ৰাজনীতিৰ অলিয়ে-গলিয়ে [৯]
দেউতাই কৈছিল, জীৱনৰ কোনো শ্বৰ্টকাট নাই৷ বেছ কিছু অভিজ্ঞতা, ঘটনা-পৰিঘটনাৰ সাক্ষী হৈ পাছত মই নিজে দেখিলোঁ, দেউতা ভুল আছিল৷ ৰাজনীতিতে হওক, ব্যৱসায়তে হওক নিশাটোতে মহা ক্ষমতাশালী, মহাবিত্তৱান হোৱা দেখিছোঁ৷ সমাজৰ সন্মান-সমীহ লাভ কৰাও দেখিছোঁ৷ যেনেকৈ শিল্পী বা সাহিত্যিক এজনে সফলতাৰ বাবে নিৰলস সাধনা কৰিব লাগে, এথলীট এজনে যেনেকৈ কঠোৰ অনুশীলন কৰিব লাগে, শিক্ষাবিদ এজনে যেনেকৈ প্ৰজ্ঞা-জ্ঞানৰ অন্বেষণ কৰিব লাগে, অন্ততঃ ৰাজনীতিৰ ক্ষেত্ৰত সেইবোৰৰ প্ৰয়োজন নাই৷ ৰাজনীতিত শ্বৰ্টকাটৰ সন্ধান পালে যোগ্য প্ৰবীণ অভিজ্ঞসকলকো সহজে চেৰাই যাব পাৰি৷ সেয়াই ৰাজনীতিৰ মেজিক!
তথাকথিত সাফল্য লাভৰ শ্বৰ্টকাট সাংবাদিকতাৰ ক্ষেত্ৰতো দেখা যায়৷ সাংবাদিকৰ দুৰ্নীতি, ক্ষমতাৰ অপব্যৱহাৰৰ কথা আজিকালি সততে শুনিবলৈ পোৱা যায়৷ হ’ব পাৰে, অৱশ্যে তাৰ সাধাৰণীকৰণ কৰা উচিত নহয়৷ এটা কথা ঠিক যে সংবাদ প্ৰতিষ্ঠানৰ অন্দৰমহলতো বহু বৈষম্য আছে৷ কোনো সম্পাদকে বা জনপ্ৰিয় সাংবাদিকে হয়তো মাহে কেইবালাখ টকা দৰমহা পাইছে, আকৌ সেই একেটা প্ৰতিষ্ঠানতে অতি কম পাৰিশ্ৰমিকত বহুতক খটুৱাই ৰখা হৈছে৷ আৰু সাংবাদিকতাত ক্ষমতাৰ অপব্যৱহাৰ বা দুৰ্নীতি নাই বুলি একে আষাৰে ক’বও নোৱাৰোঁ, ৰাজনীতি-আমোলাতন্ত্ৰৰ কথা বাদেই দিলোঁ, আজি ন্যায়পালিকাও জানো একেটা দোষেৰে দুষ্ট নহয়?
