পেৰিছৰ ‘আৰ্ক দ্য টিমফ্ৰে’ত
কেতিয়াবাৰ পৰাই ইউৰোপলৈ যোৱাৰ হেঁপাহ এটা মনত পুহি ৰাখিছিলোঁ, ভাবিছিলোঁ সুযোগ পালেই যাব লাগিব৷ হঠাৎ এদিন তেনে এটা সুযোগ আহি পৰিল৷ মোৰ দুগৰাকী বাল্যকালৰ বান্ধৱী অনিতা আৰু মণিদীপাই ইউৰোপলৈ যাবলৈ লগ ধৰিলে৷ তেওঁলোকে ইতিমধ্যে ট্ৰেভেল এজেঞ্চীৰ লগত কথা পাতি বুকিং কৰিলেই৷ সেয়েহে ময়ো বেছি চিন্তা-ভাবনা নকৰি যাম বুলিয়ে সিদ্ধান্ত ল’লোঁ আৰু লগে লগে বুকিং এমাউণ্ট দি বুক কৰি পেলালোঁ৷ তাৰ পাছৰ পৰাই যা-যোগাৰ আৰম্ভ৷ দুদিনৰ কাৰণে কলকাতালৈ গৈ ভিজাৰ যাৱতীয় কামখিনি কৰি আহিলোঁ৷ এসপ্তাহমানৰ পাছত ভিজা আহিল৷ তেতিয়া আমাৰ গাত তৎ নাই৷ লগত কি কি বস্তু নিব লাগিব তাক লৈ আলোচনা৷ সকলো কাগজ-পত্ৰ ঠিক আছে নে নাই, সকলো কাগজ লৈছোঁ নে নাই, সেইটো শেষ মুহূৰ্তলৈকে পৰীক্ষা কৰা ইত্যাদি৷ অৱশেষত নিৰ্দিষ্ট দিনটো আহিল– ১৬ জুলাইৰ পুৱা ৬ বজাত দিল্লীলৈ ৰাওনা হ’লোঁ৷ দিল্লীৰ পৰা সেইদিনাই দুপৰীয়া ১.২০ বজাত আমাৰ পেৰিছলৈ ফ্লাইট আছিল৷ সেয়েহে আমি পুৱাই দিল্লীলৈ যাবলগীয়া হৈছিল৷ দিল্লীৰ ফ্লাইট ধৰিবলৈ ঘৰৰ পৰা নিশা ২.৩০মান বজাতে ওলালোঁ৷ নিশাৰ আন্ধাৰ ফালি আমাৰ গাড়ী আগবাঢ়িল৷ সেইদিনা কিনকিনিয়া বৰষুণো আছিল৷ মই গৈ প্ৰথমতে উগ্ৰতাৰা মন্দিৰৰ কাষৰ পৰা মণিদীপা আৰু তাইৰ জীয়ৰী চুমুক উঠাওঁ, তাৰ পাছত উজান বজাৰৰ পৰা অনিতাক উঠাই এয়াৰপ’ৰ্টলৈ আগবাঢ়ো৷ নিশাৰ গুৱাহাটীখনৰ সুকীয়া সৌন্দৰ্য আছে৷ নিয়ন লাইটৰ পোহৰত গুৱাহাটী তেতিয়া গাভৰু৷ আমাৰ গাড়ী নিয়ন লাইটৰ ছাঁ-পোহৰৰ মাজে মাজে আগবাঢ়িল৷ দুই-এখন গাড়ীৰ বাহিৰে ৰাস্তা প্ৰায় খালী আছিল৷ আমি সোনকালেই এয়াৰপ’ৰ্ট পালোঁ৷ এয়াৰপ’ৰ্টত সোমাই আমি যাৱতীয় কাম-কাজ কৰি নিৰ্দিষ্ট গেটৰ সন্মুখত বহিলোঁ৷ হাতত তেতিয়া কিছু সময় আছিল৷ আমি ইফালে-সিফালে চাই দেখিলোঁ আমাৰ গ্ৰুপৰ দুই-এজন আহি পাইছিল আৰু আমাৰ ট্যুৰ মেনেজাৰো আহি পাইছিল৷ আমি তেওঁৰ লগত চিনা-পৰিচয় হৈ ল’লোঁ৷ কিছু সময়ৰ পাছত আমাক ব’ৰ্ডিঙৰ বাবে মাতিলে৷ আমি গৈ উৰাজাহাজৰ নিৰ্দিষ্ট আসনত বহিলোঁ৷ কিছু সময়ৰ পাছত আমাৰ উৰাজাহাজ দিল্লী অভিমুখে উৰা মাৰিলে৷ ৮.