খিলঞ্জীয়াৰ বিলৈ

ব্ৰিটিছৰ অধিকাৰভুক্ত হোৱাৰ পিছৰ পৰাই অসমলৈ ভাৰতৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ বহু লোকৰ আগমণ ঘটিছিল৷ তেওঁলোকৰ একাংশই নিজাকৈ অহাৰ পৰিৱৰ্তে সৰহ সংখ্যকক ব্ৰিটিছ চৰকাৰে প্ৰশাসনৰ কাম-কাজ সুচাৰুৰূপে পৰিচালিত কৰাৰ বাবে আমদানি কৰিছিল৷ তাৰ ভিতৰত ব্ৰিটিছে বেছিকৈ প্ৰাধান্য দিছিল কৰ্মপটু জাতি হিচাপে খ্যাত বাঙালীক৷ চৰকাৰী কাৰ্যালয়বোৰত  বঙালী কৰ্মচাৰীক নিযুক্তি দিয়াৰ লগতে শিক্ষাৰ মাধ্যম বাংলা হোৱাৰ বাবে বিদ্যালয়সমূহটো বাঙালী শিক্ষকৰ সংখ্যা বাঢ়িছিল৷ চাহ খেতিয়কসকলেও নানা কৌশলেৰে আমদানি কৰিছিল বনুৱাৰ দল৷ সেইসময়ত বেহা-বেপাৰৰ উদ্দেশ্যৰেও অসমলৈ বাহিৰাগতৰ প্ৰব্ৰজন হৈছিল যদিও ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনে নানাপ্ৰকাৰে চৰকাৰী ধনৰ ভঁড়াল টনকিয়াল কৰাৰ উদ্দেশ্যে কষ্টসহিষ্ণু খেতিয়কৰ প্ৰব্ৰজনত উৎসাহ যোগাইছিল৷ ঔপনিৱেশিক প্ৰশাসনৰ এনে বিদেশীপ্ৰীতি স্থিতিৰ ফলত অসমীয়া খিলঞ্জীয়া মানুহখিনি ঘাইকৈ তিনিটা দিশত ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছিল– চাকৰি, বাণিজ্য আৰু কৃষি৷ ১৮৩১ চনতেই প্ৰকাশ পোৱা পেম্বাৰটন প্ৰতিবেদনৰ পৰা জানিব পৰা অনুসৰি শদিয়াত সেই সময়ত চাৰিজন মাৰোৱাৰী ব্যৱসায়ী আছিল [R B Pemberton Report on the Eastern Front of British India, Gauhati, ১৯৬৬, p ৭৪]৷ তথ্য অনুসৰি মে’কোচে হেনো ১৮৩৭ চনতেই লিখিছিল যে অসমীয়া মানুহৰ বেপাৰ-বাণিজ্যৰ প্ৰতি উদাসীনতা আৰু অজ্ঞতাৰ আচিলা লৈয়েই অসমত মাৰোৱাৰীসকলে বিস্তাৰ কৰিছে [J M’cosh, Topography of Assam, New Delhi, p ৬৩]৷ ১৮৩৯ চনত শিৱসাগৰত মাৰোৱাৰী ব্যৱসায়ীৰ দোকান আছিল ২০খন৷ ১৮৫৩ চনত সেই দোকানৰ সংখ্যা ৮৪খনলৈ বৃদ্ধি হয়৷ A J M Mill ৰ Report on Province of Assamত উল্লেখ কৰা তথ্য অনুসৰি সেই সময়তেই অসমত বঙালী ব্যৱসায়ীয়ে ব্যৱসায়ৰ প্ৰসাৰতা বৃদ্ধিত বিশেষ ভূমিকা লৈছিল৷ ১৮৫৩ চনতেই খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ ঘাটিস্বৰূপ শিৱসাগৰ জিলাত বাঙালীৰ দোকান আছিল ৬২খন৷ কালক্ৰমত বাহিৰাগতৰ এই আগ্ৰাসনে আজি ভয়ংকৰ ৰূপ লৈছে৷ অসমৰ মুঠ জনসংখ্যাৰ ৮৬ শতাংশ লোক বাস কৰে গ্ৰামাঞ্চলত৷ দুইবছৰমান আগতে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰৰ এক প্ৰতিবেদনত এক ভয়ংকৰ তথ্য পোহৰলৈ আহিছিল৷ ৰাজ্যখনৰ গ্ৰামাঞ্চলত বসবাস কৰা ৫৮ লাখ পৰিয়ালৰ প্ৰায় ৩৩ লাখ পৰিয়ালৰে নিজৰ মাটিৰ ওপৰত অধিকাৰ নাই৷ অৰ্থাৎ ৫৭ শতাংশ গ্ৰামাঞ্চলৰ ৰাইজৰ নিজৰ ভূমিৰ অধিকাৰ নাই৷ উদ্বেগজনকভাৱে ৰাজ্য চৰকাৰে