হিতাধিকাৰী

মানুহক দুই-চাৰিদিনৰ বাবে ভজা মাছ খাবলৈ দি থকা ভাল নে মাছ কেনেকৈ ধৰিব পাৰি সেই কৌশলটো শিকাই দিয়া ভাল?  মাছ খাবলৈ পামেই বুলি ধাৰণা এটা লৈ ঘৰতে হাত সাবটি বহি থকাটো ভাল নে খাল-বিল-নদীৰ পৰা মাছ কেনেকৈ ধৰি আনি নিজেই ৰান্ধি খাবও যে পাৰি সেই পদ্ধতিটোহে শিকি লোৱা ভাল? উত্তৰটো নিশ্চয়  দ্বিতীয়টোৱেই হ’ব!

কিন্তু দুৰ্ভাগ্যৰ কথাটো হ’ল যে অসমৰ মানুহক মাছ ধৰিনো কেনেকৈ খায়, এই কথাটো শিকাই দিবলৈ আগবাঢ়ি অহা মানুহৰ অভাৱ৷ তাৰ সলনি ভজা মাছ একোটাহে পাতত দি যোৱা মানুহ কিন্তু বহু আছে৷ ইয়াৰ কাৰণটো কোৱা বা শুনিবলৈ বৰ অপ্ৰিয়৷

মাছ ধৰা কিটিপটো শিকাই দিলেই বিপদ আটাইতকৈ বেছি হ’ব চৰকাৰখনৰ৷ আজিৰ ৰাজনীতিত চৰকাৰ এখন তিষ্ঠি থকাৰ এটা অন্যতম ফৰ্মূলাই হ’ল হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰা৷ এবাৰ হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি লোৱা মাত্ৰকেই সেই ভোট নিশ্চিত হ’ল বুলি ৰাজনৈতিক দলসমূহে ভাবে৷ সেয়ে খুব কৌশলগতভাৱে শাসনত থকা ৰাজনৈতিক দলসমূহে এই হিতাধিকাৰীৰ ৰাজনীতি চলাই থাকে৷ 

কিন্তু মন কৰিবলগীয়া কথাটো হ’ল যে কেতিয়াবা এই হিতাধিকাৰীৰ ৰাজনীতি চৰকাৰ বা শাসনত থকা দলটোৰ বাবে বুমেৰাঙো হৈ পৰিব পাৰে৷   উদাহৰণ এইখন অসমতে আছে৷  কেৱল হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰেই সুদীৰ্ঘ সময়জুৰি শাসনত থাকিব নোৱাৰি৷ প্ৰয়াত মুখ্যমন্ত্ৰী তৰুণ গগৈয়ে একেৰাহে কিমান বছৰ অসমত চৰকাৰ চলাইছিল? সকলোৱে জনা কথা৷ পোন্ধৰ বছৰ৷ 

গগৈ চৰকাৰে আৰম্ভণিৰে পৰাই গুৰুত্ব দিছিল কিহত! হিতাধিকাৰী সৃষ্টিত৷ আনকি তেওঁৰ অন্তিমটো পাঁচ বছৰীয়া শাসনকালত বাইদেউ-নবৌকে ধৰি অনেক আঁচনিৰ নামত অসমখন হিতাধিকাৰীৰে ভৰি পৰিছিল৷ এইদৰে লাখ লাখ হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰাৰ পাছতো কিন্তু ভোটদাতাই কংগ্ৰেছৰ চৰকাৰখন ওফৰাই পেলাইছিল৷ আচলতে আক্ষৰিক অৰ্থত অসমৰ এটা শ্ৰেণীৰ লোকক বিভিন্ন আঁচনিৰ নামত হিতাধিকাৰী সজাই এলেহুৱা আৰু অকামিলা কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল কংগ্ৰেছ চৰকাৰেই৷ মাছ ধৰিবলৈ শিকোৱাৰ পৰিৱৰ্তে ভজা মাছ খুৱাই থকা কামটো সেই তেতিয়াই আৰম্ভ হৈছিল৷

