হিতাধিকাৰী প্ৰগতিৰ অন্তৰায়

হিতাধিকাৰীৰ নামত নগদ ধন বিলোৱা আঁচনিবোৰে এচাম মানুহক চৰকাৰৰ প্ৰতি সদায় আকৃষ্ট কৰি আহিছে৷ সেয়া এইখন চৰকাৰৰ দিনতে নহয়, পূৰ্বৰ চৰকাৰৰ দিনতো একেই আছিল৷ নিৰ্বাচনৰ পূৰ্বে কেৱল ভোট লাভৰ স্বাৰ্থত এই নগদ ধন বিলোৱা আঁচনিবোৰে সমাজৰ এটা চাম লোকক সাময়িক সকাহ দিলেও তেওঁলোকৰ চিন্তা-চৰ্চাত কেতিয়াও ইতিবাচক প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে৷ চৰকাৰী সুবিধা লাভ কৰি মানুহখিনি চৰকাৰৰ অনুগামী হৈ পৰে আৰু তেওঁলোকে সমাজ তথা ৰাজ্যত অব্যাহত থকা মৌলিক সমস্যাবোৰৰ কথা একপ্ৰকাৰ পাহৰি থাকে৷ এক কথাত ক’বলৈ গ’লে সেই একঘেয়ামি চিন্তা-চৰ্চাৰে তেওঁলোকে এটা অধিক উন্নত আৰু ব্যতিক্ৰমী, প্ৰগতিশীল ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবিব নোৱাৰে৷ চৰকাৰে দেখুওৱা সপোনটোকে জীৱনৰ চৰম সত্য বুলি মানি লৈ বিনা পৰিশ্ৰমে আৰু অধিক চৰকাৰী সুবিধা পোৱাৰ আশাত নিজৰ মৌলিক চিন্তাধাৰাক সততে এই হিতাধিকাৰীসকলে আওকাণ কৰি চলে৷ প্ৰত্যক্ষ সা-সুবিধা আৰু নগদ ধন দিয়া চৰকাৰী আঁচনিবোৰে সেইখিনি মানুহৰ মানসিক উৎকৰ্ষও সাধন কৰিব নোৱাৰে৷ ইয়াৰ দ্বাৰা মানুহৰ কৰ্মস্পৃহা আৰু উচ্ছাকাংক্ষাও বৃদ্ধি নহয়৷ এটা নিৰ্দিষ্ট পৰিসীমাৰ ভিতৰত জীৱন যাপন কৰাৰ বাদে এই লোকসকলৰ আন কোনো উপায়ো নাথাকে৷ তদুপৰি উন্নত জীৱন-যাপনৰ পদ্ধতি আয়ত্ত কৰিবলৈও মানুহখিনি সদায় পৰনিৰ্ভৰশীল হৈ পৰাৰ লগতে আত্মবিশ্বাসো সমানে হেৰুৱাই পেলায়৷ কাৰণ এইবোৰ হিতাধিকাৰী আঁচনিয়ে কোনোদিনে মানৱ সম্পদ সৃষ্টি নকৰে আৰু মানৱ সম্পদ সৃষ্টি কৰিব নোৱাৰিলে উৎপাদনশীলতাও বৃদ্ধি নহয়৷ অৰ্থাৎ এইবোৰ আঁচনিৰ জৰিয়তে এচাম কৰ্মপটু মানুহক এলেহুৱাহে কৰা হৈছে৷ মাত্ৰ দৈনন্দিন জীৱন-যাপনৰ কথাতে মানুহখিনিক সীমাবদ্ধ ৰাখি সামাজিক, ৰাজনৈতিক, অৰ্থনৈতিক আদি চিন্তা-চৰ্চাৰ পৰা প্ৰৰোক্ষভাৱে মানুহখিনিক বঞ্চিত কৰা হৈছে৷ চৰকাৰী চিন্তা-চৰ্চাক নিজা চিন্তা-চৰ্চালৈ ৰূপান্তৰ কৰা এই হিতাধিকাৰীসকলে ৰাজ্যখনৰ বৃহত্তৰ স্বাৰ্থত মত পোষণ কৰিবলৈ প্ৰায়ে অপাৰগ৷ অৰ্থাৎ এইসকল লোক মানসিকভাৱে এক প্ৰকাৰৰ পংগু হৈ পৰে৷  পৃথিৱীৰ উন্নত দেশসমূহত এইবোৰ কাৰ্যকলাপ মুঠেই নচলে৷ সেয়ে তেওঁলোকৰ চিন্তা-চৰ্চা উন্নত আৰু তেওঁলোকে সদায় এটা সুপৰিকল্পিত আৰু উন্নত মানৰ জীৱন জীয়াই থাকিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ আমাৰ দৰে দেশত এদল মানসিকভাৱে পংগু মানুহে এখন উন্নত ৰাষ্ট্ৰ আৰু সুপৰিকল্পিত সমাজ ব্যৱস্থা গঢ় দিব পাৰিব