মই সদায় এটা কথা কৈ আহিছোঁ, সংবাদ মাধ্যমৰ দুৰ্নীতি মানে মাথোঁ ধন বা প্ৰভাৱজনিত দুৰ্নীতি নহয়, বহু সময়ত ই সমাজক দিক্ভ্ৰান্ত কৰিছে, তথ্য গোপন কৰিছে, ভুল পথে পৰিচালিত কৰিছে, সিও গুৰুতৰ দুৰ্নীতি৷ এইক্ষেত্ৰত আমাৰ অগ্ৰজ সাংবাদিকসকলেও দায় সাৰিব নোৱাৰে৷ অতীতত সাংবাদিকসকল সাংঘাতিক সৎ আছিল বা আপোচহীন আছিল বুলি আজি সঘনে খেদোক্তি শুনা যায়, কিন্তু তাৰ প্ৰত্যুত্তৰ দিবলৈ বেছিদূৰ যাবলগীয়া নহয়৷ ১৯৮৩ চনত নগাঁও জিলাৰ নেলীসহ চৈধ্যখন গাঁৱত একেদিনাই শিশু-মহিলাসহ ২,০০০ৰো অধিক লোকক কচু কটা দিয়া হৈছিল [বেচৰকাৰী তথ্য মতে, প্ৰায় ১০,০০০ আবাল-বৃদ্ধ-বণিতাক হত্যা কৰা হৈছিল]৷ আজিৰ মণিপুৰ সেই গণহত্যাৰ তুলনাত একেবাৰে নগণ্য৷ কিন্তু নেলীৰ সেই নাৰকীয় হত্যালীলাক লৈ এটা শব্দও অসমৰ মূলসুঁতিৰ বাতৰিকাকতত প্ৰকাশ পোৱা নাছিল৷ আজি নমস্য জ্ঞান কৰা সেই সম্পাদক-সাংবাদিকসকলে সেই গণহত্যাক লৈ তেতিয়া সামান্য মানৱীয় প্ৰতিক্ৰিয়া প্ৰকাশ কৰাও উচিত বুলি ভবা নাছিল৷ কিন্তু আজি তেনে এটা ঘটনা যদি ঘটে, মই নিশ্চিতভাৱে ক’ব পাৰোঁ অসমৰ সংবাদ মাধ্যম অন্ততঃ চুপ হৈ নাথাকিব! গতিকে সৎ আৰু অসৎ সাংবাদিকৰ তুলনাটো আপেক্ষিক মাথোঁ৷
পুলিটজাৰ জয়ী মাৰ্কিন সাংবাদিক হেৰিছন ছেলিছবুৰীয়েও কৈছিল– There is no shortcut to life.To the end of our days, life is a lesson imperfectly learned. পিছে ছেলিছবুৰীহঁত পুৰণি যুগৰ মানুহ৷ সময় সলনি হৈছে দ্ৰুত৷
গৌতম আছিল মই মুখ্য সম্পাদক হিচাপে কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰা ছেটেলাইট নিউজ চেনেলটোৰ সাংবাদিক৷ প্ৰধানতঃ সাংস্কৃতিক, চিনেমা-থিয়েটাৰৰ বাতৰিৰ দায়িত্ব আছিল তেওঁৰ৷ প্ৰায়েই দেখোঁ নিউজ ডেস্কৰ এটা চুকত কোনো যশপ্ৰাৰ্থী অভিনেতা বা স্বল্পখ্যাত গায়কে গৌতমক কিবাকিবি বুজাই আছে৷ ‘প্ৰাইম টাইম’ত তেওঁলোকক লৈ বাতৰিও প্ৰকাশ হৈছে সবিস্তাৰে৷ কেতিয়াবা মই গৌতমক কওঁ, এওঁলোকক লৈ তোমাৰ উচ্ছ্বাস অলপ বেছিয়েই হৈছে নেকি? সংযত হোৱা, অভিনেতা-গায়ককেইজনক অলপ কষ্ট কৰিবলৈ কোৱা, ইমান অতিৰঞ্জিত প্ৰচাৰো ভাল নহয়! সময় পাৰ হৈ যায়, এটা সময়ত সেই অভিনেতা-গায়কসকলেই তুমুল জনপ্ৰিয় হৈ উঠে৷ গ্লেমাৰে ঢাকি ধৰে তেওঁলোকৰ আচল মুখ৷ সেই কৃতিত্বত