কংগ্ৰেছৰ পদাংক অনুসৰণ কৰিয়েই যোৱা প্ৰায় দহটা বছৰে ৰাজ্যৰ বিজেপি চৰকাৰখনেও হিতাধিকাৰীৰ ৰাজনীতি চলাই থাকিল৷ পাৰ্থক্য মাথোঁ এটাই– এইবাৰ নগদ ধন অৰ্থাৎ ডি বি টি পদ্ধতিৰে আৰম্ভ হ’ল এই কাম৷ বেছিভাগ আঁচনিয়েই ডি বি টিত চলি থাকিল আৰু কিছুমান চলি থাকিল সা-সামগ্ৰী প্ৰদানৰ জৰিয়তে৷ এই হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ ৰাজনীতি যোৱা দহটা বছৰে ৰাজ্যখনত বিজেপি চৰকাৰখনে ইমানেই কৌশলগত আৰু পদ্ধতিগতভাৱে চলাই নিলে যে আজিৰ তাৰিখত অসমৰ অধিকাংশ পৰিয়ালেই কোনোবা নহয় কোনোবা ফালৰ পৰা হিতাধিকাৰীলৈ ৰূপান্তৰিত হ’ল৷ অৰুণোদয়ৰ টকা মাহে-মাহে একাউণ্টত ভৰাই দিয়াৰ পৰা আৰম্ভ কৰি ৰেচন কাৰ্ডত মিঠাতেলপৰ্যন্ত দিবলৈও যেতিয়া চৰকাৰে ঘোষণা কৰিলে, তেতিয়া মানুহ কৰ্মমুখী হ’বইবা কিয়? নিয়োগ সৃষ্টিৰ পৰিৱৰ্তে চৰকাৰখনৰ লক্ষ্য যদি অধিকাংশ সময়ত হিতাধিকাৰী সৃষ্টিতেই থাকে, তেন্তে তেনে জাতি ওপৰলৈ যাব নে তললৈ যাব, সেয়া নতুনকৈ কোৱাৰ প্ৰয়োজনীয়তা নিশ্চয় নাথাকে৷

ভাৰতত এনে ৰাজ্য নাই য’ত বিভিন্ন আঁচনিৰ জৰিয়তে জনতাক উপকৃত কৰা হোৱা নাই৷ জনতাক সহায় কৰিব পৰা দুই-এখন আঁচনি নিশ্চয় লাগিব৷ কোনো কোনো ক্ষেত্ৰত হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ ব্যৱস্থাটোও লাগিব৷ কিন্তু তাৰ অৰ্থ এইটো নহয় যে সাধাৰণ জনতাই মাহেকীয়া নগদ ধনৰ পৰা আৰম্ভ কৰি চাউল-দাইল, নিমখ, মিঠাতেল পোৱাতো বাদেই আনকি বাইক-স্কুটীত তেল ভৰাবলৈ পইচা পৰ্যন্ত চৰকাৰেই দিব৷ যেতিয়া কেৱল চৰকাৰী আঁচনিৰেই একো একোখন ঘৰ চলি থাকিব, তেতিয়া সেইখন ঘৰ বা তেনে ব্যক্তি কিম্বা তেনে পৰিয়ালৰ পৰা উৎপাদনমুখী কিবা আশা কৰিব পাৰিনে?

কাৰোবাৰ হিতাধিকাৰী হোৱা মানেই একপ্ৰকাৰ সেই সা-সুবিধা আগবঢ়োৱাজনৰ প্ৰতি এক ইঞ্চি হ’লেও শিৰ নত কৰি থকা৷ আৰু এই এক ইঞ্চিৰ হিচাপটোতেই থাকি যায় এটা এটা ভোটৰ যোগফলৰ নেওতাখন৷ যিখন নেওতাৰ বাবে কংগ্ৰেছেই হওক বা বিজেপিয়েই হওক প্ৰতিখন চৰকাৰেই আজি বছৰ বছৰজুৰি লাখ লাখ হিতাধিকাৰী জন্ম দিয়াত মনোনিৱেশ কৰি আহিছে৷ ৰাজনৈতিক দল আৰু চৰকাৰ ইয়াৰ ফলত লাভৱান হৈছে ঠিকেই, সাময়িকভাৱে কিছু পৰিমাণে উপকৃত হৈছে হিতাধিকাৰীও৷ কিন্তু কষ্ট নকৰাকৈয়ে বিনামূলীয়াকৈ হাততে সকলো পাই এলেহুৱা আৰু পংগু হৈ গৈ আছে অসমীয়া জাতিটো৷ 

 এই পংগুত্বৰ মূল্য ভৰাটো কিন্তু এটা সময়ত বৰ কঠিন হ’ব৷