পেলিয়েটিভ কেয়াৰৰ প্ৰয়োজনীয়তা

কিছুমান কেঞ্চাৰত  চিকিৎসাৰ পাছতো গড়ে বাৰ মাহৰো কম জীৱনকাল পায়৷ তথাপি অসমত পৰিয়ালবোৰে চিকিৎসাৰ বাবদ বহু টকা খৰচ কৰিবলগীয়া হয়, বিশেষকৈ আৰ্থিকভাৱে যিসকল খুব বেছি সচ্ছল নহয় তেওঁলোকৰ বাবে মূৰত আকাশী সৰগ ভাগি পৰে৷ এনে অৱস্থাত আৰ্থিক আৰু মানসিক দুয়োদিশৰ যাতনা কম কৰিবলৈ ৰাজ্য চৰকাৰে বিনামূলীয়া পেলিয়েটিভ কেয়াৰৰ ব্যৱস্থা নিশ্চিত কৰাটো প্ৰয়োজন৷ লগতে চিকিৎসা কেন্দ্ৰসমূহে কেম’থেৰাপীৰ দৰে চিকিৎসাৰ ফলাফল খোলাখুলিকৈ প্ৰকাশ কৰিলে ৰোগী আৰু পৰিয়ালৰ বাবে সিদ্ধান্ত লোৱাটো সহজ হ’লহেঁতেন৷ কিন্তু এনে তথ্য সততে পোৱা নাযায় আৰু সাধাৰণ ৰোগীৰ বাবে প্ৰকাশিত গৱেষণালব্ধ প্ৰবন্ধ পঢ়ি-বুজি সিদ্ধান্ত লোৱাটোও সম্ভৱ নহয়৷ এইক্ষেত্ৰত ডাঃ বি বি বৰুৱা কেঞ্চাৰ ইনষ্টিটিউটে [বিবিচিআই] কিছু পদক্ষেপ ল’ব পাৰে আৰু তথ্য ৰাজহুৱা কৰি সাধাৰণ মানুহে বুজি পোৱাকৈ প্ৰকাশ কৰিব পাৰে৷ তলত দিয়া প্ৰশ্নবোৰৰ উত্তৰ তেওঁলোকে দিব পাৰে৷

[ক] কেম’থেৰাপী আৰম্ভ কৰাৰ এবছৰ, তিনি বা পাঁচ বছৰৰ পাছত কিমান শতাংশ ৰোগী জীয়াই আছে আৰু সুস্থ হৈ আছে [এনে কিছু তথ্য প্ৰকাশিত গৱেষণা-পত্ৰত থাকিলেও সাধাৰণ মানুহে বুজাকৈ উপলব্ধ নহয়]?

[খ] কিমানজন মানুহৰ গুৰুতৰ পাশ্বৰ্ক্ৰিয়া [কেম’ৰ টক্সিচিটী] বা চিকিৎসাৰ লগত জড়িত হৈ মৃত্যু হয়?

কেম’থেৰাপীৰ ফলাফল আন পদ্ধতিৰ সৈতে কেনেকৈ তুলনা কৰা হয়?

[গ] মানুহৰ মাজত সজাগতা বৃদ্ধিৰ বাবে বিবিচিআয়ে কেনেকুৱা পদক্ষেপ লৈছে, বিশেষকৈ চিকিৎসা কিমান ফলপ্ৰসূ তাৰ সম্যক আভাস পাবলৈও সাধাৰণ মানুহৰ বাবে কঠিন৷

[ঘ] জনহিতাৰ্থে ৱেবছাইটত  চিকিৎসাৰ ফলাফলৰ সাৰাংশ প্ৰকাশ কৰেনে, বা প্ৰকৃত সফলতাৰ হাৰৰ সংখ্যাৰ সৈতে ছপা পুস্তিকা প্ৰদান কৰেনে?

[ঙ] নিয়মীয়াকৈ ৰাজহুৱা জাননী [যেনে ফেচবুকত] দিয়াৰ পৰিকল্পনা কৰিব পৰা যাবনে, যাতে চিকিৎসাৰ বিষয়ে সঠিক জ্ঞান নথকা মানুহে প্ৰতিটো চিকিৎসা আৰু বিকল্পৰ ফলপ্ৰসূতা বিচাৰ কৰিব পাৰে?

