ব্ৰেকিং নিউজ পৃথিৱীৰ পৰা মানুহৰ বিলুপ্তি

পৃথিৱীৰ জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ প্ৰভাৱ ইতিমধ্যে পৃথিৱীজুৰি অনুভূত হৈছে৷ বান, খৰাং, জাৰ, জহ, ধুমুহা এই সকলোৰে ৰুদ্ৰ ৰূপ ক্ৰমে প্ৰতিবছৰে বাঢ়ি গৈ আছে৷ পৃথিৱীৰ উত্তাপ বাঢ়ি গৈ আছে৷ এই উত্তাপ বৃদ্ধিৰ ফলতে জলবায়ুৰ পৰিৱৰ্তন ঘটিছে৷ উত্তাপ বৃদ্ধিৰ মূল কাৰণ হ’ল বায়ু প্ৰদূষণ আৰু প্ৰদূষণৰ মূল কাৰণ হ’ল মানুহৰ অৰ্থনৈতিক কাম-কাজ, যিবোৰৰ বাবে শক্তিৰ প্ৰয়োজন হয় আৰু এই শক্তি উৎপাদনৰ বাবে জীৱাশ্ম ইন্ধনৰ ব্যৱহাৰ হয়৷ উদ্যোগ বিপ্লৱৰ আগতে পৃথিৱীৰ উষ্ণতা যিমান আছিল তাতকৈ উষ্ণতা ৰ.প্ত ডিগ্ৰীতকৈ অধিক বাঢ়িব নালাগে৷ বিজ্ঞানীসকলে কৈছে, উষ্ণতা যদি ২ ডিগ্ৰী বাঢ়ে, তেনেহ’লে পৃথিৱীত প্ৰলয়কাণ্ড ঘটিব৷ তেনে প্ৰলয়ৰ সৰু সৰু নমুনা ইতিমধ্যে পৃথিৱীৰ সকলো প্ৰান্ততেই দেখিবলৈ পোৱা গৈছে৷ পৃথিৱীৰ উষ্ণতা নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ প্ৰদূষণ নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব লাগিব৷ আৰু প্ৰদূষণ নিয়ন্ত্ৰণ কৰিবলৈ হ’লে কয়লা, পেট্ৰ’ল, ডিজেল পুৰি অৰ্থনৈতিক কাম-কাজৰ বাবে শক্তি যোগান ধৰা বন্ধ বা নিয়ন্ত্ৰিত কৰিব লাগিব৷ এইবোৰ ইন্ধন পুৰিলে উৎপন্ন হোৱা গ্ৰীন হাউছ গেছবোৰে বায়ুমণ্ডলৰ উষ্ণতা বৃদ্ধি কৰে৷ এনেকুৱা ইন্ধনৰ সন্ধান কৰিব লাগিব যিবোৰে গ্ৰীন হাউছ গেছ নিৰ্গমন নকৰে৷ 

প্ৰধান সমস্যাটো হ’ল ভাৰত, চীন, ব্ৰাজিলৰ দৰে দেশে নিজৰ অৰ্থনৈতিক কাম-কাজৰ গতি মন্থৰ নকৰাকৈ জীৱাশ্ম ইন্ধনৰ ব্যৱহাৰ কমাব নোৱাৰে৷ কিন্তু অৰ্থনৈতিক কাম-কাজ কমিলে লগে লগে বহু মানুহে নিজৰ ৰোজগাৰ হেৰুৱাব৷ ই দুখীয়া আৰু উন্নয়নশীল দেশবোৰৰ বাবে এটা উভয় সংকটৰ পৰিস্থিতি৷ অৰ্থনৈতিক উন্নতি আৰু জনগণৰ সংস্থাপনৰ চিন্তা কৰিবনে পৃথিৱীখনৰ ভৱিষ্যতৰ চিন্তা কৰিব? কিন্তু পৃথিৱীখনৰ ভৱিষ্যৎ চিন্তা নকৰিলে ভৱিষ্যতে ভয়ংকৰ পৰিস্থিতিৰ সন্মুখীন হ’ব লাগিব আৰু তেতিয়া তাৰ পৰা উদ্ধাৰ পোৱাৰ কোনো উপায় নাথাকিব৷ সেয়েহে দুখীয়া আৰু উন্নয়নশীল দেশবোৰেও নিজৰ আৰু পৃথিৱীখনৰ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি ক্ষতিৰ সন্মুখীন হৈ হ’লেও জীৱাশ্ম ইন্ধনৰ ব্যৱহাৰ কমাবই লাগিব৷ 

