অসম হেনো মুছলিম সংখ্যাগৰিষ্ঠ ৰাজ্য হ’ব
... ২০১১ৰ লোকপিয়ললৈ অসমৰ হিন্দুসকলৰ গড় বৃদ্ধিৰ হাৰতকৈ মুছলমানৰ বৃদ্ধি বেছি হ’ল৷ এই সময়ছোৱাত এওঁলোকৰ মাজত অস্বাভাৱিকভাৱে জন্মৰ হাৰ বৃদ্ধিৰ বাবে বাঢ়িল ৰ,০৬,৭৯,৩৪৫জন৷ ডাঃ ইলিয়াছ আলীয়ে কোৱাৰ নিচিনাই ২৫ লাখ লোকৰ অস্বাভাৱিক বৃদ্ধি হ’ল৷ পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ মাজত জন্মৰ হাৰ নিয়ন্ত্ৰণৰ ব্যৱস্থা থাকিলে অসমত কমেও ২৫ লাখমান মুছলমান লোকৰ সংখ্যা কমিলহেঁতেন৷ সেইবাবে এই পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হ্ৰাস কৰিবলৈ অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন, শিক্ষা, স্বাস্থ্যৰ সুবিধা, পৰিয়াল পৰিকল্পনাৰ বাবে সচেতনতা, পৰিয়াল পৰিকল্পনাৰ সুবিধাবোৰ সহজে ঢুকি পোৱা কৰিব লাগিব, বাল্যবিবাহ বন্ধ কৰিব লাগিব তথা অন্ধবিশ্বাসৰ পৰা মুক্ত কৰিব লাগিব ...
জনসংখ্যাক লৈ মানুহৰ ভাৱনা আৰু দুৰ্ভাৱনা কোনো কালতে কম নাছিল৷ নানা কাৰণত নানা দৃষ্টিভংগীত জনসংখ্যাক ৰাজনীতিবিদসকলে বিচাৰ কৰে, উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰে আৰু স্বস্তিও পায়৷ বৰ্তমান অসমত উদ্বেগৰ সৃষ্টি কৰা হৈছে মুছলমান ধৰ্মীয় লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ উচ্ছ হাৰ সন্দৰ্ভত৷ বিশ্ব পৰ্যায়ত ১৯৭০১ পৰা ১৯৮০ দশকত যেতিয়া জনসংখ্যা দ্ৰুতহাৰত বৃদ্ধি হৈছিল, তেতিয়া উদ্বেগ আৰু উৎকণ্ঠাৰ অন্ত নাছিল৷ অভিজাত তথা পুঁজিবাদীসকলৰ আপাত ইচ্ছা-অনিচ্ছাৰ ওপৰত জনসংখ্যা হ্ৰাস-বৃদ্ধিৰ প্ৰৱণতা নিৰ্ভৰ নকৰে কেতিয়াও৷ বিশ্বত বিগত সময়ছোৱাত প্ৰতিফলিত হৈছে যে শিক্ষাৰ উপৰি মুখ্যতঃ মানুহৰ আৰ্থিক অৱস্থাৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰে জনসংখ্যাৰ বৃদ্ধিৰ হাৰৰ৷ সমাজখন যিমানেই আৰ্থিকভাৱে সচ্ছল হয়, সিমানেই জন্মৰ হাৰ বা জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হ্ৰাস পায়৷ পুঁজিবাদী ব্যৱস্থাই যি ভোগবাদী সংস্কৃতি আৰু জীৱনযাত্ৰাৰ জন্ম দিলে, তাত সন্তানৰ জন্মদান, লালন-পালন আদিৰ মানসিকতা ক্ৰমশঃ হ্ৰাস পায়৷ ফলত পৰম্পৰাগত সামাজিক, পাৰিবাৰিক আৰু মানসিক মূল্যবোধৰ পৰিৱৰ্তন ঘটে৷ বৰ্তমান ইউৰোপ, আমেৰিকাৰ দেশবোৰ আৰু জাপান, অষ্ট্ৰেলিয়া