মানুহবোৰ সুখী হ’বনে !
সুদীৰ্ঘ দুশ বছৰ ধৰি যি দেশে দাসত্বৰ শিকলিৰে বান্ধি ৰাখিছিল, সেই গ্ৰেট ব্ৰিটেইনক পিছ পেলাই আজি ভাৰতে মুঠ জাতীয় উৎপাদনৰ ক্ষেত্ৰত বিশ্বৰ ভিতৰতে পঞ্চম স্থান অধিকাৰ কৰিছে৷ আমেৰিকা যুক্তৰাজ্য, চীন, জাপান, জাৰ্মানীৰ পাছতে ভাৰতৰ স্থান৷ ভাৰতৰ পাছতহে ইংলেণ্ডৰ স্থান৷ চাবলৈ গ’লে ই কম গৌৰৱৰ কথা নহয়৷ আকৌ, অৰ্থনীতিৰ ভৱিষ্যত সম্পৰ্কে সমীক্ষা-গৱেষণা কৰোঁতাসকলৰ একাংশৰ মতে, ২০২৭ চনত ভাৰতে তৃতীয় স্থানলৈ উন্নীত হ’ব৷ এখোজ আগবাঢ়ি অন্য এক গৱেষক সংস্থাই কৈছে যে অহা ২৫ বছৰত ভাৰত বিশ্বৰ দ্বিতীয় বৃহৎ অৰ্থনীতি হ’বগৈ৷ এনেবোৰ তথ্য-পৰিসংখ্যা নিৰ্বাচনী বতৰৰ বাবে বেছ উৎসাহৰ কাৰক৷ পিছে, মুঠ ঘৰুৱা উৎপাদেনৰে দেশ এখনৰ অৰ্থনীতিৰ সঠিক ৰূপ জুখিব নোৱাৰি৷ সেইবাবেই দেশবোৰৰ জনমূৰি আয়ৰ হিচাপ লোৱা হয়৷ জনমূৰি আয় হিচাপত চালে ভাৰতৰ স্থান হয়গৈ ১৪০ নম্বৰ৷ শেহতীয়াকৈ আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় মুদ্ৰানিধিয়ে ক্ৰয়-ক্ষমতা সমতা অনুসৰি কৰা হিচাপ মতে ভাৰতৰ জনমূৰি আয় হৈছে ১,৪৫.১৮৩ ডলাৰ৷ যদিহে আমি এইক্ষেত্ৰত প্ৰথম স্থানত থকা দেশখনৰ লগত তুলনা কৰোঁ, তেতিয়া হয়তো এটা স্পষ্ট ছবি আমি মনলৈ আনিব পাৰোঁ৷ ক্ৰয়-ক্ষমতা সমতা অনুসৰি বিশ্বৰ সৰ্বপ্ৰথম স্থানত থকা লুক্সেমবাৰ্গৰ জনমূৰি আয় হৈছে ১,৪৫,৮৩৪ ডলাৰ৷ গতিকে, আটাইতকৈ ধনী দেশখনৰ জনমূৰি আয় ভাৰততকৈ ১৫-১৬গুণ অধিক৷ পঞ্চম স্থানত থাকিলেও মুঠ ঘৰুৱা উৎপাদনৰ ক্ষেত্ৰতো প্ৰথম স্থানত থকা আমেৰিকা আৰু ভাৰতৰ জনমূৰি আয়ৰ মাজত যথেষ্ট পাৰ্থক্য পৰিলক্ষিত হয়৷ ভাৰততকৈ প্ৰথম আৰু দ্বিতীয় স্থানত থকা দেশ দুখনৰ ঘৰুৱা উৎপাদন বা জাতীয় আয়ৰ পৰিমাণ ক্ৰমে ৭গুণ আৰু ৫গুণে অধিক৷ গতিকে, ঘৰুৱা উৎপাদনৰ ক্ষেত্ৰত ত্ৰিলিয়ন ডলাৰৰ অৰ্থনীতি বুলি অহংকাৰ কৰিলেও আমি আমেৰিকা বা চীনৰ সৈতে অথবা বিশ্বৰ ধনী দেশবোৰৰ সৈতে ফেৰ মাৰিব পৰা হোৱা নাই৷ বিশ্বৰ দুখীয়া দেশবোৰ যেনে, দক্ষিণ ছুডান, বাৰাণ্ডি, কংগো, মোজাম্বিক আদিৰ যি চাৰিত্ৰিক বৈশিষ্ট্য, সেইবোৰ ভাৰততো এতিয়াও বিদ্যমান হৈ আছে৷ তদুপৰি, ভাৰতৰ আভ্যন্তৰীণ আয় অসমতা বেছ চকুত লগা৷ নিৰীক্ষণকাৰী সংস্থাসমূহে পৰিসংখ্যা, তথ্যসহকাৰে এনেবোৰ খবৰ-বাতৰি দিয়েই আছে৷ ‘ৱ’ল্ডৰ্ ইনইকুৱেলিটী লেব’ নামৰ আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰতিষ্ঠান এটাই প্ৰকাশ কৰা শেহতীয়া প্ৰতিবেদনত দেখা গৈছে যে ভাৰতৰ আয়-উপাৰ্জনকাৰীৰ শীৰ্ষত থকা ১ শতাংশৰ হাতত দেশৰ আয়-সম্পদৰ ২২.