পাইৰেচী

‘ৰৈ ৰৈ বিনালে’ চিনেমাখনৰ পাইৰেচী কৰাত দুখ প্ৰকাশ কৰাৰ লগতে বহুতে ক্ষোভৰ প্ৰকাশো কৰিছে৷ জুবিন গাৰ্গক ভাল পোৱা মানুহবোৰে কিয় এনে কাম কৰিব পাৰে, সেইটো প্ৰশ্ন বহুতৰ মনলৈ আহিছে৷ ভাৰতত পাইৰেচীৰ বজাৰখন দিনক দিনে বেয়া হৈ আহিছে৷ বহু মানুহে হলত হিন্দী চিনেমা চোৱাৰ সলনি পাইৰেচী কৰা ৱেবছাইট, টেলিগ্ৰামত এই চিনেমাবোৰ চায়৷ ‘ৰৈ ৰৈ বিনালে’ এক বিশেষ প্ৰসংগ, কিন্তু হিন্দী চিনেমাৰ ক্ষেত্ৰত মানুহে যিহেতু সকলো চিনেমা চাবলৈ সুবিধা নাপায়, তেওঁলোকে এই পাইৰেচী কৰা ৱেবছাইটলৈ গৈ এই চিনেমাবোৰ প্ৰায়েই চায়৷ এখন ছবি পুৱা মুক্তি পাব আৰু দুপৰীয়াৰ ভিতৰত টেলিগ্ৰাম চেনেলত চিনেমা উপলব্ধ হৈ যায়৷  হিন্দী বা তেলুগু চিনেমাই নহয়, আনকি আঞ্চলিক ছবিবোৰেও ইয়াৰ বাবেই ৰাজহ হেৰুৱাবলগীয়া হয়৷ তেলুগু ফিল্ম চেম্বাৰৰ মতে, কেৱল ২০২৪ চনত পাইৰেচীৰ ফলত উদ্যোগটোৱে প্ৰায় ৩,৭০০ কোটি টকা হেৰুৱাইছিল৷ ‘ৰৈ ৰৈ বিনালে’ ইউ টিউবত উপলব্ধ হোৱাৰ দৰে পৰিস্থিতি দেখা পোৱা গৈছে, যি অতি দুৰ্ভাগ্যজনক৷  চিনেমাট’গ্ৰাফ [সংশোধনী] আইন, ২০২৩য়ে অৱশেষত অকৰ্তৃত্বশীল ৰেকৰ্ডিং আৰু প্ৰদৰ্শনীক অপৰাধমূলক বুলি গণ্য কৰি তিনি মাহৰ পৰা তিনি বছৰৰ কাৰাদণ্ডৰ ব্যৱস্থা কৰিছে৷ আইন আছে যদিও মানুহে চিনেমাৰ ৰেকৰ্ডিং কৰি আছে আৰু ৱেবছাইটত আপলোড কৰি আছে৷ 

আইনী ব্যৱস্থা টনকিয়াল হ’ব লাগিব, কিন্তু ভয়-ভাবুকিৰে পাইৰেচী বন্ধ কৰাৰ সম্ভাৱনা কম৷ এটা গৱেষণাত দেখা গৈছে যে এটা ধমকিপূৰ্ণ বাৰ্তাই মহিলাৰ পাইৰেচী কৰাৰ আগ্ৰহ প্ৰায় ৫০ শতাংশ কমাই দিলেও পুৰুষৰ ক্ষেত্ৰত একেধৰণৰ ধমকিয়ে প্ৰায় ১৮ শতাংশ বৃদ্ধি ঘটাইছে, অৰ্থাৎ ধমকিয়ে উভতাই পুৰুষক পাইৰেচী কৰাত উদগনিহে দিছে [Whitman, Murad,  Cox, ২০২৪]৷ কিয়, সেয়া বিচাৰ কৰি চাব লাগিব৷ আইন শিথিল হ’লে, ভয়-ভাবুকিৰে হয়তো একো কৰিব পৰা নাযায়৷ সতৰ্কবাণীয়ে প্ৰতিক্ৰিয়াশীলতাৰ সৃষ্টি কৰে, কিছুমানে ভাবে– ‘আপুনি মোক কি কৰিব লাগে ক’ব নালাগে’ আৰু প্ৰকৃততে তেওঁলোকে বেছিকৈয়ে পাইৰেচীৰ প্ৰতি আগ্ৰহী হয়৷ আইন বলৱৎকৰণ অবিহনে ভাবুকিয়ে মানুহক কেৱল বিৰক্ত কৰেজ্ব একো সংস্কাৰ সাধন নকৰে৷ 

