লাচিত দিৱসৰ বন্ধ আৰু অন্যান্য
২৪ নৱেম্বৰত লাচিত দিৱস উদ্যাপন কৰা হৈছিল৷ চৰকাৰী কাৰ্যালয়, শিক্ষানুষ্ঠান আদি সেই উপলক্ষে বন্ধ আছিল৷ ৰাজ্য চৰকাৰে ফাঁচীবজাৰৰ ওচৰত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ চাপৰিত বীৰ লাচিতৰ প্ৰতিমূৰ্তিৰ কাষত পতা সভাত অসম বিধানসভাৰ অধ্যক্ষ বিশ্বজিৎ দৈমাৰীয়ে দিয়া ভাষণ ইতিমধ্যে চৰ্চিত-সমালোচিত হৈছে৷ আন কথা বাদ দি দৈমাৰীয়ে এষাৰ অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা কৈছে৷ সেয়া হৈছে এয়ে যে লাচিত দিৱসৰ বন্ধত লাচিতক সোঁৱৰণ নকৰি চৰকাৰী কৰ্মচাৰী আলহী খাবলৈহে গ’লগৈ৷ অধ্যক্ষৰ মুখৰ পৰা ওলোৱা এই কথাষাৰি চৰকাৰেও গুৰুত্বসহকাৰে লোৱা উচিত৷ বীৰ লাচিতৰ ‘দেশতকৈ মোমাই ডাঙৰ নহয়’ বোলা কথাষাৰ আৰু তাৰ পৰৱৰ্তী কাৰ্যাৱলী তথা লাচিত দিৱসত দিয়া চৰকাৰী বন্ধ পৰস্পৰবিৰোধী৷ তাৰ বিপৰীতে অসম জাতীয় বিদ্যালয়ে নিয়মীয়া ৰুটিনৰ শ্ৰেণীবোৰ সমাপ্ত হোৱাৰ পাছত লাচিত দিৱস উদ্যাপনৰ বাবে অতিৰিক্ত সময় সংযোগ কৰিলে আৰু লাচিতৰ বিষয়ে চৰ্চা-আলোচনা কৰিলে৷ আমাৰ চৰকাৰী বিদ্যালয় বা শিক্ষানুষ্ঠানৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী তথা শিক্ষক-কৰ্মচাৰীয়ে ঘৰত বহি [অথবা অধ্যক্ষই কোৱাৰ দৰে আলহী খাই] বন্ধ উপভোগ কৰিলে৷ কামত যতি পৰাৰ বাবে যিজন লোকে আপোন মোমায়েকৰ শিৰশ্ছেদ কৰি ‘বীৰ’ খিতাপ পালে, তেওঁৰ ‘দিৱস’ পাতিবলৈ আমি নিৰ্ধাৰিত কাম-কাজ বন্ধ কৰি ঘৰত বহিলোঁ৷ ই অযুক্তিকৰেই নহয়, ‘বীৰ’ৰ প্ৰতি অপমানসূচকো৷ নীতি-নিৰ্ধাৰকসকলে কথাবোৰ মন কৰক৷ এনেয়েও ৰাজ্যখনত উৎসৱ-পাৰ্বণৰ নামত বন্ধৰ অভাৱ নাই৷ আমাৰ কেইবাজনো প্ৰয়াত নেতা-বিদ্বান লোকে তেওঁলোকৰ জন্ম বা মৃত্যু দিৱসত বন্ধ পালন নকৰিবলৈ নিজেই কৈ গৈছে৷ প্ৰতিজন মনীষী, মহান ব্যক্তি চিৰ-স্মৰণীয় হৈ গৈছে নিজস্ব গুণৰাশি অথবা কৰ্মৰাজিৰে৷ আমি যদি তেওঁলোকক শ্ৰদ্ধা নিৱেদন কৰিব বিচাৰোঁ, তেওঁলোকৰ গুণ অথবা কৰ্মৰ চৰ্চা হোৱা বিচাৰোঁ, তেন্তে