এই কথাবোৰ জানিলে আগবঢ়োৱা চিকিৎসা পদ্ধতি আৰু ৰোগীৰ মানসিক চাপৰ সময়ত ল’বলগীয়া সিদ্ধান্তসমূহৰ বিষয়ে পৰিয়ালৰ মানুহে নি(য় আত্মবিশ্বাসী হ’ব৷ বহু সময়ত ৰোগীয়ে মৃত্যুৰ আগ মুহূৰ্তলৈকে ভাবি থাকে যে তেওঁলোক ঠিক হ’ব, কিন্তু এনে নহয়গৈ৷ পেলিয়েটিভ কেয়াৰক বিশ্ব স্বাস্থ্য সংস্থাই এক অপৰিহাৰ্য স্বাস্থ্য সেৱা হিচাপে সংজ্ঞায়িত কৰিছে৷ বহু সময়ত ৰোগীৰ পৰিয়ালৰ মানুহৰ বাবে এই সকলো কথা বুজি সিদ্ধান্ত ল’বলৈ অসুবিধা পায়৷ এই ক্ষেত্ৰত এই প্ৰতিষ্ঠানবোৰৰ কৰ্তব্য আছে৷ তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ কাষলৈ কোনোবা সহায় বিচাৰি আহিলে, বুজোৱাৰ লগতে তেওঁলোকক সহায় কৰিবলৈ নিজেই আগবাঢ়ি আহিব লাগিব৷ ৰোগীতকৈ বেছি এই অনুষ্ঠানবোৰ দায়বদ্ধ হ’ব লাগিব৷ শেষ সময়ত পেলিয়েটিভ কেয়াৰে ৰোগীয়ে পাই থকা দুখ-কষ্ট প্ৰতিৰোধ আৰু উপশম কৰাত সহায় কৰিব পাৰে৷ কেম’থেৰাপী, অহা-যোৱা, স্কেন আৰু কেম’ৰ টক্সিচিটীৰ বাবেও বাৰে বাৰে হাস্পতালত ভৰ্তি হৈ বহু লোকে অৰ্থৰ অভাৱত ভোগাটো অস্বাভাৱিক নহয়৷ বহু সময়ত জীৱন-ধাৰণৰ মানো চিকিৎসাৰ পাছত উন্নত নহয়৷ নেচনেল প্ৰগ্ৰেম ফৰ পেলিয়েটিভ কেয়াৰ [NPPC] আছে যদিও কিমান মানুহে এই সম্পৰ্কে জানে আৰু কিমানে সুবিধা পাইছে, এই সম্পৰ্কে তথ্য ৰাজহুৱা হোৱা উচিত৷ অসমত এনে কিছু পদক্ষেপ ল’ব পৰা যায়; যেনে–

[ক] চৰকাৰে অত্যাৱশ্যকীয় পেলিয়েটিভ ঔষধ আৰু সেৱাসমূহ শূন্য খৰচত ৰোগীয়ে পোৱাৰ সুবিধা কৰিব পাৰে৷

[খ] কেঞ্চাৰ হাস্পতালবোৰে ৰ, ২, ৩, ৫ বছৰীয়া ছাৰ্ভাইভেল পৰিসংখ্যা ৰাজহুৱা কৰাটোত গুৰুত্ব দিয়াৰ লগতে ৰোগীক পেলিয়াটিভ কেয়াৰ সম্পৰ্কে সজাগ কৰাৰ দায়িত্ব লোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰে৷

[গ] বেচৰকাৰী অনুষ্ঠানবোৰে, যুৱ সংগঠনবোৰেও ইয়াক এক ৰাজহুৱা কাম হিচাপে গণ্য কৰি ৰোগীক সেৱা কৰাৰ বাবে পদক্ষেপ ল’ব পাৰে৷

বহু ৰোগীয়ে কেৱল জীয়াই থকাৰ আশা লৈয়ে শেষ নিশ্বাস ত্যাগ কৰে৷ শেষ সময়ত পেলিয়েটিভ কেয়াৰৰ যোগেদি সেইসকল লোকক সহায় কৰাটো সমাজৰ সকলোৰে নৈতিক দায়িত্বৰ ভিতৰতেই বুলি ধৰিব লাগে৷