ইতিহাসবিদ, লেখক, দাৰ্শনিক য়ুভাল নোৱাহ হাৰাৰিৰ মতে, পৃথিৱীয়ে বৰ্তমান সন্মুখীন হোৱা আটাতকৈ ভয়ংকৰ আৰু জটিল সমস্যা তিনিটা হ’ল আণৱিক অস্ত্ৰ, জলবায়ুৰ পৰিৱৰ্তন, আৰু প্ৰযুক্তিৰ পৰা বিশেষকৈ বায়’টেকন’লজী আৰু আৰ্টিফিচিয়েল ইণ্টেলিজেঞ্চৰ ফলত উদ্ভৱ হ’বলৈ ওলোৱা ব্যাপক, আমূল আৰু অজানা পৰিৱৰ্তন৷  এই তিনিওটা সমস্যা পৃথিৱীৰ এখন বা কেইখনমান দেশে সমাধান কৰিব নোৱাৰে৷ এই তিনিওটা সমস্যাৰ সমাধানৰ বাবে পৃথিৱীজোৰা সহযোগিতাৰ প্ৰয়োজন হ’ব৷ পৃথিৱীৰ ধনী-দুখীয়া সকলো দেশ একগোট হৈ জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ মোকাবিলা নকৰিলে সকলো দেশ নিকট ভৱিষ্যতত ভয়ংকৰ সংকটৰ সন্মুখীন হ’ব আৰু তেতিয়া হয়তো কৰিব পৰা একো নাথাকিব৷

পৃথিৱীৰ উন্নত ধনী দেশবোৰে আটাইতকৈ অধিক জীৱাশ্ম ইন্ধন ব্যৱহাৰ কৰে, গতিকে জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ বাবে তেওঁলোক অধিক দোষী৷ আফ্ৰিকা-এছিয়াতকৈ ইউৰোপ-আমেৰিকাই জলবায়ু পৰিৱৰ্তনত অধিক অৰিহণা যোগাইছে৷ জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ ফলত বৃদ্ধি পোৱা উষ্ণতাৰ বাবে, পৰ্বতবোৰৰ গ্লেচিয়াৰবোৰ গলি যোৱাৰ ফলত সাগৰৰ পানীৰ উচ্ছতা যদি দুই-তিনি ফুট বাঢ়ি যায়, তেনেহ’লে মহাসাগৰৰ মাজত থকা মালদ্বীপৰ দৰে বহু দেশ পানীত বুৰ গৈ নিশ্চিহ্ন হৈ যাব৷ বাংলাদেশৰ দৰে দেশৰ বিস্তীৰ্ণ অঞ্চল পানীত বুৰ যাব৷ সমীক্ষা মতে, সাগৰৰ পানীত বুৰ যোৱাৰ ফলত বাংলাদেশৰ চ্ছ্ৰ-প্ত কোটি মানুহে ঘৰ-মাটি হেৰুৱাই শৰণাৰ্থীত পৰিণত হ’ব৷ তেওঁলোকক কোৱা হৈছে ক্লাইমেট ৰিফিউজী৷ এই চ্ছ্ৰ-প্ত কোটি শৰণাৰ্থীয়ে চুবুৰীয়া অসম, পশ্চিমবংগ, ত্ৰিপুৰালৈ ঢাপলি মেলিব৷

