ধৰ্মীয় নে আধুনিক শিক্ষা লাগে

মঙলবাৰে উচ্ছতম ন্যায়ালয়ে যি বিচাৰৰ ৰায় দিয়ে, সেই ৰায় মাদ্ৰাছা শিক্ষাৰ সপক্ষে দেখি এক শ্ৰেণীৰ লোকে আনন্দ লাভ কৰা দেখা গৈছে৷ প্ৰাচীন সভ্যতাৰ প্ৰতীক হিচাপে ৫১ হাজাৰ বছৰ পুৰণি অষ্টে˜লিয়ানসকল প্ৰথম আৰু ভাৰত চতুৰ্থ স্থানত অৱস্থিত৷ তেনেস্থলত আমি ধৰ্মৰ ভিত্তিত কিয় জ্ঞান আৰু শিক্ষা লাভ কৰিব লাগে? আজি আমি বিশ্বৰ তৃতীয় অৰ্থনীতিলৈ আগবাঢ়িছোঁ আৰু আমি বিশ্বৰ পথ-প্ৰদৰ্শক হিচাপে ধৰ্মৰ ভিত্তিত বিদ্যালয় আৰু সমাজক বিপৰীত মেৰুলৈ আগবঢ়াই নিছোঁ৷ বৰ্তমান আমাক ধৰ্মীয় জেহাদীৰ জ্ঞানেৰে পৰিপুষ্ট উদ্যোগ নালাগে৷ জ্ঞান আৰু শিক্ষা, বিকাশ আৰু উন্নয়ন কেৱল  ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ গণ্ডীৰ ভিতৰত নপৰে৷ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ইতিমধ্যে ঘোষণা কৰিছে যে আমাক প্ৰযুক্তিবিদ, চিকিৎসক, গৱেষক আৰু সমাজক সুস্থিৰে আৰু ভালকৈ আগবঢ়াই নিব পৰা জ্ঞান-বুদ্ধিৰ লোকৰহে প্ৰয়োজন; আমাক ধৰ্মীয় শিক্ষাৰে পৰিপুষ্ট লোকৰ প্ৰয়োজন নাই৷অৱশ্যে, হিন্দু এজনে যদি ক’ব পাৰিছে– শ্ৰীকৃষ্ণৰ মুখৰ বাণীয়ে গীতা, ইছলাম ধৰ্মীয়জনেও ক’ব পাৰিব– আল্লাহৰ বাণী৷ নবী হজৰত মহম্মদে কোৰাণত সেই বিষয়ে লিপিবদ্ধ কৰি গৈছে৷ সমাজক বিপথে পৰিচালিত কৰিবলৈ এচাম ন্যস্তস্বাৰ্থৰ লোকে উঠিপৰি লাগিছে৷ এসময়ত তিব্বতীসকলে কেৱল ধৰ্ম, উৎসৱ-পাৰ্বণ আদিত বাৰ মাহ লাগি থাকোঁতে চৈনিক কৰ্মচাৰীসকলে নাপিত, ধোবা, শিক্ষক, সামৰিক বাহিনীত সোমাই তিব্বত দখল কৰিলে আৰু ৰ লাখ ৬০ হাজাৰ অকৰ্মণ্য নাগৰিকক লৈ দালাই লামা ভাৰতলৈ পলাই আহিল৷ নিষিদ্ধ দেশ তিব্বতত বিশ্ববাসীৰ প্ৰৱেশ নিষেধ হ’ল৷ ধৰ্ম-কৰ্ম অতি বেছি প্ৰখৰ হ’লে সমাজ সভ্যতাৰ বিপৰীতে গতি কৰিব৷ আজি ইজিপ্ত, মেছোপটেমিয়া আৰু বহু সভ্যতা পৃথিৱীৰ পৰা বিলুপ্ত হ’ল৷ মানৱ জাতি হ’ব লাগে মহাবিশ্বৰ ধাৰক৷ কিন্তু হৈছে ধৰ্মৰ বাহক৷ অৱশ্যে বিধৰ্মী