আদি উন্নত দেশৰ একাংশ নাগৰিকে স্বইচ্ছাই সন্তানহীন হৈ থাকি জীৱন উপভোগ কৰে৷ সন্তানৰ প্ৰতি মনোযোগ দিয়াৰ সময় নাথাকে তেওঁলোকৰ৷ বৰ্তমান যুগটোত মানুহ অৱস্থাপন্ন হ’লে সন্তান জন্মৰ সংখ্যা হ্ৰাস পায় আৰু দুখীয়া লোকৰ ক্ষেত্ৰত সন্তান জন্মৰ হাৰ বৃদ্ধি হয়৷ ১৭৫০ চনপৰ্যন্ত ইংলেণ্ডৰ নিচিনা দেশৰ জনসংখ্যা আছিল ৬৫ লাখ৷ ৫০ বছৰ পাছত ১৮০১ চনত হয় ৮৯ লাখ৷ ইয়াৰ ১০০ বছৰ পাছত ১৯০১ চনত ৩ কোটি ২৫ লাখলৈ বৃদ্ধি হয়৷ ১৯৩১ চনলৈ চ্ছ্ৰ কোটিলৈ বৃদ্ধি হয়৷ কিন্তু পৰৱৰ্তী দশকত এই ৪ কোটি লোকে সন্তান জন্ম দিছিল মাত্ৰ ১৮ লাখ৷ অৰ্থাৎ নাগৰিক যিমানেই আৰ্থিকভাৱে সচ্ছল বা সমৃদ্ধিশালী হয়, সিমানেই জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হ্ৰাস পায়৷ দেশ এখনত অৰ্থনীতিৰ বিকাশে যিসকল লোকক স্পৰ্শ কৰিব পাৰে, সেইসকল লোকৰ সন্তান জন্মৰ হাৰ তীব্ৰ হাৰত হ্ৰাস পায়৷মানৱ সভ্যতাৰ প্ৰথমৰ পৰা বিংশ শতাব্দীপৰ্যন্ত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ সামগ্ৰিকভাৱে ঊধবৰ্মুখী আছিল৷ এনেকুৱা এটা বদ্ধমূল ধাৰণাৰ সৃষ্টি হৈছিল যে জনসংখ্যা ক্ৰমবৰ্ধমান হাৰত বৃদ্ধি হৈয়েই থাকিব৷ মালথুচিয়ান জনসংখ্যা তত্ত্ব আৰু জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ বাস্তৱ প্ৰৱণতাই এই ধাৰণা সৃষ্টি হোৱাত সহায়ক হৈছিল৷ আজি দেখা গৈছে যে যিবোৰ দেশৰ ধৰ্ম-জাত-গোষ্ঠী নিৰ্বিশেষে যিসমূহ নাগৰিকে অৰ্থনৈতিকভাৱে তথা শিক্ষাৰ দিশত উন্নতি ঘটাব পাৰিছে, সেইবোৰ লোকৰ ক্ষেত্ৰত সন্তান জন্মৰ হাৰ তীব্ৰ হাৰত হ্ৰাস পাইছে৷ অনেক ক্ষেত্ৰত উৰ্বতাৰ [ফাৰ্টিলিটি] ৰেট ৰিপ্লেচমেণ্টৰ ৰেটতকৈও হ্ৰাস পাইছে৷ লক্ষণীয় বিষয় যে ১৯৭০ ৰ দশকত যি ২৪খন দেশৰ উৰ্বৰতাৰ ৰেট ২.১ ৰ তলত নামি গৈছিল, এই সকলোকেইখনেই ধনী দেশ৷গ্ৰামীণ সভ্যতাৰ পৰা নগৰ সভ্যতা যিমানেই বিকশিত হৈছে, সিমানেই উৰ্বৰতাৰ হাৰ হ্ৰাস পাইছে৷ আজি উন্নত বিশ্বৰ শিল্পায়নৰ পথত অগ্ৰগতি কৰিয়েই উৰ্বৰতাৰ হাৰ অতি নিম্ন পৰ্যায়লৈ গৈছে৷ এই ঘটনা প্ৰথম পৰিলক্ষিত হৈছিল ফ্ৰান্সত৷ ইয়াৰ পাছত ব্ৰিটেইনত৷ তাৰপাছত ইউৰোপৰ আন দেশত আৰু আমেৰিকাত৷ এই অৱস্থাৰ প্ৰসাৰিত হৈছিল ৰাছিয়া আৰু জাপানলৈ৷ মানুহ যেতিয়া আৰ্থিকভাৱে সমৃদ্ধিশালী বা টনকিয়াল