নিৰৰ্থক

সময়ৰ লগে লগে দেশ আৰু দহৰ বিভিন্ন ক্ষেত্ৰলৈ বিভিন্ন পৰিৱৰ্তন আহিছে৷ কিন্তু, লক্ষণীয়ভাৱে ভোটাৰ আৰু ভোটপ্ৰত্যাশীসকলৰ চৰিত্ৰৰ কোনো পৰিৱৰ্তন হোৱা নাই৷ ভোটাৰসকল হয় উগ্ৰ-অন্ধ সমৰ্থক, নহ’লে উদাসীন; উভয়েই অবিবেচক৷ ভোটপ্ৰত্যাশীসকল বহুৰূপী; নিৰ্বাচনৰ আগৰ এটা ৰূপ, পাছৰ এটা ৰূপ৷ তেওঁলোকে নক’বলগীয়া কথা কয়, মিছা প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়ে৷ আকৌ, নকৰিবলগীয়া কাম কৰি নিৰ্লজ্জভাৱে ৰাইজৰ মাজৰ এজন হোৱাৰ অভিনয় কৰে৷ সম্প্ৰতি, এইবোৰেই চলি আছে আৰু অসমো তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয়৷ কোনো কোনো দলৰ নিৰ্বাচনী ইস্তাহাৰত এনেধৰণৰ আকাশলংঘী প্ৰতিশ্ৰুতিৰ মালা থাকে যে সেইবোৰ ‘সাত-জনমতো’ পূৰণ কৰাৰ সম্ভাৱনা নাথাকে৷ দুই-একৰ নিৰ্বাচনী প্ৰতিশ্ৰুতি এনেধৰণৰ যেন জয়ী হ’ব পাৰিলেই সমস্যাৰ পাহাৰ দাঙি আনি সমাধানৰ বিশল্যকৰণী সকলোৰে হাতে হাতে তুলি দিব৷ কোনো কোনো দলৰ আকৌ নিৰ্বাচনী ইস্তাহাৰত ভোটাৰ ৰাইজৰ বাবে কোনো প্ৰতিশ্ৰুতিয়েই নাই৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে শাসনত থকা দল অথবা প্ৰতিদ্বন্দ্বীৰ ক্ষুৰধাৰ সমালোচনাৰেহে ভোটাৰৰ ওচৰ চপা দেখা যায়৷ নিৰ্বাচনৰ বতৰত বিভিন্ন দল তথা প্ৰাৰ্থীৰ অন্ধ-সমৰ্থকৰ ৰূপত যেতিয়া ৰাজ্যখনৰ উঠি অহা যুৱকসকলে ৰাতি-দিন একাকাৰ কৰি নিজৰ বহুমূলীয়া সময় আৰু শক্তিৰ অপব্যৱহাৰ কৰে, তেতিয়াই গণতান্ত্ৰিক পদ্ধতিৰ ‘নিৰ্বাচন’টো এক অপকাৰী-আত্মধবংসী প্ৰক্ৰিয়ালৈ ৰূপান্তৰিত হোৱা যেন লাগে৷ গণ সমদল, বাইক-ৰেলী, মনোনয়ন-পত্ৰ দাখিল কৰাৰ নামত সৰ্ববৃহৎ আয়োজন, লুকাই-চুৰকৈ অথবা যুক্তভাৱে কৰা বয়বস্তু, সামগ্ৰীৰ বিতৰণ আদি অযুক্তিকৰ, অনৈতিক কামবোৰে চৰকাৰ গঠনৰ প্ৰক্ৰিয়াটোক এক প্ৰহসনলৈ পৰ্যবসিত কৰে৷ দেশৰ ন্যায়-ব্যৱস্থা, প্ৰশাসনক বুঢ়া আঙুলি দেখুৱাই ভোটাৰ আৰু ভোটপ্ৰত্যাশী উভয়েই বিনাদ্বিধাই সীমাসংখ্যাহীন অন্যায় কাম নিৰ্বাচনৰ বতৰতেই সংঘটিত কৰাও দেখা যায়৷ যিবোৰ বিষয় বা ইছ্যু নিৰ্বাচনৰ দিনৰ প্ৰধান আৰু