আমাৰ সাংস্কৃতিক সাংবাদিক গৌতমৰ মুখো উজ্জ্বল হৈ পৰা দেখা পাওঁ৷ কিন্তু বহু শিল্পী-সাহিত্যিকে প্ৰচাৰ বা স্বীকৃতিৰ এইবোৰ শ্বৰ্টকাট চিনি নাপায়৷ বহু সময়ত তেওঁলোক ব্ৰাত্য হৈয়েই ৰয়৷ এনে সময়ত কেতিয়াবা মোৰ অৰুণ শৰ্মাৰ সেই ‘শ্ৰীনিবাৰণ ভট্টাচাৰ্য’ নামৰ নাটকখনলৈ মনত পৰে৷ সেই প্ৰবীণ মঞ্চাভিনেতাজনে খুব কষ্টেৰে জীৱনৰ সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ অভিনয়ৰ কাৰণে সাজু হৈছিল, বহু অনুশীলন কৰিছিল, বন্ধু-বান্ধৱ-নাট্যপ্ৰেমী-শিল্পী সকলোকে নিমন্ত্ৰণ কৰিছিল; নিৰ্দিষ্ট দিনা দেখা গ’ল দৰ্শকৰ আসন শূন্য, কোনো নাহিল নাটক চাবলৈ, মাথোঁ নিবাৰণ ভট্টাচাৰ্যই মঞ্চত সেই শূন্যতাৰ সন্মুখত ট্ৰেজিক হিৰ’ৰ দৰে নিজৰ জীৱন নাটৰ অভিনয় আৰম্ভ কৰিলে৷
জীৱনত বহু শিল্পী-সাহিত্যিক যিদৰে লগ পাইছোঁ অপৰাধী বা বিতৰ্কিত মানুহো লগ পাইছোঁ ওচৰৰ পৰা৷ সাধু-সন্তৰ পৰা শাসক-বিৰোধী কাৰো প্ৰতিয়েই মোৰ শুচিবায়ুগ্ৰস্ততা নাই৷ ইয়াৰ বাবে বিভিন্ন মহলৰ পৰা মই কটাক্ষও শুনিছোঁ প্ৰায়ে৷ এইখিনিতে কথা এটা মনত পৰিছে৷ এবাৰ বেনিট’ মুছ’লিনিয়ে ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰক ইটালীলৈ নিমন্ত্ৰণ জনালে৷ মুছ’লিনি তেতিয়া একনায়ক আৰু ফেচিষ্ট বুলি বিশ্বজুৰি নিন্দিত৷ ৰবীন্দ্ৰনাথে মুছ’লিনিৰ নিমন্ত্ৰণ গ্ৰহণ কৰি ইটালী পালেগৈ৷ লগত যোৱা সুনীতি চট্টোপাধ্যায়, শ্যামা প্ৰসাদ মুখাৰ্জী আদি পণ্ডিতো আছিল মুছ’লিনিৰ প্ৰশংসাত পঞ্চমুখ৷ ভাৰতত হাহাকাৰ লাগিল৷ যি ৰবীন্দ্ৰনাথে ‘চিত্ত যেথা ভয়শূন্য, উচ্ছ যেথা শিব...’ লিখিছে, সেই ৰবীন্দ্ৰনাথে মুছ’লিনিৰ দৰে ঘৃন্য শাসকৰ আতিথ্য গ্ৰহণ কৰিলে৷ মাথোঁ আতিথ্য গ্ৰহণেই নহয়, ৰবীন্দ্ৰনাথ মুছ’লিনিৰ ব্যক্তিত্ব, সাহস আৰু কুশলতাত মুগ্ধ হৈ পৰে আৰু স্বেচ্ছাচাৰী শাসকজনৰ উচ্ছ প্ৰশংসা কৰে৷ ৰবীন্দ্ৰনাথৰ মুছ’লিনিপ্ৰীতি এনে পৰ্যায় পাইছিলগৈ যে তেওঁক ৰোমা ৰোলাঁয়ো বুজাব পৰা নাছিল যে ইটালীত মুছ’লিনিবিৰোধী লোকক হত্যা কৰা হৈছে, চিৰজীৱনৰ বাবে কাৰাৰুদ্ধ কৰি থোৱা হৈছে৷ ৰোমা ৰোলাঁই সেই নিস্পেষিতসকলৰ কথাও দুআষাৰ লিখিবলৈ ৰবীন্দ্ৰনাথক অনুৰোধ জনাইছিল যদিও সেই অনুৰোধ কবিয়ে নস্যাৎ কৰে৷ আশ্বৰ্যৰ কথা মহাত্মা গান্ধী, সুভাষ চন্দ্ৰ বসুৰো মুছ’লিনিৰ প্ৰতি ঘোষিত বন্ধুত্ব আছিল৷ গান্ধীয়ে উপযাচি গৈ ইটালীত মুছ’লিনিক লগ ধৰিছিল৷ বহু পাছত অৱশ্যে কবিগুৰুৰ মুছ’লিনি সন্দৰ্ভত ধাৰণা সলনি হয়৷ ১৯৪৫ চনৰ ২৮ এপ্ৰিলৰ ইটালীৰ ক্ষুব্ধ জনতাই মুছ’লিনিক ৰাজহুৱা স্থানত তেওঁৰ প্ৰেয়সী ক্লাৰেটাৰ সৈতে গুলীয়াই মাৰে আৰু দুয়োৰে মৃতদেহ মিলানৰ ৰাস্তাত ওলোটাকৈ ওলোমাই ৰাখে! ইতিহাসৰ এইকেইটা শব্দ যে উল্লেখ কৰিলোঁ এয়া অৱশ্যে এই মুহূৰ্তত কিমান প্ৰাসংগিক মই নাজানো৷
দিল্লীত অসমৰ প্ৰতিনিধিত্ব যে বৰ দুৰ্বল সেই কথা পূৰ্বেও লিখিছোঁ৷ মাথোঁ সংখ্যাতেই নহয়, প্ৰভাৱো প্ৰায় শূন্য৷ মাথোঁ ৰাজনৈতিক হিচাপ-নিকাচৰ বাবেই বহুতে কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰীসভা পৰ্যন্ত সুযোগ পায়৷ কিন্তু সেই আলংকাৰিক পদৰ বাহিৰে তেওঁ কৰিব পৰা একোৱেই নাথাকে৷ এইক্ষেত্ৰত তেওঁক বঞ্চিত বুলি যিমান ভবা হয়, তেওঁৰ যোগ্যতাক লৈ প্ৰশ্ন তাতকৈ বেছি উঠে৷
কেইবছৰমানৰ পূৰ্বে নিশা কেন্দ্ৰীয় ৰাজ্যিক মন্ত্ৰী এজন মোৰ ঘৰলৈ আহিল৷ লগত আমাৰ এজন উমৈহতীয়া বন্ধু বিধায়ক৷ ইটো-সিটো কথা পতাৰ পাছত মন্ত্ৰীৰ হাইকমাণ্ডৰ ওপৰত উঠিল ক্ষোভ৷ নিশা গভীৰ হোৱাৰ পৰত দুই-এপিয়লা সুৰা গলাধকৰণ কৰাৰ পাছতে তেওঁৰ বাৰুকৈয়ে খং উঠিল– কি ভাবে অমিত শ্বাহে নিজকে? সিদিনা মিটিং এখনত লগ পাওঁতে তেওঁ ছোফা এখনত বহি আছে৷ মই আগবাঢ়ি গৈ ক’লোঁ– অমিতজী নমস্তে! তেওঁতো মোৰপিনে ঘূৰিয়েই নাচালে৷ আৰে ময়োতো কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰী, লাখ ভোটত ময়োতো জিকি আহিছোঁ! কিয় এই বাহাদুৰিহে তোমাৰ? মই মূৰ দুপিয়াই মন্ত্ৰীক সমৰ্থন কৰিলোঁ৷ কিন্তু অমিত শ্বাহৰ ওপৰত মন্ত্ৰীৰ খং নিৰসন নহ’ল৷ উত্তেজনাত খুব হন্তদন্ত হৈ তেওঁ নিজেই পেগ এটা বাকী ল’লে –মানুহক মানুহ বুলি গণ্য নকৰে! কি ভাবে আমাক? সংগী বিধায়ক চুপ৷ মই মন্ত্ৰীক কোনোমতে শান্ত কৰাৰ চেষ্টা কৰি থাকিলোঁ৷
দোভাগ নিশা যেতিয়া মন্ত্ৰী যাবলৈ ওলাল, তেতিয়াও তেওঁ উত্তেজিত৷ মোৰ ঘৰৰ ছিৰিয়েদি নামি যোৱাৰ সময়ত তেওঁ মোকেই আঙুলি জোকাৰি ধমকি দিয়াৰ দৰে কৈ গ’ল– কৈ দিব অমিত শ্বাহক৷ মই কেয়াৰ কৰা মানুহ নহয়! তেওঁতকৈ বেছিদিন মই পলিটিক্স কৰিছোঁ, তেওঁৰ আগতেই মই মন্ত্ৰী হৈছোঁ৷ মোৰ লগত ধেমালি নকৰে যাতে!
মই হাতযোৰ কৰি মূৰ দুপিয়াই থিয় দি থাকিলোঁ৷ ক’ত অমিত শ্বাহ, ক’ত মই! মোৰ দৌৰ কিমান মইহে জানো৷ মোল্লাৰ দৌৰ মছজিদ পৰ্যন্তহে৷ বিধায়কসহ কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰীজন ওলাই যোৱাৰ পাছত বুজিলোঁ– আজি আচলতে মন্ত্ৰীয়ে মোৰ ওপৰতে নিজৰ ফ্ৰাষ্ট্ৰেচন জাৰি থৈ গ’ল৷ দিল্লীত নিশ্চয় যথাযথ গুৰুত্ব দিয়া নহয় বা প্ৰাপ্য নাপায় বুলি তেওঁৰ ধাৰণা, সেই হতাশা আৰু ক্ষোভ তেওঁৰ মনত চাগে গুঁজৰি-গুমৰি আছিল৷
এবাৰতো এজন জ্যেষ্ঠ বিধায়কে মোক ভালদৰেই চমক খুৱালে৷ বিভিন্ন আজব মন্তব্য কৰি প্ৰায়েই তেওঁ সংবাদ শিৰোনামত থাকে৷ কিন্তু এবাৰতো তেওঁৰ এটা ছেক্স স্কেণ্ডেল প্ৰকাশ হৈ গ’ল, এগৰাকী পৰ-নাৰীৰ সৈতে তেওঁৰ ভিডিঅ’ ভাইৰেল হৈ গ’ল৷ আমাৰ টিভি চেনেলতো বাতৰিটো সবিস্তাৰে প্ৰকাশ হ’ল৷ বহুতে বিধায়কৰ পদত্যাগ, গ্ৰেপ্তাৰৰ দাবী তুলিলে৷ প্ৰবীণ বিধায়কে অৱশ্যে এই ভিডিঅ’ তেওঁৰ নহয়, তেওঁৰ বিৰুদ্ধে ৰাজনৈতিক ষড়যন্ত্ৰ আদি যুক্তিৰে ভিডিঅ’ প্ৰকাশ কৰাসকলৰ বিৰুদ্ধে গোচৰ তৰাৰো হুমকি দিলে৷ কেইদিনমান পাছত মোৰ চিনাকি বন্ধু এজনৰ সৈতে বিধায়ক মোৰ ওচৰলৈ আহিল৷ মোৰ সন্দেহ হ’ল বিধায়কে আজি মোক পোনপটীয়াকৈ ধমকি দিব, ভুৱা ভিডিঅ’ প্ৰকাশ কৰাৰ বাবে মোৰ ওপৰত আইনী ব্যৱস্থা ল’ব৷ আচলতে ভিডিঅ’ ক্লিপ এটা আদালতত সঁচা প্ৰমাণ কৰা ইমান সহজো নহয়৷ তাৰ প্ৰকৃত উৎস, আইটি এক্সপাৰ্টৰ চাৰ্টিফিকেট আদিৰ প্ৰয়োজন৷
বিধায়কজন মোৰ ওচৰলৈ অহাত মই এইবোৰ বিষম পৰিণতিৰ বাবে সাজু হ’লোঁ৷ চাহ একাপ আগবঢ়াই দিলোঁ৷ ছেক্স ভিডিঅ’টো তেওঁৰ নহয় বুলি শুনিবলৈ মই যথাৰীতি প্ৰস্তুত৷ কিন্তু প্ৰবীণ বিধায়কে এমোকোৰা হাঁহিৰে মোক ক’লে– নিউজবোৰ অলপ চাই দিবচোন প্লীজ! মতা মানুহৰ এইবোৰ থাকেই আৰু ‘অলপ’৷ নহয় জানো? ময়ো হয়ভৰ দিলোঁ, বিধায়কে আৰু মোৰ ওপৰত গোচৰ নতৰিলে৷
