হাল এৰি শিয়াল খেদা অসমীয়া

... ২০০১ আৰু ২০১১ ৰিজালে এনেয়ে দেখা যায় যে অসমীয়াৰ সংখ্যা কমিছেহে আৰু বাঙালী তথা হিন্দীভাষীৰ সংখ্যা বাঢ়িছেহে৷ একেই নিয়ম চলি থাকিলে ২০২১ত স্বাভাৱিকভাৱেই অসমীয়া আৰু কমিব আৰু বাঙালী আৰু বাঢ়িব৷ তাতে চলো পাল্টাই আৰু ‘কা’ৰ বাবে বাংলাভাষী যথেষ্ট বাঢ়িব৷ ২০২১ৰ লোকপিয়লৰ ফলাফল হয়তো ২০২৫-২৬মানত প্ৰকাশ পাব আৰু অসমত অসমীয়া চৰকাৰীভাৱে সংখ্যালঘু হ’ব৷ তেনেহ’লে আমি ত্ৰিপুৰাৰ ত্ৰিপ্ৰাচাসকলৰ দৰে নিজ ভূমিত দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ নাগৰিকৰ দৰে জীয়াই থাকিব লাগিব ৷ আৰু সেইটো কিমান বেদনাদায়ক নিজেই ত্ৰিপ্ৰাচাসকলক নেদেখিলে বুজিব নোৱাৰি৷ নিজ ৰাজ্যত স্বাধীনতাৰ পাছত মাত্ৰ এজন খিলঞ্জীয়া এতিয়ালৈ মুখ্যমন্ত্ৰী হৈ পাইছে  ... 

আজিৰ দিনত যদি সামাজিক বা সাধাৰণ মাধ্যম চাওঁ, তেনেহ’লে এনে অনুমান হ’ব যে অসমৰ এতিয়া আটাইতকৈ ডাঙৰ সমস্যা হৈছে সমাগত ২০২১ৰ নিৰ্বাচন আৰু তাত কোন জিকিব৷ কিন্তু দৰাচলতে আমাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ চিন্তা কি হ’ব লাগিছিল?

মোৰ দৃষ্টিত অসম, ভাৰত বা বিশ্বৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ সমস্যা হৈছে ক’ভিড ৰোগ৷ মই এনেকৈ কোৱাৰ কাৰণো আছে৷ আজি আমাৰ সামাজিক, ব্যৱসায়িক, অৰ্থনৈতিক জীৱন একমাত্ৰ এই ৰোগৰ কাৰণেই বিধবস্ত৷ শিক্ষা আজি স্তব্ধ৷ অচিৰেই ক’ভিডৰ ওপৰত নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব নোৱাৰিলে কোন মন্ত্ৰী হয়, কোন নেতা হয়, সকলো মূল্যহীন হ’ব৷ সমাজ ব্যৱস্থা নাথাকিলে শাসন থাকিব জানো? সেয়ে আমাৰ সমস্ত শক্তি ক’ভিড নিয়ন্ত্ৰণতহে খটুৱাব লাগে৷ আৰু এই ভেকচিনৰ ওপৰত ইমান আশাও শুদ্ধ নহয়, কাৰণ শ্বাস-প্ৰশ্বাসজনিত ভাইৰাছৰ ভিতৰৰ বেছিভাগৰেই কোনো ভেকচিন ওলোৱা নাই৷