মানৱ জাতিক পৃথিৱীৰ পৰা নিশ্চিহ্ন কৰাৰ শংকা কঢ়িয়াই অনা এই জলবায়ু পৰিৱৰ্তন এতিয়ালৈ নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পৰা অৱস্থাত আছে৷ ইয়াৰ বাবে বছৰি পৃথিৱীৰ মুঠ জাতীয় আয়ৰ মাত্ৰ ২ শতাংশ ধন খৰচ কৰিব লাগে৷ ২০০৬ চনত এই পৰিমাণ আছিল মাত্ৰ ৰ শতাংশ৷ পৃথিৱীয়ে যিমানেই পলম কৰিব এই পৰিমাণ সিমানেই বাঢ়ি গৈ থাকিব আৰু এদিন মানুহে ঢুকি পোৱা সীমা পাৰ হৈ যাব৷ পৃথিৱীয়ে যদি সম্পদৰ মাত্ৰ ২ শতাংশ খৰচ কৰি জলবায়ু পৰিৱৰ্তন ৰোধ নকৰে, তেনেহ’লে তাৰ ফলত পৃথিৱীৰ দেশবোৰে জাতীয় সম্পদৰ পৰিমাণ বছৰি প্ত শতাংশৰ পৰা ২০ শতাংশলৈ হ্ৰাস পাব পাৰে৷ 

আজিৰ পৰা ১২ বছৰ আগতে কোপেনহেগেনত অনুষ্ঠিত জলবায়ু পৰিৱৰ্তন সম্পৰ্কীয় শীৰ্ষ সন্মিলনত সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল যে ২০২০ চনৰ ভিতৰত ধনী দেশবোৰে ১০০ বিলিয়ন ডলাৰ দুখীয়া দেশবোৰক জলবায়ু পৰিৱৰ্তনৰ স’তে মোকাবিলা কৰিবৰ বাবে দিব৷ সেই প্ৰতিশ্ৰুতি এতিয়ালৈ পূৰ্ণ হোৱা নাই৷ এতিয়া কোৱা হৈছে যে ধনী দেশবোৰে ২০২২ চনৰ পৰা বছৰি ১০০ বিলিয়ন ডলাৰ যোগাৰ কৰি দিব৷ সমগ্ৰ পৃথিৱীৰ জাতীয় আয়ৰ ২ শতাংশ এতিয়াৰ হিচাপত প্ৰায় ৰ.জ্জ ট্ৰিলিয়ন ডলাৰ৷ ইয়াৰ তুলনাত ১০০ বিলিয়ন ডলাৰ একেবাৰে নগণ্য৷ পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ ধনী দেশবোৰে মিলি মানৱ জাতিয়ে নিজক, নিজৰ ঘৰ পৃথিৱীক ৰক্ষা কৰিবলৈ নিজৰ আয়ৰ ২ শতাংশ দূৰৰ কথা ১০০ বিলিয়ন ডলাৰো যোগাৰ কৰিব পৰা নাই৷ সেই দেশবোৰেই কিন্তু বছৰি ৫০০ বিলিয়ন ডলাৰ তেল কোম্পানীসমূহক ছাবচিডী হিচাপে দি আছে, যিবোৰ কোম্পানীয়ে জীৱাশ্ম ইন্ধন উৎপাদন কৰি পৃথিৱীক অসুখীয়া কৰি তোলাত প্ৰধান ভূমিকা লৈ আছে৷ এয়া মানৱ জাতিৰ সামূহিক ব্যৰ্থতা৷ বিশেষকৈ ধনী দেশবোৰৰ আৰু উন্নয়নশীল দেশবোৰৰ ব্যৰ্থতা, যিবোৰ দেশে পৃথিৱীক ৰুগীয়া কৰি তোলাত আটাইতকৈ অধিক অৰিহণা যোগাইছে৷ 

মানুহে নিজকে বচাবলৈ, নিজৰ গ্ৰহটোক বচাবলৈ, নিজৰ কৰ্মৰ ফলত জন্ম দিয়া ৰোগৰ নিৰাময়ৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় ধনখিনি যোগাৰ কৰিব পাৰিবনে? নোৱাৰিলে তাৰ ফল হ’ব মানৱ জাতিৰ এই গ্ৰহটোৰ পৰা অৱলুপ্তি৷ মানুহ নামৰ প্ৰজাতিটো এই গ্ৰহটোৰ পৰা বিলুপ্ত হৈ গ’লে প্ৰকৃতি সেই ব্ৰেকিং নিউজটোৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ উদাসীন হৈ থাকিব৷  আন সকলো প্ৰজাতিৰ জীৱ-জন্তু, গছ -লতাই ‘উহ, এই আপদবোৰ আঁতৰিল’ বুলি স্বস্তিৰ উশাহ ল’ব৷