আমাৰ দেশৰ ৰাজনীতি আজি এনে ছেক্স, লাইজ আৰু ভিডিঅ’ টেইপেৰে ভৰপূৰ৷ কিন্তু যুগ এনেকুৱা যে ৰাজনীতিকৰ এনে যৌন কেলেংকাৰি মানুহে লাহে লাহে হজম কৰি লৈছে৷ বিধায়কজন আজিও শাসক দলৰ সক্ৰিয় বিধায়ক৷ এসময়ত ছেক্স স্কেণ্ডেলে প্ৰভাৱশালী কংগ্ৰেছ নেতা এন ডি তিৱাৰীক ৰাজনীতিৰ পৰা বাহিৰ কৰি দিছিল, কিন্তু ছেক্স টেইপ প্ৰকাশ পোৱাৰ পাছতো একেটা দলৰ অভিষেক মনু সিংভী আজিও সক্ৰিয়৷ অসমৰে একাধিক ৰাজনৈতিক দলৰ নেতাৰ বিৰুদ্ধে একে গুৰুতৰ যৌন হাৰাশাস্তিৰ অভিযোগ আছে৷ কিন্তু দল আৰু সাধাৰণ মানুহে এইবোৰ হজম কৰি লৈছে৷ ক্ষমতা, টকা আৰু প্ৰতিপত্তিৰ ওচৰত আজিৰ সমাজৰ মূল্যবোধে তলমূৰ কৰি থাকে৷
তৰুণ গগৈৰ চৰকাৰৰ সময়ত এজন অতি ক্ষমতাধৰ আমোলা আছিল৷ অনাঅসমীয়া আমোলাজনৰ ভয়ত সৰু-সুৰা মন্ত্ৰী-বিধায়ক কম্পমান৷ উজনিৰ পিনৰ এগৰাকী মহিলা মন্ত্ৰীক তেওঁ খুব অশান্তি কৰি আছে৷ মন্ত্ৰীগৰাকী সুন্দৰী, স্বামীক হেৰুৱাইছে বিয়াৰ কেইবছৰমান পাছতে৷ এদিন মোক মন্ত্ৰীগৰাকীয়ে কিবা এটা কথাত আবেলি সময়ত নিজৰ বাসভৱনত ফোন এটা কৰিবলৈ ক’লে৷ সেইমতে মই বিয়লি তেওঁলৈ লেণ্ডলাইনত ফোন কৰিলোঁ৷ কেইবাবাৰো ফোন কৰাৰ পাছতো মন্ত্ৰীগৰাকীয়ে মোৰ ফোন নুঠালে৷ পাছদিনা পুৱাহে মন্ত্ৰীগৰাকীয়ে নিজেই মোক ফোন কৰিলে৷ মই সুধিলোঁ, কালি আপুনি মোৰ ফোন নুঠালে যে? মন্ত্ৰীগৰাকীয়ে ক’লে, এহ্ নক’ব আৰু, ই [আমোলাজনে] ফোন কৰি আছিল৷ তাৰ লগত হেনো মই লং ড্ৰাইভত যাব লাগে৷ বৰ অশান্তি দিছে৷ এতিয়া মই আপোনাৰ ফোন কোনটো, তাৰ কোনটো কেনেকৈ বুজি পাওঁ! মই সুধিলোঁ, আপুনিনো তেওঁক কিয় ইমান চল দি আছে? মুখ্যমন্ত্ৰীক নকয়গৈ কিয়? মন্ত্ৰীয়ে সেমেনা-সেমেনিকৈ ক’লে– কি কৰোঁ, সিয়েইতো [আমোলাজনে] মোক মিনিষ্ট্ৰী দিছিল!