২০২১ৰ বিধানসভা নিৰ্বাচনৰ বহুচৰ্চিত আলোচনা চলিছে যে অসম আৰু অসমীয়াৰ স্বাৰ্থত ভাজপাক উৎখাত কৰিব লাগে৷ তাৰ বাবে অসমীয়া জাতীয়তাবাদী শিবিৰৰ নিজৰ দল হ’ব লাগে আৰু অসমীয়াভাষীৰ ভোটেৰে নতুন চৰকাৰ গঠন কৰিব লাগে৷ কথাষাৰ শুনিবলৈ যিমান ভাল কাৰ্যতঃ সিমান সহজ জানো? অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ একছত্ৰী প্ৰতীক অসম গণ পৰিষদ আছিল৷ কিন্তু বিভিন্ন কাৰণত তেওঁলোকৰ সেই প্ৰতিষ্ঠা হেৰুৱালে৷ তিনিবাৰকৈ ধাৰাবাহিক পৰাজয়ৰ কাৰণ বিশ্লেষণ বৰ শুদ্ধভাৱে নহ’ল৷ আৰু অশুদ্ধ বা বিশ্লেষণহীনভাৱেই সেই অগপৰ ভোটখিনি আঁজুৰি অনাৰ সপোন দেখি সৃষ্টি হ’বলৈ ধৰিছে নিতৌ নতুন দল! আমি যদি ’৮৫ৰ ইতিহাসলৈ উভতি যাওঁ তেনেহ’লে দেখিম যে অগপই ১২৬খনৰ ৫৬খন আসনত বিজয়ী হৈছিল, তথাপি সংখ্যাগৰিষ্ঠতা পোৱা নাছিল৷  মনত পেলাওক যে সেই সময়ত অগপৰ প্ৰতি এক ঢৌ আছিল আৰু অসমীয়াভাষী মানুহে হিলদল ভাঙি একাধিক ভোট দিছিল৷ তদুপৰি অসমৰ খিলঞ্জীয়া জনজাতিৰো ভোট পাইছিল৷ ইয়াৰ ফলত জোনাই, ঢকুৱখনা, ধেমাজি, শদিয়া, কলাইগাঁও, চাপাগুৰি আদিত বৃহৎ জয়লাভ কৰিছিল৷ আনকি অনাঅসমীয়া হিন্দু ভোটাৰেই হিন্দুত্বৰ প্ৰতীক বুলি ভাবি আৰু অসমত ভাজপাৰ অনুপস্থিতিত ভোট দিছিল অগপক৷ উল্লেখ্য, ’৮৫ত কিছু চাহ জনগোষ্ঠীয়েও অগপক ভোট দিছিল যদিও সংখ্যা তেনেই নগণ্য৷ ভোটাৰৰ যথেষ্ট প্ৰকাৰ  থকা সত্ত্বেও কিন্তু ১৯৮৫ত  একক সংখ্যাগৰিষ্ঠতা পোৱা নাছিল৷ ’৯০ৰ নিৰ্বাচনত  অগপই নিজৰ ভাষিক জাতীয়তাবাদী ভোটাৰ শ্ৰেণীক ধৰি ৰাখিলেও অন্য কাকো লগলৈ আনিব নোৱৰাৰ ফলত কংগ্ৰেছৰ পুনৰ উত্থান হ’ল৷ তাতে অৱশ্যে অসমৰ জনগাঁথনি সলনি হোৱাৰো চাগৈ গুপ্ত ইংগিত কোনো পৰ্যবেক্ষক ধৰিব নোৱাৰিলে৷ অগপই নিজৰ ভুল বুজিব পাৰি ’৯৫ত এক বহল ভিত্তিত জোঁটবন্ধন কৰি সম্পূৰ্ণ সফলতা লভিবলৈ সমৰ্থ হ’ল৷ অগপত কিছু চাহ সম্প্ৰদায়, কিছু মিঞা ভোটাৰো যোগ হ’ল আৰু আগৰখিনি লগলৈ পুনৰ আহি গ’ল৷ কিন্তু অগপৰ শাসনৰ বিফলতাৰ ফলত অগপৰ খিলঞ্জীয়া ভোটাৰ লাহে লাহে আঁতৰি গ’ল আৰু অন্যভাষী হিন্দু ভোটাৰসকলৰ নিজৰ দল ভাজপা