৩০ মান বজাত গৈ আমি দিল্লী পালোঁ৷ দিল্লী পাই আমি লৰালৰিকৈ গৈ নিৰ্দিষ্ট বেল্টৰ পৰা নিজৰ নিজৰ বেগ লৈ আমাৰ মেনেজাৰৰ নিৰ্দেশমতে এটা নিৰ্দিষ্ট ঠাইত সকলো একগোট হ’লোঁ৷ তেতিয়াহে আমি গ্ৰুপৰ সকলো সদস্যক দেখা পালোঁ৷ তাৰ পাছত আমি গোটেইখিনি একলগ হৈ ডমেষ্টিকৰ পৰা ওলাই ইণ্টাৰনেচনেল ফ্লাইট যোৱাৰ ফালে গ’লোঁ৷ তাতে গেটত পাছপ’ৰ্ট আৰু এয়াৰ টিকট দেখুৱাই ভিতৰলৈ সোমাই গ’লোঁ৷ ভিতৰলৈ সোমাই গৈ আমি প্ৰথমতে ব’ৰ্ডিং পাছ ল’লোঁ৷ তাৰ পাছত ছিকিউৰিটী চেক কৰি ইমিগ্ৰেচনৰ কামখিনি কৰি নিৰ্দিষ্ট গেটৰ সন্মুখত বহিলোঁ৷ তেতিয়া প্ৰায় এক বাজিবৰ হৈছিল৷ কিছু সময়ৰ পাছত আমাক ব’ৰ্ডিঙৰ বাবে মাতিলে৷ আমি গৈ উৰাজাহাজত উঠি নিজ নিজ আসনত বহিলোঁ৷ তেতিয়াহে লাগিল যে এইবাৰ আমি পেৰিছ অভিমুখে উৰা মাৰিম৷ কিছু সময়ৰ অপেক্ষাৰ পাছত আমি মনত কিছু কৌতূহল, কিছু উৎকণ্ঠা লৈ পেৰিছলৈ উৰা মাৰিলোঁ৷ সম্পূৰ্ণ নঘণ্টাৰ অন্তত আমি ফ্ৰান্সৰ মাটিত নামিলোঁ– কি যে ভাল লাগিছিল, এক বুজাব নোৱৰা অনুভূতি৷ লাহে লাহে আমি উৰাজাহাজৰ পৰা নামি ইমিগ্ৰেচনৰ কামখিনি কৰি বেগ ল’বলৈ নিৰ্দিষ্ট ব্লেটলৈ আগবাঢ়িলোঁ৷ সকলোৱে নিজৰ নিজৰ বেগ লোৱাৰ পাছত আমাৰ বাবে ৰৈ থকা বাছত উঠি সকলো হোটেললৈ ৰাওনা হ’লোঁ৷ তেতিয়া সময় প্ৰায় তেওঁলোকৰ সময়ৰ মতে ন বাজিবৰ হৈছিল৷ কিন্তু তেতিয়াও পোহৰ হৈয়ে আছিল৷ সন্ধ্যা লাগিছে, আন্ধাৰ হ’বলৈ তেতিয়াও কিছু সময় আছে৷ বাটেদি যাওঁতে দেখিলোঁ– পুৰণি ঘৰবোৰ এতিয়াও আটোমটোকাৰিকৈ ৰাখিছে৷ বাট-পথবোৰ আহল-বহল, বৰ ভাল লাগিছিল৷ যিহেতু কিছুদিনৰ পাছতে পেৰিছত অলিম্পিক অনুষ্ঠিত হ’বলগা আছিল, সেয়েহে ঠায়ে ঠায়ে তাৰ আভাস দেখিবলৈ পালোঁ৷ আমাৰ হোটেলখন মূল চিটীৰ পৰা কিছু নিলগত অৱস্থিত৷ হোটেল পাওঁতে এঘণ্টাতকৈ বেছি সময় লাগিল৷ হোটেল পাই নিজৰ নিজৰ বেগ লৈ সকলো হোটেলত সোমাওঁ৷ কিছু সময় অপেক্ষা কৰাৰ পাছত আমাৰ মেনেজাৰে সকলোকে নিজৰ নিজৰ কোঠাৰ চাবি দিয়ে৷ আমি চাবি আৰু পেক কৰি দিয়া ৰাতিৰ আহাৰ লৈ নিজ নিজ কোঠালিলৈ গ’লোঁ৷ লাহে লাহে আমাৰ ভাগৰ লগতে টোপনিও ধৰিছিল৷ আমি কোঠা পাই গা-পা ধুই ৰাতিৰ আহাৰ কৰি নিদ্ৰা দেৱীৰ কোলাত ঢলি পৰিলোঁ৷
