উচ্ছেদৰ ৰাজনীতি আৰু ‘ভিগান’ গাখীৰ
দৰং জিলাত অৱস্থিত গৰুখুঁটি প্ৰকল্পটো ২০২১ চনৰ ছেপ্টেম্বৰত ব্যাপক উচ্ছেদ অভিযানৰ পাছত স্থাপন কৰা হৈছিল৷ হাজাৰ হাজাৰ লোক গৃহহীন হৈছিল৷ উচ্ছেদৰ ন্যায্য দিবলৈ কোৱা হৈছিল যে বহুমুখী কৃষি পদক্ষেপৰ বাবে এই উচ্ছেদ প্ৰয়োজনীয়৷ চৰকাৰেও অনাগত সময়ত বহু গীৰ গাই ক্ৰয় কৰিছিল৷ জনা মতে, বহু গৰুৰ অসুস্থতাৰ বাবে মৃত্যুও হৈছে৷ অভিযোগো উঠিছে যে ছিপাঝাৰত গৰুখুঁটি বহুমুখী কৃষি প্ৰকল্পৰ অপব্যৱহাৰ কৰা হৈছে৷ তথ্যমতেও এই গাইবোৰৰ কিছুৰ মালিকীস্বত্ব ৰাজনৈতিক নেতাৰ হাততেই আছে৷ নেটিজেনে গৰু চোৰ কোন এই লৈ সামাজিক মাধ্যমত প্ৰশ্ন কৰিছে৷ কিন্তু এইবোৰ প্ৰশ্ন সচেতন নাগৰিক আৰু বিৰোধীলৈ এৰি এটা নতুন আৰু বেলেগ প্ৰসংগ আলোচনা কৰিব পাৰি৷ বহুতে জানে– মহাত্মা গান্ধী নিৰামিষহাৰী আছিল, কিন্তু আচলতে তেওঁ এজন নৈতিক ভিগানহে আছিল৷ ছাগলীৰ গাখীৰ খাইছিল, কিন্তু তাৰ আঁৰৰ কাহিনী আন এটা প্ৰসংগ৷ ভিগানিজ্ম হৈছে এক নীতি বা অনুশীলন য’ত জন্তুৰ দ্বাৰা উৎপাদিত সামগ্ৰী বৰ্জন কৰা হয়, মুখ্যত খাদ্যৰ ক্ষেত্ৰত৷ ই হৈছে এক দৰ্শন য’ত জন্তুক পণ্য বুলি ভবা চিন্তাধাৰাক প্ৰত্যাখ্যান কৰা হয়৷ এই দৰ্শন মানি চলাসকলক ‘ভিগান’ বুলি কোৱা হয়৷ কিছু বছৰ আগতে প্ৰধানমন্ত্ৰী নৰেন্দ্ৰ মোদীক ৰাষ্ট্ৰ সংঘই ‘চেম্পিয়নছ অৱ আৰ্থ’ বঁটা প্ৰদান কৰিছিল৷ ‘বিয়ণ্ড মীট’ নামৰ এটা সংস্থায়ো এই বঁটা গ্ৰহণ কৰিছিল৷ তেওঁলোকে মাংসৰ বিকল্প তৈয়াৰ কৰাৰ কাম কৰে৷ এনেকুৱা বিকল্প মাংসকো ভিগান বুলি ধৰিব পাৰি৷ দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ টলষ্টয় ফাৰ্মত থাকোঁতে গান্ধী আৰু তেওঁৰ ঘনিষ্ঠ সহযোগী হাৰ্মান কলনবেকে গাখীৰ ত্যাগ কৰাৰ প্ৰতিশ্ৰুতি দিছিল৷ তেওঁলোকে বিশ্বাস কৰিছিল যে ই তেওঁলোকৰ নতুনকৈ গ্ৰহণ কৰা ব্ৰহ্মচাৰ্য ব্ৰতৰ সৈতে সংগতিপূৰ্ণ নহয়৷ গৰু-ম’হে পোৱা নিষ্ঠুৰতাৰ বৰ্ণনা পঢ়িবলৈ পাই তেওঁৰ সংকল্প অধিক শক্তিশালী হৈছিল৷ তেওঁ অনুভৱ কৰিছিল যে এই কথাবোৰ কোনো বিবেকৱান হিন্দুৱে আওকাণ কৰিব নালাগে৷