লাহে লাহে গুৰুত্বপূৰ্ণ হৈ উঠিল৷ তাৰ পাছত একাধিকবাৰ অগপ- ভাজপাই একেলগে বা বেলেগে বিভিন্ন নিৰ্বাচনত প্ৰতিদ্বন্দ্বিতা কৰিও বিশেষ সফলতা নাপালে৷ ২০১৬ৰ নিৰ্বাচনত যদিও অগপ-ভাজপা একাকাৰ হ’ল, প্ৰথমবাৰৰ বাবে অসমীয়া জাতীয়তাবাদী প্ৰতীক অগপ মুখ্য নহয়, গৌণ দল হিচাপে জোঁটবন্ধন কৰিবলৈ বাধ্য হ’ল৷ ইতিমধ্যে দুবছৰ কেন্দ্ৰত শাসনত থাকি কিছু অসমবিৰোধী সিদ্ধান্তৰ বাবে  ভাজপা এচাম জাতীয়তাবাদীৰ মাজত যথেষ্ট অপ্ৰিয় হ’ল আৰু তেতিয়াই প্ৰথমবাৰৰ বাবে অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ প্ৰতীক অগপৰ সলনি অন্য এটা দলৰ বোধকৰোঁ প্ৰয়োজন হ’ল, যিটো ধাৰা আজিও চলি আছে৷ অসমপ্ৰেমী বুদ্ধিজীৱী, সমাজকৰ্মী, ৰাজনীতিবিদ কিছুৱে এক অভিৱৰ্তনযোগে অসম সংগ্ৰামী মঞ্চ বুলি নতুন দল এটাৰ জন্ম দিলে৷ আশা কৰা হৈছিল যে এই দলটোৱে অসমত তথা অসমীয়াৰ অন্তৰত অগপৰ স্থান দখল কৰিব৷ দুৰ্ভাগ্যবশতঃ আজি পাঁচ বছৰে তেনে একো হোৱা দেখা নগ’ল৷ আনকি যিসকলে এই অসম সংগ্ৰামী মঞ্চ খোলাত আগভাগ লৈছিল, তেওঁলোকেই পাছলৈ বেলেগ দল খুলিলে বা অন্য দলত যোগ দিলে৷ আজিৰ যিবোৰ নিত্য-নতুন জাতীয়তাবাদী দল খুলিছে, তাৰ আঁৰৰ মানুহ বা চিন্তাধাৰা এই সংগ্ৰামী মঞ্চৰ লগত একেই৷ যদি অসম সংগ্ৰামী মঞ্চ দলটোকেই তেনে লোকে সফল কৰিব নোৱাৰিলে, নতুন দলসমূহক কিবা বেলেগ কৰিব পাৰিব বুলিনো কোন সতে বিশ্বাস কৰোঁ? অৱশ্যে এজন আজন্ম জাতীয়তাবাদী হিচাপে মই আশাত বন্দী যে কি ঠিক, কিজানি কিবা চমৎকাৰ হয়েই! কিন্তু অগপ এতিয়াও জীয়াই আছে আৰু কিছু ভোট এতিয়াও তেওঁলোকৰ দখলত, ইফালে সদায়েই জন্ম হোৱা নতুন নতুন দলসমূহেও সেই একেখিনি ভোটাৰক টাৰ্গেট কৰিছে, বিশেষকৈ আছুসৃষ্ট ‘অজাপ’ আৰু কৃষক মুক্তিসৃষ্ট ‘ৰাইজৰ দল’-এ৷ আচলতে এই জাতীয়তাবাদী বা অসমীয়াভাষী ভোটাৰে আজিৰ তাৰিখত কি কি নিৰ্ণয় কৰিব পাৰে? অসমত আচলতে কিমান অসমীয়াভাষী ভোটাৰ আছে, তাৰ কোনো অধিকৃত তথ্য নাই৷ ৰাজনৈতিক দলসমূহৰ সমষ্টিভিত্তিক পৰিসংখ্যা আছে, যাৰ শুদ্ধতা অবিবাদিত নহয়, কাৰণ দাস, চৌধুৰী, কুমাৰজাতীয় উপাধিৰ পৰা ভোটাৰজনৰ ভাষা নিৰ্ণয় কৰা সম্ভৱ নহয়৷ আমাৰ হাতত ২০১১ৰ লোকপিয়লৰ তথ্য আছে, যাৰ মতে অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যা প্ৰায় ৰ কোটি ৫০ লাখ৷ ইয়াৰ মাজত সোমাই আছে মিঞাসকল যি নিজৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি লিপিবদ্ধ কৰে৷ অৰ্থাৎ ঘৰত অসমীয়া কোৱা খিলঞ্জীয়া অসমীয়াৰ সংখ্যা হয়তো খুব বেছি ৮০ লাখমান হ’ব৷ অসমত মুঠ ভোটাৰৰ সংখ্যা ২ কোটি ১৭ লাখ৷ অৰ্থাৎ আমি আনুমানিকভাৱে অসমীয়াভাষী ভোটাৰৰ সংখ্যা খুব বেছি ৪০-৫০  লাখ ধৰিব পাৰোঁ৷ আমাৰ মানুহৰ মাজত অন্য সম্প্ৰদায়ৰ দৰে ভোটদানৰ প্ৰতি অত্যধিক আগ্ৰহ নাই, বিশেষকৈ মধ্যবিত্তচামৰ মাজত৷ অৰ্থাৎ খুব বেছি ২০ লাখ অসমীয়াই ভোট দিবলৈ যাব৷ আৰু এই ২০ লাখ ভোট অগপ, অজাপ, ৰাইজৰ দল আৰু অন্যান্যৰ মাজত ভাগ হ’ব৷ তাৰ মাজতো ইয়াৰ বহুলাংশে ভাজপা-কংগ্ৰেছেও ভোট পাব৷ এনে পৰিস্থিতিত আমি বাৰু কেনেকৈ কল্পনা কৰিব পাৰোঁ যে অকল অসমীয়াভাষীৰ ভোটেৰে অসমত চৰকাৰ গঠন কৰিব পাৰি বুলি? আজিৰ দিনত ভাগ ভাগতো বাদেই, অগপ বাদ দি সকলো জাতীয়তাবাদী এক হ’লেও ১০-১৫খন আসনতকৈ বেছি পাব জানো? আনকি অগপ লগ হ’লেও চৰকাৰ গঠন কৰিব পৰা বা অসমীয়াক সুৰক্ষা দিব পৰাকৈ আসন পোৱাৰ সম্ভাৱনা নাই! মই এই হিচাপ ২০১৯ত অগপই পোৱা মুঠ ১৪ লাখ ভোটক এক সূচক বুলি ধৰি কৈছোঁ৷ অৱশ্যে এই ১৪ লাখত ভাজপাৰ ভোটো সোমাই আছে আৰু ভাজপাই পোৱা প্ৰায় ৬৫  লাখ ভোটত অগপৰ ভোটো সোমাই আছে৷ তেনে পৰিপ্ৰেক্ষিতত অসমৰ অন্য জনগোষ্ঠীৰ সহযোগিতা অবিহনে চৰকাৰ গঠন আৰু আৰ্থিক তথা সাংগঠনিকভাৱে প্ৰবল শক্তিমান ভাজপাক হৰুওৱা অসম্ভৱ৷ অন্য জনগোষ্ঠী বুলিলে অসমৰ ৩০ লাখ জনজাতি আছে, যিসকলৰ নিজা ৰাজনৈতিক শক্তি আছে আৰু অসমীয়াভাষীক জাতীয়তাবাদৰ প্ৰতি বৰ বিশেষ ৰাপ নাই৷ চাহ জনজাতিৰ বাগানৰ বাহিৰত থকা বা অসমীয়াত