বিপন্ন সংস্কৃতি, ভাষা সংকট আৰু উদাৰ অসমীয়া জাতি
উদাৰ অসমীয়াই নিজৰ সভ্যতা-সংস্কৃতিক জলাঞ্জলি দি হ’লেও বাহিৰা সভ্যতা-সংস্কৃতিক বৰ পীৰা পাৰি দিবলৈ ভাল পায়৷ অইনৰ কৃষ্টি, সংস্কৃতিক আদৰি লোৱাত অসমীয়া জাতিক কোনেও পিছ পেলাব নোৱাৰে৷ এটা জাতি বাৰে ৰহনীয়া কৃষ্টি সংস্কৃতিৰে চহকী হোৱাটো খুবেই ভাল কথা৷ কিন্তু সংস্কৃতিৰ ভঁৰাল চহকী কৰিবলৈ যাওঁতে নিজৰ কৃষ্টি, সংস্কৃতিক পাহৰি পেলোৱা বা বিকৃত ৰূপত পৰিবেশন কৰা অতি পৰিতাপৰ কথা৷ তাতে আধুনিকতা আৰু পশ্চিমীয়া সভ্যতাৰ প্ৰভাৱত আমাৰ থলুৱা সংস্কৃতিয়ে মাতৃভূমিতে ককবকাব লগীয়া অৱস্থা হৈছে৷ আনহে নেলাগে, চৰকাৰী পৃষ্ঠপোষকতাতে অসমত বহু থলুৱা সংস্কৃতিয়ে বিকৃত ৰূপ ধাৰণ কৰিছে আৰু বাহিৰাগত সংস্কৃতিযে ঠাল-ঠেঙুলি মেলি ফলে ফুলে জাতিষ্কাৰ হৈ পৰিছে৷
কিছু দিন আগেয়ে উত্তৰ ভাৰতীয় মূলৰ কৰৱা চৌথ নামৰ পৰ্বটো চৰকাৰী উদ্যোগতে উলহ-মালাহেৰে অসমত পালন কৰা হ’ল৷ দৰাচলতে বিবাহিতা মহিলাসকলে স্বামীৰ দীৰ্ঘায়ু কামনা কৰি পালন কৰা এই পৰ্ব বহু আধ্যাত্মিক ভাবধাৰাৰে পুষ্ট৷ উত্তৰ ভাৰতৰ লগতে দেশৰ অন্যান্য ঠাইত অতি শ্ৰদ্ধা আৰু আন্তৰিকতাৰে এই পৰ্ব পালন কৰা হয়৷ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আৰু ভক্তি ভাবেৰে বিবাহিতা মহিলাসকলে স্বামীৰ নামত ব্ৰত ৰাখি পালন কৰা এই পৰ্বৰ ধৰ্মীয় উপদানো যথেষ্ট৷ ইয়াত কোনো দ্বিমত নাই যে এনেবোৰ পৰ্বই সৰ্বভাৰতীয় প্ৰেক্ষাপটত ভাৰতীয় সংস্কৃতিক সমৃদ্ধিশালী কৰি আহিছে৷ কিন্তু অসমত সেই পৰ্বৰ প্ৰচলন অসমীয়া সমাজত নাই৷ কিন্তু অসমত বসবাস কৰা অনাঅসমীয়াসকলে পূৰ্বৰে পৰা এই পৰ্ব সম্পূৰ্ণ নিয়ম-নীতিৰ মাজেৰে পালন কৰি আহিছে৷ শেহতীয়াকৈ এই পৰ্ব আমাৰ অসমীয়াৰ গালৈও সোঁচৰিছে৷ তাৰো এথোপ চৰি এইবাৰ অসমত চৰকাৰী উদ্যোগত উলহ-মালহেৰে কৰৱা চৌথ পৰ্ব সমূহীয়াকৈ পালন কৰা হ’ল৷ বিজেপি দলৰ বিয়াগোম মন্ত্ৰী নেতাসকলৰ পত্নীৰ লগতে অন্যান্য অসমীয়া মহিলায়েও এই অনুষ্ঠানত যোগদান কৰিলে৷ যিবোৰ দৃশ্য ইয়াৰ আগেয়ে অসমৰ ৰাইজে দেখা পোৱা নাছিল৷ যিখন অসমত অসমীয়া নাৰীয়ে একে ৰাতিৰ ভিতৰতে যুদ্ধলৈ যোৱা গিৰীয়েকক কৱচ কাপোৰ বৈ দি সম্ভাব্য মৃত্যুৰ পথ ৰোধ কৰিব পাৰে আজি কিহৰ তাড়নাত পৰি সেই অসমীয়া নাৰীয়ে বাহিৰগত সংস্কৃতিক চৰাঘৰত বৰ পীৰা পাৰি খাল খান্দি যখিনী চপোৱাৰ দৰে কাম কৰিছে সেয়া ৰহস্যৰ অৱৰ্তত৷ অসমত এনে কি সংস্কৃতি আৰু লোকাচাৰৰ অভাৱ ঘটিল যে আজিৰ অসমীয়াই নিজৰবোৰতকৈ বহিৰাগত সংস্কৃতিৰ জাক জমকতাত ভুল গৈ স্বকীয়তাক পাহৰি যাবলৈ হৈ চৈ লগাব লগা হল? নে হিন্দী বলয়ৰ ৰাজনীতিৰ প্ৰভাৱে অসমীয়াৰ সামাজিক চিন্তাধাৰাক সমূলঞ্চে গ্ৰাস কৰি পেলালে?
