বহুমাত্ৰিক চৰিত্ৰ আৰু সমস্যাৰ বিলাস

সমাজ এখনত একেখিনি ভুলেই যেতিয়া বাৰে বাৰে হৈ থাকে, তেতিয়াই জানিব লাগিব যে সমস্যা কিবা এটা মৌলিক দিশতে ভয়ংকৰ ৰূপত প্রচ্ছন্নভাৱে হৈ আছে৷ যিকোনো বিষয়তে একেবাৰে সাধাৰণ ভুলেই হওক অথবা অক্ষমনীয় অপৰাধেই হওক বাৰে বাৰেই যদি সংঘটিত হৈ আছে, তেনেহ’লে ই নিশ্চিতভাৱেই মৌলিক সমস্যাৰ বাবেই হৈ আছে৷ সকলো সমস্যাৰ সমাধান সদায়ে দুইধৰণৰ৷ হয় সমস্যাটোক প্ৰত্যাক্ৰমণ কৰি ধবংস কৰি দিয়া, নহ’লে সমস্যাটোৰ সৈতে ভাগ্যক দোষাৰোপ কৰি ধৈৰ্যৰে অথবা ছল-চাতুৰিৰে সহবাস কৰিবলৈ শিকা ৷ সমস্যা আৰু সমাধানৰ এই যুদ্ধখনতে সমাজৰ শান্তি, আনন্দ আৰু প্ৰগতি নিৰ্ভৰ কৰে৷ ন্যায়ৰ বিলম্ব অথবা বহিৰাগত সংস্কৃতিৰ বাবে কেতিয়াও সমস্যা সৃষ্টি নহয়ো আৰু সমস্যাৰ সৈতে বিজ্ঞানক নাসাঙুৰি ভাগ্যক সাঙুৰিলে বা ছল-চাতুৰিৰে সহবাস কৰিলে সমাধানো সঠিক নহয়৷ সমস্যা আৰু সমাধানৰ আদি-অন্তহীন যুঁজখন সকলো সমাজতে প্ৰযোজ্য৷ কিন্তু প্ৰকৃততে সমস্যাটো কি আৰু ইয়াৰ সমাধান কোনটো পথৰে আগুৱালে সঠিক হ’ব ইয়াৰ বিচাৰ নহয়৷ বিচাৰ চলে স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ দিশেৰে আৰু সম্পূৰ্ণ মনৰ বিলাসেৰে৷ ইমানেই মনৰ বিলাসেৰে সকলো বিষয় আলোচনা হয় যে যাৰ পৰিণতিত সমাধানতো দূৰৈৰে কথা সমস্যাটোনো কি সেইটোৱে ধৰিব নোৱৰা হৈ পৰে৷ এই সীমাহীন মনৰ বিলাস আৰু স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ ফলতে অধিকাংশ ব্যক্তিয়ে নিজৰ অজ্ঞাতেই নিজকে বহুমাত্ৰিক চৰিত্ৰৰে প্ৰদৰ্শিত কৰি থাকে৷সকলো স্তৰৰ মানসিকতাই নাৰী নিৰ্যাতন আৰু ধৰ্ষণক সামাজিক ব্যাধি বুলি স্বীকাৰ কৰিলেও ইয়াৰ প্ৰতিৰোধৰ ব্যৱস্থাৰ ক্ষেত্ৰত এতিয়ালৈ ঐকমত্যত উপনীত হ’ব পৰা নাই৷ ব্যাধি সৃষ্টি সম্পৰ্কেই ইয়াত চিন্তাৰ অলপো মিল নাই৷ এচামৰ মতে জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ প্ৰকোপ, এচামৰ মতে শিক্ষাৰ অভাৱ, এচামৰ মতে ধৰ্মীয় কথাও আছে, এচামৰ মতে