আমি বিশ্ব গুৰু এনেকৈ হ’মনে
ভাৰতৰ দৰিদ্ৰতা সমস্যা আজিৰ নহয়৷ স্বাধীনোত্তৰ কালৰ সকলো চৰকাৰে দেশৰ দৰিদ্ৰতা নিবাৰণৰ বাবে কাম কৰিলে যদিও দেশৰ দৰিদ্ৰতা আজিও নিবাৰণ নহ’ল আৰু অহা পঞ্চাশ বছৰলৈকে নিৰ্মূল নহয়৷ কংগ্ৰেছকে ধৰি বহু ৰাজনৈতিক দলে দেশৰ দৰিদ্ৰতা নিবাৰণ কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতিৰে চৰকাৰ গঠন কৰিলে যদিও ক্ষমতা লাভ কৰাৰ পিছতে সকেলোবোৰ পাহৰি পেলায়৷ বিজেপি দলে কিন্তু দৰিদ্ৰতা নহয়, দেশলৈ পৰিৱৰ্তন আনিব বুলিয়ে শাসনলৈ আহিছিল৷ অন্য পৰিৱৰ্তন হওক বা নহওক, দেশত যিটো লক্ষ্যণীয় পৰিৱৰ্তন হৈছে সেয়া হৈছে ১৪২ কোটি জনগণৰ ৮১ কোটিয়ে বিনামূলীয়া ৰেচন লাভ কৰাটো বা ৮১ কোটি জনতাক হিতাধিকাৰীৰ মৰ্যাদা [?] দিয়াটো৷ সহজ অৰ্থত ক’বলৈ গ’লে এই ৮১ কোটি জনতাই হয়তো চৰকাৰৰ দয়া নহ’লে নিজৰ দৈনন্দিন জীৱিকা অৰ্জন কৰিবলৈ অসমৰ্থ৷ অৰ্থাৎ এই ৮১ কোটি জনতা দেশৰ দৰিদ্ৰ জনতা, যাৰ কোনো সংস্থাপন নাই৷ কাৰণ সংস্থাপন থকা জনতাই বিনামূলীয়া ৰেচন চৰকাৰী নিয়মমতেই নাপায়৷ গতিকে ইয়াৰ দ্বাৰা এই কথা প্ৰমাণ হৈছে যে দেশৰ আধাতকৈও অধিক সংখ্যক জনতা এতিয়াও দৰিদ্ৰ হৈ আছে আৰু যোৱা দহ বছৰে বিজেপি চৰকাৰে এইখিনি মানুহক স্বাৱলম্বী হৈ উন্নত জীৱন ধাৰণ কৰিব পৰাকৈ বিশেষ একো কৰি দিবলৈ সমৰ্থ নহ’ল৷ ই কেনে ধৰণৰ পৰিৱৰ্তন সেয়া বোধগম্য হোৱা নাই৷ এইখিনি মানুহৰ বাবে চৰকাৰ সলনি হোৱাটো দুৰ্ভাগ্যজনক হ’ব৷ কাৰণ এইখিনি মানুহে জীৱন-জীৱিকা চিধাকৈ চৰকাৰৰ পৰাই পায় আছে৷ বহুতৰে পাঁচ কেজি চাউল বা পাঁচ কেজি আটাই হৈছে জীৱনৰ সৰ্বস্ব সেয়ে মূল্যবৃদ্ধি, নিবনুৱা সমস্যা, কৃষকৰ সমস্যা, শিক্ষা, স্বাস্থ্য আদি কথাবোৰ এইখিনি মানুহৰ বাবে বৰ প্ৰয়োজনীয় হৈ থকা নাই৷ সহজ আৰু সূচল জীৱনৰ ধাৰণাও হয়তো এইসকল লোকৰ নাই বা এনে ধাৰণাৰ কোনো অৱকাশ নাই৷ যিহেতু গায়েপতি পাঁচ কেজি ৰেচনেই যাৰ লক্ষ্য৷ ই বৰ ডাঙৰ কথা৷ দেশৰ উন্নয়ন আৰু বিকাশত ই প্ৰতিবন্ধক হৈ থিয় দিব৷ কিন্তু সেই কথা ভবাৰ যুক্তি দেশৰ বহু জনতাই আজিও বিচাৰি পোৱা নাই৷ ইয়াৰ মূল কাৰণ বিজেপি দলৰ সফল ৰাজনীতি৷
স্বাধীনতাৰ ৭৫ বছৰৰ পাছতো দেশখন দৰিদ্ৰতাই গ্ৰাস কৰি থকাটো অতিকে দুৰ্ভাগ্যৰ কথা৷ কিন্তু তাতোটকৈ লাজৰ কথা হৈছে স্বাধীনতাৰ অমৃত মহোৎসব পালন কৰা এখন দেশত হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰিব লগা হোৱাটো৷ ই দেশৰ উন্নয়ন আৰু বিকাশক নিৰ্মমভাৱে উদঙাই দেখুৱাইছে৷ বৰ্তমান দেশত হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ প্ৰক্ৰিয়াই এনে অবস্থা পাইছেগৈ যে