উন্নয়নৰ বাবে ঋণ আৰু কিছু ব্যৱহাৰিক চিন্তা

মুখ্যমন্ত্ৰীৰ ৰাজ্যৰ উন্নতিৰ বাবে মই  গৌৰৱে ঋণ লম  বোলা কথাষাৰ বৰ মনঃপুত হোৱা নাই৷  বুধবাৰে বিধান সভাৰ মজিয়াত পৰৱৰ্তী তিনিটা বছৰৰ প্ৰথম বছৰ ১৪ হাজাৰ কোটি, দ্বিতীয় বছৰ ১৮ হাজাৰ কোটি আৰু তৃতীয় বছৰত ২২ হাজাৰ কোটি টকা বিজেপি চৰকাৰে ঋণ লোৱাৰ কথা কৈছে  মুখ্যমন্ত্ৰীজনে৷ ইয়াৰ পোনপটীয়া অৰ্থ এয়ে যে বিজেপি চৰকাৰৰ অধীনত ৰাজ্য এতিয়া দেউলীয়া৷ ৰাজ্য চৰকাৰৰ হাতত ৰাজ্যৰ উন্নয়নৰ নিমিত্তে ধন-বিত মুঠেই নাই৷ সেয়ে উন্নয়নৰ হেতু  ঋণ লোৱাৰ কথা মুখ্যমন্ত্ৰীজনে মুকলিকৈ ঘোষণা কৰিছে৷ ইয়াত মুখ্যমন্ত্ৰীজনৰ এফালে অসহায় আৰু বিফলতা, আনফালে একপত স্বীকাৰো¸ক্তি আৰু সৎ সাহস দুয়োটাই সমানে ফুটি উঠিছে৷ ইয়াত প্ৰশংসা কৰিব লগা একো নাই৷ ই  দৰাচলতে এক চিন্তাৰ কাৰকহে৷ কাৰণ ঋণৰ বোজা লৈ এখন ৰাজ্য বা দেশ কেতিয়াও আগুৱাব নোৱাৰে৷ কাৰণ ঋণৰ বোজা কঢ়িয়াবলৈ  দেশ বা ৰাজ্য এখনৰ আন্তঃগাঁথনি তেনেদৰে সবলো হব লাগিব৷ সেই অনুপাতে আমাৰ অসমৰ সামগ্ৰিক আন্তঃগাঁথনি খুবেই দুৰ্বল৷ যিহেতু কেৱল ঋণ ল’লেই নহ’ব ঋণ পৰিশোধ কৰিব পৰা ক্ষমতাও সমানে  থাকিব লাগিব৷ ইতিমধ্যে প্ৰতিজন অসমীয়াৰ মূৰত ঋণৰ বোজা দিনক দিনে বৃদ্ধি পাই আহিছে৷ 

চৰকাৰী আঁচনি সমূহ সুদূৰপ্ৰচাৰী, উন্নয়ন আৰু উৎপাদন মুখী, সমবিতৰণ , আৰু ব্যৱহাৰিক বিসংগতিশূন্য নহ’লে হাজাৰ হাজাৰ কোটি টকাৰ ঋণ ল’লেও  দেশৰ সৰ্বাংগীণ উন্নতি অসম্ভৱ৷ তদুপৰি এইক্ষেত্ৰত জনসাধাৰণৰ সহায়-সহযোগিতাও সমানে প্ৰয়োজনীয়৷ আমাৰ সাধাৰণ জনসাধাৰণৰ মাজত থকা ৰাজহুৱা [চৰকাৰী] বয়বস্তু, অনুষ্ঠান আদিৰ প্ৰতি  অৱহেলা আৰু দ্বায়িত্বহীন মনোভাৱৰো অৱসান ঘটিব লাগিব৷ 