সেই লেণ্ডলাইনৰ যুগত বা ম’বাইল ফোনৰ স্ক্ৰীনত ফোন কৰোঁতাজনৰ চিনাকি নোলোৱা দিনত কমখন বিভ্ৰান্তি হোৱা নাছিল! এবাৰ আমি বাতৰিকাকতত কাম কৰি আছোঁ৷ হোমেন বৰগোহাঞি সম্পাদক৷ মই কাৰ্যবাহী সম্পাদক৷ কাৰ্যালয়ত আমাক প্ৰায়েই চাহ আনি খুওৱা কেণ্টিনৰ বানু বোলা বাঙালী ল’ৰাটোৱে মেনেজাৰৰ লগত কাজিয়া লাগি কাম এৰি দিলে৷ তাৰ পাছত মাজে মাজে আমাক আহি খাটনি ধৰে, ক’ৰবাত সংস্থান এটা কৰি দিব লাগে৷ ফোনো কৰে৷ সেই সময়ত আমাৰ বাতৰিকাকতখনৰ ৰিপ’ৰ্টাৰ আছিল ধ্ৰুৱ মহন্ত৷ দিছপুৰ বীট ক’ভাৰ কৰে, মুখ্যমন্ত্ৰী তৰুণ গগৈৰ ওচৰলৈ প্ৰায়েই গৈ থাকে৷ আমাৰ নিউজ ডেস্কৰ লেণ্ডলাইন ফোনটো মোৰ কোঠাত থাকে৷ ধ্ৰুৱহঁতে তালৈকে আহি ফোন কৰে বা ধৰে৷ এদিন ফোনটো ৰিং হোৱাত মই উঠালোঁ৷ সিমূৰত থকাজনে ক’লে– অলপ ধ্ৰুৱ মহন্তক দিয়কচোন! মই সুধিলোঁ, আপুনি কোনে কৈছে? সিমূৰৰ পৰা উত্তৰ আহিল– মই বানুৱে কৈছোঁ! মই অলপ কপট খঙেৰেই সুধিলোঁ– তই ক’ত ঘূৰি ফুৰ? ক’ত গাইব হৈ যাৱ?
–মই বানুৱে কৈছোঁ!সিমূৰৰ পৰা আকৌ ক’লে৷
–মই বুজিছোঁ তই বানুৱে কৈছ৷ মই কৈ গ’লোঁ, তই যে চাকৰি লাগে, চাকৰি লাগে বুলি কৈ আছ, মই হোটেল এখনত ঠিক কৰি ৰাখিছোঁ, তোৰহে পাত্তা নাই৷
এইবাৰ সিমূৰৰজনৰ আৰু অধৈৰ্য হৈ উত্তৰ আহিল– মই ভানু, এমজিভিকে ভানু৷ চিএমৰ প্ৰিঞ্চিপাল ছেক্ৰেটেৰী! ধ্ৰুৱ মহন্তক ফোনটো দিয়ক৷
সেইদৰে মই মুখ্যমন্ত্ৰীৰ প্ৰিঞ্চিপাল ছেক্ৰেটেৰীকো সংস্থাপন দিব খোজা মানুহ!
মই কৈ আছিলোঁ সাংবাদিকৰ জীৱনৰ কথা৷ বহু সাংবাদিক বা সংবাদকৰ্মীৰ অৱস্থা মোতকৈ ভালকৈ হয়তো কোনেও দেখা নাই৷ বহু সময়ত সংবাদ প্ৰতিষ্ঠানৰ মালিকপক্ষৰ সৈতে মোৰ এই লৈ বাক-বিতণ্ডাও হৈছে৷ বহুতৰ দৰে মালিকপক্ষয়ো ভাবে, তেওঁৰ প্ৰতিষ্ঠানত কৰ্মৰত সকলো সাংবাদিকেই বিভিন্ন ধৰণে লাভান্বিত হৈছে, অগাধ ধন-সম্পত্তি গোটাইছে৷ কিন্তু মই দেখিছোঁ, কি কষ্টকৰ সেই জীৱন৷ কোনোবা সাংবাদিকে হয়তো ধনৰ অভাৱত মাকৰ অপাৰেচন কৰাব পৰা নাই, খুব মন গ’লেও পত্নী-সন্তানক লৈ এপাক ফুৰিবলৈ যাব পৰা নাই বা নিজৰ অসুখৰেই চিকিৎসা কৰাব পৰা নাই৷ ব্যতিক্ৰম হয়তো আছে, কিন্তু ব্যতিক্ৰম ক’ত নাই! অন্ততঃ সেই সৰলীকৰণ কৰা উচিত নহয়!