কৰ’না মহামাৰীয়ে বাবে চৰকাৰী নীতি নিৰ্দেশনা চলি থকাৰ মাজতে সিদিনা সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষৰ লগতে অসমতো ধুম ধামেৰে ষঠ পূজা উদ্যাপন কৰা হয়৷ ৰাতি দহ বজাতে চৰকাৰী নীতি নিৰ্দেশনাৰ দোহাই দি দুৰ্গা পূজাৰ সকলো মণ্ডপ ভক্ত তথা দৰ্শনাৰ্থীৰ বাবে বন্ধ কৰি দিয়াৰ বিপৰীতে ষঠ পূজাৰ নামত গোটেই ৰাতি উচ্ছ স্বৰত সংগীত আৰু উলহ-মালহ চলি থাকিল৷ লগত কান তাল মৰা ফটকাৰ শব্দ৷ নিঃসন্দেহে ষঠ পূজাৰ অধ্যত্মিকতাই তাহানিৰে পৰা ভাৰতবৰ্ষত এক সুকীয়া স্থান দখল কৰি আহিছে৷ যদিও দেশৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ লগতে অসমতো পূৰ্বৰে পৰা অতি শ্ৰদ্ধা আৰু ভক্তিৰে বিহাৰী সম্প্ৰদায়ৰ লোক সকলে ষট পূজা উদ্যাপন কৰি আহিছে দিনক দিনে যেন এই ষট পূজা বেছি জাকজমকীয়া হৈ আহিছে৷ আধ্যাত্মিক দিশটো বাদ দিও বহু নব্য নতুন সংযোগ এই ষট পূজাত ঘটিছে৷ এতিয়া ষট পূজা কেৱল বিহাৰী সম্প্ৰদায়ৰ উৎসৱ হৈ থকা নাই৷ একাংশ অসমীয়াও সমানে সমানে ষট পূজাত অংশ ল’বলৈ হেতা ওপৰা লগাইছে৷ এয়া অসমৰ সভ্যতা-সংস্কৃতিৰ বাবে সুখৰ খবৰ হয়নে নহয় সেয়া সময়েহে ক’ব৷ কিন্তু সম্প্ৰদায়টোৰ প্ৰতি সম্পূৰ্ণ শ্ৰদ্ধা ৰাখি আৰু এইবোৰ দেখি শুনি কবলৈ ইচ্ছা কৰা কথাষাৰ হ’ল অসমত ষট পূজাৰ নামত গোটেই ৰাতি ৰং তামাচা কৰি যিটো পৰিবেশ সৃষ্টি কৰা হয়, বিহাৰত অসমীয়াই গোটেই ৰাতি বিহু উদ্যাপন কৰি একেই ৰং তামাচা কৰিব পাৰিবনে? যদি পাৰে তেনে সেয়া হ’ব অনৈক্যৰ মাজত ঐক্য আৰু বাৰে ৰহনীয়া ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ৷ এক উৎকৃষ্ট নিদৰ্শন৷ অইনৰ সংস্কৃতি আৰু উৎসৱ-পাৰ্বনক আপোন কৰি লোৱাৰ আগতে অসমীয়াই কথাবোৰ ভাবি চোৱা অত্যন্ত দৰকাৰ৷ অন্যথা এনে এটা দিন আহিব যিদিনা অসমীয়াই আপোন কৰি লোৱা বহিৰাগত সংস্কৃতিৰ প্ৰভাৱত আমাৰ থলুৱা সংস্কৃতিয়ে উশাহ ল’বলৈকে অপাৰগ হৈ পৰিব৷