ছোৱালীৰ কাপোৰ জগৰীয়া, এচামৰ মতে আকৌ জলবায়ু, এচামৰ মতে খাদ্যাভ্যাস, এচামৰ মতে পৰম্পৰা, কাৰোবাৰ মতে আকৌ বিকৃত মানসিকতাৰ ফচল আৰু কাৰোবাৰ মতে পিতৃতান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰে প্রচ্ছন্ন প্ৰভাৱ৷ যাৰ যি মন তেনেকৈয়ে ব্যাখ্যা কৰি নিজৰ ভিতৰতে এই ব্যাধি সম্পৰ্কে এক সমাপ্তিৰ মিহি সীমাৰেখা টানি জীৱন যাত্ৰাত আগুৱাই আছে৷আমাৰ সমাজত মনৰ ভাব প্ৰকাশত আৰু জীৱন যাপনত এজন ব্যক্তিৰ (নাৰী-পুৰুষ উভয়ৰে) মাজত প্রচ্ছন্নভাৱে ইমান চৰিত্ৰই বিৰাজ কৰে যে কোনমূহূৰ্তত কোনটো চৰিত্ৰই মূৰ দাঙি উঠি এটা অস্বাভাৱিক (বিপৰীত আদৰ্শৰ দিশত) কাৰ্য কৰাৰ দিশত গতি কৰে, তাৰে পূৰ্বানুমান সম্ভৱেই নহয়৷ এয়া ইমানেই স্বাভাৱিকভাৱে হৈ থাকে যে ব্যক্তিয়ে নিজেও নিজৰ গতিক অনুভৱে নকৰে৷ আৰু ইয়াৰ পাছৰ পৰ্যায়লৈ কি এক বাৰ্তা যাব পাৰে, তাক লৈও চিন্তিত নহয়৷ সেয়ে বিষয়ৰ সমাধানত যি অস্তিত্ব ল’লে নিজৰ অহং ভাৱৰ লগতে সুবিধাও গ্ৰহণ কৰিব পাৰি, তাৰ সুযোগতে ব্যস্ত হৈ পৰে অধিকাংশ৷প্ৰকৃতাৰ্থত ব্যক্তিগত মানসিক বিলাস আৰু স্বাৰ্থৰ বাবে মুহূৰ্ততে এটা চৰিত্ৰৰ পৰা আন এটা চৰিত্ৰলৈ নিজকে পৰিৱৰ্তিত কৰা কলাত ভাৰতীয়সকল বিশ্বৰ ভিতৰতে ওস্তাদ৷ আৰু এয়া কেৱল ৰাজনৈতিক নেতাসকলৰ গাতে নহয়, সাহিত্যিক, গায়ক, বুদ্ধিজীৱী আদিৰ পৰা আৰম্ভ কৰি সাধাৰণ লোকৰ চৰিত্ৰতো এই কলা পূৰ্ণ ৰূপতে আছে৷ এইধৰণৰ চৰিত্ৰই দুটা দিশৰ জন্ম দিয়ে– এটা দিশ হৈছে– যিকোনো প্ৰকাৰে নীতি-অনীতি সকলো কৰি জীয়াই থকাত সহায় হয়৷ দেশপ্ৰেম, জাতিপ্ৰেম, সমাজপ্ৰেম, মানৱপ্ৰেম আদিৰ ন-পুৰণি দৰ্শন উন্মোচিত হোৱাৰ লগতে এইবোৰে কথাৰ মহলা মৰা আৰু লেখাত বৰকৈ স্থান পাবলৈ আৰম্ভ কৰে৷ আনটো দিশ হৈছে– অস্থিৰতা, ছল-কপটতা আৰু আৰু মানৱীয় অনুভূতি নথকা সমাজ সৃষ্টি৷ সুবিধাবাদী চৰিত্ৰ, ধৰ্ষণ, শোষণ, অনীতি দিনক দিনে বৃদ্ধি পাই থাকে৷  আৰু দেশপ্ৰেম, জাতিপ্ৰেম, সমাজপ্ৰেম, মানৱপ্ৰেম আদি বাস্তৱ জীৱনত পৰিলক্ষিত নহয়৷