কাৰ্যালয়-অনুষ্ঠান-শিক্ষানুষ্ঠানত বন্ধ ঘোষণা কৰা অনুচিত৷ সময় সলনি হোৱাৰ লগে লগে পৰিৱৰ্তিত পৰিস্থিতিত চৰকাৰৰ ‘বন্ধ’ ঘোষণাৰ নীতি-নিয়মো সলনি হোৱা উচিত৷ কেৱল ‘সস্তীয়া জনপ্ৰিয়তা অৰ্জন’কেই যদি সকলো চৰকাৰী নীতিৰ মূল কাৰক বুলি গণ্য কৰা হয়, তেন্তে ই কাৰো মংগল সাধন নকৰে৷ ‘চেণ্টাৰ ফৰ চিভিল ছ’চাইটী’ নামৰ অনুষ্ঠানৰ পৰা ২০১১ চনত প্ৰকাশিত এক প্ৰতিবেদন [হলিডে’জ ইন ইণ্ডিয়া- টু মাট্চ্ছ প্লে’] মতে, দেশৰ কেইবাখনো ৰাজ্যত ঘোষণা কৰা বন্ধৰ সংখ্যা বেছ চকুত লগা৷ ছিকিম, হাৰিয়ানা, পাঞ্জাব, উত্তৰ প্ৰদেশ, অসম, বিহাৰ আদিত চৰকাৰে অধিক বন্ধ দিয়ে৷ সেয়েহে, গড় হিচাপত আমাৰ দেশত বছৰটোত প্ৰায় সম্পূৰ্ণ এটা মাহ [সপ্তাহান্তিক বন্ধ বাদ দি] বন্ধ হয়৷ সি যিয়েই নহওক, সামাজিক-সাংস্কৃতিক অথবা ধৰ্মীয় যিকোনো যুক্তিসংগত কাৰণত চৰকাৰে ঘোষণা কৰা বন্ধবোৰৰ প্ৰয়োজনীয়তা একে আষাৰেই নুই কৰিব নোৱাৰি৷ কিন্তু, বন্ধবোৰ যি কাৰণতেই নহওক কিয়, তাৰ প্ৰভাৱ আমাৰ অৰ্থনীতি, সমাজ তথা বিভিন্ন বয়সৰ জনসংখ্যাৰ ওপৰত কিধৰণে পৰিব তাৰ প্ৰতি আমি কোনোপধ্যেই উদাসীন হোৱাটো উচিত নহয়৷ তদুপৰি, বন্ধ হ’লেও সেইবোৰ অনুৎপাদনশীল বন্ধ হ’ব নালাগে৷ চৰকাৰে ঘোষণা কৰা বন্ধবোৰৰ উদ্দেশ্য কাৰ্যত ৰূপায়িত হ’ব লাগে৷ কেৱল আন্দোলনৰ নামত হোৱা বন্ধবোৰেহে যে আমাৰ লোকচান কৰে, এনে নহয়৷ সঘনাই দিয়া চৰকাৰী বন্ধবোৰেও আন কেতবোৰ নেতিবাচক ফলাফল দিয়াৰ লগতে অৰ্থনীতিৰো লোকচান কৰে, দেশৰ ন্যায়-ব্যৱস্থাটো লেহেমীয়া কৰে আৰু আন কাম-কাজ সম্পূৰ্ণ কৰাৰ সময় দীঘলীয়া কৰে৷ সৰ্বোপৰি ই মানুহক মানসিকভাৱে এলেহুৱা কৰি তোলে৷ সঘনাই পোৱা বন্ধবোৰ মানুহৰ অভ্যাসত পৰিণত হয় আৰু সামগ্ৰিকভাৱে জাতিটো কৰ্মবিমুখ হৈ পৰে৷ গতিকে, লাচিত দিৱসৰ দিনাই ভাষণ প্ৰসংগত বিধানসভাৰ অধ্যক্ষৰ বক্তব্যৰ আধাৰত চৰকাৰী বন্ধবোৰৰ কথাবোৰ নতুনকৈ বিবেচনা কৰা হওক আৰু আগন্তুক নতুন বছৰৰ পৰা ঘোষিত হ’বলগীয়া বন্ধবোৰৰ তালিকাত ই প্ৰতিফলিত হওক৷