বাক্সাৰ বুকুত...
২০২০ চনৰ অক্টোবৰ৷ আলিপুৰদুৱাৰ-অসম পাৰ হৈয়ে প্ৰকৃতিয়ে আটোল-টোলকৈ ৰখা এখন জিলা, এখন চহৰ৷ আমাৰ জীৱনৰ আন এটা নতুন অধ্যায়৷ ক’ভিডৰ সন্ত্ৰাস অলপ কমিছিল৷ বাধা-বিঘিনি অলপ আঁতৰিছিল৷ ঘৰতে ৰন্ধা খোৱাবস্তু লৈ আমাৰ বাবে নতুন ঠাইখনৰ দিহিঙে-দিপাঙে ঘূৰিবলৈ লাহে লাহে আৰম্ভ কৰি দিছিলোঁ৷ নৱেম্বৰৰ ২৬ নে ২৭ তাৰিখ আছিল হ’বলা৷ ওলালোঁ বাক্সা ৰিজাৰ্ভ ফৰেষ্টৰ ফালে৷ কিমান দূৰ, কি কথা, কি বতৰা– বৰ বিশেষ এজনেও নাজানো৷ কিন্তু আমাৰ থকা ঠাই বাবুপাৰাৰ পৰা বৰ বেছি দূৰ নহয় বুলি জানো৷ চহৰখনৰ হুলস্থূলৰ পৰা অলপ দূৰ গ’লেই ৰাস্তাটো দুফাল হৈছে৷ এটা ওপৰলৈ শিলিগুৰিলৈ বুলি, তলেৰে যোৱা আনটো বাটেৰে গ’লে পায়গৈ বাক্সা অভয়াৰণ্য৷ কাজিৰঙাৰ মাজেৰে যোৱাৰ নিচিনাকৈ অভয়াৰণ্যৰ অংশ লাহে লাহে আৰম্ভ হৈয়ে যায়৷ ফিনফিনিয়া ৰাস্তাত ফিৰ্ফিৰ্কৈ গাড়ী গৈ আছে৷ দুয়োকাষৰ সেউজীয়াখিনি, ওপৰৰ সমুখৰ নীলা-বগাখিনি নোপোৱাই পোৱা দি চাইছোঁ৷ ক’ভিডে আকৌ কেতিয়া সংহাৰী ৰূপ ধাৰণ কৰে ঠিক নাই৷ কেতিয়া আকৌ এই সুখ বিলাসিতা হৈ পৰে কোনে জানে! যিমান দূৰলৈকে পাৰি গৈ থাকোঁ বুলি গৈ থাকোঁতেই সোঁফালে বাক্সা টাইগাৰ ৰিজাৰ্ভ বুলি লিখা তোৰণ থকা গেট এখন দেখি সোমাই গ’লোঁ৷ তাৰ পাছতহে গম পাইছোঁ আচল অভয়াৰণ্যৰ এলেকাত সোমাবলৈ তাতে টিকট কৰিব লাগে৷ লগতে মিউজিয়াম এটাও আছে৷ ইফালে-সিফালে খোজকাঢ়িব পৰাকৈ অলপ ঠাই ধুনীয়া কৰি থৈছে৷ কিন্তু হাতী ওলোৱাৰ ভয়৷ মিউজিয়ামটোলৈ গ’লোঁ৷ তাত অভয়াৰণ্যখনৰ বিষয়ে সবিস্তাৰে সচিত্ৰ বৰ্ণনা দিয়া আছে৷ তদুপৰি জীৱ-জন্তুৰ ছাল, দাঁত, শিং, হাড় এইবোৰ সংগ্ৰহ কৰি ৰাখিছে৷ তাৰ পাছত আমি ওলালোঁ আমাৰ আচল অভিযানলৈ– বাক্সাৰ আৰু ভিতৰলৈ৷ তাৰ পৰা আৰু অলপ দূৰ আগলৈ গ’লে এটা তিনিআলি পায়৷ বাঁওফালে ফাটি গৈছে কালচিনিলৈ৷ আৰু