এইবাৰ মিঠাতেল
এতিয়া অসম চৰকাৰৰ হিতাধিকাৰীক ভৰণ-পোষণ দিওঁতেই ৰাজ্যৰ ভালেমান ধন খৰচ হৈছে, যিবোৰ আন উন্নয়নৰ কামত খৰচ কৰিব পৰা গ’লহেঁতেন৷ কোটি কোটি টকাৰ ঋণ লৈ চৰকাৰে ৰাজ্যৰ কিমান কাম কৰিছে সেয়া দেখাই দেখিছে৷ ৰাজ্যৰ উদং ৰাজভঁৰাল টনকিয়াল কৰিবলৈ গৈ চৰকাৰে অত্যধিক কৰৰ বোজা ৰাইজৰ মূৰত জাপি দিয়া কাম সকলোৰে জ্ঞাত৷ আৰোপ কৰা হৈছে বিভিন্ন অদৃশ্য জৰিমনা৷ মূল্য বৃদ্ধিয়ে চৰম সীমা অতিক্ৰম কৰিছে৷ সাধাৰণ জনতাই দৈনন্দিন জীৱন অতিবাহিত কৰিবলৈ অশেষ কষ্ট ভোগ কৰিব লগা হৈছে৷ আনহে নালাগে ভোটৰ আশাত জধে-মধে সৃষ্টি কৰা হিতাধিকাৰী সকলো এতিয়া সন্তুষ্ট হোৱা নাই৷ বহু গাঁৱৰ পুৰুষ-মহিলাই সমাজিক মাধ্যম আৰু বৈদু্যতিন মাধ্যমত ক্ষোভ উজাৰিছে৷ অৰুণোদয় আঁচনিৰ ১২৫০ টকাই কেনেকৈ পৰিয়াল চলাব পাৰি বুলিও ওলোটাই চৰকাৰক প্ৰশ্ন নকৰা নহয়৷ কাৰণ অৰুণোদয়ৰ ১২৫০ টকাৰে ৰন্ধন গেছৰ চিলিণ্ডাৰ এটা কিনিবলৈকে নাটে৷ বাকী ঘৰৰ খৰচ ক’ৰ পৰা ওলাব৷ তাতে চৰকাৰী আঁচনি দি সেইসকল মানুহক একেবাৰে কৰ্মস্পৃহাহীন, এলেহুৱা আৰু পৰমুখাপেক্ষী কৰি তোলা হ’ল৷ সেয়ে এতিয়া এনে বহু দুখীয়া পৰিয়ালে মুল্যবৃদ্ধিৰ যন্ত্ৰণাত চটফটাই থাকি চৰকাৰক গুৱালগালি পাৰিছে৷ মন্ত্ৰীৰ[?] লগত ছেল্ফি উঠিবলৈ হেতাওপৰা লগোৱা আৰু ৰাস্তাই-ঘাটে নৃত্য কৰিবলৈ ভাল পোৱা কিছুমান লোকৰ বাদে আনবোৰৰ অবস্থা বৰ সন্তোষজনক নহয়৷
আজি কেইবছৰ মানৰ পৰা কিছুমান লাগতীয়াল, অলাগতীয়াল বিষয়ৰ ওপৰত চৰকাৰে বিশ্ব ৰেকৰ্ড গঢ়াৰ প্ৰতিযোগিতা পাতিছে৷ এবাৰ যদি বিহু, আনবাৰ আকৌ ঝুমুৰ নৃত্য, নহ’লে অন্য কিবা৷ আচলতে চৰকাৰে বিশ্ব ৰেকৰ্ড কৰিব লাগিছিল এনেবোৰ বিষয়ত যে একেদিনাই কিমান নিবনুৱাক চাকৰি দিলে, কিমান কম সময়ত জৰাজীৰ্ণ বাট-পথ নিৰ্মাণ কৰি উলিয়ালে, কেইঘণ্টাৰ ভিতৰত ভঙা মথাউৰি মেৰামতি কৰি দিলে, একেদিনাই কিমানখন চিকিৎসালয় বা শিক্ষানুষ্ঠানৰ দুৱাৰ মুকলি কৰিলে, একে ৰাতিৰ ভিতৰতে কেইটা অপৰাধীক কৰায়ত্ব কৰিলে ইত্যাদি জন