কেৱল ওপৰত আলোচনা কৰাবোৰেই নহয়, বহু হিন্দী বলয়ৰ সংস্কৃতিয়ে অসমীয়া সংস্কৃতিলৈ ভাবুকি কঢ়িয়াই আনিছে৷ শেহতীয়াকৈ দেশত যি হিন্দুত্ববাদৰ ধুমুহা বলিছে সেই ধুমুহাই থলুৱা সংস্কৃতিৰ স্বকীয়তাক আঘাত কৰাই নহয়, আমাৰ বহু আপুৰুগীয়া সংস্কৃতিক বিকৃতও কৰিছে৷ যোৱা কিছু বছৰৰ পৰাহে এই বাতাবৰণ বেছিকৈ পৰিলক্ষিত হৈছে৷ পোনপটীয়াকৈ ক’বলৈ গ’লে দেশত বিজেপি দলৰ চৰকাৰ হোৱাৰ পৰা সৰ্বভাৰতীয় সংস্কৃতি আৰু ধ্যান-ধাৰণাই আমাৰ থলুৱা সংস্কৃতিক যথেষ্ট ক্ষতি কৰিছে৷ কেৱল হিন্দুত্ববাদৰ বশৱৰ্তী হৈয়েই সমাজৰ বহু লোকে আগ-পিছ নুগুনি তেনেবোৰ আমদানিকৃত সংস্কৃতি তথা উৎসৱক আদৰি লোৱাটো বৰ ভাল কথা হোৱা নাই৷ সেইবোৰ আদৰি লবলৈ গৈ বহু সময়ত আমাৰ থলুৱা পৰম্পৰা আৰু সভ্যতা সংস্কৃতিক অপমানো কৰা হৈছে৷ এক ৰাষ্ট্ৰবাদী চিন্তাধাৰাই বহুক্ষেত্ৰত বিৰূপ প্ৰভাৱ পেলাই সুদূৰ ভৱিষ্যতলৈ এক অশুভ বাৰ্তাহে বহন কৰিছে৷ উদাহৰণ স্বৰূপে অসম সচিবালয়ৰ চৌহদত সৌন্দৰ্য্য বৰ্ধন তথা অসমৰ বৰ্ণাঢ্য ঐতিহ্যক চিৰ জাগ্ৰত কৰি ৰাখিবলৈ সমাদৃত কৰি ৰখা ঐতিহাসিক বৰটোপ কেইটাৰ ওপৰত বিশেষ বৈশিষ্ট্যপূৰ্ণ পুৰণি ৰঙৰ ঠাইত চৰকাৰীভাবে সোণালী ৰং সানি চৰকাৰে একপ্ৰকাৰে অসমৰ ঐতিহ্য আৰু সভ্যতা-সংস্কৃতিক অপমানহে কৰিছে৷ এয়া কেৱল এটা উদাহৰণহে৷ চৰকাৰী উদ্যোগতে বহু সময়ত অসমৰ ঐতিহ্য আৰু মৰ্য্যাদাত এনেদৰে আঘাত হনা হয়৷ আগৰবোৰ চৰকাৰৰ দিনতো এনে কাম হৈছিল যদিও বৰ্তমানৰ বিজেপি চৰকাৰৰ দিনত হিন্দী বলয়ৰ ৰাজনীতিৰ প্ৰভাৱত এনেবোৰ কাম দুগুণে বৃদ্ধি পাবলৈ ধৰিছে৷
নিজ ৰাজ্যতে হওক বা পৰ ৰাজ্যতে, অসমীয়াৰ ওপৰত অনাসমীয়াৰ উৎপীড়ণ তাহানিৰে পৰা চলি আহিছে৷ আমাৰ উদাৰ অসমীয়াই সেইবোৰ তেতিয়াৰে পৰাই নীৰৱে সহ্য কৰি আহিছে৷ স্বভাৱত শান্ত আৰু অন্তৰ্মুখী অসমীয়াই পৰাপক্ষত সেইবোৰৰ প্ৰতিবাদ কৰি বৰ ভাল নাপায়৷ আৰু প্ৰতিবাদ কৰিলেও চৰকাৰ তথা আমাৰ অসমীয়া সমাজৰে এচামে বৰ বেছি সহায়-সহযোগ নকৰে৷ সেয়ে যুগ যুগ ধৰি অনাঅসমীয়াই অসমীয়াৰ ওপৰত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰি আহিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ নিজৰ ঘৰতে অসমীয়াক পৰাধীন আৰু ক্ষমতাহীন কৰি প্ৰভুত্ব বিস্তাৰ কৰাৰ এক কু চক্ৰান্তত এচাম বহিৰাগত সদায় ব্ৰতী হৈ নাথাকে বুলি কৈ দিব নোৱাৰি৷ অসমতে বহু অনাসমীয়াৰ ব্যৱসায়িক প্ৰতিষ্ঠান আৰু অন্য কিছুমান উদ্যোগত কাম কৰা বহু অসমীয়াক বহিৰাগতই উৎপীড়ণ আৰু নিৰ্যাতন চলাই আহিছে৷ বহিঃৰাজ্যৰ কথা নকলোৱেই বাৰু, অসমতে অসমীয়া সুৰক্ষিত হৈ থকা নাই৷ অনাঅসমীয়া মালিকাধীন কিছু ব্যক্তিগত প্ৰতিষ্ঠানত কৰ্মচাৰী হিচাপে কাম কৰা বহু অসমীয়া সময়ে সময়ে নিৰ্যাতিত হৈ আহিছে৷ ভালকৈ চকু দিলেই উদাহৰণ বহুত ওলাব৷ কিন্তু ইমানৰ পাছতো আমাৰ উদাৰচিতীয়া অসমীয়া জাতিয়ে বৰ বেছি প্ৰতিবাদ নকৰি সকলো সহি যোৱাই নহয়, সেইবোৰ সমানে গ্ৰহণো কৰি লয়৷ কেৱল সেয়াই নহয়, নিষ্পেষিত, অপমানিত আৰু পীড়িত হোৱাৰ পাছতো বহিৰাগত সংস্কৃতি, উৎসৱ পাৰ্ৱণ আদিক হাঁহি হাঁহি আদৰি লয় আৰু বৰঘৰৰ মজিয়াত পীৰা পাৰি বহিবলৈও ঠাই দিয়ে৷
দেশে স্বাধীনতা লাভ কৰাৰ আগৰে পৰা অসমীয়া ভাষাটোক লৈ কিমানবোৰ টনা-আজোৰা চলি আহিছে সেয়া সময়ে সময়ে অসমীয়াই উপলব্ধি কৰি আহিছে৷ ১৮চ্ছ চনৰ ইয়াণ্ডাবু সন্ধিৰ পাছৰে পৰাই অসমীয়া ভাষাৰ ওপৰত বহিৰাগতৰ এক প্ৰকাৰৰ উৎপীড়ণ আৰম্ভ হয়৷ সেই কৰ্মত ব্ৰিটিছক সাৰ পানী যোগালে বৃটিছৰ অধীনত অসমলৈ কাম কৰিবলৈ অহা কিছুমান বংগদেশৰ লোকে৷ ফলশ্ৰুতিত ১৮৩৬ চনৰ পৰা অসমত বাঙালী ভাষা চৰকাৰী ভাষা ৰূপে প্ৰচলন কৰাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল৷ চৰকাৰী কাৰ্য্যালয়ৰ লগতে শিক্ষানুষ্ঠানবোৰতো বাঙালী ভাষাৰ প্ৰচলন চলিল৷ কিন্তু মাতৃভাষাপ্ৰেমী সচেতন অসমীয়াই ইয়াৰ প্ৰতিবাদ কৰিবলৈ আগবাঢ়ি আহিল৷ অসমীয়া ভাষাটোক পুনৰ উদ্ধাৰ কৰা আৰু অসমীয়া ভাষাক চৰকাৰী ভাষা হিচাপে স্বীকৃতি প্ৰদান কৰোৱাৰ স্বাৰ্থত ১৮৫২ চনৰ পৰা অসমত আৰম্ভ হ’ল ভাষা আন্দোলন৷ আন্দোলন ইমানেই তীব্ৰতৰ হৈ উঠিল যে ১৮৬০ চনৰ চ্ছ্ৰ জুলাইত ৰঞ্জিত বৰপূজাৰীয়ে কটন কলেজ হোষ্টেলৰ নিজৰ কোঠাৰ সমুখতে পুলিচৰ গুলিত প্ৰাণ আহুতি দিব লগা হয়৷ ৰঞ্জিত বৰপূজাৰী অসমীয়া ভাষা আন্দোলনৰ প্ৰথম শ্বহীদ আছিল৷ শেষত ১৮৬০ চনত অসমত চৰকাৰী ভাষা আইন প্ৰণয়ন হয় আৰু অসমীয়া ভাষাক ইংৰাজী ভাষাৰ লগত চৰকাৰী ভাষা হিচাপে স্বীকৃতি প্ৰদান কৰা হয়৷