হয়, অৰ্থাৎ ধন-সম্পত্তি বৃদ্ধি হয়, পৰিয়াল সৰু হয়৷ বৰ্তমান এই ঘটনা উন্নয়নশীল দেশবোৰতো হ’বলৈ ধৰিছে৷ উন্নয়নশীল দেশত যি অংশৰ লোকৰ আৰ্থিক অৱস্থাৰ উন্নতি ঘটিছে, তেওঁলোকৰ সন্তানৰ সংখ্যা হ্ৰাস পাইছে৷ টমাছ মালথাছৰ তত্ত্ব আছিল, মানুহ যিমানেই ধনী হ’ব, সিমানেই জনসংখ্যা বৃদ্ধি হ’ব৷ বৰ্তমান ইয়াৰ বিপৰীতটোহে হৈছে– আম্বানি, আদানি বা আজীম প্ৰেমজীৰ দৰে ধনী লোকৰ সন্তান দুটাতকৈ বেছি নহয়৷অসমত হিন্দুধৰ্মীয় লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰৰ তুলনাত ইছলাম ধৰ্মীয় লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ অধিক৷ কিছুমান ৰাজনৈতিক দলে ৰাজনৈতিকভাৱে প্ৰচাৰ কৰে যে ৰাজ্যখনত মুছলমান লোকৰ শতাংশ বৃদ্ধিৰ বাবে উদ্দেশ্যপ্ৰণোদিতভাৱে মুছলমান লোকসকলে অধিক সন্তান জন্ম দিয়ে৷ ওপৰত আলোচনা কৰা জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ বিশ্বৰ ইতিহাসৰ পৰা স্পষ্টভাৱে প্ৰতিফলিত হয় যে আৰ্থিকভাৱে দুৰ্বল বা দুখীয়া মানুহে অধিক সন্তান জন্ম দিয়ে৷ অধিক বা কম সন্তান জন্ম দিয়াটো আৰ্থিক অৱস্থা আৰু শিক্ষাৰ লগতহে জড়িত, ধৰ্মৰ লগত জড়িত নহয়৷ এইটো সত্য যে অসমৰ হিন্দুকে ধৰি আন ধৰ্মীয় লোকৰ তুলনাত মুছলমান লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ অধিক৷ মুছলমান লোক হ’লেই জন্ম-নিয়ন্ত্ৰণ নকৰে বা কোৰাণত জন্ম-নিয়ন্ত্ৰণ কৰা কাৰ্যত বাধা আছে, সেইটো সত্য নহয়৷ বিশ্বৰ মুছলমানপ্ৰধান দেশবোৰৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰৰ প্ৰতি আমি লক্ষ্য কৰিব পাৰোঁ৷ ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ ২০০৮ চনৰ তথ্য অনুযায়ী ২১খন মুছলমান দেশত জন্মৰ হাৰ দুই সন্তানৰ তলত৷ বাংলাদেশত জন্মৰ হাৰ ভাৰততকৈ কম৷ ২০১৮ চনৰ তথ্য মতে বাংলাদেশৰ মহিলাইপতি সন্তান ২.০৪, ভাৰতৰ ২.২২৷ বাংলাদেশত ২০২১ চনত মহিলাইপতি জন্মৰ হাৰ ৰ.৯৭৯লৈ নামিছে, কিন্তু ১৯৮০ চনত মহিলাইপতি জন্মৰ হাৰ আছিল ৬.৩৫৷ ইৰাণত জন্মৰ হাৰ ২০১৮ত ২.১৪৷ ভাৰতত ২০১৮১ হাৰ ২.২২, ইৰাণতকৈ অধিক৷ ইণ্ডোনেছিয়াতো মহিলাইপতি সন্তানৰ সংখ্যা ২.৩১৷ ইৰাণত ১৯৮০ চনত মহিলাইপতি জন্মৰ হাৰ আছিল ৬.৪৮, ভাৰতত আছিল চ্ছ্ৰ.