শিক্ষিত এক ক্ষুদ্ৰ সংখ্যকৰ বাহিৰে বাগানীয়াসকল কোনোদিনেই অসমীয়া ভাষিক জাতীয়তাবাদত নাই, সেয়ে তেওঁলোকৰ পৰা একো আশা নাই৷ বাঙালী হিন্দু আৰু হিন্দীভাষী বেছিভাগেই ভাজপাৰ একক সম্পত্তি৷ তেওঁলোকে কংগ্ৰেছক দিলেও অন্য দলক দিয়াৰ আশা নাই৷ বাকী থাকিল মিঞাসকল৷ তেওঁলোক মূলতঃ কংগ্ৰেছ আৰু এ আই ইউ ডি এফৰ লগত থাকে৷ ’৯৫ পাছৰ পৰা তেওঁলোকৰ এক বুজনসংখ্যকৰ অসমীয়া ভাষিক জাতীয়তাবাদৰ প্ৰতি আগ্ৰহ বাঢ়িছিল৷ কিন্তু বিভিন্ন কাৰণত তেওঁলোকে আশা কৰা সঁহাৰি নাপালে৷ আনহাতে ভাজপা আৰু আৰ এছ এছৰ সফলতাৰ আঁৰত অসমীয়া ভাষিক জাতীয়তাবাদক লাহে লাহে ধৰ্মীয় গোড়ামীলৈ পৰিৱৰ্তন কৰাটো৷ তাৰো প্ৰতিফলন ঘটে অসমীয়াৰ মিঞা বিদ্বেষত৷ তাতে এন আৰ চি প্ৰক্ৰিয়াত আছুৰ দ্বাৰা লাখ লাখ আপত্তি দাখিল কৰি তাৰ এটাও ৰজাব নোৱৰাৰ বাবে মিঞাখিনি আৰু আঁতৰি গ’ল৷ তেনেস্থলত আছুসৃষ্ট দলক তেওঁলোকে ভোট দিব বুলি ভবাটো দুৰাশাৰ বাহিৰে একো নহয়৷ তেনেহ’লে অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ ৰাজনৈতিক ভৱিষ্যৎ কি?

১] মাত্ৰ ৪-৫জন জিকি আগৰ প্ৰণৱ কলিতা, জিতেন গগৈ অৰু কুশল দুৱৰীৰ দৰে বিধায়ক হোৱা?

২] ১০-১৫জন জিকি ভাজপা বা ভাজপাৰ পৰা ফালি অহা এটা গোটৰ সৈতে মিলি চৰকাৰ বনোৱা?

৩] কংগ্ৰেছ-এ আই ইউ ডি এফ মিত্ৰজোঁটৰ লগত মুকলি বা গোপনীয় সম্পৰ্ক কৰি পৰৱৰ্তী চৰকাৰ বনোৱা? 

সময়ে ক’ব কোনটো হ’ব৷ মুঠতে এতিয়া নতুনকৈ ভূমিষ্ঠ হোৱা দলসমূহৰ সন্মুখত ডাঙৰ সমস্যা– নীতিত থাকি স্থিতি হেৰুৱাব নে নীতিবৰ্জন কৰি বৃহত্তৰ স্বাৰ্থত আপোচ কৰিব? নে সেই দলসমূহৰ মাজৰ দুই-চাৰিজনৰ ব্যক্তিগত ভাগ্য ফুলিব? উত্তৰ মোৰ হাতত নাই, কিন্তু নিৰাশাৰ মাজতো দুৰাশা কৰিম যেন কেনেবাকৈ অসমত অসমীয়াৰ প্ৰভুত্ব ২০২১ত বৰ্তি থাকে আৰু অসমৰ শাসন আঞ্চলিক শক্তিৰ হাতলৈ আহে৷

