দুঃসময়ৰ দলিল

আজি প্ৰায় দুটা বছৰ ধৰি গোটেই বিশ্বখনকে হাবু-ডুবু খুৱাইছে এটা মাৰাত্মক ভাইৰাছে৷ কৰ’না নামৰ ভাইৰাছটোৱে যোৱা বছৰ বিশ্বৰ প্ৰায়বোৰ দেশকে জোলোকা জোলোকে পানী খুওৱাৰ পাছত এতিয়া ৰূপ সলাই পুনৰ সন্ত্ৰাসৰ দ্বিতীয় ঢৌ তুলিছে৷ কৰ’নাৰ সংক্ৰমণত এই বছৰ সৰ্বাধিক ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছে ভাৰত৷ দেশৰ প্ৰতিখন ৰাজ্য ক্ষতিগ্ৰস্ত হৈছে কৰ’নাৰ দ্বিতীয়টো ঢৌত৷ সম্প্ৰতি দেশৰ চৰকাৰী-বেচৰকাৰী কোনো এখন হাস্পতালত বিছনা খালী নাই, বিছনাৰ অভাৱত বেমাৰীৰ হাহাকাৰ হৈছে৷ আইচিইউ বিচাৰি হায়ৰাণ হৈছে ৰোগীৰ পৰিয়াল৷ নাটনি হৈছে অক্সিজেনৰ৷ দিল্লীৰ দৰে ঠাইত পথৰ ওপৰতে পৰি ৰৈছে কৰ’নাত আক্ৰান্ত বেমাৰী৷ খবৰমতে, গংগাত ভাহি আহিছে বহু মৃতদেহ৷ অসমকে ধৰি প্ৰায়বোৰ ৰাজ্যতে স্থবিৰ হৈ পৰিছে সাধাৰণ জীৱনযাত্ৰা৷ ৰাজ্যই ৰাজ্যই চলিছে লকডাউন নতুবা মিনি লকডাউন৷ অসমত এতিয়া পুৱা এঘাৰ বজাতে দোকান-পোহাৰ বন্ধ হয়, দুপৰীয়া বাৰ বজাতে সান্ধ্য নামি আহে৷

হয়, গোটেই জগততে এতিয়া মহাবিপৰ্যয় চলিছে৷ চাৰিওফালে কেৱল আতংকৰ আৰ্তনাদ আৰু অকাল মৃত্যুৰ কিৰীলি শুনা গৈছে৷ হাজাৰ প্ৰাৰ্থনাৰ পাছতো মানুহক ঈশ্বৰ-আল্লা-গড কোনেও ৰক্ষা কৰিব পৰা নাই৷ প্ৰাৰ্থনা, নামাজ একোৱে কাম দিয়া নাই৷ বিজ্ঞানেও হাৰ মানিবলগীয়া হৈছে৷ এটা অতি সৰু ভাইৰাছে বিশাল বিশ্বখনকে সংহাৰ কৰি আহিছে৷ সৰু-বৰ, ধনী-দুখীয়া কাকো ৰেহাই দিয়া নাই৷ বিজ্ঞ ৰাজনীতিবিদ, ক্ষমতাশালী, বাহুৱলী প্ৰতাপী নেতাগণ, স্বয়ম্ভু ভগৱান, নামজ্বলা জ্যোতিষী, মোল্লা-মৌলবী, ধনাঢ্য উদ্যোগপতি, উচ্ছ ডিগ্ৰীধাৰী, সৌন্দৰ্যৰ ৰজা-ৰাণী, জনপ্ৰিয়তাৰ ঢৌত উটি থকা নেতা-অভিনেতা, গায়ক-গায়িকা, লেখক-লেখিকাকে ধৰি সকলোৱে ঘৰৰ ভিতৰত লুকাই থাকিবলগীয়া হৈছে৷ 

ইফালে দেখা গৈছে ইমানখিনি হৈ যোৱাৰ পাছতো বহু মানুহৰ চেতনা জাগৃত হোৱা নাই৷ দৰিদ্ৰ-দুখীয়া, অশিক্ষিত, এদিন কাম নকৰিলে খাবলৈ নোপোৱাসকলৰ কথা বাদ, শিক্ষিত মানুহৰ মাজৰে বহুতে বেমাৰটো লুকুৱাইছে বা ঘৰতে নিজেই নিজৰ চিকিৎসক হৈ বিপদ মাতিছে৷ চৰকাৰী নিয়মৰ সঘন সালসলনি আৰু বহু বিষয়ত অস্পষ্টতা আৰু দুৰ্বলতাৰ হেতু পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণৰ বাহিৰলৈ গৈছে৷ এই দুঃসময়তো যিসকলে মানুহৰ মাজত ধৰ্মৰ বিচাৰ কৰিব খোজে, ৰাজনীতিৰ বিভাজন আনিব বিচাৰে, তেওঁলোকক ধৰ্মৰ ধুৰন্ধৰ আৰু ৰাজনীতিৰ চয়তান বুলি ক’ব লাগিব৷      

ইতিমধ্যে প্ৰমাণ হৈছে যে ধন-সম্পত্তি, ক্ষমতা-প্ৰতিপত্তি, জ্ঞান-গৰিমা, ডাঙৰ ডিগ্ৰী যিমানে নাথাকক বাচিব নোৱাৰে, যদিহে বিপদটোৰ কথা ইমান প্ৰচাৰ হৈ থকাৰ পাছতো বুজা নাই বা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰা নাই৷ বিপদ ঘনীভূত হৈছে৷ এতিয়া সস্তীয়া ৰাজনীতি, ধৰ্মীয় মেৰুকৰণৰ বা কাৰোবাক দোষাৰোপ কৰাৰ সময় নহয়৷ একেলগে যুঁজ  দিয়াৰহে সময়৷ যিটো দেখা গৈছে,  যিমানেই শক্তিশালী নহওক  কোনেও বচাব নোৱাৰে যদিহে নিজেই চেষ্টা নকৰে৷ ত্ৰেত্ৰিশ কোটি দেৱ-দেৱীক পূজা কৰিও বাচিব নোৱাৰিব, এশবাৰ নামাজ পঢ়িও বাচিব নোৱাৰিব যদিহে বান্ধি দিয়া নিয়মবোৰ নামানি আগৰ দৰে ঘূৰি ফুৰে৷ বাচি যাব নোৱাৰিব যদিহে সামাজিক দূৰত্ব মানি নচলি এতিয়াও জুম বান্ধি ফুৰিছে৷ গো-মূত্ৰ, গোৱৰপানীতো বাদেই, দামী দামী ঔষধেও বচাব নোৱাৰিব যদিহে সাৱধান নহয়, নিয়মবোৰ মানি নচলে৷ বিজ্ঞ ৰাজনীতিবিদ, স্বয়ম্ভু ভগৱান, নামজ্বলা জ্যোতিষী, মোল্লা-মৌলবী কোনেও এই মুহূৰ্তত বচাব নোৱাৰে যদিহে নিজেই নিজৰ ভিতৰৰ পৰা বিপদটোৰ কথা বুজা নাই বা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰা নাই৷ ধন-সম্পত্তি, ক্ষমতা-প্ৰতিপত্তি, জ্ঞান-গৰিমা, ডাঙৰ ডিগ্ৰী যিমানে নাথাকক, বাচিব নোৱাৰে, যদিহে বিপদটোৰ কথা ইমান প্ৰচাৰ হৈ থকাৰ পাছতো বুজা নাই বা বুজিবলৈ চেষ্টা কৰা নাই৷