বিখ্যাত গ্ৰীক দাৰ্শনিক এৰিষ্টটলে কোৱাৰ দৰে ‘মানুহ সামাজিক প্ৰাণী’ৰ ধাৰণাটোৱেই আচলতে একোখন সমাজৰ প্ৰগতিৰ দিশ নিৰূপণ কৰে৷ একোখন সমাজৰ বিকাশৰ বাবে বৌদ্ধিক বিচক্ষণতাৰ লগতে সামাজিক দায়বদ্ধতাৰো নিতান্তই প্ৰয়োজন৷ কিন্তু এখন সমাজে যেতিয়া মূল্যবোধ আৰু দায়বদ্ধতাৰ পাঠ পঢ়োৱাত বিফল হয়, তেতিয়াই সেইখন সমাজত কিছুমান বৰ্বৰ আৰু পশুৰ সৃষ্টি হয়, যাৰ উদ্ভণ্ডালিয়ে সমাজখনক ত্ৰস্তমান কৰি তোলে৷ বৌদ্ধিক দীনতাতকৈও এনে নৈতিক স্খলনে এখন সমাজক বিস্তৰ ক্ষতি কৰিব পাৰে৷

শেহতীয়াকৈ এনেবোৰ সম্ভাৱনা আৰু আশংকাৰ চূড়ান্ত নিদৰ্শন দাঙি ধৰিলে অসমৰ চামগুৰি সমষ্টিয়ে৷ উপ-নিৰ্বাচনৰ নামত সমষ্টিটোত আজি কিছুদিনৰ পৰা চলি থকা কৰ্মকাণ্ডই ৰাজ্যবাসীকে হতচকিত কৰি তোলাই নহয়, দেশবাসীৰ ওচৰত লজ্জিতও কৰিছে৷ গণতান্ত্ৰিক মূল্যবোধক ধোঁৱাচাঙত তুলি নিৰ্বাচনী হিংসাই এনে ৰূপ ল’লেগৈ যে এনে হিংসাৰ ফলত এজন ব্যক্তিয়ে প্ৰাণ হেৰুৱালে৷ মহাপুৰুষ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱৰ দৰে গুৰুৰ আদৰ্শৰে অনুপ্ৰাণিত ৰাজ্য অসমৰ এনে চৰিত্ৰতো কেতিয়াও নাছিল৷ যৌতুক প্ৰথা, দলিতক শোষণ, বৰ্ণ-বৈষম্য, গোষ্ঠীগত বিচ্ছিন্ন চেতনা আদি কৰি নানা বিশৃংখলতাৰে জৰ্জৰিত ভাৰতীয় সামাজিক ব্যৱস্থাটোৰ পৰিৱৰ্তে অসমৰ সামাজিক ব্যৱস্থাটো আছিল অত্যন্ত  মৰমিয়াল, নম্ৰ, সহনশীল, অতিথিপৰায়ণ, সকলোকে সমমৰ্যাদা দিয়াৰ এক বাতাৱৰণ৷ ৰাজনৈতিক শিয়ানে ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থত সাম্প্ৰদায়িকতাৰ বীজ সিঁচিবলৈ হাজাৰবাৰ চেষ্টা কৰিলেও শংকৰ-আজানৰ পুণ্যভূমি অসমৰ বাসিন্দাই সাম্প্ৰদায়িক ৰাজনীতিক বাস্তৱিক ক্ষেত্ৰত কেতিয়াও প্ৰশ্ৰয় নিদিয়ে৷ ৰাজনীতিৰ নামত ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণক যিমানেই উচটোৱা নহওক কিয়, বাস্তৱিক ক্ষেত্ৰত অসমৰ প্ৰতিজন হিন্দু-মুছলমানে কিন্তু ভাই-ককাইৰ দৰে জীৱন কটায়৷ বিগত সময়ত উত্তৰ প্ৰদেশ, বিহাৰ, গুজৰাট আদি ৰাজ্যত ঘটা ৰাজনৈতিক হিংসা দেখি অসমৰ সাধাৰণ জনতা স্তম্ভিত৷ কাৰণ তেনে পৰিৱেশ অসমত বিৰল৷ দুই-এটা বিক্ষিপ্ত ঘটনাৰ বাদে বিগত সময়ত অসমত ৰাজনীতিৰ নামত হত্যা-হিংসাতো বাদেই সাধাৰণ মাৰপিট এটাৰ কথাও কোনেও কল্পনা কৰিব নোৱাৰে৷ মতাদৰ্শৰ পাৰ্থক্যক মনান্তৰৰ বিভেদ বনাই কোনেও কাৰো ব্যক্তিগত সম্পৰ্কত ঘুণে ধৰিবলৈ নিদিয়ে৷ আজীৱন কংগ্ৰেছৰ বিৰুদ্ধাচৰণ কৰি