ইমানখিনি কোৱাৰ পাছতো মোৰ কিন্তু চিন্তা ২০২১ৰ নিৰ্বাচন নহয় ৷ কিয়নো তাতকৈ বহু ডাঙৰ বিপদ অসম আৰু অসমীয়ালৈ অপেক্ষা কৰি আছে আৰু যি বিষয়ে সকলো হয় অজ্ঞ, নহয় নিৰ্লিপ্ত! ২০২১ত আহি আছে লোকপিয়ল, যি হয়তো অসমত অসমীয়াৰ প্ৰভুত্বই শেষ কৰি দিব৷ লোকপিয়লৰ উদ্ধৃতি দিলেই বাৰে বাৰে এটা কথাই কোৱা হয় যে অসমত মুছলমানৰ সংখ্যা বাঢ়িছে৷ সঁচা কথা, কিন্তু তাৰ লগে আৰু এক বৃহৎ সত্য এয়াও যে অসমত ২০০১ৰ তুলনাত ২০১১ত উদ্বেগজনকভাৱে বাঢ়িছে বাঙালী আৰু হিন্দীভাষীৰ সংখ্যা! ২০০১ চনৰ লোকপিয়লত অসমীয়াই যদিও ৰাজ্যভাষাৰ মৰ্যাদা ৰক্ষা কৰিলে, তথাপি সংখ্যাগৰিষ্ঠতা ৰক্ষা কৰিব নোৱাৰিলে, মানে আধাতকৈ কম মানুহেহে অসমত অসমীয়া ভাষা কয়৷ ২০১১ অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যা আৰু কমিলে৷ অকল অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যাই নহয়, লগতে কমিছে অসমৰ জনজাতীয়ভাষীসমূহো৷ আৰু বাঢ়িছে বাঙালী আৰু হিন্দী ভাষী৷ অসমীয়া ভাষাৰ আধিপত্যলৈ আটাইতকৈ গুৰুতৰ ভয় আহিছে বাংলা ভাষাৰ পৰা৷  অসমত ২০১১ত যি ৪৮.৩ শতাংশ অসমীয়াভাষী আছে, তাৰ প্ৰায় ৪০ শতাংশ মিঞা৷ যি কাৰণতেই নহওক কিয়, আজি যুগ যুগ ধৰি অসমৰ লোকপিয়লত মিঞাসকলে নিজৰ মাতৃভাষা অসমীয়া বুলি লিপিবদ্ধ কৰি আহিছে৷ তেওঁলোকক বাদ দিলে আজি হয়তো অসমত অসমীয়াভাষীতকৈ বাংলাভাষী হিন্দুৰ সংখ্যা বেছি৷ তাতে ‘কা’ আইন প্ৰযোজ্য কৰিলে অসমত অভাৱনীয় হাৰত বাঙালী হিন্দুৰ সংখ্যা বাঢ়িব আৰু ২০২১ৰ লোকপিয়ল অন্ত পৰাৰ আগতে যে ‘কা’ আইন কাৰ্যকৰী বিধি প্ৰচলন কৰি বাংলাদেশী হিন্দুক অসমত বৈধ কৰিব, সেইটো নিশ্চিত৷ বাঙালী হিন্দু, লাগিলে অসমীয়া সাহিত্য-সংস্কৃতিৰ কাণ্ডাৰী নহওক কিয়, কেতিয়াও লোকপিয়লত নিজকে অসমীয়া বুলি পঞ্জীয়ন নকৰে৷ তদ্ৰুপ ব্যৱহাৰ হিন্দীভাষীসকলৰ [দুই এক ব্যতিক্ৰম থাকিব পাৰে]৷ চাহ জনগোষ্ঠীৰো সকলোৱে নকৰে বৰঞ্চ এক বুজনসংখ্যকে নিজৰ ভাষা চাদ্ৰি বা সাদ্ৰি বুলি লিখে৷ ফলত অকল খিলঞ্জীয়া  অসমীয়া আৰু মিঞাৰ বাহিৰে লোকপিয়লত কোনো অসমীয়াভাষী নাই৷ মানৰ আক্ৰমণত ২-৩ শতাংশ জনসংখ্যা লোপ পোৱা অসমীয়াই কোনোদিনেই সেই ক্ষতি পূৰণ কৰিব নোৱাৰিলে৷ সেয়ে অসমীয়াৰ সংখ্যা কেনেবাকৈ যে বাঢ়িব, তাৰো আশা নাই৷ আমি ভাল পাওঁ বা নাপাওঁ, এটা সত্য অস্বীকাৰ কৰিব নোৱাৰি যে অসমত অসমীয়া ভাষাক ৰাজ্য ভাষা কৰি ৰাখিবলৈ মিঞাসকল অপৰিহাৰ্য৷ লেঠা তাতেই৷ কাৰণ বেছিভাগ মিঞাৰ  দুৰ্বাৰ হেঁপাহ আছিল যে তেওঁলোকক অসমীয়া হিচাপে স্বীকৃতি দিয়ক৷ কিন্তু স্বীকৃতি দূৰৰ কথা, ভাজপাৰ উত্থানৰ পৰা অসমত মিঞাৰ প্ৰতি বিদ্বেষ বাঢ়িলহে৷ বিশেষকৈ এন আৰ চিৰ আপত্তিৰ অচিলাত তেওঁলোকে যি হাৰাশাস্তি খালে, সেইটোৱে এক বুজনসংখ্যকক বিদ্ৰোহী কৰি তুলিছে৷ তেওঁলোকৰ মাজৰ এচামৰ চিন্তা হ’ল যে ইমানদিনে আমি ‘অসমীয়া অসমীয়া’ কৰি আমাৰ কি লাভ হ’ল? তাৰ উপৰি ভাজপা চৰকাৰ তথা দলে মিঞা বা মুছলমানবিদ্বেষী পৰিৱেশ এটা সৃষ্টি কৰি ৰাজনৈতিক মুনাফা ঠিকেই ল’লে, কিন্তু কাৰ্যতঃ একো কৰিব নোৱাৰিলে৷ আনকি সত্ৰ বেদখলকাৰী বুলি মিঞাক প্ৰকাৰান্তৰে দোষী সজালেও কাকো উচ্ছেদ কৰিব নোৱাৰিলে৷ ফলত মিঞায়ো বুজিল যে আনকি তথাকথিত হিন্দুত্ববাদী শক্তিয়েও তেওঁলোকৰ নোম এডালো লৰাব নোৱাৰে, মাত্ৰ গালি পাৰি হিন্দুৰ ভোটহে ল’ব পাৰে৷ সেয়ে আজিৰ বহু মিঞাই কাকো ভালৰি বোলাই থকাৰ প্ৰয়োজন বোধ নকৰে৷  ২০১৮ৰ পৰা মিঞাসকলৰ মাজত এক নতুন শ্লোগান আৰম্ভ হ’ল ‘চলো পাল্টাই’৷ তাৰ অৰ্থ আৰু উদ্দেশ্য– ২০২১ৰ লোকপিয়লত নিজৰ ভাষা অসমীয়া বুলি লিপিবদ্ধ নকৰি বাংলা বুলি কৰাৰ অভিযান৷ অসমতে থাকি অসমতে খাই আনকি অসমীয়াতে পঢ়া কিছু অসমৰ হিন্দু বাঙালী নেতায়ো তাত সম্পূৰ্ণ উচটনি দিলে৷ ইয়াৰ ফলত এতিয়া এক প্ৰকৃত সংকট আহি পৰিছে যে যদি ২০২১ত এজ বুজনসংখ্যক মিঞাই নিজকে অসমীয়াৰ সলনি বাঙালী বুলি কয়, তেনেহ’লে নিশ্চিতভাৱে অসম বাঙালী প্ৰধান ৰাজ্য হ’ব৷ আমছুৱে অৱশ্যে তেনে চলো পাল্টাইক মুঠেও সমৰ্থন দিয়া নাই, তথাপি অনাঅসমীয়াভাষীৰ চক্ৰান্তত পৰি অসমীয়া খিলঞ্জীয়া উগ্ৰ হিন্দু হ’বলৈ যায়, নিশ্চিতভাৱে তাৰ প্ৰতিক্ৰিয়া মিঞা সমাজত হ’ব৷ নতুনকৈ ভূমিষ্ঠ ৰাজনৈতিক দলৰ নেতাসকলেও এই ভয়ানক পৰিস্থিতি অনুধাৱন কৰিব পাৰিছে যেন লগা নাই৷ এনে অনুভৱ হয় যেন মিঞাৰ ভাষিক সমৰ্থন অসমীয়াৰ জন্মস্বত্ব বুলি থিৰাং কৰি থৈছে! ২০১১ৰ লোকপিয়লত অসমত অসমীয়াভাষীৰ সংখ্যা আছিল ১,৫০,৯৫,৭৯৭৷ তাৰে প্ৰায় ৪০ শতাংশ মিঞা ৷ ইফালে বাঙালীভাষীৰ সংখ্যা ৯০,২৪,৩২৪৷ অৰ্থাৎ মিঞা বাদ দিলে বোধকৰোঁ অসমীয়াতকৈ বাঙালীৰ সংখ্যা বেছি ৷ তাৰ উপৰি ২০০১ আৰু ২০১১ ৰিজালে এনেয়ে দেখা যায় যে অসমীয়াৰ সংখ্যা কমিছেহে আৰু বাঙালী তথা হিন্দীভাষীৰ সংখ্যা বাঢ়িছেহে৷ একেই নিয়ম চলি থাকিলে ২০২১ত স্বাভাৱিকভাৱেই অসমীয়া আৰু কমিব আৰু বাঙালী আৰু বাঢ়িব৷ তাতে চলো পাল্টাই আৰু ‘কা’ৰ বাবে বাংলাভাষী যথেষ্ট বাঢ়িব৷ ২০২১ৰ লোকপিয়লৰ ফলাফল হয়তো ২০২৫-২৬মানত প্ৰকাশ পাব আৰু অসমত অসমীয়া চৰকাৰীভাৱে সংখ্যালঘু হ’ব৷ তেনেহ’লে আমি ত্ৰিপুৰাৰ ত্ৰিপ্ৰাচাসকলৰ দৰে নিজ ভূমিত দ্বিতীয় শ্ৰেণীৰ নাগৰিকৰ দৰে জীয়াই থাকিব লাগিব ৷ আৰু সেইটো কিমান বেদনাদায়ক নিজেই ত্ৰিপ্ৰাচাসকলক নেদেখিলে বুজিব নোৱাৰি৷ নিজ ৰাজ্যত স্বাধীনতাৰ পাছত মাত্ৰ এজন খিলঞ্জীয়া এতিয়ালৈ মুখ্যমন্ত্ৰী হৈ পাইছে৷ বিজয় ৰাংখাৱালৰ দৰে নেতাই উগ্ৰপন্থা লৈছিল নিজকে অসমৰ লগত চামিল কৰি ষষ্ঠ অনুচ্ছেদৰ সুবিধা ল’বলৈ৷ আনকি  তেওঁলোকৰ ৰাজ্যলৈ অহা শৰণাৰ্থী আৰু বহিৰাগতৰ হাতত ভূমিপুত্ৰ বুলি নূ্যনতম সুবিধাকণো  পোৱা  নাছিল৷

আমি অসমীয়াও একেই পথৰ যাত্ৰী৷ ২০২১ত যিয়েই মুখ্যমন্ত্ৰী নহওক কিয়, সম্ভৱতঃ তেওঁ হ’ব অসমৰ শেষ অসমীয়া মুখ্যমন্ত্ৰী৷ আমি বাংলাভাষীৰ অনুচৰ হ’ম আৰু মিঞাও অসমতেই থাকিব৷ মাথোঁ তেওঁলোকৰ একো ক্ষতি নহয়৷ সময়ৰ আহ্বান বুজি যদি কিছু বুজাবুজি কৰি আমি  বাচিব খোজোঁ, আমি বাচিম, নহ’লে হায় আই অসম৷ নিৰ্বাচনী ভূতে ধৰা অসমীয়াই হাল এৰি শিয়ালেই খেদিব নে খেতিলৈ মন দিব, চাবলৈ অধিক আগ্ৰহেৰে ৰ’ম৷