ৰাজ্যৰ  উন্নয়নৰ বাবে ঋণ লোৱাটো কোনো অবাস্তৱ কথা নহয়৷ প্ৰায় সকলো চৰকাৰেই ৰাজ্যৰ সমস্যা নিবাৰণ আৰু ভৱিষ্যৎ উন্নয়নৰ বাবে  ঋণ ল’ব লগা হয়৷ কিন্তু বিজেপি চৰকাৰৰ দিনত অসমৰ জনসাধাৰণৰ ওপৰত ঋণৰ বোজা কিছু বাঢ়িছে৷ সেইদৰে মুখ্যমন্ত্ৰীজনে উন্নয়ন কৰিম বুলিও কৈছে৷ কিন্তু চৰকাৰে নিজেও বহু এনে ধন অবাবত খৰচ কৰে৷ মেল-মিটিং, মন্ত্ৰী-বিধায়কৰ ঘূৰা-ফুৰা আৰু অন্যান্য চৰকাৰী কাম-কাজতো বহু ধন খৰচ হয়৷ তাতে বিজেপি চৰকাৰখন যথেষ্ট জাকজমকীয়া৷ সৰু অজুহাততে জাকজমকীয়া অনুষ্ঠান পাতিলে চৰকাৰী ধন খৰচ হোৱাৰে কথা৷ ইয়াৰ উপৰি আভ্যন্তৰীণ খৰচপতিৰ কথা আছেই৷ চৰকাৰী যাত্ৰাত সততে  ব্যৱহাৰ কৰা উৰাজাহাজৰ নামতো বহু ধন ব্যয় কৰে৷ দিনক দিনে আমাৰ মন্ত্ৰীসকলৰো কনভয় সমূহ  সৰ্পিল আকাৰে দীঘল হৈ আহিবলৈ ধৰিছে৷ সেইবোৰ বাহনো এনেয়ে নচলে৷ চৰকাৰী ধন নহ’লে সেইবোৰ বাহনৰ চকা নুঘূৰে৷ আনহাতে মন্ত্ৰী-বিধায়কৰ চৰকাৰী সা সুবিধাবোৰ আছেই৷  যিহেতুকে ৰাজ্য  দেউলীয়া, চৰকাৰেও কিছু ধন  ৰাহি কৰাৰ কথা ভাবিব পাৰে৷ কেৱল সকলো বোজা জনসাধাৰণৰ মূৰত জাপি দিলেই উন্নয়নৰ জখলা তৈয়াৰ হৈ নাযায়৷

ইয়াত সন্দেহ নাই যে চৰকাৰে ঋণ লৈছে দেশ বা ৰাজ্যৰ উন্নতিৰ বাবে৷ আমাৰ অসমৰ দৰে ৰাজ্য এশ এবুৰি সমস্যাৰে জৰ্জৰিত৷ হয়তো চৰকাৰে এতিয়ালৈকে যিমান ঋণ লৈছে তাৰ দুগুণ ল’লেও সেইবোৰ সমস্যা সমাধান কৰিব পৰাকৈ আঁচনি তৈয়াৰ কৰিব নোৱাৰে৷ ইয়াৰ বাবে প্ৰতিখন চৰকাৰেই সমানে জগৰীয়া৷ বিজেপি চৰকাৰে যদি কয় যে পূৰ্বৰ কংগ্ৰেছ চৰকাৰে কৰি যোৱা ভুলৰ শুধৰণি কৰিবলৈ যাওঁতে বা কংগ্ৰেছ চৰকাৰে এৰি যোৱা অসমখনৰ উন্নয়ন সাধন কৰিবলে যাওঁতে ইয়ানবোৰ ঋণৰ বোজা লব লগা হৈছে, তেন্তে নিঃসন্দেহে এইখন বিজেপি চৰকাৰৰ পিছত আহিব লগা চৰকাৰেও একোবোৰ কথাই দোহাৰিব৷ কাৰণ কোনো চৰকাৰেই অসমৰ আন্তঃগাঁথনি সবল কৰা কোনো কাম নকৰিলে৷ অসমত মৌলিক সমস্যাৰাজিক কোনেও আগস্থান নিদিলে৷ যিবোৰত বৰ্তমানৰ বিজেপি চৰকাৰখনেও বিশেষ গুৰুত্ব দিয়া নাই৷ 