কংগ্ৰেছৰ বিপক্ষেই গঠিত ৰাজনৈতিক দল অসম গণ পৰিষদৰ প্ৰথমজন মুখ্যমন্ত্ৰী প্ৰফুল্ল কুমাৰ মহন্তৰ ভাতৃয়েই অগপৰ বৈৰী কংগ্ৰেছৰ সাংসদ আছিল৷ এই অগপৰ অন্যতম এজন মুখ্য পৰামৰ্শদাতা প্ৰয়াত পৰাগধৰ চলিহাৰ পুত্ৰই কংগ্ৰেছৰ নেতা৷ পিতৃ বেলেগ দলৰ, পুত্ৰ বা মাতৃ বেলেগ দলৰ, ককায়েক বেলেগ দলৰ, ভায়েক বেলেগ দলৰ, স্বামী বেলেগ দলৰ, পত্নী বেলেগ দলৰ৷ এয়া অসমৰ ৰাজনৈতিক ব্যৱস্থাটোৰ বাবে সাধাৰণ কথা৷ অসমৰ সামাজিক ৰাজনৈতিক পৰিৱেশ ঠিক এনেকুৱাই৷ সেয়ে হয়তো অসমত এতিয়াও নিৰ্বাচন এক উৎসৱেই হৈ আছে৷ যি সময়ত বিগত লোকসভা নিৰ্বাচনত উত্তৰ ভাৰতৰ ৰাজ্যবোৰত ভোটদানৰ হাৰ পঞ্চাছ শতাংশৰ ওচৰলৈ অৱনমিত হৈছে, সেই সময়ত অসমত ইয়াৰ হাৰ কিন্তু আশী শতাংশৰ ওচৰত৷ কাৰ পছন্দৰ প্ৰাৰ্থী জিকে বা হাৰে পাছৰ কথা, কিন্তু এতিয়াও অসমৰ জনসাধাৰণ বা যুৱসমাজে ভোট দিবলৈ অতি আনন্দৰে ভোটগ্ৰহণ কেন্দ্ৰলৈ ওলাই আহে৷ ভোটগ্ৰহণৰ দিনা বা ফলাফলৰ দিনা স্ফূৰ্তি-তামাচা কৰে৷ কিন্তু দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে অসমৰ এনে এক সুন্দৰ সামাজিক ৰাজনৈতিক বাতাৱৰণক বিনষ্ট কৰি চামগুৰি সমষ্টিয়ে এইবাৰৰ উপ-নিৰ্বাচনত যি নিদৰ্শন দেখুৱালে, তাৰ বাবে প্ৰতিজন ৰাজ্যবাসীয়েই হয়তো আজি লজ্জিত, ক্ষোভিত৷ নেতাৰ আচৰণ আৰু নিৰ্বাচনত জয়লাভৰ নামত গুণ্ডাবাহিনী সৃষ্টিৰে নেতাই যি কাৰ্যকলাপ কৰিলে, আৰু সেই কাৰ্যকলাপত নেতাৰ সমৰ্থকে যিধৰণে সহযোগ কৰিলে, ইয়ে কিন্তু ৰাজ্যখনৰ ভৱিষ্যতৰ ৰাজনৈতিক পৰিৱেশটোৰ বাবে অশনি সংকেত কঢ়িয়াই আনিছে৷ নিৰ্বাচনী হিংসা যে চামগুৰি সমষ্টিত এইবাৰেই হৈছে তেনে নহয়৷ কিন্তু বিগত সময়ৰ তুলনাত এইবাৰৰ প্ৰকোপ অত্যন্ত বেছি৷ নেতাৰ সমৰ্থকৰ বৰ্বৰ আচৰণে সমগ্ৰ সমষ্টিবাসীকে ত্ৰস্তমান কৰিছে৷ সময় থাকোঁতেই যদি এনে নেতাক নাকী লগোৱা নহয়, অসমৰ সামাজিক পৰিৱেশ উত্তৰ প্ৰদেশ, বিহাৰৰ দৰে হ’বলৈ বেছি দিন নাই; ‘সুন্দৰৰ আৰাধনা জীৱনৰ খেল’ আদৰ্শৰে গঢ় দিব বিচৰা জ্যোতি-বিষ্ণুৰ সেই সপোনৰ সুন্দৰ অসমখন ধবংস হ’বলৈও হয়তো বেছিদিন নালাগিব৷ গুৰু দুজনাৰ আপ্ৰাণ চেষ্টাত যিদৰে জাতিটোৱে অন্ধকাৰ আৰু কু-সংস্কাৰৰ অটল গহ্বৰৰ পৰা নিজকে সভ্যতাৰ দিশলৈ আগুৱাই লৈ যাবলৈ সক্ষম হৈছিল, সময় থাকোঁতেই সকলো সজাগ নহ’লে কিছুমান ৰাজনৈতিক শিয়ানে নিজৰ কুটিল চক্ৰান্তৰে জাতিটোক আকৌ বৰ্বৰতাৰ পিটনিলৈ নিক্ষেপ কৰিব৷ সেয়ে সময় থাকোঁতেই সকলো সজাগ হওক৷