পৰিৱৰ্তনৰ সোঁতত ৰঙালীৰ দুৰৱস্থা
সময়ৰ পৰিৱৰ্তনৰ সোঁতত হাতে হাত ধৰি সংস্কৃতিও আগবাঢ়ি যায়৷ কালৰ গতিত ৰূপান্তৰিত অসমীয়া সমাজখনে বিহুকো বহু ৰূপান্তৰ কৰিলে৷ সময়ৰ গতিশীলতাত বৃহত্তৰ অসমীয়া সমাজখনৰ ৰীতি-নীতি, লোকবিশ্বাস, পৰম্পৰা, জীৱন-ধাৰাৰ প্ৰক্ৰিয়াৰো বহু পৰিৱৰ্তন হ’ল৷ সংস্কৃতিয়েও ৰূপ সলায়৷ এয়া চিৰাচৰিত ঘটনা৷ সময়ৰ সোঁতত বিহুয়েও বিৱৰ্তনৰ বিভিন্ন স্তৰ পাৰ কৰি আজিৰ পৰ্যায় পাইছেহি৷ পৰিৱৰ্তনৰ কোবাল সোঁতত বাপতিসাহোন বিহুটি আজি এক আড়ম্বৰপূৰ্ণ সুবৃহৎ অনুষ্ঠানলৈ ৰূপান্তৰিত হৈছে৷ এসময়ত আহোম স্বৰ্গদেউ ৰুদ্ৰসিংহই প্ৰথমে পথাৰৰ গছতলৰ পৰা বিহু বুটলি আনি ৰংঘৰৰ বাকৰি পোৱাইছিলহি৷ ৰংঘৰৰ বাকৰিৰ পৰা বিহু ক্ৰমে ৰজাঘৰ, ডা-ডাঙৰীয়াসকলৰ ঘৰ আৰু পাছত আন প্ৰজাৰ ঘৰলৈ বিয়পি পৰিল৷ এইদৰে বিহু আহি ঘৰৰ চোতাল পালেহি৷ গৃহস্থই আদৰি ল’লে৷ কালক্ৰমত বিহু অসমীয়াৰ জাতীয় জীৱনৰ লগত একাত্ম হৈ পৰিল৷ সেইদৰে বিৱৰ্তনৰ বিভিন্ন স্তৰ অতিক্ৰম কৰি একালৰ বৰপথাৰৰ যুৰীয়া আঁহতৰ তলৰ বিহু চোতাল গৰকি এসময়ত মঞ্চলৈ উঠিল আৰু এতিয়া ইণ্টাৰনেটৰ জৰিয়তে সমগ্ৰ বিশ্বতে বিয়পি পৰিল৷ ১৯৫১ চনতে প্ৰথমে গুৱাহাটীৰ লতাশিল পথাৰত মঞ্চবিহু উদ্যাপিত হয় বুলি কোৱা হয়৷ সম্প্ৰতি ৰাজ্যখনৰ আটাইকেইটা নিউজ চেনেল, বিভিন্ন ডিজিটেল মাধ্যম, ছ’চিয়েল মিডিয়া আদিয়ে বিহুৰ পৰম্পৰাগত ৰীতি-নীতি, নৃত্য-গীতক জগত সভাত প্ৰতিষ্ঠা কৰাত যথেষ্ট সবল ভূমিকা পালন কৰিছে৷ আজি অসমৰ সৰ্বত্ৰ মঞ্চবিহু [বিহু সন্মিলনী] উদ্যাপিত হয়৷
বিহু ঘৰৰ চোতালতে হওক বা মঞ্চতেই হওক বিহুৰ প্ৰকৃত ঐতিহ্য, পৰম্পৰা, ঐক্য, সংহতি বা তাৎপৰ্য কিমান সুৰক্ষিত হৈছে সেয়াহে আচল কথা৷ কিন্তু দুৰ্ভাগ্যৰ কথাটো হ’ল– বৰপথাৰৰ যুৰীয়া আঁহতৰ তলৰ বিহুটো চহৰৰ ৰংচঙীয়া মঞ্চত উঠাৰ পাছৰ পৰাই বিহুৰ নামত কিছুমান বিজতৰীয়া অপচিন্তা আৰু অন্ধ অনুকৰণে গুৰুত্ব লভিবলৈ ধৰিলে, যাৰ বাবে শংকৰ-মাধৱ, জ্যোতি-বিষ্ণুৱে গঢ় দিয়া অসমীয়া সমাজ-জীৱনৰ মৰ্যাদাৰ ভেটিটোত, গৰিমাপুষ্ট সংস্কৃতিৰ ভেটিটোত কেণা লাগিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ পশ্চিমীয়া অপসংস্কৃতিৰ তীব্ৰ আগ্ৰাসনত অসমীয়া জাতীয় উৎসৱ ৰঙালী বিহুটিয়েও নান্দনিক সৌন্দৰ্য আৰু স্বকীয় বৈশিষ্ট্য হেৰুৱাই লঠঙা ৰূপ ল’বলৈ বৰ বেছি দিন নালাগিল৷ ভোগবাদ-বস্তুবাদৰ আঁচোৰত বিহুৰ জীপাল ৰূপটি তেনেই জুৰুলা হৈ পৰিল৷ অসমৰ সংস্কৃতিৰ পথাৰখনত কিছুমান অপসংস্কৃতি আৰু বিশৃংখলতাৰ পয়োভৰ এনে পৰ্যায়ত ঘটিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে যে তাকে দেখি অসমৰ সচেতন জনতা সঁচাকৈয়ে বিচুৰ্ত, হতচকিত, আৰু তাৎপৰ্যপূৰ্ণভাৱে