কিন্ত অতি পৰিতাপৰ কথা যে বৰ্তমান সময়ত অসমীয়া ভাষা পুনৰ সংকটৰ গৰাহত পৰিছে৷ উদাৰ অসমীয়াক আকৌ এবাৰ নিশকতীয় কৰাৰ চক্ৰান্ত চলিছে৷ সৌ সিদিনা বৰাকত অসমীয়া ভাষাত লিখা এখন চৰকাৰী হৰ্ডিংত কলা ৰং সানি অসমীয়া ভাষাক অৱমাননা আৰু অপমান কৰাটোয়েই ইয়াৰ উৎকৃষ্ট উদাহৰণ৷ কোনো কোনো সময়ত চৰকাৰখনো ভাষা সাহিত্যৰ ক্ষেত্ৰত তেনেই সজাগ আৰু দ্বায়িত্বশীল বুলি ক’ব নোৱাৰি৷ সেয়ে বৰাক কাণ্ডৰ সতে জড়িতসকলৰ ওপৰত কোনো লক্ষণীয় আইনী ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰা দেখা নগ’ল৷
অসমীয়া ভাষাক এনেকৈ অৱমাননা আৰু বিৰোধিতা কৰিবলৈ যিবোৰ কাৰকে অৰিহণা যোগাই আহিছে সেইবোৰত অসমীয়াৰ অৱদানো নথকা নহয়৷ মাতৃভাষাটোক চেনেহ আৰু সন্মান কৰিবলৈ আজিও বহু অসমীয়াই নিশিকিলে৷ ঢৌত উটি যাবলৈ ভাল পোৱা এনে অসমীয়াই মাতৃভাষাৰ প্ৰতি কাহানিও দায়বদ্ধতা পালন কৰা দেখা নগ’ল৷ তদুপৰি আধুনিকতাৰ প্ৰভাৱ আৰু পশ্চিমীয়া আদব-কায়দাৰ প্ৰভাৱ অসমীয়া সমাজত বাৰুকৈয়ে পৰিছে৷ সেইবোৰ প্ৰভাৱৰ বাবেই নিজৰ মাতৃভাষাক গৌণ জ্ঞান কৰি ইংৰাজী বা হিন্দী ভাষাক বেছি প্ৰাধান্য দিয়া কিছু অসমীয়া মাতৃভাষাৰ আজিৰ এই অৱস্থাৰ বাবে কিছু হ’লেও দায়ী৷ অসমলৈ অহা বা অসমত থকা বহিৰাগত সকলক অসমীয়া ক’বলৈ বা লিখিবলৈ বাধ্য কৰিব নোৱৰা অসমীয়াই অতি সহজেই নিজৰ মাতৃভাষাৰ ব্যৱহাৰ বাদ দি সৰ্বভাৰতীয় ভাষা বা ইংৰাজী ভাষাক আঁকোৱালি লোৱা কাৰ্যই ভৱিষ্যৎ দিনৰ কিছু অশুভ সংকেতহে বহন কৰিছে৷ ভাষা শিকাটো বেয়া কথা নহয় ৷ কিন্তু অন্য ভাষা শিকাৰ স্বাৰ্থত নিজৰ ভাষাক জলাঞ্জলি দিয়টোহে বেয়া কথা৷ কিন্তু এনেবোৰ বেয়া কথা আমাৰ বহু অসমীয়া সমাজত অভিজাত্যিকতাৰ চিন৷ অসমীয়াই নিজেই যেতিয়া মাতৃভাষা এৰি সহজে সৰ্বভাৰতীয় ভাষাক আদৰি লয়, তেনে বাহিৰাগতই কিহলৈ কেৰেপ কৰিব৷ ভাষাৰ ক্ষেত্ৰত অসমৰ এনে অচৰণৰ বিপৰীতে ভাৰতৰ দক্ষিণৰ ৰাজ্যবোৰ কিন্তু সম্পূৰ্ণ ওলোটা৷ এইক্ষেত্ৰত অতি সচেতন তেওঁলোক৷ দক্ষিণৰ মানুহে ক’ব পাৰিলেও বা বুজি পালেও সহজে সৰ্বভাৰতীয় অইন ভাষাক কেতিয়াও আদৰি নলয়৷ নিজৰ মাতৃভাষাক বাদ দি অইন ভাষাত খুব কমহে ব্যৱহাৰ কৰে৷ বহিৰাগতক তেওঁলোকৰ ভাষা