ঊষাৰ অগ্নিগড়ত হাতুৰীৰ কোব

‘আমাৰ অসম’ৰ ষ্টাফ ৰিপ’ৰ্টাৰ, ২৭ মে’ : সৌন্দৰ্য বৰ্ধনৰ নামত প্ৰকৃতি ধবংস কৰি সৌন্দৰ্য নাশ কৰাৰ লগতে প্ৰকৃতিৰ ভাৰসমতা নষ্ট কৰাটো এতিয়া প্ৰায় নিয়মীয়া ঘটনাত পৰিণত হৈছে৷ পথ-দলং নিৰ্মাণৰ নামত, অট্টালিকা সজাৰ নামত– উন্নয়নৰ বাবে এফালৰ পৰা গছ-গছনি কাটি তহিলং কৰা হৈছে অসমত৷ পৃথিৱীৰ যিবোৰ ঠাইত প্ৰকৃতি ধবংস কৰি উন্নয়নক আদৰণি জনোৱা হৈছে সেইবোৰ ঠাইৰ অৱস্থা ক্ৰমাৎ কাহিল হৈ পৰিছে৷ সেইবোৰ ঠাই মানুহৰ বসবাসৰ বাবে জটিল হৈ পৰিছে৷ সেই তালিকাত অসমো অন্তৰ্ভুক্ত হোৱাৰ আশংকা প্ৰকট হৈ পৰিছে৷ অসমত প্ৰকৃতিৰ সংবেদনশীলতা হ্ৰাস পোৱাৰ ঘটনাও ঘটিছে৷ উদাহৰণস্বৰূপে অসমৰ শ্বিলংৰূপে জনাজাত তেজপুৰত এতিয়া গৰমে ৰাইজক ত্ৰাহি মধুসুদন সুঁৱৰিবলৈ বাধ্য কৰাইছে৷ শেহতীয়াকৈ শোণিতপুৰ নৃপতি বাণৰ জীয়ৰী ঊষা আৰু শ্ৰীকৃষ্ণৰ নিকটাত্মীয় অনিৰুদ্ধৰ স্মৃতি বিজড়িত সৌন্দৰ্য নগৰী তেজপুৰৰ সৌন্দৰ্যৰ অন্যতম আকৰ অগ্নিগড় পাহাৰতো পৰিছে হাতুৰীৰ কোব৷ প্ৰকৃতিৰ ৰম্যভূমি ঔগুৰি পাহাৰ টকলা কৰাৰ বাবে চলা প্ৰক্ৰিয়া ৰাইজৰ বিৰোধিতাৰ বাবে কিছু স্থবিৰ হৈছে যদিও অগ্নিগড় পাহাৰত সৌন্দৰ্য বৰ্ধনৰ নামত পাহাৰ খন্দাৰ কাম পূৰ্ণগতিত চলি আছে৷ এনেকৈ পাহাৰ খান্দি থাকিলে অগ্নিগড়ৰ গছ-গছনিবোৰ যে বিপদত পৰিব সেয়া নিশ্চিত৷ ইফালে, তেজপুৰ চহৰৰ প্ৰধান ডাকঘৰৰ পৰা তেজপুৰ মহাবিদ্যালয়লৈ যোৱা পথচোৱাত এখন ফ্লাই অভাৰ নিৰ্মাণ কৰিবৰ বাবে প্ৰশাসনে অৱলম্বন কৰা তৎপৰতাৰো প্ৰতিবাদ কৰিছে প্ৰকৃতিপ্ৰেমী, সংবেদনশীল মহলে৷ সৌন্দৰ্য নগৰী তেজপুৰৰ পৰিৱৰ্তিত ৰূপ, আৱহাৱা সন্দৰ্ভত ‘আমাৰ অসম’ৰ চ্ছ মে’ৰ সংখ্যাৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাত এটা বাতৰি প্ৰকাশ পাইছে৷ ‘অসমৰ শ্বিলং’ তেজপুৰত এতিয়া জুই বৰষিছে’ শীৰ্ষক বাতৰিটো সন্দৰ্ভত আমাৰ সম্পাদনা কক্ষলৈ কেইবাখনো চিঠি আহিছে৷ সেইবোৰৰ ভিতৰত বিশেষভাৱে উল্লেখযোগ্য এখন চিঠি আমি পঢ়ুৱৈ সমাজৰ বাবে আগবঢ়াই দিছোঁ৷ বিশিষ্ট লেখক