ডিজিটেল মাধ্যমসৃষ্ট সামাজিক অৱক্ষয়

বিশ্বৰ প্ৰায় ৬২.৬ শতাংশ মানুহে ডিজিটেল পৃথিৱীৰ চক্ৰবেহুত আৱদ্ধ৷ এনআইএমএইচএএনএছৰ তথ্য অনুসৰি ২৭% যুৱ-প্ৰজন্মৰ লোক এই মাধ্যমৰ আসক্তি বাবে মনোযোগহীনতা,  বৌদ্ধিক দীনতা,  একাকীত্বসহ মানসিক স্বাস্থ্যৰ অৱনতি ঘটিছে৷

ম’বাইল তথা অ’টিটিত উপলব্ধ নিম্নৰুচি সম্পন্ন কণ্টেণ্টে সমাজলৈ অশনি সংকেত কঢ়িয়াইছে৷ নৈতিক অধঃপতনত সহজলভ্য সস্তীয়া ৰীলবোৰেই সাৰপানী যোগানেৰে পাৰিবাৰিক তথা সামাজিক অস্থিৰতা বৃদ্ধি কৰি নিষিদ্ধ সম্পৰ্কৰ কাৰক হৈ উঠিছে৷ মূল্যবোধৰ অভাৱৰ বাবে গোপনে প্ৰতাৰণা, উৎপীড়ন তথা উদ্বিগ্নতাৰ চিকাৰ হৈ মানুহে চৰম পন্থা ল’বলৈ বাধ্য হৈছে৷ তাহানিৰ সহজ-সৰল মানুহ জটিল পংকিলতাৰে সংপৃক্ত হৈ পাৰস্পৰিক আত্মিক বান্ধোন ত্যাগ কৰিবলৈও কুণ্ঠাবোধ নকৰা হ’ল৷ আনকি স্বাৰ্থ পূৰণাৰ্থে হত্যাৰ দৰে হিংসাত্মক, জঘন্য কাণ্ড কৰিবলৈ পিছপৰি নাথাকিল৷ পাৰিবাৰিক সম্পৰ্ক, স্বগ¹য় প্ৰেম তথা সন্তানৰ প্ৰতি দয়া-মমতা, গুৰু-শিষ্যৰ পৱিত্ৰ সম্পৰ্ক– সকলোতে যেন কালিকা লাগিল৷

মাধ্যমসমূহ যেন আলাদ্দিনৰ চাকিহে; অৰ্থ উপাৰ্জন, জনপ্ৰিয়তা অৰ্জনৰ নামত আত্মসন্মান, মৰ্যাদা, শালীনতা বিসৰ্জনেৰে স্বল্পবসনা হৈ ভিউৱাৰ্ছৰ সংখ্যা বৃদ্ধিৰ চেষ্টাত নামিল৷ হত্যা-লুণ্ঠন, ধৰ্ষণ, শিশু তথা নাৰীজনিত অপৰাধ কৰাত একশ্ৰেণী সিদ্ধহস্ত হৈ উঠিল৷ আৰ্থিক সকাহৰ সুবিধা লৈ অপৰাধপ্ৰৱণজনে ছল-চাতুৰিৰে পৰিয়ালৰ অজানিতে সহজ-সৰলজনকো বিপথগামী কৰা পৰিলক্ষিত হৈছে৷ চাইবাৰ বুলিং,  মিছা তথ্যৰে প্ৰৰোচিত কৰি জ্যেষ্ঠজনকো জীৱনৰ বিয়লিবেলাৰ সম্বলখিনিও কুক্ষিগত কৰি সৰ্বস্বান্ত কৰিছে৷ শেহতীয়াকৈ মহানগৰীৰ উৰণসেতুৰ ৰীলকাণ্ড আদি যুৱ উচ্চৃংখলতাৰ  পৰিচায়ক৷ পৰিশেষত, আধ্যাত্মিক তথা নৈতিক জ্ঞানসমৃদ্ধ সংস্কাৰপূৰ্ণ ঘৰুৱা পৰিৱেশ, সতৰ্কতা অৱলম্বন, কঠোৰ আইনী ব্যৱস্থা আদিয়ে অনাগত সময়ত আশাৰ ৰেঙণিস্বৰূপ৷