বৰফৰ দলিচাত মনৰ প্ৰশান্তি বিচাৰি
পাহাৰৰ মাজত মনোৰম প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশত থকা কেদাৰনাথ মন্দিৰটো দৰ্শনৰ বাবে সকলোৱে মনতে আশা পুহি ৰাখে৷ এই মন্দিৰটো দৰ্শন কৰিব পাৰিলে সকলোৱে নিজকে ধন্য মানে৷ মোৰো এই মন্দিৰটো দৰ্শন কৰাৰ ইচ্ছা আছিল৷ সেয়েহে ১৮ মে’ত বন্ধু দেৱজিৎ গোস্বামীৰ সৈতে যাত্ৰা কৰোঁ৷ গুৱাহাটীৰ পৰা দিল্লী হৈ আবেলি ৪ বজাত ডেৰাডুন পালোঁ৷ জলি গ্ৰেণ্ট বিমানবন্দৰত উপস্থিত হৈ এখন সৰু বাহেনৰে কেদাৰনাথলৈ যাত্ৰা কৰিলোঁ৷ কেদাৰনাথলৈ যাত্ৰা মানে ফাটালৈ গ’লোঁ– যি হৈছে উত্তৰাখণ্ডৰ ৰুদ্ৰপ্ৰয়াগ জিলাৰ এখন সৰু গাঁও৷ ইয়াতে আছে হেলিপেড সেৱা৷ ডেৰাডুন বিমানবন্দৰৰ পৰা প্ৰায় ২৫০ কিলোমিটাৰ দূৰত্ব এই গাঁওখনলৈ৷ এখন সৰু বাহনেৰে এই গাঁওখনলৈ যাত্ৰা কৰা সময়ত পথৰ দুয়োকাষে দেখা প্ৰাকৃতিক সৌন্দৰ্যত অভিভূত হৈ পৰিলোঁ৷ পথৰ মাজে মাজে কেদাৰনাথলৈ যোৱা যাত্ৰীৰ বাবে সুন্দৰ শৌচ- প্ৰস্ৰাৱ কৰিব পৰা সুবিধা আছে৷ যিহেতু প্ৰায়ভাগ লোকে নিতৌ ইয়ালৈ আহি থাকে, সেয়েহে চৰকাৰে সুন্দৰভাৱে এইবোৰ বনাই দিছে৷ আমি প্ৰায় দুমাহ আগতে বুকিং কৰা টিকটেৰে হেলিকপ্টাৰেৰে যোৱাৰ সুযোগ লাভ কৰিলোঁ৷ তলৰ পৰা ওপৰলৈ যাওঁতে মাত্ৰ ৬ মিনিট লাগে৷ খোজকাঢ়ি গ’লে তলৰ পৰা প্ৰায় ২২ কিলোমিটাৰ যাব লাগে৷ এই মন্দিৰটো ভূপৃষ্ঠৰ পৰা প্ৰায় ২২,০০০ ফুট উচ্চতাত অৱস্থিত৷ হেলিকপ্টাৰত যাবলৈ আগতীয়াকৈ বুক কৰিবই লাগিব৷ নিশা হোৱাৰ বাবে ফাটালৈ যাওঁতে ৮ বজাত শ্ৰীনগৰ নামৰ ঠাই এখনত থাকিলোঁ৷ ১৯ মে’ৰ পুৱা ৭ বজাত ফাটালৈ পুনৰ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ৷ ১১ বজাত হেলিপেডত উপস্থিত হৈ যথা সময়ত দুপৰীয়া ১২ বজাত হেলিকপ্টাৰত উঠিলোঁ৷ হেলিকপ্টাৰখনত ছখন আসন আছে৷ ইয়াত আকৌ এজন মানুহৰ ওজন ৮০ কিলোগ্ৰামতকৈ বেছি হ’লে অতিৰিক্ত ১৫০ টকা ভৰিব লাগে৷ তদুপৰি বেগৰ ওজন ২ কিলোগ্ৰামৰ বেছি হ’লে অতিৰিক্ত ১৫০ টকা ভৰিবলগীয়া হয়৷ সাধাৰণতে তলৰ পৰা খোজ কাঢ়ি যোৱাৰ উপৰি ঘোঁৰাত যাব পাৰি৷ ইয়াৰ বাবে প্ৰায় ৪,০০০ টকা ভৰিব লাগে৷ কিছুমানে মানুহৰ পিঠিত উঠি ওপৰলৈ যায়৷ এনেদৰে যাব লাগিলে একোজনৰ ১২ হাজাৰ টকা দিব লাগে৷ এনেদৰে যোৱাক ‘পিথু’ বুলি কোৱা হয়৷ সাধাৰণতে নেপাল আদি দেশৰ পৰা অহা লোকসকলে পিঠুৰ কাম কৰে৷