৬ শতাংশ আছে৷ যদিহে শীৰ্ষত থকা ১০ শতাংশ ধনী লোকৰ আয়ৰ অংশ লোৱা হয়, তেন্তে সেয়া হৈছে মুঠ সম্পদৰ ৬০ শতাংশ৷ বাকী ৯০ শতাংশ মানুহে ভগাবলগীয়া হৈছে ৪০ শতাংশ আয়-সম্পদ৷ অৱশ্যে, এনে অসমতাৰ ছবিখন চাবলৈ আমি পেৰিছৰ পৰা প্ৰকাশিত উক্ত প্ৰতিবেদনৰ তথ্য-পৰিসংখ্যা অথবা আন কোনো গৱেষণাকাৰী নিৰীক্ষণ সংস্থাৰ হিচাপ-নিকাচ নাচালেও হয়৷ অলপতে হৈ যোৱা আম্বানি পুত্ৰৰ প্ৰাক-বৈবাহিক অনুষ্ঠানৰ হাজাৰ কোটি টকীয়া ব্যয়-বহুল ইলাহী কাৰবাৰলৈ চকু দিলেই দেশৰ সাধাৰণ জনতা আৰু ঐশ্বৰ্যশালীসবৰ মাজৰ অসমতা স্ফটিকৰ দৰে স্পষ্ট হৈ উঠে৷ আন নালাগে ৰাজধানী নতুন দিল্লী অথবা মুম্বাই, কলকাতাৰ দৰে মেট্ৰ’-মহানগৰীবোৰৰ ফ্লাই-অ’ভাৰৰ তলত, ৰাস্তাৰ দাঁতিত বা ট্ৰেফিক ছিগ্নেলৰ গাড়ীবোৰৰ মাজে মাজে ঘূৰি ফুৰা ভিন্ন বয়সৰ শিশু আৰু মানুহৰ লানিলৈ চকু দিলেই ঠাৱৰ কৰিব পাৰি দেশখনৰ দৰিদ্ৰতাৰ কথা৷ তাৰ বাবে সমীক্ষা-প্ৰতিবেদনবোৰত প্ৰকাশিত পৰিসংখ্যালৈ নাচালেও হয়, য’ত সন্নিবিষ্ট কৰা আছে এতিয়াও দেশৰ ১১ শতাংশ লোক দাৰিদ্ৰ্য সীমাৰেখাৰ তলত আছে বুলি৷ বৰ্ধিত নিবনুৱাৰো ভিন্ন তথ্য ভিন্ন প্ৰতিবেদনত লিখা আছে৷ দেশৰ বৃহৎসংখ্যক অৱসাদগ্ৰস্ত কিশোৰ-যুৱক-যুৱতীৰ হিচাপ কোনেও সংখ্যাৰে নিদিলেও চৌপাশে ঘটি থকা অসামাজিক কাৰ্যকলাপৰ বাৰংবাৰতালৈ লক্ষ্য কৰিলেই তাক উমান পাব পাৰি৷ কৃষক-বনুৱা তথা অসংগঠিত খণ্ডত কাম কৰি কোনোমতে পেট পুহি থকাসকলৰতো কথা ক’বই নালাগে৷ সেয়েহে ‘সুখী দেশ’ৰ তালিকাত ভাৰত শাৰীৰ শেষৰপিনে বহিবলগীয়া হয়৷ একে দশা হয়গৈ মানৱ বিকাশৰ সূচকৰ স্থানৰ তালিকাতো৷ এনে প্ৰেক্ষাপটত দেশখনৰ অৰ্থনীতিৰ স্থান শীৰ্ষৰ পাঁচটাৰ ভিতৰত থাকিলেও যেন সৰ্বসাধাৰণৰ বাবে সি নিৰৰ্থক হৈ পৰে৷ জনতাই সেয়েহে বৰ আশাৰে বাট চাই থাকে নিৰ্বাচনলৈ, হ’বলগীয়া চৰকাৰখনলৈ৷ সকলোৱে জানে ভুকুতে কল নপকে৷ তথাপি, সময়ত সকলো ঠিক হোৱালৈ মানুহে অপেক্ষা কৰে৷