চিধাচিধি ছিকিউৰিটীৰ বেৰিকেট পাৰ হৈ যাব লাগে বাক্সালৈ৷ পৰ্যটনৰ সুযোগ লৈ সৰু-সুৰা দোকান-পোহাৰ, ম’ম’, চাহ, ঘুগুনী, পকৰীৰ ব্যৱসায় গঢ়ি উঠিছে৷ আমি গাড়ীখন আগুৱাই দিলোঁ৷ সন্মুখত সেইখন হেনো নৈ, জয়ন্তী নৈ৷ নৈৰ মাজেৰে গাড়ী নিব পাৰি৷ আমি নিছিলোঁ৷ আৰু আগবাঢ়ি গ’লোঁ৷ নৈ মানে আমাৰ প্ৰথম ধাৰণাই হৈছে ব্ৰহ্মপুত্ৰ৷ খৰালিও যাৰ কাষলৈ যোৱা বুলি ক’লে মাহঁতে ভয় কৰে৷ তদুপৰি অসমৰ আন নৈবোৰো পানীৰে ভৰি থকা দেখাই মনলৈ আহে৷ এনেদৰে বহল, বালি, ওখোৰা-মোখোৰা শিল, ওখ-ডাঙৰ শিল, ক’লা, খীণ পাত নথকা গছৰ মাজেৰে খিল্খিলাই বৈ থকা নৈ এখনৰ বুকুৰ মাজত এনেকৈ সোমাই পৰাৰ অভিজ্ঞতা নাছিল৷ নৈৰ পাৰত তেনেকুৱা লঠঙা গছ আগতে প্ৰাকৃতিক দৃশ্য আঁকোতে আঁকিছিলোঁ৷ সেই একেই সেউজীয়া পাহাৰ, নীলা আকাশ, গছজোপা কেৱল নৈৰ মাজত আৰু নৈখন শিলাময়-ত্ৰিমাত্ৰিক প্ৰতিচ্ছবি৷ নৈখনৰ প্ৰেমত পৰি গ’লোঁ মই৷ শিলত খুপি খুপি, সোঁতৰ সৈতে খেলি, ইপাৰ সিপাৰ হৈ কি যে ফূৰ্তি আমাৰ বিভিন্ন ৰঙৰ শিলগুটিও বুটলিলোঁ৷
কিমান সময় যে বহি থাকিলোঁ নৈৰ মাজত [পাৰত নহয়], গছজোপাৰ তলত, এটাৰো হিচাপ নাই৷ জয়ন্তীৰ মোহত বন্দী হৈ গ’লোঁ আমি৷ কিন্তু টিকট কৰোঁতেই আমি আৰু এটা পৰিকল্পনা কৰিছিলোঁ– বাক্সা পাহাৰৰ ওপৰলৈ যোৱাৰ৷ সেয়েহে সাময়িকভাৱে জয়ন্তীৰ মোহ এৰি আমি বাক্সা পাহাৰৰ ফালে গ’লোঁ৷ তাত ওপৰলৈ যাবলৈ গাইড ল’ব লাগে৷ আমি গাইড হিচাপে পালোঁ শিৱু দাজুক৷ তেওঁলোকৰ গাড়ীৰে অলপ ওপৰলৈ লৈ গ’ল৷ তাৰ পাছত খোজ কাঢ়িব লাগে৷ দাজুৰ লগত খোজ মিলাই আমি আৰম্ভ কৰি দিলোঁ সেইদিনাৰ আমাৰ দিহিঙে-দিপাঙেৰ দ্বিতীয় ভাগ৷ পাহাৰত মাজে মাজে চিৰি কাটি থোৱা আছে৷ মাজে মাজে আছে জিৰাবলৈ ঠাই, ভিউ পইণ্ট৷ তাৰে এটা ভিউ পইণ্টত বহিবলৈ বেঞ্চৰ লগতে এখন ডাঙৰ ঝুলনাও আছে৷ আন এটাত গছৰ পৰা ওলমি থকা শিপাত ধৰি ওলমাৰ সুবিধা৷ চাহ, মেগী, ভাত পোৱা দোকানো ঠায়ে ঠায়ে আছে৷ তাৰে এখনৰ সন্মুখত ৰাস্তাৰ ইটো পাৰে আন এটা পাহাৰলৈ মুখ কৰি থকা বাঁহৰ চাং এখনত বহি আমি চাহো খালোঁ৷ তাতে ডাঙৰবিধ ইলাচী ডলাত ৰ’দাই থৈছিল৷ সেয়াও কিনিলোঁ৷ দাজুৱে ক’লে যে তিনিদিন সময় লৈ আহিলে হেনো লেপছকা নামৰ পাহাৰৰ ওপৰৰ গাঁওখনত থাকি ভূটান ব’ৰ্ডাৰৰ ৰূপাং ভেলী চাই আহিব পৰা যাব৷ সেইদিনা সময় কম কাৰণে আমি সুভাষচন্দ্ৰ বসুক ৰখা ফ’ৰ্টটো চাবগৈ পাৰিম৷ তাৰ পৰাই ঘূৰিব লাগিব৷ আমাৰ লগেলগে হিচাপ-নিকাচ আৰম্ভ হৈয়ে গ’ল– কেতিয়া মিলিব তেনেকুৱা এটা ট্ৰীপ৷ বাক্সা ফ’ৰ্টটো আকৌ সাজি আছে৷ ভিতৰলৈ সোমাবলৈ নিদিয়ে৷ তাৰ সন্মুখৰ মুকলি পথাৰত বহি আমি ঘৰৰ পৰা নিয়া ছেণ্ডুইচ আৰু ফল খালোঁ৷ দাজুকো দিলোঁ৷ ওভতোঁতে আগৰ ঠাইতে আৰু একাপ একাপ চাহ খালোঁ৷ সৰুতে এনেয়ে ভাবিছিলোঁ কেতিয়াবা সেউজীয়া পাহাৰ এটাৰ ওপৰত জঁপিয়াই জঁপিয়াই গৈ থাকিম৷ তেনেকুৱাই কৰিছিলোঁ সেইদিনা পাহাৰৰ কাষেদি শিলৰ তলেৰে নৈ বৈ যায়৷ পানী নেদেখি, অকল শব্দহে শুনিছিলোঁ৷ জুমি জুমি চাইছিলোঁ ক’ৰবাত পানী অকণ দেখোৱেইবা! ইমান তল-ওপৰ কৰাৰ পাছতো কিন্তু সেইদিনা বৰ বিশেষ ভাগৰ লগা নাছিল৷ ভৰিও বিষোৱা নাছিল৷ অক্টোবৰৰ প্ৰথম সপ্তাহতে ক’ভিডে কোঙা কৰা শৰীৰটোৱে তেনেকুৱা কিবা এটাকে বিচাৰি আছিল চাগে৷ তললৈ আহি শিবু দাজুক পুনৰ লগ পোৱাৰ কথা দি আমি বিদায় লৈছিলোঁ৷ ওভোতোঁতে কিন্তু জয়ন্তীৰ মাজত আকৌ এবাৰ নবহাকৈ আহিব নোৱাৰিলোঁ৷ বেলিটো ডুবু ডুবু কৰিছিল, জোনবায়েও ভুমুকিয়াইছিল৷ আবেলিটো ভাগি গধূলিটো সোমাই আহিছিল৷ আমিও ভৰপূৰ মন এটা লৈ ঘৰলৈ গাড়ী চলাই দিলোঁ৷ গাড়ীৰ ষ্টেৰিঙত সেইদিনা নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ ‘মায়াময় ৰূপালী জোনাক’ জয়ন্ত হাজৰিকাৰ কণ্ঠত আৰু বেছি মায়াময় হৈ পৰিছিল৷