পাহাৰখন থুনুকা৷ বৰষুণ বা ডাৱৰ বিস্ফোৰণ হোৱাৰ আশংকা থাকে৷ ভূমিস্থলন হ’লে পথৰ পৰা মাটি আঁতৰ নকৰালৈকে যাত্ৰী আবদ্ধ হৈ থাকিবলগীয়া হয়৷ এই মন্দিৰলৈ যোৱাৰ আগতে সকলোৱে পঞ্জীয়ন কৰাটো বাধ্যতামূলক৷ অনলাইন অথবা ঠাইত গৈ শাৰী পাতি পঞ্জীয়ন কৰিব পাৰে৷ নহ’লে কোনোৱে মন্দিৰ দৰ্শন কৰিব নোৱাৰে৷
এই ঠাইখনৰ সৌন্দৰ্যই সকলো লোককে মুগ্ধ কৰিব পাৰে৷ ইয়াৰ জলবায়ুৰ পাৰ্থক্য আছে৷ পাহাৰৰ তলত আমি যেতিয়া হেলিকপ্টাৰত উঠিবলৈ গৈছিলোঁ, তেতিয়া তলত ৩৫ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ উত্তাপ আছিল৷ কিন্তু ৬ মিনিট পাছত পাহাৰৰ ওপৰত উঠাৰ লগে লগে -১ ডিগ্ৰী চেলছিয়াছ পালোঁ৷ এনে পৰিৱৰ্তন দেখি আচৰিত নহৈ নোৱাৰিলোঁ৷ হেলিপেডৰ পৰা প্ৰায় আধা কিলোমিটাৰ খোজ কাঢ়ি মন্দিৰ চৌহদ পালোঁ৷ আগতে চিনাকি পুৰোহিতে বন্দোৱস্তি কৰি দিয়া এটা ৰূমত থাকিলোঁ৷ তাত এটা সৰু ৰূমতে প্ৰায় ৬,০০০ টকা ভৰিব লাগে৷ পইচা গ’লেও এটা ৰূম যে পাইছোঁ সেয়াই আমাৰ বাবে যথেষ্ঠ৷ ইয়াত বস্তুৰ দাম বেছি৷ অৱেশ্যে, বেছি হোৱাটো কোনো অস্বাভাৱিক নহয়, কাৰণ পাহাৰৰ ওপৰলৈ বস্তু নিবলৈ হ’লে একোটা ঘোঁৰাই প্ৰায় ৫,০০০ টকা লয়৷ ইমান ওপৰত বস্তু পোৱাটোহে অধিক ভাবিবলগীয়া৷
সন্ধিয়া মন্দিৰটো ঘূৰিলোঁ৷ এইবাৰ অসমৰ জাপি এই মন্দিৰটোৰ সন্মুখত জিলিকি আছে৷ ইয়াত দৰ্শন কৰিবলৈ কমেও ৬-৭ ঘণ্টা শাৰী পাতিবলগীয়া হয়৷ সন্ধিয়া সাত বজাৰ আৰতি চালোঁ৷ ৩০ মিনিট দিয়া আৰতি চাই ৰূমলৈ আহিলোঁ৷ কাৰণ নিশা এক বজাতে অভিষেক কৰিব লাগিব৷ খুব ঠাণ্ডা৷ অলপ সময় জিৰণি লৈ গা ধুই মন্দিৰত উপস্থিত হ’লোঁ৷ আগতে ঠিক কৰা পুৰোহিতে আমাক ২ঃ৩০ বজাত অভিষেক কৰালে৷ নিশা এক বজাৰ পৰা পুৱা পাঁচ বজালৈ বিশেষ বুকিং কৰি টিকেটত লোৱা ভক্তসকলেহে অভিষেক কৰিব পাৰে৷ আমি পুৱা ৩ বজাত ৰূম পালোঁ৷
পুৱা বৰফৰ ওপৰত বেলি পৰিলে কেনে পৰিৱেশৰ সৃষ্টি হয় এবাৰ কল্পনা কৰকচোন৷ বৰফৰ মাজে মাজে মেঘ আৰু এই মেঘৰ মাজে মাজে বেলিৰ লুকা-ভাকু৷ কিযে অপূৰ্ব দৃশ্য শব্দৰে বৰ্ণনা কৰিব নোৱাৰি৷ ইয়াত বোলে ভক্তই মাজে মাজে হৰ-পাৰ্বতীৰ আকৃতি মেঘৰ মাজে মাজে দেখা পায়৷ এয়া অলৌকিক বুলি কোৱা হয়৷