গুৰুত্বপূৰ্ণ বুলি বিবেচিত হ’ব লাগে, সেইবোৰে কাৰো দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰিবলৈ সক্ষমেই নহয়৷ সেয়েহে, পৰৱৰ্তী সময়ত যেতিয়া চৰকাৰ গঠন কৰা হয়, পুৰণি সমস্যাবোৰ সমাধানৰ কোনো উমঘামেই নোহোৱা হয়৷ যুগ যুগ ধৰি ভোটাৰ আৰু ভোটপ্ৰত্যাশীৰ অবিবেচক কথা-কাণ্ডৰ বাবেই বানৰ সমস্যাসদৃশ সমস্যাবোৰৰ আজিকোপতি কোনো সমাধান নোলাল৷ কোনোমতে জয়লাভ কৰাৰ পাছত আৰম্ভ হয় ক্ষমতা আৰু সম্পত্তি আহৰণৰ অঘোষিত প্ৰতিযোগিতা৷ আনহাতে, ভোটাৰৰ আৰম্ভ হয় ব্যক্তিগত লাভৰ সুযোগৰ সন্ধান৷ নিমাখিত ভোটাৰ ৰাইজে সমষ্টিত নিৰ্বাচিত প্ৰতিনিধিৰ শ্ৰীমুখ দৰ্শনৰ বাবে হাতত গামোচা-মালা লৈ অধীৰভাৱে অপেক্ষা কৰে৷ ফিটা কটা, আধাৰশিলা স্থাপন, বিহু-পূজাৰ চান্দা ইত্যাদিৰ নিৰ্ধাৰিত কাৰ্যসূচী ৰূপায়ণ কৰিবলৈ প্ৰতিনিধিক লগ পাবলৈ বাটকুৰি বাই আহি সময়ৰ শ্ৰাদ্ধ-শৰাধ পাতে৷ এনেবোৰ চৰিত্ৰৰ বাবেই ৰাজ্যৰ উন্নয়ন পলাই পত্ৰং দিয়ে৷ সমৃদ্ধিয়েই হওক বা বিকাশেই হওক, ক’তোৱেই ৰাজ্যখনে দেশৰ ৰাজ্যসমূহৰ তালিকাত উৎকৃষ্ট স্থান পাবলৈ সক্ষম নহয়৷ ৰাজ্যখনৰ জনমূৰি আয় দেশৰ গড় জনমূৰি আয়তকৈ যথেষ্ট কম৷ স্বাস্থ্য, শিক্ষা, জীৱন ধাৰণৰ মান– মানৱ বিকাশ সূচকৰ এই তিনিওটা দিশতেই ৰাজ্যখনৰ স্থিতি দেশৰ উন্নত ৰাজ্যসমূহতকৈ অধিক শোচনীয়৷ সেয়েহে, মানৱ বিকাশ সূচকৰ তালিকাত দেশৰ ৩৬খন ৰাজ্যৰ ভিতৰত অসম অধিষ্ঠিত হয়গৈ ৩০ সংখ্যক স্থানত৷ আন নালাগে, উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ ভিতৰতো অসমৰ স্থিতি সৰ্বনিম্ন৷ ২০১৮ চনৰ মানৱ বিকাশ সূচক মূল্যৰ তালিকাত উত্তৰ-পূবৰ ৰাজ্যসমূহৰ ভিতৰত অসম অষ্টম স্থলাভিষিক্ত৷ তদুপৰি, ক’ভিড-১৯ অতিমাৰীৰ ফলত অসমৰ অৰ্থনীতিও বাৰুকৈয়ে প্ৰভাৱিত হৈছে৷ এক তথ্যমতে, ৰাজ্যখনত নিবনুৱা আৰু দৰিদ্ৰতাৰ পৰিসৰ অভাৱনীয় ৰূপত বাঢ়িছে৷ কিন্তু, লজ্জাজনকভাৱে ভোটাৰ আৰু ভোটপ্ৰয়াসী এইবোৰক লৈ ব্যস্ত হোৱা পৰিলক্ষিত হোৱা নাই৷ গতিকে ৰাজ্যলৈ কি পৰিৱৰ্তন আহিব, তাৰ অনুমান কৰিবলৈও বিশেষ একো চিন্তা-চৰ্চাৰো প্ৰয়োজন নাই!