এতিয়া হিতাধিকাৰীৰ অন্তৰ্ভুক্ত হ’বৰ বাবেও জনগণৰ মাজত হেতাওপৰা লাগিছে৷ দেখাত চৰকাৰে কিবা এটা ভাল কাম কৰা যেন লাগিলেও ই আচলতে চৰম দুৰ্যোগৰ আগজাননীহে৷ যদি দেশৰ আধাতকৈ বেছি জনগণ হিতাধিকাৰী হৈ জীৱন নিৰ্বাহৰ বাবে চৰকাৰৰ মুখলৈ চাই থাকিবলগা হয় তেন্তে অহা এশ বছৰলৈ সেই দেশৰ উন্নতি নহয়৷ এই ব্যৱস্থা বহু দিনলৈ প্ৰৱৰ্তন হৈ থাকিলে দিনকদিনক মানু্হ নিস্কৰ্মা আৰু পৰমুখাপেক্ষী হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিব আৰু জীৱন ধাৰণৰ উজু আৰু চমু উপায় বিচাৰিবলৈ আৰাম্ভ কৰিব৷ যাৰ ফলত মানুহে পৰিশ্ৰম নকৰা হব, উৎপাদন ভয়ানকভাৱে হ্ৰাস পাব৷ অপৰাধ বৃদ্ধি পাব আৰু জীৱন ধাৰণ অতিকে নিম্নমানৰ হৈ আহিব৷ যিটো ইতিমধ্যেই দেখা পোৱা হৈছে৷
হিতাধিকাৰ সৃষ্টিৰ জৰিয়তে চৰকাৰে এচাম মনুহক সকাহ দিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও মানুহক উন্নত আৰু সন্মানীয় জীৱন-যাপনৰ শৈলী আগবঢ়াব পৰা নাই আৰু নোৱাৰে৷ হিতাধিকাৰী হৈ এটা ঠেক গণ্ডীৰ মাজত দৈনন্দিন জীৱন নিৰ্বাহৰ নূ্যনতম আহিলা লাভ কৰি পৃথিবীৰ অন্য উন্নত চিন্তা-চৰ্চাৰ পৰা তেওঁলোক সদায় বঞ্চিত হৈ থাকিব৷ কেৱল মাত্ৰ চৰকাৰৰ গুণগান আৰু চৰকাৰৰ সকলো আচঁনিক চকু মুদি সমৰ্থন কৰি যোৱাই সেইসকলৰ প্ৰধান কাম হৈ পাৰিব৷ সেই হিচাপে হিতাধিকাৰী আঁচনি পোৱা সকলে চৰকাৰক নিৰ্বাচনত সমৰ্থন কৰাটো তেওঁলোকৰ একপ্ৰকাৰৰ কৰ্তব্য হৈ পৰিবগৈ ৷ যিটো আচল অৰ্থত উচিত নহয়৷ কাৰণ হিতাধিকাৰী আঁচনিত খৰচ কৰা ধন চৰকাৰৰ নিজা নহয় সেয়া দেশৰ জনতাৰ পৰা কৰ কাটল, জৰিমনা, মাছুল আদিৰ দ্বাৰা সংগ্ৰহ কৰা ধন যাৰ অধিকাৰ দেশৰ প্ৰতিজন নাগৰিকৰ সমানে থাকে৷ তদুপৰি দেশৰ পিছপৰা পৰা দৰিদ্ৰ শ্ৰেণীক বিশেষ ভাবে চোৱা চিতা কৰাটো চৰকাৰৰ নৈতিক কৰ্তব্য আৰু দৰিদ্ৰতাৰ পৰা উত্তৰণ ঘটোৱা কামো চৰকাৰেই কৰিব লাগিব যদিহে দেশৰ সৰ্বাংগীন বিকাশ চৰকাৰে বিচাৰে৷ কিন্তু হিধাধিকাৰী আঁচনি প্ৰদান কৰিলে বুলিয়েই চৰকাৰৰ প্ৰতিটো কথা বা নিৰ্বাচনৰ সময়ত সেই সকলৰ সমৰ্থন বিচাৰটো শুদ্ধ কথা নহয়৷৷ কাৰণ সেইবোৰ সুবিধা তেওঁলোকে নীতি মতে পোৱাৰ যোগ্য৷ তাকে কোনো খন চৰকাৰে কৰিছে কোনো খনে নাই কৰা৷ কিন্তু এটা কথা ঠিক যে হাজাৰ হিতাধিকাৰী আচঁনিৰ যোগেদিও কোনো কালে দেশৰ দৰিদ্ৰতা নাহকিয়া নহয় যদিহে নাগৰিক কৰ্মথ আৰু দক্ষ নহয়৷ হিতাধিকাৰী সৃষ্টি আঁচনিৰে দেশৰ অধিক জনতাক ৰাইজৰ টকাৰে সুবিধা প্ৰদান কৰি এক বিশেষ উদ্দেশ্য যদি চৰকাৰ বা শাসকীয় দলে আদায় কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে তেন্তে সেয়া উচিত কাম হোৱা নাই ৷