৱালৈকে প্ৰতি খোজত অৰ্থ ব্যয় নকৰিলে, নিজৰ মাটিকেইডৰাত লখিমী থোকে আঘোণত হাঁহি নামাৰে৷

সেয়েহে ধানখেতিৰ প্ৰতি অনীহা ভাব এটা গা কৰি উঠা পৰিলক্ষিত হয়৷ এইক্ষেত্ৰত অসমৰ প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশ আৰু চৰকাৰী নীতি-নিৰ্দেশনায়ো ক্ৰিয়া কৰে৷ তদুপৰি অসমৰ কৃষকৰ একে ঠাইতে মাটি নাই৷ অ’ত এডৰা, ত’ত এডৰা৷

প্ৰতিবিঘা মাটি টেক্টৰেৰে চহাই ৰুবৰ উপযোগী কৰোঁতে ব্যয় হয় ৮০০ৰ পৰা ১,০০০ টকা, কঠীয়া পৰাৰ পৰা তোলালৈকে ব্যয় হয় ৬০০ টকাৰ পৰা ৭০০ টকা৷ ৰোৱনীৰ বাবদ ব্যয় ৭০০ৰ পৰা ৮০০ টকা, দাৱনীত ব্যয় ১,০০০ৰ পৰা ১,২০০ টকা, সাৰ ৩০০ টকা৷ মৰণা মৰা আৰু আনুষংগিক খৰচ ৫০০ৰ পৰা ৭০০ টকা৷ মুঠ খৰচ প্ৰায় চাৰি হাজাৰ টকা৷ কীট-পতংগ আৰু বানে খেতিপথাৰ নষ্ট কৰিলে কৃষকৰ ভঁৰালত শূন্য একোটা জমা হয়৷ অসমৰ কৃষিপথাৰত অঞ্চলভেদে বান্দৰ আৰু বন্যহস্তীৰ উপদ্ৰৱ আছেই৷ পূবৰ্তে যৌথ পৰিয়াল থাকোঁতে খেতিৰ সমস্ত খৰচ ৰাহি হৈছিল৷

বৰ্তমান চৰকাৰৰ বিনামূলীয়া চাউল বিতৰণৰ আঁচনি বাহাল আছে৷ গ্ৰামাঞ্চলৰ দুখীয়া ৰাইজে ৩০ কেজিকৈ চাউল পায়৷ গাঁৱত আধি খেতি কৰা মানুহ পাবলৈ নাই৷ পূবৰ্তে ব’হাগ বিহুৰ দিনাই আধি মাটি বিচাৰি ভিৰ কৰা মানুহৰ এখন জীৱন্ত ছবি আজি ক’তো পাবলৈ নাই৷ চৰকাৰে যে সমগ্ৰ জীৱনজুৰি বিনামূলীয়া চাউল নিদিয়ে, ই নিশ্চিত৷ নিজে খেতি কৰা চাউল আৰু আমদানিকৃত চাউলৰ গুণাগুণ সম্পৰ্কে আমাৰ কাৰো দৃষ্টি নাই৷ তদুপৰি চৰকাৰী ধানৰ বীজেৰে কৰা আধুনিক কৃষিপদ্ধতিত উৎপাদনৰ নামত কৃষকে পতান পোৱাৰ কথা ৰাইজে পাহৰা নাই৷ আমাৰ সাতামপুৰুষীয়া পথাৰৰ  অধিকাৰ যেন ক্ৰমশঃ হেৰাই যোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে৷ পথাৰ হেৰাই গ’লে জাতিও জীয়াই নাথাকে৷ ভাষণৰ ফুলজাৰিত শস্য উৎপাদন নহয়৷ বৰ্তমান চৰকাৰে কৃষকৰ উৎপাদিত শস্যৰ যথোচিত মূল্য নিৰ্ধাৰণ কৰিব লাগে, যাতে কৃষকে দুগুণ উৎসাহেৰে কৃষিকাৰ্যত জড়িত হ’বলৈ প্ৰেৰণা পায়৷

ইতিমধ্যে চৰকাৰে অনা নতুন কৃষক আইনৰ বিৰুদ্ধে লাখ লাখ কৃষকে প্ৰতিবাদ কৰিছে৷ এই প্ৰতিবাদক লৈ ৰাজনীতি কৰাৰ পৰিৱৰ্তে কৃষকে নিজ হাতে উৎপাদন কৰা সামগ্ৰীৰ যাতে উচিত মূল্য পায়, তাৰহে ব্যৱস্থা কৰিব লাগে৷ চৰকাৰে কৃষকক দেশৰ আটাইতকৈ সন্মানীয় নাগৰিকৰ মৰ্যাদা দিবলৈ ব্যৱস্থা কৰা ভাল৷ কৃষকৰ কোনো জাতি-বৰ্ণ-ধৰ্ম-সম্প্ৰদায় নাই৷ কৃষকে কৰা উৎপাদন দেশৰ সকলো  নাগৰিকেই জাতি-বৰ্ণ-ধৰ্মৰ ঊধবৰ্ত থাকি ভোগ কৰে৷ কপালৰ কেঁচা ঘাম মাটিত পেলাই শস্য উৎপাদন কৰাটোৱেই কৃষকৰ ধৰ্ম৷ চতুৰ বণিক গোষ্ঠীয়ে নানা প্ৰলোভন, অভিসন্ধিৰে কৃষকক কাবু কৰিব বিচাৰিলেও কৃষকৰ জয় অনিবাৰ্য৷ কিয়নো কৃষকে হাঁহিলেহে দেশৰ মেৰুদণ্ড সবল হয়৷