তথা ভাৰত চৰকাৰৰ কৰ্মচাৰী ৰঞ্জিত ভূঞাই ‘আমাৰ অসম’লৈ প্ৰেৰণ কৰা পত্ৰখন এনেধৰণৰ– ‘আজি ‘আমাৰ অসম’ কাকতৰ প্ৰথম পৃষ্ঠাত প্ৰকাশ পোৱা ষ্টাফ ৰিপ’ৰ্টাৰৰ তেজপুৰ সম্পৰ্কীয় এটি প্ৰতিবেদন পঢ়িলোঁ৷ পুৱাই দি যোৱা কাকতখনত চকু ফুৰায়েই প্ৰথম তাতেই চকু পৰিল৷ বহুতে নি(য় ইতিমধ্যে পঢ়িছে বা পঢ়িব৷ প্ৰতিবেদনত প্ৰকাশ পোৱা কথাখিনি সম্পূৰ্ণ সঁচা৷ এটা সময়ত অকল তেজপুৰৰ পৰিৱেশ আৰু প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্যত মুগ্ধ হৈয়েই ইয়াতে স্থায়ীভাৱে থাকি যোৱাৰ মন বান্ধিছিলোঁ– ঘৰ তথা পৰিয়ালৰ আপত্তি সত্ত্বেও৷ তেনেদৰে বহুতেই ইয়াতে থাকি যোৱাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল৷ অসমৰ বাহিৰৰ মানুহৰ মাজতো তেজপুৰ চোৱাৰ ব্যাকুলতা দেখা পাইছিলোঁ৷ তেজপুৰখনৰ আগৰ ৰূপৰ পৰিৱৰ্তন নকৰাকৈ মাত্ৰ কিছু সা-সুবিধা বঢ়াই পৰ্যটনৰ কেন্দ্ৰ ৰূপে গঢ় দিয়াৰ ইমান সম্ভাৱনা থকা সত্বেও আজিলৈকে সেয়া গৈ নুঠিল৷ তেজপুৰক কেন্দ্ৰ হিচাপে লৈ ইয়াত এটা-দুটা দিন কটাই ওচৰৰ নামেৰী, অৰুণাচলৰ ব’মডিলা, দিৰাং, টাৱাং আৰু আনফালে কাজিৰঙা– এটা সৰ্বাংগ সুন্দৰ tour package হয়, তাৰ বাবে তেজপুৰক আগৰ দৰেই ৰখাৰ প্ৰয়োজন, কাৰণ তেজপুৰৰ আকৰ্ষণ ইয়াৰ আগৰ ৰূপটোৰ মাজতহে আছে৷ ১৯৮৫ চন বোধহয়, যেতিয়া তেজপুৰ প্ৰথম দেখিছিলোঁ– সেই দেখা আৰু এতিয়া দেখাৰ মাজত তুলনা কৰিলে মনটো ক্ষোভ আৰু হতাশাই আগুৰি ধৰে৷ আটাইতকৈ আচৰিত হওঁ ইয়াত স্থায়ীভাৱে বাস কৰা বহু নাগৰিকৰ নিৰ্লিপ্তি দেখি/ যেন একোৱেই হোৱা নাই, একো মাতিবলগীয়া, চিন্তা কৰিবলগীয়া নাই/ বহুজনে উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰিছে, ব্যক্তিগতভাৱে লিখা-মেলা কৰিয়েই হওক বা সভাই সমিতিয়ে হওক, উন্নয়নৰ নামত চহৰখনৰ সৌন্দৰ্যৰ ওপৰত চলা অত্যাচাৰ দেখি প্ৰতিবাদ কৰিছে৷ বহুতো সংগঠন আছে, কিন্তু সাংগঠনিকভাৱে কি কৰিছে জনা নাযায়৷ বহুতো কথাই প্ৰতিবেদনত সন্নিবিষ্ট হৈছে দুটামান কথাৰ বাহিৰে৷ সেইখিনি হৈছে– এইবাৰ শেহতীয়াকৈ অগ্নিগড় পাহাৰতো হাতোৰা মেলিছে৷ পাহাৰ কটা হৈছে৷ খননৰ ফলত পাহাৰৰ গছ খহি পৰাৰ আশংকা হৈছে৷ তলৰ পৰা পাহাৰখনৰ সৌন্দৰ্য উপভোগ কৰাৰ পৰা পৰ্যটক বঞ্চিত হ’ব৷ শীতকালত প্ৰায় তিনিমাহ দিনে প্ৰায় ১৫১ পৰা ২৫টা বনভোজ খাবলৈ অহা দলৰ বাবে বৰ পছন্দৰ ঠাই আছিল গণেশঘাটৰ লগতে লাগি থকা ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ কাষৰ খালি ঠাইখিনি৷ এতিয়া তাত ডাঙৰ ডাঙৰ বালিৰ দ’ম, ৱালৰ কাম চলি আছে৷ মানুহক সুধি গম পাইছোঁ তাত বোলে এখন পাৰ্ক হ’ব৷ তাৰ মানে অহা বছৰৰ পৰা অসমৰ বিভিন্ন ঠাইৰ পৰা বনভোজৰ দল অহা বন্ধ হ’ব, স্কুলীয়া ল’ৰা-ছোৱালীৰ বাবে শৈক্ষিক ভ্ৰমণ [ইতিহাস প্ৰসিদ্ধ ঠাই দৰ্শন] বন্ধ হ’ব৷ কাৰণ সেই খালী ঠাইখিনি সকলোৰে বাবে মুকলি আছিল৷ বহুতো মানুহ একেলগে গোট খোৱাৰ বাদেও সৰু-ডাঙৰ গাড়ী ৰাখিবলৈ ঠাইৰ অভাৱ হোৱা নাছিল৷ বনভোজ দলৰ আগমনৰ হেতু বহু ক্ষুদ্ৰ ব্যৱসায়ীৰ বাবেও কিছু ধন উপাৰ্জনৰ পথ মুকলি হৈছিল৷ সেইখিনি বন্ধ কৰাই এতিয়া এখন পাৰ্কৰ কি প্ৰয়োজন হ’ল, বুজি নাপালোঁ৷ তেজপুৰ কলেজলৈ যোৱা ধুনীয়া ৰাস্তাটোত কি কাৰণে এখন দলঙৰ প্ৰয়োজন হৈছে, সেইটোও নুবুজিলো৷ সেই লৈ ‘আমাৰ অসম’ কাকততে এগৰাকী সচেতন নাগৰিকৰ চিঠি প্ৰকাশ পাইছিল৷ সেইখিনি আমাৰো মনৰ কথা৷ পিছে বিভিন্নজনৰ লগত কথা পাতিলে বেছি ভাগৰে কোনো উদ্বেগ বা আপত্তি দেখা নাপাওঁ৷ ভাবি আছে চাগৈ ইমান দক্ষ মানুহে চলোৱা চৰকাৰে কৰা কাম ভুল হ’ব নোৱাৰে!গতিকে মাত মতাৰ প্ৰয়োজন নাই, আমাৰ কাম মাথোঁ নিৰ্বাচনত ভোট দিয়াটোহে! জানো, এই কথাখিনিয়ে সেইসকলৰ মাজত একো প্ৰভাৱ নেপেলায়, কিন্তু নিজে জীয়াই থকা দিনকেইটা অলপ শান্তিৰে থকাৰ বাবে, উঠি অহা চামৰ বাবে, নিজৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ ভৱিষ্যতৰ বাবেই অন্ততঃ কিছু চিন্তা কৰাৰ, সচেতন হোৱাৰ, কিছু মাত মতাৰ প্ৰয়োজন নাই জানো? কাৰণ যি ক্ষতি ইতিমধ্যে হৈছে আৰু আগলৈ হ’ব, তাৰ পৰা কোনোৱেই বাচি থকাৰ কোনো সম্ভাৱনা নাই!’