৮৩৷ মুছলমান লোকৰ দেশ বাংলাদেশ আৰু ইৰাণত জন্মৰ হাৰ হ্ৰাস হোৱাৰ শতাংশ ভাৰততকৈ অধিক৷ ইৰাণৰ ৰাজধানী টেহৰাণত জন্মৰ হাৰ বৰ্তমান ৰ.প্ত শতাংশ৷বিশ্বৰ বিভিন্ন দেশ তথা ভাৰতৰ উক্ত তথ্যই স্পষ্টভাৱে প্ৰতিফলিত কৰে যে জনসংখ্যা বিস্ফোৰণ বা বৃদ্ধিৰ ধৰ্মৰ লগত কোনো সম্বন্ধ নাই৷ ই সম্পূৰ্ণৰূপে অৰ্থনৈতিক অৱস্থা, শিক্ষা-স্বাস্থ্যৰক্ষাৰ সুবিধা আৰু সামাজিক পৰিৱেশৰ লগত জড়িত৷ আজি বিশ্বত ধৰ্ম-নিৰ্বিশেষে যিসমূহ দেশ অৰ্থনৈতিকভাৱে উন্নত তথা নাগৰিকসকলে আধুনিক জীৱনধাৰণৰ সুযোগ-সুবিধা পাইছে, মহিলাকে ধৰি সকলো লোকে শিক্ষাৰ পোহৰ পাইছে, সেইসমূহ দেশত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ অতি নিম্ন৷ বহু ঠাইত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ নেতিবাচক৷ বিশ্বত সন্তানহীনতাৰ ঘটনা সৰ্বাধিক জাপানত৷ জাৰ্মানীত বিশ্ববিদ্যালয়-শিক্ষিত ৩০ শতাংশ মহিলাই সন্তানহীন৷ অসমৰ বৰ্তমানৰ শিক্ষিত, অৰ্থনৈতিকভাৱে সচ্ছল পূৰ্ববংগীয় মুছলমান লোকৰো সন্তান দুটা বা অতি বেছি তিনিটা৷প্ৰচাৰ কৰা হয় যে অসমত মুছলমান জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ ফলত জ্ঝখন জিলা মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ হ’ল৷ অসমত ১৯৯১ চনৰ দুখন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা আছিল৷ গোৱালপাৰা আৰু নগাঁও৷ বৰ্তমান হেনো ৯ খন হ’ল, অৰ্থাৎ ৯ খন জিলাত হিন্দু ধৰ্মৰ লোকক তল পেলাই মুছলমান জনসংখ্যা আগবাঢ়ি গ’ল৷ প্ৰকৃততে অসমৰ জিলাবোৰ যদি পুনৰ্গঠন নোহোৱাকৈ আগৰ নিচিনাই থাকিলহেঁতেন, মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা দুখনেই থাকিলহেঁতেন৷ যেনে– গোৱালপাৰা জিলা পুনৰ্গঠন হোৱাত গোৱালপাৰা, ধুবুৰী, বঙাইগাঁও, দক্ষিণ শালমৰা– মানকাচাৰ জিলাক লৈ চাৰিখন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলাৰ সৃষ্টি হ’ল৷ জিলাখন বিভাজিত হোৱাৰ আগতেও এই অঞ্চলবোৰ মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ আছিল৷ এই অঞ্চলবোৰ জিলালৈ পৰিৱৰ্তন কৰাত চাৰিখন নতুন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা হ’ল৷ যদি গোৱালপাৰা জিলা বিভাজিত নোহোৱাকৈ থাকিলহেঁতেন, এখন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলাই থাকিলহেঁতেন৷ ঠিক সেইদৰে