মাৰ্কিন কবি লুইচলৈ সাহিত্যৰ নোবেল

আমাৰ অসম, ০৯ অক্টোবৰঃ আমেৰিকান কবি লুইচ গ্লাকে লাভ কৰিছে ২০২০ চনৰ সাহিত্যৰ নোবেল বঁটা৷ উল্লেখ্য যে, ১৯৪৩ চনত নিউয়ৰ্কত জন্মগ্ৰহণ কৰিছিল কবি লুইচ গ্লাকে৷ আজি সাহিত্যৰ নোবেল বঁটাৰে বিভূষিত হোৱাৰ পাছত ৰয়েল ছুইছ একাডেমীৰ তৰফৰ পৰা প্ৰখ্যাত কবিগৰাকীক এক টুইট বাৰ্তাযোগে অভিনন্দন জনাই উল্লেখ কৰা হয়– ‘নিৰ্ভুল কবিকণ্ঠ, অদ্ভূত সৌন্দৰ্যবোধে একোজনক এককৰ পৰা বহুত্বলৈ নিয়ে৷’ সেই পথেৰেই যাত্ৰা আজি গ্লাকৰ৷ উল্লেখ্য যে, লুইচ গ্লাকে ইয়াৰ পূৰ্বে বহু সন্মান লাভ কৰিছিল৷ পূৰ্বে তেওঁ লাভ কৰিছিল পুলিৎজাৰ সন্মানৰ লগতে আমেৰিকাৰ নেশ্বনেল বুক এৱাৰ্ড৷ তেওঁৰ বিখ্যাত কবিতাপুথি ‘দ্য ৱাইল্ড আইৰিছ’এ সাহিত্য জগতত সৃষ্টি কৰি থৈছে নতুন তৰংগৰ৷ এইখন কবিতা পুথিৰ বাবেই গ্লাকে পূৰ্বে লাভ কৰিছিল পুলিৎজাৰ বঁটা৷ সম্প্ৰতি তেওঁ কেম্ব্ৰিজ চহৰত থাকে৷ বৃত্তিত তেওঁ ইংৰাজীৰ অধ্যাপক৷ ১৯৬৮ চনত গ্লাকৰ প্ৰথমখন কবিতাপুথি ‘ফাষ্ট ব’ৰ্ণ’ প্ৰকাশ পায়৷ যিখন কবিতাপুথিয়ে সেই সময়ত বিশ্ব সাহিত্যত সৃষ্টি কৰিছিল আলোড়নৰ৷ এই কবিতাপুথিয়ে তেওঁক মাৰ্কিন আধুনিক সাহিত্যৰ অন্যতম প্ৰতিভাৱান লেখকৰূপে চিহ্নিত কৰিছিল৷ এতিয়ালৈকে তেওঁৰ বাৰখন কবিতাপুথি প্ৰকাশ পাইছে৷ কবিতা সম্পৰ্কে তেওঁ ৰচনা কৰা একাধিক গ্ৰন্থ আজি সংযোজিত হৈ আছে সাহিত্যৰ ভঁৰালত৷ সাহিত্য সমালোচকসকলৰ মতে, লুইচ গ্লাকৰ লিখনিত বাৰে বাৰে প্ৰতিফলিত হয় অৱসাদৰ কথা৷ মৃত্যু, বিৰহ, অৱসাদে বাৰে বাৰে আহি ঠাই পায় তেওঁৰ কবিতাত৷ একেদৰে গ্লাকৰ লিখনিত প্ৰতিফলিত হয় মানসিক চাহিদা, মানুহৰ অস্তিত্বৰ চাহিদা আৰু প্ৰেমৰ আকাংক্ষা৷ ২০১৪ চনত তেওঁৰ ‘ফেইথফুল এণ্ড ভাৰ্চুৱাছ নাইট’ নামৰ গ্ৰন্থ প্ৰকাশ হয়৷ চলিত বৰ্ষৰ ২২ এপ্ৰিলত ৭৭ বছৰত ভৰি দিয়া লুইচ গ্লাকৰ জীৱন সৰুৰে পৰা ঘটনাবহুল৷ সৰুতে এক দুৰাৰোগ্য ৰোগে আক্ৰমণ কৰিছিল লুইচক৷ যাৰ বাবে তেওঁ গ্ৰেড স্কুলৰ পৰা আধাতেই পঢ়া সামৰি আহিবলগা হয়৷ ১৯৬১ত লুইচ স্নাতক হয়৷ লুইচ গ্লাকৰ ভাষাত– ‘এটা সময়ত মোৰ অনুভৱ হৈছিল মই যেন লাহে লাহে মৃত্যুৰ পিনে আগবাঢ়ি গৈছো৷ কিন্তু মনে-প্ৰাণে মোৰ জীয়াই থকাৰ ইচ্ছা৷’ যাৰ বাবে মৃত্যুৰ চিন্তাক পৰাস্ত কৰি তেওঁ নতুন জীৱনলৈ উভতি আহে৷ ১৯৭১ চনত লুইচৰ দ্বিতীয়খন কবিতাপুথি প্ৰকাশ পায়৷ তাৰ পিছৰে পৰা আৰম্ভ হয় তেওঁৰ সাহিত্যৰ যাত্ৰা৷ অবিনষ্ট চুলি, ৰোগীয়া চেহেৰাৰ এইগৰাকী প্ৰৌঢ়া সাহিত্যৰ নোবেল জয়েৰে আজি পৰিগণিত হ’ল সাহিত্য জগতৰ উজ্জ্বল নক্ষত্ৰৰূপে৷

লুইচ গ্লাকৰ এটা কবিতাঃ

সুখানুভূতি

শুকুলা বিছনাখনত

পৰি আছিল দুই নৰ-নাৰী

তেতিয়া পুৱা

ভাবিছিলোঁ, সোনকালে

সাৰ পাব দুয়ো৷

বিছনাৰ কাষতে থকা

টেবুলৰ ফুলদানিত

লিলি ফুলৰ থোপা,

বেলিৰ পোহৰত জিলিকি

আছে চুপহিবোৰ৷

তাইৰ পিনে তেওঁক মই

ঘূৰি চোৱা দেখিলোঁ

যেন তাইক এবাৰ মাতিলে

অস্ফুটভাৱে, তাইৰ

মুখগহ্বৰৰ পৰা ওলাই আহিল

খিৰিকীত পৰি থকা

এটি চৰাইৰ কলৰৱ৷

আৰু তেতিয়াই তাইৰ শৰীৰ

কঁপি উঠে,

ভৰি পৰে তাৰ উশাহেৰে৷

মই চকু মেলোঁ, তুমি

চাই আছা মোলৈ৷

কোঠাটোত যেন ৰ’দে

পোহাৰ মেলিছে৷

তোমাৰ মুখত

ফুটি উঠিছে,

সেই ইচ্ছা, নিজকে

মোৰ সতে বিলীন কৰি

দিয়াৰ, এক হৈ যোৱাৰ৷

তথাপি কিমান শান্ত তুমি,

লাহে লাহে আমাৰ ওপৰেদি

পাৰ হৈ যায় জ্বলন্ত লালসা৷