এনে বিজতৰীয়া সংস্কৃতিৰ উপদ্ৰৱ ব’হাগৰ বতৰতেই বেছি হয়৷ চুবুৰিয়ে চুবুৰিয়ে বিহু পাতি জাতীয় পৰম্পৰাক ৰক্ষা কৰাটো বহুতৰ বাবে পেছাত পৰিণত হৈছে৷ চ’ত মাহৰ আগমনৰ পৰাই অসমৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ এচাম কিশোৰ-কিশোৰী আৰু যুৱক-যুৱতীয়ে ৰাজপথত বাটৰুৱাৰ পৰা ৰঙালী বিহুৰ চান্দা তোলাত ব্যস্ত হৈ পৰে৷ যান-বাহন ৰখাই ডাবি-ধমকি দি হ’লেও বাটৰুৱাৰ পৰা ধন সংগ্ৰহ কৰি জাতীয় অনুষ্ঠান ৰক্ষাৰ নামত বিহু পতাটো এচামৰ বাবে হৈ পৰিছে সাংস্কৃতিক পৰম্পৰা৷ এনে পৰম্পৰাত উদগনি যোগায় আকৌ বহু জাতীয় সংগঠনে৷ বিহুৰ নামত চান্দা তোলাৰ ব্যৱস্থাই ত্ৰস্ত কৰে সৰু-বৰ ব্যৱসায়ীৰ লগতে সাধাৰণ নাগৰিককো৷ পৰম্পৰা আৰু সমন্বয়ৰ উৎসৱটো এনে কিছুমানৰ বাবেই বিৰক্তিকৰো হৈ পৰে বহু সময়ত৷ ড॰ ভূপেন হাজৰিকাই গীতৰ জৰিয়তে কৈ গৈছে যে ‘বৰদৈ চিলাজনী অসমলৈ আগতে আহিছিলে, আহি হিলদ’ল ভঙা এটা মন দিছিলে, নানা জাতি-উপজাতি একে কৰিছিলে; আজি বছৰেকৰ মূৰত তাই আহে আৰু যায়; অসমীয়া মনটোত থিতাপি নলয়’৷ বৰদৈচিলাৰ সৈতে ৰঙালী বিহুৰ অভিন্ন সম্বন্ধ৷ কিন্তু সময়ৰ গতিত এই সম্বন্ধ প্ৰায় নোহোৱাৰ দৰেই হৈছে৷ এতিয়া বৰদৈচিলা নাহিলেও বিহু আহে, বৰদৈচিলা গ’লেও বিহু থাকে৷ বিহুবলিয়া ৰাইজৰ নামতে পৰ্বটো দুই-তিনি মাহ চলে৷ বহু টিভি চেনেলেতো চাৰি-পাঁচ মাহেই চলায়৷ এতেকে, সাম্প্ৰতিক প্ৰেক্ষাপটত সাতবিহুৰ প্ৰাসংগিকতা প্ৰায় নোহোৱা হৈ পৰিছে৷ পুঁজিপতিৰ পৃষ্ঠপোষকতাত গঢ় লৈ উঠা আজিৰ বিহুৰ ঠিকাদাৰসকলে বাপতিসাহোন বিহুটোক ব্যৱসায়িক মঞ্চলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিলে৷ কোন গায়কক কোনখন মঞ্চই কিমান টকাত ঠিক কৰিব তাক লৈ প্ৰতিযোগিতা৷ এচাম গায়ক-গায়িকাৰ আকৌ অসমীয়াৰ আৱেগক লৈ ব্যৱসায়৷ অটো টিউনত গান গাই জনপ্ৰিয় হোৱা বহু গায়ক-গায়িকাৰ কণ্ঠ মঞ্চত শুনিলে ফাঁট মেলা বসুমতী পাতালে লুকাওঁ যেন অৱস্থা হয়৷ নিজকে শিল্পী বুলি কোৱা এনে কিছুসংখ্যক গায়ক-গায়িকাৰ প্ৰতিযোগিতাৰ বাবেই বহু সময়ত অসমীয়া কৃষ্টি-সংস্কৃতিও বিপদাপন্ন হৈ পৰিছে৷ আজি কিছুদিনৰ পৰা প্ৰচাৰ বলিয়া কিছুমান পাবত গজা গীতিকাৰ-গায়কৰ দায়িত্বজ্ঞানহীন শব্দ-শৃংখলাই জাতিটোক হতচকিত কৰি তুলিছে৷ প্ৰচাৰৰ নামত গীতিকাৰে ব্যৱহাৰ কৰা কিছুমান অৰ্থবিহীন শব্দই জাতিটোক লজ্জিত কৰি তোলাৰ লগতে সেই মুষ্টিমেয় গায়ক-গীতিকাৰচামৰ নিৰ্লজ্জ মানসিকতাৰ পৰিচয় কৰাই দিছে৷ শিল্পী বুলি নিজকে ক’ব খোজা এনে মুষ্টিমেয় গায়ক-গায়িকাচামে বাতৰিকাকতত পৃষ্ঠা ভৰাই যেতিয়া বিজ্ঞাপন দিয়ে, তেতিয়াই ভাব হয় এনে ব্যৱস্থাই সংস্কৃতিক বাণিজ্যিকীকৰণৰ লগতে বিকৃত কৰা নাইনে?