নগাঁও জিলা এখন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা আছিল৷ কিন্তু এইখন নগাঁও, মৰিগাঁও আৰু হোজাইত বিভাজিত কৰাত তিনিখন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলাৰ সৃষ্টি হ’ল৷ কামৰূপ জিলাৰ বৰপেটা মহকুমা আগতেও মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ মহকুমা আছিল৷ কামৰূপ জিলা বিভাজিত কৰি বৰপেটাক জিলা পৰ্যায়লৈ উন্নীত কৰাত এখন অধিক মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা হ’ল৷ বৰপেটা আজিও যদি কামৰূপ জিলাত থাকিলহেঁতেন, কামৰূপ হিন্দু সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা হৈ থাকিলহেঁতেন আৰু মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা এখনৰ সৃষ্টি নহ’লহেঁতেন৷ ঠিক সেইদৰে পুৰণি দৰং জিলাক তিনিখন জিলাত ভাগ কৰিলে৷ দৰং অঞ্চলটো অৰ্থাৎ মঙলদৈ মহকুমা আগতেও মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ অঞ্চল আছিল৷ এই মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ মহকুমাটো জিলালৈ উন্নীত কৰাত এখন নতুন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা হ’ল৷ কাছাৰ জিলাক তিনিখন জিলাত ভাগ কৰিছে, আগতেও কৰিমগঞ্জ, হাইলাকান্দি অঞ্চল দুটা মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ এলেকা আছিল৷ এই মহকুমা দুটা জিলাত পৰিণত কৰাত দুখন নতুন মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলাৰ সৃষ্টি হ’ল৷ এতিয়াও যদি পুৰণি কাছাৰ জিলাক এখন কৰে, কাছাৰত মুছলমান সংখ্যাগৰিষ্ঠ জিলা নোহোৱা হ’ব৷ কিন্তু এনেভাৱে প্ৰচাৰ কৰা হয় যেনিবা এই অঞ্চলবোৰ আগতে হিন্দু সংখ্যাগৰিষ্ঠ অঞ্চল আছিল৷ জিলাবোৰ পুনৰ্গঠন হোৱাত হিন্দুত্ববাদী সংগঠন তথা সেই চিন্তাধাৰাৰ লোকৰ সুবিধা হ’ল যে অসমখন মুছলমানে দখল কৰিব৷ ইতিমধ্যে ৯ খন জিলা দখল কৰিলে৷ সাধাৰণ ৰাইজেও গভীৰভাৱে বা সত্যটোৰ প্ৰতি ধ্যান নিদিয়ালৈ এই উদ্দেশ্যপ্ৰণোদিত লোকৰ কথাত পতিয়ন যায়৷ভাৰতক ১০০০ বছৰ মুছলমানে শাসন কৰিছিল, তথাপি ভাৰত মুছলমান দেশ হোৱা নাই আৰু এই ভাৰতত মুছলমানসকলেই দৰিদ্ৰ, অনগ্ৰসৰ তথা অশিক্ষিত৷ ঐতিহাসিকভাৱে কাশ্মীৰৰ লোকসকলে ইছলাম ধৰ্ম গ্ৰহণ কৰিছিল, বহু শতিকাৰ আগতেই৷ স্বামী বিবেকানন্দই