সেই যে গৌতমৰ কথা কৈ আছিলোঁ– টেলিভিছনৰ সাংস্কৃতিক সাংবাদিক! উক্ত টিভি চেনেলটো এৰি অহাৰ পাছতো মোৰ সৈতে গৌতমৰ যোগাযোগ আছিল৷ শিশু সন্তানৰ সৈতে গৌতমৰ সৰু পৰিয়ালটো৷ দৰমহাকেইটাৰে কোনোমতে চলি থকা ঘৰখন৷ সেই গৌতম এদিন জটিল অসুখত পৰিল৷ পক্ষাঘাতৰ দৰে হৈ কাম-কাজ কৰিব নোৱৰা হ’ল, একেবাৰে শয্যাশায়ী হৈ পৰিল৷
আয়ৰ উৎস বন্ধ, গৌতমৰ কোনোৰকমে চিকিৎসা চলি থাকিল৷ সতীৰ্থসকলে যি পাৰে সহায় কৰিলে৷ মুখ্যমন্ত্ৰীৰ সাহায্য পুঁজিৰ পৰা কিছু টকা পোৱা গ’ল৷ কিন্তু সেয়া যথেষ্ট নহ’ল! গৌতমৰ স্বাস্থ্য দিনকদিনে অৱনতি ঘটিল৷ দুবছৰমান এইদৰে অসুখত ভুগি এই মাহৰ ১০ তাৰিখে গৌতম ঢুকাল৷ টিভি চেনেলবোৰত স্বাভাৱিকভাৱেই সাংস্কৃতিক সাংবাদিক গৌতমৰ অকাল মৃত্যুৰ খবৰটো প্ৰচাৰ হ’ল বহুলভাৱে৷ ঘৰ-অফিচলৈ মৃতদেহ নিয়াৰ পাছত আমি নৱগ্ৰহত শেষকৃত্যৰ ব্যৱস্থা কৰিলোঁ৷ নিশা চিতা জ্বলিল৷ গৌতমৰ পত্নীয়ে কোলাত শিশুসন্তানক লৈ উচুপি উচুপি মুখাগ্নি কৰিলে৷ পৰিয়ালৰ দুজনমানৰ সৈতে আমি কেইজনমান চিতাৰ কাষত ৰৈ থাকিলো৷ সেই সময়ত গৌতমৰ চিতাৰ সেই জুইৰ কাষত বহি মোৰ অৰুণ শৰ্মাৰ ‘শ্ৰীনিবাৰণ ভট্টাচাৰ্য’ নাটকখনলৈ মনত পৰিল৷ যেন এখন মঞ্চ৷ নিশাৰ শ্মশান, চিতা জ্বলিছে; আমি মাথোঁ কেইজনমান শুভাকাংক্ষী৷ মই শ্মশানৰ গেইটৰ পিনে নীৰৱে চাই ৰৈছোঁ– কোনো অহা নাই৷ সেই গায়ক-অভিনেতা-চিনেমাৰ প্ৰযোজক-পৰিচালক, যি এদিন গৌতমক বিচাৰি আমাৰ নিউজ ডেস্কত ভিৰ কৰিছিলহি, যাৰ বাতৰি ৰহণ সানি গৌতমে উলিয়াইছিল ‘প্ৰাইম টাইম’ত৷ গৌতমৰ সেই সহযোগিতাৰ বাবেই হয়তো তেওঁলোকে প্ৰচাৰ পালে, জনপ্ৰিয়তা পালে৷ আজি তেওঁলোক হয়তো সাফল্যৰ শীৰ্ষত৷ কিন্তু কোনোৱেই আজি সেই গৌতমৰ বাবে অকণমান সময় উলিয়াব নোৱাৰিলে৷
সাংবাদিকতাত এইদৰে গৌতমহঁতো আছে, ৰজত শৰ্মা-সুধীৰ চৌধুৰীহঁতো আছে৷ কোনোবাই শ্বৰ্টকাট বিচাৰি পাইছে, কোনোবাই পোৱা নাই৷ কিন্তু সেয়া ৰজত শৰ্মা-সুধীৰ চৌধুৰীহঁতৰ কৃতিত্ব আৰু গৌতমহঁতৰ ব্যৰ্থতা!