দ্বিতীয়দিনা পেৰিছত গোটেই দিনটো আমাৰ দীঘলীয়া কাৰ্যসূচী আছিল৷ সেয়েহে আমি পুৱা সোনকালে উঠি গা-পা ধুই লৰালৰিকৈ ব্ৰেকফাষ্ট কৰিলোঁ৷ তাৰ পাছত হাতত কিছু সময় থকাত হোটেলৰ কাষেদি যোৱা ৰাস্তাৰে আমি এনেয়ে অলপ ওলাই গ’লোঁ৷ বাট-পথবোৰ ইমান পৰিষ্কাৰ যে দেখিয়ে ভাল লাগিছিল, ক’তো এখিলা পাতো পৰি থকা নাই, অথচ চাৰিওফালে কেৱল সেউজীয়া গছ-গছনি৷ কিছুদূৰ যোৱাৰ পাছত সৰু পাৰ্কৰ নিচিনা এখন গাঁও, আমি তাতে দুখনমান ফটো তুলি উভতি আহোঁ৷ তাৰ পাছত আমি সকলো বাছত উঠি চিটী ট্যুৰলৈ ৰাওনা হওঁ৷ আমাৰ বাছ আহল-বহল ৰাস্তাৰে ধুনীয়া ধুনীয়া অট্টালিকাৰ মাজে মাজে আগবাঢ়িল৷ মাজে মাজে ওখ ওখ গছ, ধুনীয়া ধুনীয়া বিভিন্ন ৰঙৰ ফুল, ৰাস্তাৰ কাষৰ সেইবোৰ মনোমোহা দৃশ্য উপভোগ কৰি আমি গৈ থাকিলোঁ৷ কিছুদূৰ যোৱাৰ পাছত আমি চিটীত সোমালোঁ৷ চিটীত বাট-পথবোৰ কিছু ঠেক আৰু কিছু পৰিমাণৰ যান-জঁটো নথকা নহয়৷ এইদৰে গৈ প্ৰথমতে আমি আৰ্ক দ্য ট্ৰিমফেত নামিলোঁ৷ আৰ্ক দ্য ট্ৰিমফে পেৰিছৰ এটা বিখ্যাত স্মৃতিস্তম্ভ, যিটো চেম্পচ এলিচেচৰ পশ্চিম দিশৰ শেষবিন্দুত সগৌৰৱে থিয় হৈ আছে৷ ফ্ৰান্স ৰিভলিউচন আৰু নেপোলিয়ন যুদ্ধৰ সময়ত যিসকল সৈনিকে ফ্ৰান্সৰ কাৰণে প্ৰাণ আহুতি দিছিল, সেইসকলৰ সন্মানাৰ্থে এই আৰ্কটো ১৮৩৬ চনতে নিৰ্মাণ কৰা হৈছিল৷ ইয়াৰ ভিতৰফালে সৈনিকসকলৰ নাম খোদিত আছে৷ ইয়াৰ উচ্চতা ৫০ মিটাৰ৷ এই আৰ্কটো প্ৰথম বিশ্বযুদ্ধৰ অজানা সৈনিকসকলৰো শ্ৰদ্ধাৰ প্ৰতীক৷
আৰ্ক দ্য ট্ৰিমফেত আমি দুখনমান ফটো তুলিলোঁ, আৰ্কটোৰ কি কাৰুকাৰ্য, ভিতৰৰ চিলিংখনৰ কাৰুকাৰ্য চালে চকু ৰোৱা৷ ভাবি আচৰিত হৈছিলোঁ যে সেই তেতিয়াই কেনেকৈ ইমান সুউচ্চ আৰ্কটো ইমান নিখুঁত কাৰুকাৰ্যৰে নিৰ্মাণ কৰিছিল৷ ইমান সুন্দৰকৈ তাত সৈনিকসকলৰ নামবোৰো খোদিত কৰি ৰাখিছিল, বৰ সুন্দৰ শ্ৰদ্ধাঞ্জলি৷ তাত প্ৰত্যেকদিনাই বহুসংখ্যক দেশী-বিদেশী পৰ্যটকৰ সমাৱেশ ঘটে৷ আমি কিছু সময় তাত কটাই কনকৰ্ড ইছকুৱেৰৰ ফালে আগবাঢ়িলোঁ৷
কনকৰ্ড ইছকুৱেৰ হৈছে পেৰিছৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ ইছকুয়েৰ৷ ইয়াত ডাঙৰ ডাঙৰ হোটেল, দোকান আৰু বৰ সুন্দৰ সুন্দৰ ভাস্কৰ্য দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ তাৰ পৰা আমি মেডেলাইন গিৰ্জা চাওঁ৷ এই গিৰ্জাটোৰ বিশেষত্ব হৈছে এইটো প্ৰথম গথিক গিৰ্জা আৰু ইয়াত আগতে ৰাজপৰিয়ালৰ সমাধিস্থল আছিল৷ গিজাটো গ্ৰীক ভাস্কৰ্যশৈলীৰে নিৰ্মাণ কৰা হৈছে৷ সেয়ে গিৰ্জাঘৰটো বৰ চকুত লগা৷ ইয়াৰ বাহিৰফালে ৫২টা সুউচ্চ স্তম্ভ আছে, যিয়ে গিৰ্জাটোৰ সৌন্দৰ্য বৃদ্ধিত সহায় কৰিছে৷ ইয়াৰ পাছত আমি অপেৰা হাউছৰ ফালে আগবাঢ়ো৷ অপেৰা হাউছত আমাৰ নামিবলৈ নহ’লে, কিয়নো আমি সেইদিনাই আইফেল টাৱাৰ চাব লাগিব, কাৰণ অলিম্পিকৰ কাৰণে পিছদিনাৰ পৰা আইফেল টাৱাৰ পৰ্যটকৰ বাবে বন্ধ থাকিব৷ গতিকে আমি অপেৰা হাউছটো বাহিৰে বাহিৰে চাই ভেনড’ম ইছকুৱেৰলৈ আগবাঢ়িলোঁ৷ ভেনড’ম ইছকুৱেৰ বা চ’ক ইয়াৰ সুন্দৰ স্থাপত্যৰ বাবে বিখ্যাত৷ এই চ’কটো ৰাইজৰ বাবে উৎসৰ্গিত, সেয়ে ইয়াত সকলো সময়তে দেশী-বিদেশী পৰ্যটকৰ ভিৰ দেখিবলৈ পোৱা যায়৷ এই চ’কটো বিভিন্ন সাজপাৰ আৰু আ-অলংকাৰৰ নামী-দামী ব্ৰেণ্ডৰ উৎপাদনৰ স্থল৷ ইয়াৰ সোঁমাজতে এটা সুউচ্চ স্তম্ভৰ ওপৰত ৰোমানসকলৰ সাজপাৰ পৰিহিত নেপোলিয়নৰ এটা প্ৰতিমূৰ্তি আছে, আৰু এহাতে তেওঁ এখন তৰোৱাল লৈ আছে৷ এই মূৰ্তিটো জয়ৰ প্ৰতিমূৰ্তি বুলিও জনাজাত৷ আমি তাতে নামি দুই-এখন ফটো তোলো, কোনো কোনোৱে ভিডিঅ’ কৰিলে, কোনোৱে আকৌ ৰীল বনালে৷
এই ভেনড’ম ইছকুৱেৰতে আকৌ পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ বিলাসী হোটেলৰ ভিতৰত অন্যতম বিলাসী হোটেল ৰিটজ্ অৱস্থিত৷ এইখনেই সেই ৰিট্জ হোটেল য’ত ডায়েনা স্পেনচাৰে তেওঁৰ শেষৰ সন্ধিয়াটো কটাইছিল আৰু তাৰ পাছতে তেওঁ এটা দুৰ্ঘটনাত পতিত হৈ মৃত্যুবৰণ কৰিছিল৷ তাৰ পৰা আমি থকা হোটেললৈ উভতি আহিলোঁ৷