গঠন কৰি দিয়া খিলঞ্জীয়াৰ ভূমি অধিকাৰ সুৰক্ষা সমিতিয়ে পোন্ধৰখন জিলাত চলোৱা সমীক্ষা অনুসৰি অসমৰ বহু অঞ্চলৰ খিলঞ্জীয়াই ভূমি অধিকাৰ হেৰুৱাই পেলাইছে৷ ই খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ বাবে অতিকৈ সংকটপূৰ্ণ আৰু স্পৰ্শকাতৰ বিষয়৷ ব্যৱসায়ৰ স্বাৰ্থত অসমলৈ অহা ৰাজস্থান, উত্তৰ প্ৰদেশ, পশ্চিম বংগ, বিহাৰ আদি প্ৰদেশৰ জনসাধাৰণে বজাৰৰ বাবেই হওক বা অন্যান্য ভৌগোলিক পৰিৱেশৰ বাবেই হওক অসমত নিগাজিকৈ থাকিবলৈ প্ৰয়াস কৰা কাল জুৰি অসমীয়া ৰাইজে প্ৰত্যক্ষ কৰি আহিছে৷ সেইসমূহ লোকৰ ব্যৱসায়িক তৎপৰতা, সেৱা বা সহজলভ্যতাৰ বাবেই হওক আজিৰ অসমীয়াই তেওঁলোকক বাদ দি থকা কথা হয়তো ভাবিবই নোৱাৰে৷ ডাঙৰ ব্যৱসায়ীক বাদ দিলেও নাপিত, মুচি বা মিস্ত্ৰীৰ ক্ষেত্ৰত বহু কম অসমীয়াকহে বিচাৰি পোৱা যায়৷ সেইসকল অনা অসমীয়া ব্যৱসায়ীৰ পৰা সহজলভ্য সেৱা পাই থকাৰ বাবে কম সংখ্যক অসমীয়াহে তেনে ব্যৱস্যয়ৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হয়৷ ফলত বিনা প্ৰতিদ্বন্দ্বিতাৰে ব্যৱসায় কৰিবলৈ পোৱা বহিঃৰাজ্যৰ ব্যৱসায়ীয়ে অসমতেই মাটি-বাৰী লৈ নিগাজিকৈ থাকিব বিচাৰে৷ তদুপৰি মাটি-বাৰীৰ বিক্ৰীৰ ক্ষেত্ৰতো বহু অসমীয়াই বেছি দাম দিয়া অনা অসমীয়া মানুহকহে মাটি বিক্ৰী কৰে৷  অসমত খিলঞ্জীয়াৰ সংখ্যা হ্ৰাস কৰি অনা অসমীয়াৰ সংখ্যা বৃদ্ধিৰ ক্ষেত্ৰত এইবোৰেই হৈছে মূল কাৰক৷ এনেদৰে ৰাজ্যখনৰ হাজাৰ হাজাৰ বিঘা মাটি বহিৰাগতৰ হাতলৈ গৈছে৷ এই তথ্যই কেৱল গ্ৰমাঞ্চলকে চুই নগৈ নগৰবাসীকো শংকিত কৰি তুলিছে৷ কামৰূপ মহানগৰৰ প্ৰায় ৭২.৪৮ শতাংশ পৰিয়ালৰেই নিজা মাটি নাই৷ এনে এক সন্ধিক্ষণত হিন্দু বাংলাদেশী সংস্থাপনৰ বিষয়টোৱে ভূতৰ ওপৰত দানহ পৰাৰ লেখীয়া হৈছে৷ এনে পৰিস্থিতিৰ পৰা হাত সাৰিবলৈ খিলঞ্জীয়া অসমীয়াই কৰ্ম সংস্কৃতিৰ পৰিৱৰ্তন সাধিব লাগিব৷ যিবোৰ সৰু-বৰ কাম কৰি বহিৰাগতই অসমীয়াৰ বজাৰখন দখল কৰি পেলাইছে সেই বজাৰখন উদ্ধাৰ কৰিব পাৰিলেই এনে সমস্যাৰ বহু পৰিমাণে লাঘব হব বুলি ক’ব পৰা যায়৷ তদুপৰি আন্তঃৰাষ্ট্ৰীয় প্ৰব্ৰজনে অসমত যি এক ভয়ংকৰ পৰিস্থিতিৰ সৃষ্টি কৰিছে সেই প্ৰব্ৰজনে অসমীয়াৰ কৰ্মপটুটা বা কৰ্মোদ্যমহে নাইকিয়া কৰিব৷ যিবোৰ কাম লৈ ৪০ লাখৰো অধিক বাংলাদেশীয়ে অসমত থিতাপি লৈছেহি সেইবোৰ কাম অসমীয়াই নিজৰ হাতলৈ আনিলেহে কৰ্মবিমুখ বাংলাদেশীয়ে ওভতাৰ পথ ল’ব৷ অন্যথা যি গতিত দেশী বাহিৰাগতই বা বিদেশী বাংলাদেশীয়ে অসমত থিতাপি ল’বলৈ লৈছে, সেয়া অব্যাহত থাকিলে অনাগত দিনত খিলঞ্জীয়াই নিজৰ ঘৰতেই ভূমি অধিকাৰ হেৰুৱাই বাহিৰাগত হৈ পৰিব৷