মুদ্ৰাস্ফীতিৰ আতংক আৰু মূলধনৰ সমস্যা

বৰ্তমান দেশৰ জনতাক জুৰুলা কৰা অন্যতম সমস্যা হৈছে বজাৰত বস্তুৰ অভাৱনীয় দৰ বৃদ্ধি৷ বস্তুৰ দৰ কেতিয়াবা হঠাতে বিশেষ কাৰণত বৃদ্ধি হ’ব পাৰে! সেইটোক স্বাভাৱিক বুলি ধৰা হ’ব৷ পিছে, দেশৰ বজাৰত যদি একেৰাহে সকলো বস্তুৰ দৰ বৃদ্ধি হৈ থাকে, সেয়া নিশ্চয় উদ্বেগজনক আৰু বিশ্লেষণ কৰি চাবলগীয়া ঘটনা৷

একেৰাহে গড় মূল্য বৃদ্ধি পোৱা অৱস্থাটোৱে হ’ল মুদ্ৰাস্ফীতি৷ অন্য অৰ্থত মুদ্ৰাস্ফীতি মানে হ’ল একেৰাহে মুদ্ৰাৰ মূল্য হ্ৰাস পোৱা অৱস্থা৷ মুদ্ৰাস্ফীতিৰ সময়ত কিছুমানৰ লাভ হয় আৰু কিছুমানৰ লোকচান হয়৷ যিসকল যোগানৰ দিশত থাকে, অৰ্থাৎ উৎপাদনকাৰীসকল, যোগান দিওঁতাসকল, বিক্ৰেতাসকলৰ লাভ হয়৷ মুদ্ৰাস্ফীতি মানে যিহেতু সহজ অৰ্থত দৰ বৃদ্ধি, দৰ বৃদ্ধি মানে লাভৰ পৰিমাণ বৃদ্ধি হয়৷ ইয়াৰ বিপৰীতে ক্ৰেতা বা গ্ৰাহকসকল, দুখীয়া লোকসকল, কম উপাৰ্জনকাৰী আৰু স্থিৰ দৰমহাত কাম কৰা লোকসকল ক্ষতিগ্ৰস্ত হয়, অৰ্থাৎ লোকচানৰ সন্মুখীন হয়; কাৰণ সকলো সামগ্ৰী আৰু সেৱাৰ দৰ বৃদ্ধিৰ ফলত আগতকৈ বেছি মূল্য দি কম সামগ্ৰী আৰু সেৱা লাভ কৰে৷ কৰ’না মহামাৰীৰ সময়ত দেখা গৈছে বজাৰত মুদ্ৰাস্ফীতিৰ হাৰ বাঢ়িছে৷ তাৰ ফলত ধনকুবেৰ, অতি ধনিক শ্ৰেণীৰ লোক আৰু বিৰাট পুঁজিপতিসকল আগতকৈ বেছি ধনী আৰু সম্পদৰ মালিক হৈছে৷ আনহাতে, লকডাউনত ব্যৱসায়-বাণিজ্য বন্ধ থাকিল, আনলকত অৰ্থনীতিয়ে ভালকৈ গতিয়ে লোৱা নাই৷ অনুমান কৰা গৈছে স্বাভাৱিক অৱস্থা ঘূৰি আহিলে মুদ্ৰাস্ফীতিৰ হাৰ আৰু বঢ়াৰ আশংকা আছে! তেনে অৱস্থাত ধনীসকল বেছি ধনী আৰু দুখীয়াসকল তুলনামূলকভাৱে বেছি দুখীয়া হোৱাৰ সম্ভাৱনা আছে৷

অৰ্থনীতিক পুনৰ উদ্ধাৰৰ বাবে প্ৰয়োজন হয় মূলধনৰ৷ সকলোৰে গুৰিত মূলধন৷ মূলধন নহ’লে একো কৰিব নোৱাৰি৷ পিছে, এই মূলধন প্ৰকৃতিৰ সৃষ্ট নহয়৷ দেশত মূলধন গঠন কৰিব লাগে৷ মূলধন গঠনৰ প্ৰথমটো স্তৰ বা ঢাপেই হ’ল সঞ্চয়৷ সঞ্চয় কৰিবলৈ মানুহৰ ইচ্ছা আৰু সামৰ্থ্য লাগে৷ আমাৰ দেশত চৰকাৰে বিনামূলীয়া চাউল নিদিলে বহু পৰিয়ালৰ চৌকা নজ্বলে৷ গাঁওবোৰত ধাৰত পোট গৈ থকা মানুহৰ সংখ্যাই বেছি৷ গতিকে, এই মানুহবোৰে ইচ্ছা থাকিলেও সামৰ্থ্যৰ অভাৱত সঞ্চয় কৰিব নোৱাৰে৷ আনহাতে, দেশৰ সম্পদ যিসকলৰ হাতত কুক্ষিগত, অৰ্থাৎ যিসকলৰ সামৰ্থ্য আছে, তেওঁলোক মত্ত লাহ-বিলাহ আৰু ভোগৰ দুনিয়াত৷ সেইসকলক দেখি এতিয়া মধ্যবিত্ত আৰু নিম্ন মধ্যবিত্তসকলো চখ আৰু শ্বপিঙত ব্যস্ত হোৱা দেখা গৈছে৷ ফলত, আমাৰ দেশত ধন, টকা, পইচাৰ বেছি অংশ খৰচ হ’বলৈ ধৰিছে অনুৎপাদনমূলক কামত৷ সেয়েহে মূলধন গঠন প্ৰক্ৰিয়া দুৰ্বল হৈছে৷ দেশীয় মূলধনৰ অভাৱত অৰ্থনীতি বিদেশী মূলধনৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিবলগীয়া হৈছে৷ আনহাতে, ৰাজ্যবোৰে কেন্দ্ৰৰ ওপৰত অধিক নিৰ্ভৰশীল হৈ পৰিছে৷ দেখা যায় বিদেশী মূলধনৰ গৰাকীসকলে গ্ৰামাঞ্চলত উদ্যোগ পাতিবলৈ নাহে৷ আন কথাত সেইসকলে জাগীৰোড কাগজ কল বা ৰঙিয়াৰ এপ’ল মিলত বিনিয়োগ কৰিবলৈ নাহে৷ আহিব কেৱল লাভজনক আৰু সুবিধাজনক উদ্যোগত ব্যয় কৰিবলৈ৷ গতিকে, দেশৰ জনতাই এই কথাবোৰ নুবুজিলে ৰাজনৈতিক দলবোৰে নিৰ্বাচনী সভাত আওৰোৱা শ্লোগান আৰু প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰতে ভোল গৈ প্ৰতাৰিত হৈ থাকিব লাগিব৷