লক্ষ্মী পূজাৰ বজাৰ, পথাৰ, ইত্যাদি
বাতৰিকাকতত খবৰ আহিছিল যে গুৱাহাটী মহানগৰীৰ বজাৰ লক্ষ্মী পূজাৰ সামগ্ৰীৰে ভৰি পৰিছিল৷ গুৱাহাটী মহানগৰীৰ বিভিন্ন অঞ্চলত থকা বজাৰসমূহত হেনো ফুল, তুলসী, কলপাত, ধানৰ সীহ, দূৱৰি, পদুমফুল, নাৰিকল, ৰবাব টেঙাকে ধৰি বিভিন্ন ফল-মূলেৰে উভৈনদী হৈ পৰিছিল৷ তদুপৰি, লক্ষ্মী দেৱীৰ মৃন্ময় মূৰ্তি, মাটিৰ চাকি আদিতো আছেই৷ বজাৰৰ খবৰৰ লগতে স্থানীয় সংবাদদাতাসকলে পঠিওৱা বাৰ্তা অনুসৰি ঠায়ে ঠায়ে পাঁচদিনীয়া, চাৰিদিনীয়া, তিনিদিনীয়াকৈ লক্ষ্মী পূজাৰ আয়োজন কৰা বুলিও জানিব পৰা গৈছিল৷ এনেয়েও এইবাৰ লক্ষ্মী পূজা দুদিনীয়াকৈ হ’ব বুলি খবৰ ওলাইছিল৷ মুঠৰ ওপৰত দীৰ্ঘদিনীয়া নৱৰাত্ৰি-দুৰ্গা পূজাৰ ভাগৰ শেষ নৌহওঁতেই লক্ষ্মী পূজা, কাতি বিহু আদিৰ খবৰবোৰো থূপ খালে৷ এইবোৰৰ মাজত গুৰুজনাৰ আৱিৰ্ভাৱ তিথিৰ মহোৎসৱো পালন কৰা হ’ল৷ এটা পক্ষ শেষ হয় মানে দীপাৱলীৰ খবৰ আহিব আৰু আহিব ফট্কা, ফুলজাৰিৰে বজাৰ ভৰি পৰাৰ খবৰ৷ দীপাৱলীৰ পৰা এটা পক্ষ গ’লেই আহিব ৰাস পূৰ্ণিমাৰ ৰাসলীলাৰ বাবে বজাৰ গৰম হোৱাৰ খবৰ৷ এই উৎসৱকেন্দ্ৰিক বজাৰবোৰে দেশৰ অৰ্থনীতি সক্ৰিয় কৰি ৰাখিছে৷ ফল-মূল, চাকি-মূৰ্তিৰ কথাই নহয়, গহনা-কাপোৰকে ধৰি ফেশ্বনসৰ্বস্ব সামগ্ৰী, ইলেক্ট্রনিকছ-অট’ম’বাইললৈকে ভিন্ন ক্ষেত্ৰৰ উৎপাদিত সামগ্ৰী উৎসৱৰ কোলাত উঠি বজাৰ পায়হি৷ বিজ্ঞাপনে দিয়া মন্ত্ৰ সাৰোগত কৰি বৃহৎ উদ্যোগসমূহে গ্ৰাহকক এনে যাদুকৰী নিৰ্দেশনা দিয়ে যে উৎসৱৰ সৈতে দূৰ দূৰলৈ সম্পৰ্ক নথকা দ্ৰব্য-সামগ্ৰীও যেনেতেনে হ’লেও ঘৰলৈ কিনি আনে৷ বিগত কেইটামান দশকত প্ৰযুক্তিৰ তীব্ৰ উত্তৰণ আৰু প্ৰসাৰে বিজ্ঞাপন আৰু প্ৰদৰ্শন-প্ৰভাৱ বা ডেম'নেস্ট্রেচন ইফেক্টক ইমান শক্তিমান কৰি তুলিছে যে মানুহে নিজৰ নূ্যনতম প্ৰয়োজন যে অন্ন, বস্ত্ৰ আৰু বাসস্থানহে আছিল, তাকো পাহৰি যোৱাৰ উপক্ৰম হৈছে৷ প্ৰয়োজন হ’লে দুসাঁজ লঘোণে থাকিব, কিন্তু বিজ্ঞাপনত দেখুওৱাধৰণে ম’বাইল ফোনটো অথবা কাপোৰসাজ নিকিনাকৈ নাথাকিব৷ পূজা যিয়েই নহওক, সাজ-সজ্জা হ’ব লাগিব টিভি অথবা ফেচবুকত দেখাৰ নিচিনা, লাগিলে সেয়া পূজামণ্ডপৰ সাজ-সজ্জাই হওক অথবা আমি মানুহৰ নিজৰ ঘৰ অথবা দেহৰ সা-সজ্জাই হওক৷ এনে প্ৰদৰ্শন-প্ৰভাৱক সামাজিক মাধ্যমে আৰু অধিক তীব্ৰ কৰি তুলিছে৷ এনে প্ৰদৰ্শন-প্ৰভাৱৰ পৰা কিশোৰ-কিশোৰী, যুৱক-যুৱতীৰ কথা বাদেই, বয়োজ্যেষ্ঠসকলো সাৰি যাব পৰা নাই৷ মন কৰিবলগীয়া গুৰুত্বপূৰ্ণ কথাটো হৈছে এয়ে যে এই সমগ্ৰ কাৰবাৰটোত আমাৰ পৰিচয় হৈছে এটাই– আমি উপভোক্তা৷ বজাৰ লক্ষ্মী পূজা, দুৰ্গা পূজা অথবা দীপাৱলীৰেই হওক, আমি সদায়েই গ্ৰাহক৷ আমাৰ মাজৰ ক্ষুদ্ৰৰো ক্ষুদ্ৰাংশহে বিক্ৰেতা অথবা উৎপাদনকৰ্তা৷ আমি পাঁচদিনীয়াকৈ লক্ষ্মী পূজা উদ্যাপন কৰোঁ, পুস্তিকাসদৃশ নিমন্ত্ৰণী পত্ৰ ছপা কৰোঁ, কিন্তু লক্ষ্মীয়ে য’ত বাস কৰে, সেই ‘বাণিজ্য’ৰ পৰা আমি দূৰৈত অৱস্থান কৰোঁ৷ প্ৰতিটো পূজা-পাৰ্বণৰ বাবে প্ৰয়োজন হোৱা চাউল-বুট-মাহৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ফল-মূল আনকি গাখীৰো সৰহখিনিয়েই অসমৰ বাহিৰৰ পৰা অহা৷ পূজাৰ ভোগৰ বাবে প্ৰস্তুত কৰা খিচিৰিৰ উপাদানৰ পৰা পূজাস্থলীত সৰু সৰু দোকানবোৰত বিক্ৰী হোৱা বেলুন-পুতলা, খেলনাৰো সিংহভাগেই বাহিৰৰ পৰা আহে৷ দুৰ্গা পূজাৰ নামত কোটি কোটি টকা বাহিৰলৈ ওলাই যোৱাৰ খবৰো সৌ সিদিনা বাতৰিকাকতবোৰতেই প্ৰকাশ পাইছিল৷ প্ৰতিবছৰে এনে বহিৰ্গমনৰ পৰিমাণ বাঢ়ি গৈ আছে৷ অথচ, তাৰ বাবে যেন কাৰো ক’তো একো আক্ষেপ নাই৷ বৰঞ্চ, নিজৰ বৰ্ধিত ব্যয়ৰ হিচাপ প্ৰত্যেকেই দেখোন সদৰী কৰি গৌৰৱান্বিত হোৱাহে দেখুৱায়৷ কাৰো ক’তো আপেক্ষ নাই অতিমাত্ৰা খৰাঙত শস্য নগজা পথাৰৰ বাবে, অথবা কাৰো কোনো দুখ নাই অসময়ত পানীৰে উপচি পৰা পথাৰত পচি যোৱা শ-শ বিঘা ধানখেতিৰ বাবে৷ কাৰো যেন চিন্তা নাই উৎসৱ-উদ্যাপন অথবা প্ৰতিবাদী আন্দোলনতেই যদি আমাৰ দিনবোৰ অতিবাহিত হয়, ভৱিষ্যৎ প্ৰজন্ম কিদৰে চলিব! অসমৰ প্ৰকৃতি আৰু প্ৰাকৃতিক সম্পদক সমগ্ৰ বিশ্বই প্ৰশংসা কৰে৷ দেশ-বিদেশৰ লোক আহি অসমত সোণগুটি বুটলে৷ আমি মাথোঁ মুখেৰে অহংকাৰ কৰি ভাল পাওঁ৷ আমাৰ সম্পদ, আমাৰ পথাৰ, আমাৰ বজাৰ, আমাৰ সংস্কৃতি, আমাৰ ভাষা– একোৰে আমি যতন নলওঁ৷ এই ক্ষেত্ৰবোৰ আমাৰ হাতত আছেনে, যদি নাই, কিয় নাই, এইবোৰ কথা পাতিবলৈও আমি ভাল নাপাওঁ৷ ভাষাই ধ্ৰুপদী স্বীকৃতি পালে, আমি হাততালি ঠিকেই মাৰোঁ, সেই ভাষাক শক্তিশালী কৰাৰ বাবে এখন বাতৰিকাকত, এখন আলোচনী অথবা কিতাপ এখন কিনি পঢ়াৰ তাগিদা অনুভৱ নকৰোঁ৷ সঁচাকৈয়ে দিনবোৰ এনেদৰেই আগবাঢ়িবনে? এনেদৰে পথাৰ, বজাৰ সকলো লোকক সঁপি দি লক্ষ্মী পূজা পাতোঁতেই আমাৰ দিনবোৰ অতিবাহিত হ’ব নেকি! এইবোৰ কথা আমি কেতিয়া পাতিম?