অপ্ৰিয় হ’লেও এই কথা সত্য যে  সকলোবোৰ চৰকাৰে মাথোঁ ক্ষমতাত বৰ্তি থাকিবৰ বাবেহে কাম কৰে৷ সেইবোৰ কামৰ মাজতে মাজে সময়ে ৰাইজৰ কিছু উন্নতি সাধন হয়৷ যদিও চৰকাৰে  আপাত দৃষ্টিত কামবোৰ ৰাইজৰ উন্নতি সাধন কৰিবলৈকে কৰে তথাপি অনাগত দিনত ক্ষমতা লাভৰ লোভটোও তাত অন্তৰ্নিহিত হৈ থাকে৷ কিয়নো কিছুমান কাম কৰিব নোৱাৰিলে সেই দল বা চৰকাৰৰ ওপৰত ৰাইজৰ আস্থা থাকিবই বা কিয়৷ কিন্তু এই কথা সকলোৱে দেখি আহিছে যে কোনো চৰকাৰে ৰাজ্য বা দেশৰ দীঘলীয়া বিবাদ বা সমস্যা সমাধানত বৰ বেছি গুৰুত্ব নিদিয়ে৷ যদি তেনে বিবাদত কিছু  ৰাজনৈতিক মাইলেজ থাকে তেনেহ’লেতো কথাই নাই৷  যিবোৰ বিবাদ বা সমস্যাৰ স্থায়ী সমাধান হলে ভৱিষ্যতলৈ এটা জটিল  চিন্তা বা সমস্যাৰ পৰা ৰাজ্যবাসী বা দেশবাসী মুক্ত হ’ব পাৰে তেনে কাম কোনো চৰকাৰেই সহজে নকৰে বা তেওঁলোকৰ সেই মানসিকতা নাই৷ উদাহৰণস্বৰূপে অসমৰ অসম চুক্তি ৰূপায়ণ, বান,  খহনীয়া সমস্যা, চুবুৰীয়া ৰাজ্যৰ সীমা বিবাদ, বিদেশী সমস্যা ইত্যাদি৷ এইবোৰ সমস্যাৰ সৈতে যুঁজি যুঁজি অসমৰ বহু পুৰুষ নিঃছিন্ন হল৷ কিন্ত তাৰ এটাও আজিলৈকে সমাধান নহ’ল আৰু হোৱাৰো সম্ভাৱনা  নাই৷ কাৰণ সেইবোৰত সিমান  জাক জমকতাত নাই ৷ 

অন্যহাতেদি জন্মতে ইমানবোৰ  ঋণৰ বোজা লৈ আমাৰ নতুন প্ৰজন্ম কিদৰে আগবাঢ়িব? কাৰণ ৰাজ্যৰ আন্তঃগাঁথনি এতিয়াও উৎপাদনশীল হ’ব পৰাকৈ গঢ় লৈ উঠা নাই৷ কেৱল নিৰ্বাচনমুখী চৰকাৰে সমূহে আন্তঃগাঁথনি সৱলীকৰণ জাতীয় কাম-কাজত সততে গুৰুত্ব আৰোপ নকৰে৷ তেনেক্ষেত্ৰত আমাৰ নৱ প্ৰজন্মই  কিদৰে নিজকে কাৰ্যক্ষম আৰু উৎপাদনশীল কৰি গঢ়ি তুলিব৷ আঁসোৱাহপূৰ্ণ চৰকাৰী আঁচনি আৰু ব্যৱস্থাৰ মেৰপেচত যে ৰাজ্যৰ উন্নয়নৰ ঘোঁৰাটো তাহানি খনেৰে পৰা বান্ধ খাই আছে সেয়া আজিকোপতি কোনো চৰকাৰে উপলব্ধি কৰিবলৈ চেষ্টা নকৰিলে৷ কেৱল স্বাৰ্থ আৰু ক্ষমতা সৰ্বস্ব ৰাজনীতিৰ মাজৰে  কোনো ৰকম চোচৰাই অসমখনক আনি  এইখিনি পোৱালেহি৷ আজিও অসমৰ স্থান দেশৰ পিছ পৰা ৰাজ্যৰ ভিতৰত৷ অথচ উত্তৰ-পূৰ্বাঞ্চলক সকলোৱে উন্নতিৰ দুৱাৰ বুলি কয়৷ এতিয়া প্ৰশ্ন হয় যে উত্তৰ-পূৱৰ উন্নতিৰ দুৱাৰ মুখত কোনে ইমান আৱৰ্জনা গোটালে যে যাৰ বাবে আজিও অসমত উন্নতি প্ৰৱেশ কৰিব নোৱাৰিলে? উত্তৰ এটাই–সেয়া হ’ল পূৰ্বৰে পৰা এতিয়ালৈকে যিমানবোৰ চৰকাৰ অসমত গঠিত হ’ল সকলোৱে সেইবোৰ আৱৰ্জনৰ বাবে দায়ী৷ বিজেপি চৰকাৰখনো তাৰ ব্যতিক্ৰম নহয়৷ 