বুলি উক্ত কথাবোৰৰ পৰাই বিশ্বাস কৰিব পৰা নাযায়৷ কাৰণ আমাৰ চৰকাৰবোৰে সদায়ে নিজৰ ক্ষমতাক প্ৰাধান্য দিয়ে আৰু ক্ষমতা লাভৰ বাবে বৃহত্তৰ স্বাৰ্থ জড়িত কাৰকবোৰ কেতিয়াও বিচাৰ নকৰে বা প্ৰাধান্য নিদিয়ে৷ সাধাৰণ প্ৰজাৰ উন্নত জীৱনশৈলীৰ কথা তেওঁলোকৰ বাবে সদায়ে গৌণ হৈ পৰে৷  কিন্তু এই কথাও ঠিক যে এই হিতাধিকাৰী আঁচনিবোৰৰ জৰিয়তে ৰাজ্যৰ বহু দুখীয়া-নিছলা উপকৃত হৈছে৷ দৰাচলতে সেইবোৰ মানুহৰ দুখ-দুদৰ্শাৰ প্ৰতি চকু দিয়াটো এখন চৰকাৰৰ নৈতিক কৰ্তব্য৷ এক কথাত ক’বলৈ গ’লে এইবোৰৰ ওপৰত চকু দিয়াটো চৰকাৰৰ প্ৰথম আৰু প্ৰধান দ্বায়িত্ব হ’ব লাগে৷ ইয়াত নতুনত্ব একো নাই৷ নতুনত্ব আচলতে সেইখিনিয়ে হ’ব, যিখিনি কাম সংশি¡ষ্ট চৰকাৰখনে কৰিব পাৰিলে ৰাজ্যৰ পূৰ্বতে পিছ পৰা শ্ৰেণীসমূহৰ সামাজিক মৰ্য্যদা বৃদ্ধি পোৱাৰ লগতে দৈনন্দিন জীৱনশৈলীৰ চমকপ্ৰদ উন্নতি সাধন হয় আৰু কৰ্মস্পৃহা বৃদ্ধি হৈ অধিক মানৱ সম্পদৰ সৃষ্টি হোৱাৰ লগতে তেওঁলোকৰ মৌলিক চিন্তা চৰ্চা, নিৰ্ণায়ক অধিকাৰ আদিবোৰো খৰ্ব নহয়৷ অৰ্থাৎ সেইবোৰত কোনো ধৰণৰ ৰাজনৈতিক প্ৰভাৱ বিস্তাৰ নহয়৷ কিন্তু দুখৰ বিষয় যে ক্ষমতাৰ স্বাৰ্থত কোনো চৰকাৰেই এইবোৰ কথা বতাৰত গুৰুত্ব আৰোপ নকৰে৷ বৰঞ্চ এই শ্ৰেণীৰ মানুহখিনিৰ অভাৱ অনাটন আৰু আবেগ অনুভূতিক লৈ ৰাজনীতিহে কৰা দেখা যায়৷ যিটো বৰ্তমানৰ চৰকাৰখনে এক প্ৰকাৰৰ মুকলিকৈয়ে কৰিবলৈ যত্ন কৰিছে৷  তদুপৰি এইবোৰ কথা নগদ ধন আৰু চৰকাৰৰ পৰা সাময়িকভাৱে বিভিন্ন ধৰণৰ সকাহ লাভ কৰা মানুহখিনিয়ে বুজিও নাপায়৷ কেইটামান ধন আৰু  হ্ৰস্বম্যাদী অপৰিকল্পিত দুখনমান আঁচনিৰ সাময়িক সুফল পালে মূল বিষয়বোৰ তেওঁলোকে পাহৰি পেলায়৷ সেয়ে এইবোৰ আলোচনাই সেইবোৰ লোকক কাহানিও চুব নোৱাৰে আৰু এইবোৰ আলোচনা লৈ তেওঁলোক কেতিয়াও ব্যস্ত নহয়৷ কাৰণ তেনেলোকৰ মাজত সেই পৰিবেশৰ অভাৱ৷ যিসকল লোকে এইবোৰ আঁচনিৰ কথা বুজি পায় বা এইবোৰৰ ভৱিষ্যৎ পৰিণতিৰ কথা চিন্তা কৰে সেইসকল লোকৰ সৰহভাগেই হিতাধিকাৰীসকলৰ ভিতৰত নপৰে৷ সেয়ে এইক্ষেত্ৰত চৰকাৰো এক সুবিধাজনক দূৰত্বত অৱস্থান কৰে আৰু এইবোৰ আলোচনাই চৰকাৰকো বিশেষ ভাবে প্ৰভাৱ পেলাব নোৱাৰে৷ তাৰ পৰিৱৰ্তে এইবোৰ হ্ৰস্বম্যাদী আৰু নিৰ্বাচনমুখী আঁচনিৰ জৰিয়তে চৰকাৰখনে পুনৰ ক্ষমতা লাভৰ সুযোগ এটাহে পুৰামাত্ৰাই গ্ৰহণ কৰে৷ ই সুস্থ গণতান্ত্ৰিক চৰকাৰৰ প্ৰকৃত চৰিত্ৰ কেতিয়াও হ’ব নোৱাৰে৷ এদিন এই হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ ৰাজনীতিয়ে ভাৰতৰ ৰাজনৈতিক জগতত প্ৰবল ধুমুহাৰ সৃষ্টি কৰিব।