নৈষ্ঠিক হিন্দু গান্ধীজীয়ে স্পষ্টকৈ কৈছিল যে– ‘মানুহে কেঁচুৱা অৱস্থাত গ্ৰহণ কৰা মাতৃৰ গাখীৰৰ বাহিৰে একেবাৰেই গাখীৰ খোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই; ফল-মূল আৰু বাদাম ইত্যাদি সুস্বাস্থ্যৰ বাবে যথেষ্ট৷’ Peta Indiaৰ নিজৰ অনুসন্ধানতো পোৱা গৈছে যে ভাৰতত গৰুবোৰে যথেষ্ট কষ্টেৰে দুগ্ধ পামবোৰত জীয়াই থাকে৷ আনকি গাখীৰ উলিয়াবলৈও মেচিনৰ ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷ ভাৰতত যিহেতু গৰুক মাতাৰ স্থান দিয়া হয়, তেনেস্থলত এনে পৰস্পৰবিৰোধী সংগতিহীনতা দৃষ্টিকটু৷ অসমত উচ্ছ উৎপাদনক্ষম গীৰ গৰুক লৈ হৈ থকা বিতৰ্কৰ মাজতেই ভিগান গাখীৰৰ আলোচনা কৰিব নিশ্চয় পাৰি৷ গাখীৰ চাহ খাই গেছৰ প্ৰব্লেম হোৱা অসমীয়া মানুহে নি(য় বিকল্পৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হ’ব৷ আমেৰিকাৰ ‘NIH’ৰ মতে, প্ৰায় ৬৫ শতাংশ মানুহেই গাখীৰ হজম কৰিব নোৱাৰে৷ বিদেশত নালাগে ভাৰততো চাউল, চয়াবিন, কাজু, বাদাম, মটৰ ইত্যাদিৰ গাখীৰ লাহে লাহে উপলব্ধ হৈছে৷ বিশ্বৰ ভিগান গাখীৰৰ বজাৰ ২০২৫ চনত প্ৰায় ২২ বিলিয়ন মাৰ্কিন ডলাৰৰ পৰা ২০৩৫ চনৰ ভিতৰত ৫২ বিলিয়ন মাৰ্কিন ডলাৰতকৈও অধিক হ’বলৈ গৈ আছে৷ বাদামৰ গাখীৰ মানুহৰ প্ৰিয়, কিন্তু ওটছৰ গাখীৰ মানুহে তাতকৈও ভাল পোৱাৰ তথ্য আছে৷ গৰুৰ গাখীৰৰ বিশ্বৰ সৰ্বাধিক গ্ৰাহক থকা ভাৰততো ভিগান গাখীৰৰ উদ্যোগে থিতাপি লৈছে৷ এই ভিগান গাখীৰৰ উদ্যোগ প্ৰায় ২.৫ বিলিয়ন মাৰ্কিন ডলাৰৰ, ২০৩০ চনৰ ভিতৰত ৰাজহ প্ৰায় দুগুণ হোৱাৰ আশা কৰা হৈছে৷ গৰুকেন্দ্ৰিক কৃষিক হয়তো একেবাৰে নস্যাৎ কৰাৰ পোষকতা কৰিবলৈ দিগদাৰ, যিহেতু বহু মানুহৰ জীৱিকা জড়িত হৈ আছে৷ কিন্তু অসমত চাউলৰ অভাৱ নাই৷ ৰাইচ ৱাইনৰ সোৱাদ মানুহে লৈছেই৷ চাউলৰ গাখীৰৰ সোৱাদো সুকীয়া৷ দুগ্ধ পাম আৰু মঙহৰ উদ্যোগৰ পাৰিপাশ্বিৰ্ক নেতিবাচক প্ৰভাৱ যথেষ্ট বেছি, বিশেষকৈ গ্লোবেল ৱাৰ্মিঙৰ ক্ষেত্ৰত৷ সেয়ে হয়তো বিকল্পৰ প্ৰতি নতুন প্ৰজন্ম আগ্ৰহী হোৱা উচিত আৰু ভিগান গাখীৰৰ এখন নতুন বজাৰ সৃষ্টিৰ বাবে হাতে-কামে লগা উচিত৷