আধুনিক শিক্ষাহে প্ৰগতিৰ বাহক

ভাৰতত নানা জাতি-জনগোষ্ঠীৰ লোকে বাস কৰে৷ সেইসকলৰ ধৰ্ম আৰু ভাষাৰো পাৰ্থক্য আছে৷ এচামে সমাজখনক ধৰ্মীয় দিশেৰে বান্ধি ৰাখি মুনাফা লাভৰ চেষ্টা কৰে৷ কিছু কিছু লোকে পাৰিলে আল্লা-ভগৱানক আদালতৰ মজিয়াত বন্দী কৰি ৰাখিলেহেঁতেন৷ অলপতে উচ্ছতম ন্যায়ালয়ে যি ৰায় দিছে, সেই ৰায় মাদ্ৰাছা শিক্ষাৰ সপক্ষে দেখি এক শ্ৰেণীৰ লোকে আনন্দ লাভ কৰিছে৷ প্ৰাচীন সভ্যতাৰ প্ৰতীক হিচাপে ৫১ হাজাৰ বছৰ পুৰণি অষ্টে˜লিয়ানসকল প্ৰথম, আৰু ভাৰত চতুৰ্থ স্থানত অৱস্থিত৷ তেনেস্থলত আমি ধৰ্মৰ ভিত্তিত কিয় জ্ঞান আৰু শিক্ষা লাভ কৰিব লাগে? আজি আমি বিশ্বৰ তৃতীয় বৃহৎ অৰ্থনীতিৰ দেশ হ’বলৈ আগবাঢ়িছোঁ, কিন্তু আমিয়েই বিশ্বক ধৰ্মৰ ভিত্তিত শিক্ষানুষ্ঠান গঢ়ি সমাজখনক বিপৰীত মেৰুলৈ আগবঢ়াই নিছোঁ৷ বৰ্তমান আমাক ধৰ্মীয় জ্ঞানেৰে পৰিপুষ্ট উদ্যোগ নালাগে বুলি সকলোৱেই জ্ঞাত৷ জ্ঞান আৰু শিক্ষা, বিকাশ আৰু উন্নয়ন কেৱল ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ গণ্ডীৰ ভিতৰত নপৰে বুলি ইতিমধ্যে স্থাপিত হৈছে৷ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে ইতিমধ্যে ঘোষণা কৰিছে যে আমাক প্ৰযুক্তিবিদ, চিকিৎসক, গৱেষক আৰু সমাজখনক সুস্থিৰে আৰু ভালকৈ আগবঢ়াই নিব পৰা জ্ঞান-বুদ্ধি থকা লোকৰহে প্ৰয়োজন৷ ইয়াৰ বাবে আমাক ধৰ্মীয় শিক্ষাৰে পৰিপুষ্ট লোকৰ ইমান প্ৰয়োজনীয়তা নাই৷অৱশ্যে, হিন্দু এজনে যদি শ্ৰীকৃষ্ণৰ মুখৰ বাণীয়ে গীতা বুলি ক’ব পাৰে, মুছলমান এজনেও হজৰত মহম্মদৰ বাণীয়ে আল্লাহৰ বাণী কিয় ক’ব নোৱাৰিব! আচলতে সমাজখনক বিপথে পৰিচালিত কৰিবলৈ এচাম লোকে ন্যস্তস্বাৰ্থ পূৰণৰ অৰ্থে উঠিপৰি লাগিছে৷এসময়ত তিব্বতীসকলে কেৱল ধৰ্মীয় উৎসৱ-পাৰ্বণ আদিত বাৰ মাহ লাগি থাকোঁতে চীনে তিব্বত দখল কৰিলে৷ আৰু লক্ষাধিক অকৰ্মণ্য নাগৰিকক লৈ দালাই লামা ভাৰতলৈ পলাই আহিল৷ নিষিদ্ধ দেশ তিব্বতত বিশ্ববাসীৰ প্ৰৱেশ নিষেধ হ’ল৷ ধৰ্ম-কৰ্ম অতি বেছি প্ৰখৰ হ’লে সমাজ সভ্যতাৰ বিপৰীতে গতি কৰিব পাৰে৷ আজি ইজিপ্ত, মেছ’পটেমিয়াকে ধৰি আৰু