লিখিছে– বংগদেশত উচ্ছবৰ্ণ হিন্দু আৰু জমিদাৰৰ অত্যাচাৰৰ বাবে নিম্নবৰ্গৰ হিন্দুসকলে ইছলাম ধৰ্মত দীক্ষিত হ’ল৷ ১৯৫১ চনত অসমত ইছলাম ধৰ্মীয় লোকৰ সংখ্যা আছিল ১৯,৯৫,৯৩৬জন৷ ২০১১ চনৰ লোকপিয়লৰ তথ্য মতে, মুছলমান ৰ,০৬,৭৯,৩৪৫ জন৷ আমি যদি প্ৰতি দহ বছৰৰ অন্তৰে অন্তৰে লোকপিয়লৰ সামগ্ৰিক জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হিচাপ কৰোঁ, অসমত মুছলমানৰ জনসংখ্যা হ’ব লাগে ৭৭,৬৭,৪৩৫জন৷ কিন্তু স্বাভাৱিক জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ তুলনাত মুছলমানৰ জনসংখ্যা প্ৰায় ২৯ লাখ বৃদ্ধি হৈ ২০১১ চনত ৰ,০৬,৭৯,৩৪৫জন হ’ল৷ এই পটভূমিত সকলোৱে স্বীকাৰ কৰিছে যে অসমৰ মুছলমানৰ কমেও ৭০ শতাংশ অৰ্থনৈতিকভাৱে অনগ্ৰসৰ, অশিক্ষিত আৰু শিক্ষা-চিকিৎসাৰ সুবিধাৰ পৰা বঞ্চিত৷ তদুপৰি এওঁলোক মৌলবাদী, মোল্লা-মছজিদৰ কুসংস্কাৰ, অন্ধবিশ্বাসৰ শৃংখলত আবদ্ধ হৈ থাকে৷ সেয়েহে পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ মাজত জন্মৰ হাৰ অধিক৷ পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ মাজত বাল্যবিবাহ এটা ডাঙৰ সমস্যা৷ অনেক শিক্ষিত মুছলমান লোকে কয় যে তেওঁলোকৰ ৫০ শতাংশতকৈ অধিক ছোৱালীৰ বাল্যবিবাহ হয়৷ ফলত তেওঁলোকে ১০-১৫টা সন্তান জন্ম দিবলৈ বাধ্য হয়৷ অভিবাসী মুছলমানৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ বাবে কংগ্ৰেছ চৰকাৰবোৰ দায়ী৷ ভোটবেংক কৰি ৰাখিবলৈ এই লোকসকলক শিক্ষা-চিকিৎসা আদিৰ সুবিধাৰ পৰা বঞ্চিত কৰি মোল্লা, মৌলবী, মাতব্বৰ দালালক চৰকাৰী আঁচনিৰ ধন আত্মসাৎ কৰাৰ সুবিধা কৰি দি তেওঁলোকৰ প্ৰভাৱৰ দ্বাৰা কংগ্ৰেছে এই মুছলমান লোকক ভোটবেংক কৰি ৰাখিছিল৷ অসমত যে অভিবাসী বা পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ জনসংখ্যা অস্বাভাৱিক হাৰত বৃদ্ধি হৈছে তাৰ মুখ্য কাৰণ অনুপ্ৰৱেশ নহয়৷ এইক্ষেত্ৰত আমি দেশৰ অনগ্ৰসৰ তথা অধিকাংশ লোক অৰ্থনৈতিকভাৱে পিছপৰা ৰাজ্যকেইখনৰ হিন্দু লোকৰ উদাহৰণ দিব পাৰোঁ৷ এই ৰাজ্যকেইখনৰ হিন্দু লোকৰ মাজত জন্মৰ হাৰ অধিক৷ ২০১১ত দেশৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ ১৭.৬৪, কিন্তু বিহাৰত ২৫.৫২ শতাংশ, ঝাৰখণ্ডত ২২.৩৪ শতাংশ, ৰাজস্থানত ২১.৪৪ শতাংশ, উত্তৰ প্ৰদেশত ২০.