বহু সময়ত এই পাইৰেচী কৰা মানুহবোৰ একো একোটা নেটৱৰ্কৰ অংশ হয়৷ শেহতীয়াকৈ হায়দৰাবাদত চাইবাৰ অপৰাধৰ তথ্যই দেখুৱাইছে যে ভাৰতীয় চিনেমাৰ পাইৰেচীৰ বাবে ভিপিএন, বিদেশী ছাৰ্ভাৰ, আনকি ক্ৰিপ্টো ব্যৱহাৰ কৰা সংগঠিত নেটৱৰ্ক কিছুমানে কাম কৰে৷ হয়তো অসমতো এনে একোটা নেটৱৰ্ক থাকিব পাৰে বা কোনোবাই ইউ টিউবৰ ভিউজ পাবৰ বাবেও তেনে কৰিব পাৰে৷ এইবোৰ অনুসন্ধান আৰক্ষীয়ে কৰিব লাগিব৷ বৰ্তমান অসমতো মনিটাইজেশ্বনৰ নামত হকে-বিহকে কিবা-কিবি ফেচবুকত আপলোড কৰাৰ এক অশুভ পৰম্পৰা আৰম্ভ হৈছে৷ এইবোৰ কাৰকেও পাইৰেচীক আৰু বেছি অনুপ্ৰাণিত কৰিব পাৰে৷ চিনেমাখন আপলোড হ’লে ভিউজৰ লগত পইচা আহিব বুলিও কিছু মানুহে ভাবিব পাৰে আৰু এই পাইৰেচীৰ দুনিয়াত প্ৰৱেশ কৰিব পাৰে৷ ৰিলিজ হোৱাৰ কেইটামান মাহৰ পাছত অসমীয়া চিনেমাবোৰ অ’টিটি প্লেটফৰ্মত উপলব্ধ হ’লে, দৰ্শকে চাবলৈ হয়তো আগ্ৰহী হ’ব, যিসকলে টিকট কাটি চাবলৈ সুবিধা পোৱা নাই৷ এনে পৰিস্থিতিত মানুহবোৰেও পাইৰেটেড চিনেমা চোৱাৰ পৰা বিৰত থাকিব৷ মানুহে নৈতিকতাৰ দিশটো নিজেই অনুধাৱন কৰিব পাৰিলে ভাল৷ মানুহে বুজিব লাগিব যে পাইৰেটেড চিনেমা চোৱাৰ অৰ্থ হৈছে সেই উদ্যোগটোক মৃত্যুমুখলৈ লাহে লাহে ঠেলি দিয়া৷ ‘ৰৈ ৰৈ বিনালে’ অসমীয়াৰ আৱেগৰ লগত জড়িত, কিন্তু ইয়াৰ পাছৰ চিনেমাবোৰ মানুহে দৌৰি দৌৰি যাবনে চাবলৈ, সেয়া সময়েহে ক’ব৷  চিনেমা হলবোৰত ইনফ্ৰাৰেড চেন্সৰ থাকিলেও ৰেকৰ্ডিং ডিভাইচৰ উপস্থিতি ধৰা পেলাব পৰা যায়৷ যেতিয়া কোনো ৰেকৰ্ডিং ডিভাইচ ধৰা পৰে, তেতিয়া চিনেমা হলৰ কৰ্মচাৰীয়ে তৎক্ষণাৎ হস্তক্ষেপ কৰি অবৈধ ৰেকৰ্ডিং ৰোধ কৰিব পাৰে৷ আঞ্চলিক চিনেমাৰ উদ্যোগটোক বচাবলৈ কঠোৰ আইনৰ লগতে এই গোটেই পাইৰেচী প্ৰক্ৰিয়াটোৰ লগত জড়িত আনুষংগিক বিষয়বোৰৰ গভীৰ পৰ্যালোচনা কৰিব লাগিব৷ কেনেকৈ পাইৰেচী ৰোধ হ’ব, কেনেকৈ মানুহক সেই চিনেমাবোৰ উপলব্ধ কৰোৱা হ’ব, যেনে [অ’টিটি প্লেটফৰ্মত যেনে নেটফ্লিকছ, এমাজন প্ৰাইম] যাতে মানুহেও বিবেক-বুদ্ধি বন্ধকত থৈ এই ৱেবছাইটবোৰলৈ গৈ পাইৰেচী কৰা চিনেমা নাচায়, সেই বিষয়বোৰৰ পুংখানুপুংখ পৰ্যালোচনাৰ জড়িয়তেহে এই পাইৰেচী কমাব পৰা যাব৷