বহু সভ্যতা পৃথিৱীৰ পৰা বিলুপ্ত হ’ল৷ আচলতে মানৱ জাতি হ’ব লাগে মহাবিশ্বৰ ধাৰক৷ কিন্তু আজি হ’বলৈ গৈ আছে ধৰ্মৰ বাহক৷ অৱশ্যে বিধৰ্মী হ’বও নালাগে৷ বৰঞ্চ ধৰ্মীয় নীতি-নিয়ম আৰু নিয়মানুৱৰ্তিতাৰে শিক্ষা লাভ কৰাহে দৰকাৰ৷ সমাজত ধৰ্মৰ নামত বা হিন্দু-ইছলামৰ মাজত বিষবাষ্প বিয়পালে উঠি অহা প্ৰজন্মৰ কিমান ক্ষতি হয়, সেয়া আমাৰ কৰ্মই দেখুৱাই দিছে৷ আচলতে ধৰ্ম হৈছে মনোনীত আচৰণ, নৈতিকতা, বিশ্বাস, বিশ্বদৰ্শন আদিৰ সামাজিক-সাংস্কৃতিক প্ৰণালী৷ ধৰ্মই সমাজক নীতিপৰায়ণ কৰি ধৰি ৰাখে৷ কিন্তু আজিৰ সমাজত ধৰ্মই মানুহক কিমান নীতিশীল, ন্যায়পৰায়ণ কৰিছে, সেয়া চিন্তাৰ বিষয়৷ বৰ্তমান সময়ত ধৰ্মীয় শিক্ষাতকৈ সময়োপযোগী আধুনিক শিক্ষাৰহে অতি প্ৰয়োজন৷ বিশেষকৈ প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ শিক্ষাৰে নতুন প্ৰজন্মক দিক নিদৰ্শন কৰিব লাগে, যাতে ভৱিষ্যতে তেওঁলোকে সেই শিক্ষাৰে সুশিক্ষিত হৈ এখন সুন্দৰ সমাজ গঢ়িব পাৰে৷ কিন্তু ইয়াৰ বিপৰীতে ধৰ্মীয় শিক্ষা আমি আমাৰ নতুন প্ৰজন্মক কোনদিশে চালিত কৰিব খুজিছোঁ? অৱশ্যে, মাদ্ৰাছা শিক্ষা মানেই যে সময়ৰ বিপৰীত সেই কথা নহয়৷ এনে বহু মাদ্ৰাছা আছে যিবোৰত ধৰ্মীয় শিক্ষাৰ লগতে আন শিক্ষানুষ্ঠানত শিক্ষা দিয়াৰ দৰে বিভিন্ন বিষয়ৰ আধুনিক শিক্ষা দিয়া হয়৷ কিন্তু যিবোৰ মাদ্ৰাছাত কেৱল ধৰ্মীয় শিক্ষাহে দিয়া হয়, তেনেবোৰ মাদ্ৰাছা আজিৰ যুগত কিমান উপযোগী সেয়া চিন্তাৰ বিষয়৷ আজিৰ তীব্ৰ প্ৰতিযোগিতাৰ যুগত নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰাবলৈ প্ৰতিজন লোকেই আধুনিক জ্ঞান-বিজ্ঞানৰ শিক্ষা গ্ৰহণ কৰিবই লাগিব৷ ধৰ্মীয় শিক্ষাৰে চালিত হ’লে সংস্থাপনৰ পথ পাবনে? নে ধৰ্মীয় শিক্ষাৰে শিক্ষিতসকলে নতুন নতুন উদ্ভাৱনেৰে মহাকাশ, অভিযান্ত্ৰিক, তথ্য-প্ৰযুক্তি, স্বাস্থ্যসেৱা আদিত অৰিহণা যোগাব পাৰিব? ধৰ্মীয় শিক্ষাই সমাজক আগুৱাই নিয়াৰ বিপৰীতে আমাক পিছুৱাইহে নিব৷ সেয়ে প্ৰগতিৰ দিশত আগুৱাই নিয়া আধুনিক শিক্ষা ব্যৱস্থাৰেহে শিক্ষাৰ্থীক শিক্ষা দিয়া যুগুত৷