হ’ব নালাগে, বৰঞ্চ ধৰ্মীয় নীতি-নিয়মেৰে নিয়মানুৱৰ্তিতাৰ শিক্ষা লাভ কৰিব লাগে৷ সমাজত ধৰ্মৰ নামত, হিন্দু-ইছলামৰ নামত বিষবাষ্প বিয়পালে উঠি অহা প্ৰজন্মৰ বাবে কিমান ক্ষতিকাৰক, সেয়া আমাৰ কৰ্মই দেখুৱাই দিছে৷ প্ৰশ্ন হৈছে, ন্যায়ালয়ৰ ৰায়ৰ বিৰুদ্ধে আমি ক’ব নোৱাৰোঁ, কিন্তু সেয়া বিচাৰৰহে ৰায়৷ সমাজে গ্ৰহণ কৰা-নকৰাটো বিচাৰ্যৰ বিষয়৷ ধৰ্মীয় দিশৰ পৰা আমাৰ সমাজক পুনৰ বিশ্বৰ আগত প্ৰথম স্থানত উপবিষ্ট কৰাবলৈ কিমান মাদ্ৰাছা শিক্ষানুষ্ঠানৰ প্ৰয়োজন, সেয়া বিচাৰ্যৰ বিষয়৷ কোন শক্তিশালী, কোন দুৰ্বল সেয়া বিশ্বায়নৰ সময়ত আমি বিচাৰ কৰি সমাজক সুপথে আগবঢ়োৱা আৰু লগতে বিশ্ব দৰবাৰত মানৱ জাতিৰূপে প্ৰতিষ্ঠা কৰোৱাটোহে মূল কথা৷বিশ্বৰ বহু ন-পুৰণি মছজিদ-মন্দিৰত হিন্দু-মুছলিম বা অন্যান্য ধৰ্মৰ লোকৰ প্ৰৱেশত বাধা নাই৷ কোনো সংঘাতত লিপ্ত নহৈ সেইবোৰত সকলোৱে নিজৰ ধৰ্ম নিজে পালন কৰে৷ মানৱ জাতিৰ ধৰ্মীয় দিশৰ কথা যদি নাচাওঁ, আমি এই মানৱ জাতিক আগবঢ়াই নিবলৈ এটা শ্ৰেণীভাগ কৰিব পাৰোঁ৷ সেয়া হ’ল ম্যান অৱ এপেটাইট, অৰ্থাৎ যাৰ পেটত ভোক আছে কাম নকৰিলে থাকিব পাৰোঁনে৷ দ্বিতীয় হ’ল– ম্যান অৱ স্পিৰিট, অৰ্থাৎ তেওঁলোকে সমাজক আগবঢ়াই নিবলৈ তেওঁলোকৰ চিন্তাধাৰা বিশে¡ষণ কৰি চৰকাৰ বা সমাজক নিজৰ শক্তি, জীৱন আৰু নতুন প্ৰজন্মক বাট দেখুওৱা৷ সেইসকলে ভুল-শুদ্ধ বিচাৰ কৰাৰ সুনীতি প্ৰদান কৰে৷ তৃতীয় হ’ল– ম্যান অৱ জাষ্টিচ, অৰ্থাৎ ন্যায়-উচিত জ্ঞানৰ অধিকাৰী, অৰ্থাৎ সেইসকলে কয়– নৈতিক চৰিত্ৰ তথা সমাজলৈ কেনে ন্যায় আগবঢ়াব; সমতা আৰু ন্যায়েৰে পৰিচালন কৰিব৷আসুৰিকতা আৰু অমানৱীয় জ্ঞান বিয়পাই শিক্ষা উদ্যোগ গঢ় দি সমাজৰ দুষ্কাৰ্য বৃদ্ধি কৰাটো জানো মানৱ সম্পদৰ চানেকি?প্ৰতিজন ভাৰতবাসীয়ে সময়োপযোগী আধুনিক শিক্ষা লাভ কৰিলেহে মানৱ সম্পদৰূপে নিজকে গঢ়িব পাৰিব আৰু সমাজখনত  প্ৰগতিৰ পথেৰে আগবঢ়াই নিয়াহে সাহয় কৰিব পাৰিব৷