৪১ শতাংশ৷ বিহাৰত মুঠ জনসংখ্যাৰ ৪০ শতাংশ শিশু [১৪ বছৰৰ তলৰ], উত্তৰ প্ৰদেশত ৩৬ শতাংশ, বিপৰীতে কেৰালাত ২০১১ত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ ৪.৯১ শতাংশ আৰু শিশুৰ শতাংশ ২৩, তামিলনাডুৰ ২০১১ত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ ১৫.৬১ শতাংশ আৰু শিশুৰ সংখ্যা ২৪ শতাংশ৷ উল্লেখ্য যে গুৱাহাটী মেডিকেল কলেজৰ শল্য চিকিৎসা বিভাগৰ অধ্যাপক ডাঃ ইলিয়াছ আলীয়ে পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ জন্ম-নিয়ন্ত্ৰণৰ বাবে যোৱা ২০ বছৰ ধৰি একাগ্ৰতাৰে প্ৰচেষ্টা চলাই আছে৷ ধৰ্মীয় গোড়ামিত আচ্ছন্ন হৈ থকা অভিবাসী মুছলমানৰ মাজত আলীয়ে পৰিয়াল-পৰিকল্পনাৰ বাৰ্তা নিৰলসচিত্তে কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছে৷ ডাঃ আলীৰ তাৎপৰ্যপূৰ্ণ মন্তব্যটো আছিল যে যোৱা বিছ বছৰে অসমীয়াই তথা আছুৱে বিদেশী বিতাড়নৰ নামত নিষ্ফল আন্দোলন নকৰি যদি অভিবাসী মুছলমানৰ মাজত নিৰোধ, মালা-ডি আদি জন্মনিৰোধক বিতৰণ কৰিলেহেঁতেন, তেন্তে ইতিমধ্যে ২০ লাখমান বিদেশী কমি গ’লহেঁতেন৷ এই সম্প্ৰদায়টো অসমৰ কংগ্ৰেছ চৰকাৰৰ ৰাজনীতি তথা অৱহেলাৰ বাবে জনবিস্ফোৰণৰ চিকাৰ হৈছে৷ ডাঃ আলীয়ে কোৱাৰ দৰে আমি দেখুৱাইছোঁ যে ১৯৫১ চনত এওঁলোকৰ সংখ্যা ২০ লাখ আছিল, ২০১১ লোকপিয়ললৈ অসমৰ হিন্দুসকলৰ গড় বৃদ্ধিৰ হাৰত তেওঁলোকৰ সংখ্যা হ’ব লাগিছিল ৭৭,৫৭,৪৩৫জন, কিন্তু এওঁলোকৰ মাজত অস্বাভাৱিকভাৱে জন্মৰ হাৰ বৃদ্ধিৰ বাবে হ’ল ৰ,০৬,৭৯,৩৪৫জন৷ ডাঃ আলীয়ে কোৱাৰ নিচিনাই ২৫ লাখ লোকৰ অস্বাভাৱিক বৃদ্ধি হ’ল৷ পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ মাজত জন্মৰ হাৰ নিয়ন্ত্ৰণৰ ব্যৱস্থা থাকিলে অসমত কমেও ২৫ লাখমান মুছলমান লোকৰ সংখ্যা কমিলহেঁতেন৷ সেইবাবে এই পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হ্ৰাস কৰিবলৈ অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন, শিক্ষা, স্বাস্থ্যৰ সুবিধা, পৰিয়াল পৰিকল্পনাৰ বাবে সচেতনতা, পৰিয়াল পৰিকল্পনাৰ সুবিধাবোৰ সহজে ঢুকি পোৱা কৰিব লাগিব, বাল্যবিবাহ বন্ধ কৰিব লাগিব তথা অন্ধবিশ্বাসৰ পৰা মুক্ত কৰিব লাগিব৷অসমত মুছলমান লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিত অসমীয়া হিন্দুসকলে উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰাৰ ক্ষেত্ৰত ন্যায্যতা আছে, আৰু এই জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ উপযুক্ত ব্যৱস্থাৰে নি(য় হ্ৰাস কৰিব লাগিব৷ কিন্তু অসমৰ বাবে বিপদৰ কথাটো হ’ল যে ৰাজনৈতিক সুবিধা লাভৰ বাবে গেৰুৱা দলটোৱে সাম্প্ৰদায়িক উত্তেজনাৰ সৃষ্টি কৰিব বিচাৰিছে৷ সচেতন শিক্ষিত মুছলমানেও তেওঁলোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিত উদ্বেগ প্ৰকাশ কৰিছে৷‘দ্য হিন্দু’ত প্ৰথম পৃষ্ঠাতে এটা বাতৰি প্ৰকাশ পাইছিল– ‘Muslim Population growth slows.’ এই বাতৰিটোত দেখুৱাইছে যে ১৯৫১ চনৰ পৰা ১৯৬১ চনলৈ দেশত মুছলমান জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ শতাংশ আছিল ৩২.৪৯, ২০০১ চনত ২৯.৫২ শতাংশলৈ এই বৃদ্ধি হ্ৰাস হয় আৰু ২০১১ চনত ২৪.৬০ শতাংশলৈ হ্ৰাস হয়৷ ২০০১ চনৰ পৰা ২০১১ চনৰ মাজত মুছলমান জনসংখ্যা বৃদ্ধি হ্ৰাস হৈছে চ্ছ্ৰ.৯২ শতাংশ আৰু হিন্দু জনসংখ্যাৰ বৃদ্ধি হ্ৰাস হৈছে [১৯.৯২-১৬.৭৬] ৩.১৬ শতাংশ৷ ভাৰতত চৰকাৰে মুছলমান লোকৰ অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন তথা শিক্ষাৰ উন্নয়ন আৰু পৰিয়াল পৰিকল্পনাৰ কাৰ্যসূচী গ্ৰহণ কৰিলে মুছলমানৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ হিন্দুৰ পৰ্যায়তকৈও কম হ’ব৷এই পটভূমিত মুছলমান লোকৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হ্ৰাসৰ কাৰ্যসূচী গ্ৰহণৰ লগতে অসমীয়া ভাষিক জাতিৰ প্ৰতি অহা ভাবুকিৰ প্ৰতি সচেতন হোৱাটো জৰুৰী হৈ পৰিছে৷ হিন্দুত্ববাদৰ নামত অসমীয়া জাতিক অসমতে সংখ্যালঘু জাতিত পৰিণত কৰি ত্ৰিপুৰাৰ সৃষ্টি কৰি অসমীয়া জাতি ধবংস কৰাৰ ষড়যন্ত্ৰৰ বিৰুদ্ধে ধৰ্ম-নিৰ্বিশেষে সকলো অসমীয়াভাষী আগবাঢ়ি অহাটো জৰুৰী হৈ পৰিছে৷ পূৰ্ববংগীয়মূলৰ মুছলমানৰ বা চৰ-চাপৰিবাসীৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ বিষয়টো যুক্তিনিষ্ঠতাৰে সমাধান কৰাটো জৰুৰী, যাতে চৰ-চাপৰিবাসীসকল অসমীয়া মূলসুঁতিৰ পৰা আঁতৰি যাব নোৱাৰে৷ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে অসমক হিন্দু লোকৰ আশ্ৰয়স্থল কৰি সংখ্যাগুৰু বাংলাভাষীৰ ৰাজ্যত পৰিণত নকৰিলে ৰক্ষা৷