শিকিবলৈ বাধ্য কৰে৷ আনহে নালাগে, দীঘলীয়া সময় সেইবোৰ ৰাজ্যত কটোৱাৰ পাছত তেওঁলোকৰ ভাষা ক’ব নোৱাৰিলে বহু সময়ত বহিৰাগতক অপমানিত কৰাও দেখা যায়৷ সেয়া আচলতে তেওঁলোকৰ দম্ভ, অহংকাৰ বা অকুৰগোজ মনোভাব নহয়৷ সেয়া তেওঁলোকৰ মাতৃভাষাৰ প্ৰতি থকা মৰম, চেনেহ, সন্মান আৰু দায়বদ্ধতাৰ বহিপ্ৰৰ্কাশ৷ সেয়ে সেইবোৰ ৰাজ্যই কেতিয়াও অসমৰ দৰে ভাষাৰ সংকটত ভুগিব লগা নহয়৷ কিন্তু আমাৰ অসমৰ ক্ষেত্ৰত ছবিখন সম্পূৰ্ণ ওলোটা৷
আমদানিকৃত সংস্কৃতিক তেনেই সহজে আদৰি লোৱা আৰু সৰ্বভাৰতীয় ভাষাক বহু ক্ষেত্ৰত মাতৃভাষাতকৈও আগস্থান দিয়া অসমীয়াই কোনো অনাঅসমীয়াক আমাৰ সভ্যতা সংস্কৃতি আৰু ভাষা সাহিত্যিক আঁকোৱালি লবলৈ বাধ্য কৰিব নোৱাৰে৷ বাধ্য কৰিব নোৱাৰে গুৰুজনাৰ নীতি আদৰ্শক সন্মান প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ৷ আনকি বাপুটি সাহোন, অসমৰ স্বাভিমান বিহুও কাকো পালন কৰিবলৈ বাধ্য কৰিব নোৱাৰে৷ আনহে নালাগে বিহুৰ দৰে অন্যান্য সংস্কৃতিৰ স্বকীয়তাখিনি বজাই ৰাখিবলৈ বাহিৰাগতক সৈমান কৰাব নোৱাৰে৷ তেনেস্থলত কিহৰ তাড়নাত পৰি আজিৰ অসমীয়াই নিজৰ পৰিচয় হেৰুৱাই অনা অসমীয়াৰ সভ্যতা সংস্কৃতিক অসমলৈ বৰপীৰা পাৰি নিমন্ত্ৰণ জনাইছে? কিহৰ উন্মাদনাত কোনো বাচ বিচাৰ নকৰাকৈ সেইবোৰক আঁকোৱালি লৈ নিজৰ সভ্যতা সংস্কৃতিলৈ পিঠি দিছে৷ কৰৱা চৌথ ব্ৰত পালন কৰা কেইগৰাকী মহিলাই নামঘৰৰ মজিয়া গচকি পাইছে৷ ষট পূজাত সূৰ্য্য প্ৰণাম চাবলৈ যোৱা কিমান অসমীয়েই জন্মাষ্টমীৰ নিশা নামঘৰত বহি নামকীত্তৰ্নত ভাগ লৈছে? প্ৰশ্ন বহুত৷ কিন্তু উত্তৰ তেনেই নগণ্য৷ উদাৰ অসমীয়া জাতিয়ে যে এইবোৰ দোমোজাত পাৰি এদিন নিজৰ পৰিচয় হেৰুৱাই পেলাব সেয়া যেন সত্য হ’বলৈ গৈ আছে৷ আজি কিছু বছৰৰ পৰা যি হাৰত অসমীয়াই নিজৰ উছৱ পাৰ্বনকৈ অইনৰ উছৱ পাৰ্বণত হামখুৰী খাই পৰিছেগৈ এদিন অসমীয়া জাতি যে সৰ্বভাৰতীয় সভ্যতা-সংস্কৃতিত জাহ যাব তাত কোনো সন্দেহ নাই৷ যদি সময়বোৰ আজিৰ দৰেই প্ৰবাহমান হৈ থাকে তেনে এদিন সকলো হেৰুৱাই স্বকীয় বৈশিষ্ট্যহীন হৈ অসমীয়া জাতি হয়তো দেশৰ কোনোবা এটা কোণত এলাগী হৈ পৰি ৰ’ব৷