কল্যাণমূলক কামৰ৷ কিন্তু বিশ্ব ৰেকৰ্ড কৰিবলৈ ওলাইছে কিমান হাজাৰ নাচনীয়ে বিহু নাচিলে, কিমান হাজাৰ চাহ বাগানৰ গাভৰুৱে ঝুমুৰ নাচ নাচিলে ইত্যাদি ইত্যাদি/ কিন্তু সেই চাহ জনগষ্ঠীসকলে এতিয়া ৰজপথত নামি নিজৰ অধিকাৰ বিচাৰিব লগা হৈছে৷ বিহু নাচি অভিলেখ ৰচা অসমৰ মৰাণ, মটক, চুতীয়া আহোমে নিজৰ প্ৰাপ্য অধিকাৰ বিচাৰি ৰাজপথত আন্দোলনত নামিচে৷ কিন্তু চৰকাৰ ব্যস্ত হিতাধিকাৰী আঁচনিক লৈ ৷ কাৰণ হিতাধিকাৰি নহ’লে নিৰ্বাচন জিকা সম্ভৱ নহয়৷ সেয়ে দৰকাৰী কামতকৈ অদৰকাৰী কামত চৰকাৰে বেছি গুৰুত্ব দিছে, যাতে প্ৰচাৰ বাঢ়ে৷ কেবল প্ৰচাৰ লাগে৷ আমাৰ দৰে দেশত য’ত অধাতকৈ বেছি সংখ্যক নাগৰিক হিতাধিকাৰী, তেনেকুৱা এখন দেশত এনেবোৰ অদৰকাৰী [?] কামেৰে কোটি কোটি টকা খৰচ কৰি চৰকাৰে নিজৰ খেয়াল-খুচিমতে কাম কৰিলে দেখিবলৈ আচহুৱা যেনহে লাগে৷ কথাতে কয় গাত নাই ফটাকানি চুটি শালিকাই নিয়ে টানি৷ লাগিলে সাধাৰণ জনতাই হিতাধিকাৰী হৈয়েই জীৱন কটাওক, চৰকাৰৰ বহু মন্ত্ৰী-নেতাই কিন্তু পাহাৰসম সম্পত্তিৰ আন এক ৰেকৰ্ড গঢ়িছে৷
আচলতে লাগিব লাগিছিল ক’ত আৰু চৰকাৰ, জনতা উভয়ে লাগি আছে ক’ত৷ আচলতে কি এক কুটিল ৰাজনৈতিক চক্ৰত দেশৰ জনতাক বন্দী কৰি শোষণ আৰু শাসনৰ এক অভূতপূৰ্ব খেল ৰচনা কৰা হৈছে, সেয়া জনতাই বুজি উঠে মানে জোৰ পুৰি কিন্তু হাত পাবহি৷ সকলোতে ক্ষতি কিন্তু জনতাৰেই হ’ব৷ এইবাৰ আৰু এখোপ চৰি মুখ্যমন্ত্ৰীজনে ঘোষণা কৰিছে–‘২০২৬ ত জিকাই দিয়ক আমি মিঠাতেলো ফ্ৰী কৰি দিম৷’ ইমান তুলুঙা কথা এজন মুখ্যমন্ত্ৰীৰ মুখত শোভা নাপায়৷ এনে কথাৰে নিৰ্বাচনত জয়ী হোৱাৰ পাং পাতিলে অসম কিন্তু ৰসাতলে যাব৷ অসমীয়াৰ এতিয়া এনে অৱস্থা হ’ল নেকি যে মিঠা তেলকনো কিনি খাব নোৱাৰা হ’ল৷ তেন্তে আজি দহ বছৰ অসমৰ বিজেপি চৰকাৰে কি কাম কৰিলে/ কেবল হিন্দু-মুছলমানৰ ৰাজনীতি কৰি নিৰ্বাচন জিকিলে আৰু হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰে এটা কৰ্মস্পৃহাহীন জাতিৰহে সৃষ্টি কৰিলে৷