তিনি ঘণ্টা জিৰণি লৈ পুৱা ৬ বজাত হেলিপেডলৈ আহিলোঁ৷ দিনৰ ১১ বজাত তললৈ নামি আহিলোঁ৷ ইয়াতে তিনিটা হেলিপেড আছে৷ ৩-৪ কিলোমিটাৰ দূৰত্বত থকা এই হেলিপেডলৈ যাত্ৰী অহা-যোৱা কৰিয়ে থাকে৷
কেদাৰনাথ মন্দিৰ উত্তৰ ভাৰতৰ অন্যতম পৱিত্ৰ তীৰ্থস্থান হিচাপে প্ৰসিদ্ধ৷ ভগৱান শিৱৰ প্ৰতি উৎসৰ্গিত মন্দিৰ বুলিও কোৱা হয়৷ ভাৰতৰ উত্তৰাখণ্ড ৰাজ্যৰ গড়ৱাল হিমালয়ত মন্দাকিনী নদীৰ পাৰত অৱস্থিত৷ চাৰি ধামৰ অন্যতম হৈছে কেদাৰনাথৰ জ্যোতিৰ্লিংগ৷ কিম্বদন্তি অনুসৰি মহাভাৰতত বৰ্ণিত এই মন্দিৰটো পাণ্ডৱসকলে ভগৱান শিৱক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ তপস্যা কৰিবলৈ নিৰ্মাণ কৰিছিল৷ সেইবাবে আজিও হিন্দুসকলে এই মন্দিৰটো দৰ্শনৰ বাবে হেতা-ওপৰা কৰে৷ এই মন্দিৰটো ছমাহ খোলা থাকে৷ ইয়াৰ আঁৰত আছে এক কাহিনী৷
এই মন্দিৰটো আদি শংকৰে নিৰ্মাণ কৰিছিল; প্ৰায় ১২০০ বছৰ পুৰণি বুলি বিশ্বাস কৰা হয়৷ ই পঞ্চ কেদাৰ তীৰ্থস্থানৰ ভিতৰত প্ৰথম আৰু ভাৰতৰ ১২টা জ্যোতিৰ্লিংগৰ ভিতৰত অন্যতম৷ উত্তৰ হিমালয়ৰ ছোটা চৰ ধামৰ চাৰিটা প্ৰধান তীৰ্থস্থানৰ ভিতৰত ই অন্যতম৷
২০১৩ চনৰ বিধবংসী বানৰ সময়ত কেদাৰনাথ মন্দিৰ অলৌকিকভাৱে ধবংসৰ পৰা ৰক্ষা পৰে৷ এই ঘটনাই মন্দিৰৰ প্ৰতি মানুহৰ বিশ্বাস বৃদ্ধি কৰিলে৷
মন্দিৰৰ ওচৰতে ভীম শিলা নামেৰে জনাজাত এটা প্ৰকাণ্ড শিল৷ এই শিলটোৱেও ২০১৩ চনৰ বানৰ পৰা ৰক্ষা কৰি মন্দিৰটোক ৰক্ষা কৰিছিল৷ সেইবাবে শিলটো এই নামেৰে জনাজাত৷
কেদাৰনাথ মন্দিৰ কেৱল ঐতিহাসিক মন্দিৰ নহয়, ৰহস্যময় স্থানো৷ কাৰণ ইয়াৰ লগত জড়িত পৌৰাণিক কাহিনী যেনে ২০১৩ চনৰ বান আৰু ভীম শিলাৰ জীয়াই থকাৰ কথাই ইয়াক এক বিশেষ স্থান হিচাপে গঢ়ি তুলিছে আৰু বিশ্বৰ সকলো ভক্তৰ আগমন ঘটে৷
উল্লেখনীয় কথাটো হ’ল যে, কেদাৰনাথ মন্দিৰৰ দুৱাৰ শীত ঋতুত বন্ধ কৰি দিয়া হয়৷ মন্দিৰৰ পুৰোহিতে এগছি বন্তি জ্বলাই সন্মানসহকাৰে ৬মাহৰ বাবে কেদাৰনাথ মন্দিৰৰ দুৱাৰ বন্ধ কৰি দিয়ে৷ আৰু এই ৬মাহ কেদাৰনাথ মন্দিৰৰ ওচৰে-পাঁজৰে কোনো লোকে বাস নকৰে৷ আচৰিত কথাটো হ’ল যে, এই ৬মাহ চাকি এগছি নুনুমোৱাকৈ নিৰন্তৰ জ্বলি থাকে৷ এই কথাত প্ৰতিজন লোকৰ অন্তৰ শিৱ ভক্তিত গদগদ হৈ পৰে৷