অসম চহকী ৰাজ্য হ’বনে?
আমি অসমীয়া নহও দুখীয়া কিহৰ দুখীয়া হম, সকলো আছিল সকলো আছে নুশুনো নলও গ’ম– সাহিত্যৰথী বেজবৰুৱাই বহু পূৰ্বেই অসমীয়া জাতিৰ উজ্জ্বীৱত কৰাৰ বাবে এনেদৰে কবিতাৰ মাধ্যমেৰে কৈছিল৷ ঊনবিংশ শতিকাতে বেজবৰুৱাই জাতিৰ শৌৰ্য-বীৰ্থৰ কথা বিভিন্নজনৰ মহান ব্যক্তিৰ উদাহৰণসহ দাঙি ধৰি ভাষা-সাহিত্য, সংস্কৃতি ৰক্ষা অৰ্থনীতি গঢ়াৰ বাবে আহ৩ান জনাইছিল যদিও সেয়া আজিও নহ’ল৷ বৰঞ্চ পৰিস্থিতি দিনক দিনে অৱনতিহে হৈছে৷ ভাষাৰ ক্ষেত্ৰত কি ঘটিব ধৰিছে সেয়া শেহতীয়া কাৰ্যকলাপসমূহে প্ৰতিফলিত কৰিছে৷ বৰাক-ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ সমন্বয় অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ বুলি পূৰ্বৰ মুখ্যমন্ত্ৰী তথা বৰ্তমানৰ কেন্দ্ৰীয় মন্ত্ৰী সৰ্বানন্দ সোণোৱালে সদায় নিজৰ ভাষণত কয় বা বৰ্তমানৰ মুখ্যমন্ত্ৰী ড॰ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাই সেই ক্ষেত্ৰত বিশেষ গুৰুত্ব আৰোপ কৰে যদিও বৰাক উপত্যকাত অসমীয়া ভাষাৰ ছাইনব’ৰ্ডখন কৰবাত লাগিলেও এচাম লোকৰ ছাটি-ফুটি লাগে৷ এইক্ষেত্ৰত ৰাজনৈতিকভাৱে, প্ৰাসংগিকভাৱে যি কঠোৰ দৃষ্টিভংগী লোৱাৰ প্ৰয়োজন আছিল সেয়া পৰিলক্ষিত নহ’ল৷ সময়ৰ লগে লগে সংস্কৃতিৰ পৰিৱৰ্তন ঘটাটো অৱধাৰিত৷ কিন্তু পৰিৱৰ্তনৰ নামত, নতুনত্বৰ সংযোজনৰ নামত আমি নিজেই নিজৰ সংস্কৃতিক এনে বিজতৰীয়া কৰিছো যে মূল সংস্কৃতিৰ ভেটিটোৱে এতিয়া থৰক-বৰক হৈছে৷ ৰাস, বিহু আৰু অন্যান্য উৎসৱ-পাৰ্বন আদি উদ্যাপনৰ সময়ত অপ-সংস্কৃতিক এচামে আদৰি লোৱাটো জাতিৰ বাবে শুভলক্ষণ নহয়, এনেদৰে অকলে ভাষিক, সাংস্কৃতিকভাৱে ক্ৰমান্বয়ে মূলৰ পৰা বিচ্ছিন্ন আৰু দুৰ্বল হৈছো আৰু আনফালে ৰাজ্যখনৰ অৰ্থনৈতিক দৃশ্যপটো দিনক দিনে নিশকতীয়া হৈ পৰিছে৷ প্ৰাকৃতিক সম্পদ, জৈৱ-বিচ্ছিত্ৰতা আদিৰ ক্ষেত্ৰত দেশৰ ভিতৰতে চহকী ৰাজ্য বুলি খ্যাতি থকা অসম আজিৰ দিনত দেশৰ অন্যতম দুখীয়া দেশৰূপে চিহ্নিত হৈছে৷ অক্সফ’ৰ্ডৰ দৰিদ্ৰতা আৰু মানৱ সম্পদ পদক্ষেপ তথা ৰাষ্ট্ৰসংঘৰ উন্নয়ন আঁচনিৰ প্ৰণালীৰে ‘নিটি’ আয়োগে পৰিপুষ্টি, অনাময়, বিদ্যুৎ, বাসগৃহ, সম্পত্তি, বেংক একাউণ্ট আৰু শিক্ষাকে ধৰি ১২টা দিশৰ ভিত্তিত কৰা অধ্যয়নৰ ভিত্তিত অসম দেশৰ ভিতৰতে পঞ্চম দুখীয়া ৰাজ্য৷ আনকি উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলৰ আটাইকেইখন ৰাজ্যৰ ভিতৰত অসমে অতি লজ্জাজনকভাৱে মেঘালয়ৰ সৈতে যুটীয়াভাৱে শেহৰ স্থানত উপনীত হৈছে৷ ৰাষ্ট্ৰীয় বহুমাত্ৰিক দৰিদ্ৰৰ সূচাংক মতে অসমৰ মুঠ জনসংখ্যাৰ ২৫-২৩ শতাংশই দৰিদ্ৰ৷ বিহাৰ, ঝাৰখণ্ড, উত্তৰ প্ৰদেশ, মধ্যপ্ৰদেশৰ পিছতে অসম দেশৰ ভিতৰত দুখীয়া ৰাজ্য৷ কিন্তু ইয়াৰ বিপৰীতে কেৰালা, ছিকিম, তামিলনাডু, পঞ্জাৱ আদিয়ে নিজৰ ৰাজ্যসমূহত দৰিদ্ৰতা দূৰ কৰিবলৈ বহু পৰিমাণে সফল হৈছে৷ সু-প্ৰশাসন, স্বচ্ছতা, দক্ষ-নিকা ব্যৱস্থাৱলী আৰু প্ৰৱল ৰাজনৈতিক সদিচ্ছা, মেনেজমেণ্ট আদিৰ বাবে কেৰালাত মুঠ জনসংখ্যাৰ মাত্ৰ ০.৭১ শতাংশহে দৰিদ্ৰ৷ এয়া হয়তো বহু উন্নত ৰাষ্ট˜ৰ প্ৰভিন্স বা ৰাজ্যসমূহৰ হাৰৰ সমতুল্য৷ কিন্তু অসমৰ দৰে ৰাজ্যত বিগত ২০টা বছৰত ইমান লক্ষ লক্ষ কোটি টকাৰ বিনিয়োগ হোৱা সত্ত্বেও ৰাজ্যখনৰ অৰ্থনৈতিক অৱস্থা সামান্যতমো উন্নতি নোহোৱাটো নিতান্তই ভৱিষ্যত দিনৰ বাবে অতি অশুভ সংকেত৷ দিনে দিনে ৰাজ্যখন ধাৰত পোত গৈছে৷ আঁচনি, প্ৰকল্প, হিতাধিকাৰীৰ সংখ্যা অভাৱনীয় হাৰত বৃদ্ধি পোৱা সত্ত্বেও ৰাজ্যখনৰ অৰ্থনৈতিক অৱস্থা সুস্থিৰ হোৱা নাই৷ তৰুণ গগৈ নেতৃত্বাধীন কংগ্ৰেছ চৰকাৰে ৰাজ্যখনত ৩৫,৬৯৪ কোটি টকাৰ ঋণৰ বোজা এৰি থৈ যোৱাৰ পাছত সোণোৱাল চৰকাৰে যোৱা পাঁচবছৰত সেই পৰিমাণ ৯৫ হাজাৰ কোটিৰো অিধক টকাৰ ঋণলৈ বৃদ্ধি কৰিলে৷ নৱগঠিত চৰকাৰখনেও ইতিমধ্যে লৈছে ২৬০০ কোটি টকাৰ ঋণ৷ এনে বৃহৎ ঋণৰ বাবে চৰকাৰে বছৰি সুদ হিচাপে পৰিশোধ কৰে প্ৰায় আঠ হাজাৰ কোটি টকা৷ বৰ্তমান ৰাজ্যখনৰ প্ৰায় চাৰে তিনিকোটি লোকৰ বিপৰীতে জনমূৰি ঋণৰ বোজা হৈছে প্ৰায় ২৮ হাজাৰ টকা৷ ঋণ লোৱাটো এক চিৰাচৰিত প্ৰক্ৰিয়া৷ কিন্তু ঋণৰ সৎব্যৱহাৰ কৰি তাক উৎপাদনশীল কামত ব্যৱহাৰ, সম্পদ সৃষ্টিৰ যোগেদি ৰাজ্যৰ নিবনুৱা হ্ৰাস, উন্নয়নৰ গতি তৰান্বিত কৰাটোত এখন চৰকাৰৰ সফলতা নিহিত হৈ থাকে৷ পূৰ্বতে ধন, মাটি, বনুৱা আদিয়ে দেশৰ অৰ্থনীতি আগবঢ়াই নিছিল৷ কিন্তু আজিৰ সময়ত নতুন যুগৰ জ্ঞান, উদ্ভাৱনী-মৌলিক চিন্তা আদি অৰ্থনীতিৰ মূল আধাৰ হৈ পৰিছে৷ জ্ঞান উদ্ভাৱনৰ প্ৰসাৰতা বৃদ্ধি কৰাৰ বাবে ভাৰত চৰকাৰে বহুকেইটা উল্লেখনীয় পদক্ষেপ যেনে মেক ইন ইণ্ডিয়া, ডিজিটেল ইণ্ডিয়া, ষ্টাৰ্ট আপ ইণ্ডিয়া, পি এম যুৱ যোজনাকে ধৰি বহু ব্যৱস্থা, আঁচনি গ্ৰহণ কৰিছে৷ কিন্তু অসমত এনে পদক্ষেপসমূহ কিয় সফল হোৱা নাই৷ ইতিমধ্যে ৰাজ্যৰ ৰাজহুৱা খণ্ডৰ অধিকাংশ উদ্যোগেই লোকচানত৷ বহু ক্ষুদ্ৰ মজলীয়া উদ্যোগ ইতিমধ্যে মৃত্যুমূখত পৰিছে বা লোকচানত চলি আছে৷ ক’ভিড অতিমাৰীয়েও এই ক্ষেত্ৰত ইন্ধন যোগাইছে৷ অসম চৰকাৰে শেহতীয়াকৈ গৰুখুটিৰ প্ৰকল্পকে ধৰি বহুকেইটা নতুন আঁচনি গ্ৰহণ কৰাটো শুভলক্ষণ৷ কিন্তু যিবোৰ কাৰ্যালয়ৰ দ্বাৰা উদ্যোগ-ব্যৱসায়ীকে ধৰি অন্যান্য প্ৰশাসনিক কাম-কাজ নিয়ন্ত্ৰিত হয় সেইবোৰৰ আমূল পৰিৱৰ্তন কৰা নহ’লে কেতিয়াও অসম অৰ্থনৈতিকভাৱে আগ নাবাঢ়ে৷ ৰাজ্যিক সচিবালয়ৰ পৰা জিলা-মহকুমা পৰ্যায়ৰ বহু কাৰ্যালয়ৰ বাবে ভুল ধৰাটোৱে ডাঙৰ কৃতিত্ব৷ ইয়াক শুধৰোৱাৰ নামত থাকে বহু মেৰপাক, অংক৷ এনেবোৰ কামৰ বাবে লাগে বহু সময়, টনা-আজোৰা৷ ফলত বহুজন হতাশ হয়৷ বৰ্তমানৰ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে বহু কঠোৰতা প্ৰদৰ্শন কৰাৰ সত্ত্বেও এই ব্যৱস্থাসমূহৰ এতিয়াও সামান্যতমো পৰিৱৰ্তন হোৱা নাই৷ অৰ্থ-সামাজিক, সাংস্কৃতিক উন্নয়নৰ বাবে চৰকাৰ, প্ৰশাসনৰ পৰা মানুহৰ মানসিকতাৰ পৰিৱৰ্তন অত্যন্ত প্ৰয়োজন৷ নহ’লে বেজবৰুৱাই তাহানিতে কোৱা কথাবোৰ অনন্তকাললৈ প্ৰাসংগিক হৈ থাকিব৷