বিজেপি চৰকাৰখনে নতুনকৈ দিব বিচৰা এটা ধাৰণা হ’ল অসমত সততে হৈ থকা আন্দোলনবোৰৰ বাবেহে অসমলৈ বাহিৰৰ  বিনিয়োগকাৰী নাহে৷ এতিয়া প্ৰশ্ন হ’ল–অসমৰ মানুহে আন্দোলন কৰিব লগা হয় কিয় ?  কেৱল চৰকাৰৰ অৱহেলা আৰু ভুল নীতিৰ বাবে৷ তাৰ বাবে বিভিন্ন সময়ত ভিন ভিন চৰকাৰেই দায়ী৷ যিখন অসমৰ মানুহে আন্দোলন নকৰিলে ন্যাৰ্যপ্ৰাপ্তিও নাপায় সেইখন অসমৰ মানুহে আন্দোলন নকৰি কি কৰিব? তদুপৰি চৰকাৰী শোষণ-নিষ্পেষণ আদিবোৰ  যুগ যুগ ধৰি চলিয়েই আহিছে৷ অসমলৈ বিনিয়োগকাৰীক আমন্ত্ৰণ কৰাৰ দ্বায়িত্ব নি(য়কৈ চৰকাৰৰ৷ আজি কেই বছৰমান আগেয়ে  এইখন চৰকাৰেই কোটি কোটি ৰাজহুৱা ধন  খৰচ কৰি এডভােKI×জ আসাম নামৰ জাকজমকীয়া অনুষ্ঠান পাতি অসমলৈ বিয়োগকাৰী নিমন্ত্ৰণ কৰাৰ কি অৰ্থ আছিল? কিয় সেই অনুষ্ঠানৰ একো ফল নধৰিল৷  অৰ্থাৎ  এইক্ষেত্ৰত  আমাৰ চৰকাৰখন সম্পূৰ্ণৰূপে বিফল৷ চৰকাৰৰ বিনিয়োগকাৰীৰ বাবে এক  অনুকূল পৰিবেশ সূচনা কৰাৰ ক্ষমতাও থাকিব লাগিব৷ তাৰবাবে চৰকাৰখনত দক্ষ নেতা, মন্ত্ৰী আদি প্ৰচুৰ পৰিমাণে থাকিব লাগিব৷ লগতে তেওঁলোকৰ চিন্তাধাৰাও সৎ আৰু জনসাধাৰণৰ নিমিত্তে হোৱা প্ৰয়োজনীয়৷  লগতে উন্নয়ন আৰু উৎপাদনশীল আঁচনি তৈয়াৰ কৰাৰ দক্ষতাও থকা  অতি দৰকাৰ৷ যদি সেইবোৰ থাকে, তেনে কোনো চৰকাৰেই দায় সৰা মন্তব্য নিদিয়ে ৷ বৰঞ্চ ইতিবাচক চিন্তাচৰ্চাৰহে প্ৰসাৰ ঘটায়৷ 

তদুপৰি চৰকাৰী আঁচনিসমূহ কাৰিকৰীভাৱে নিপুণ আৰু  বৈজ্ঞানিক দৃষ্টিভংগী সম্পন্ন নহ’লে  হাজাৰ হাজাৰ কোটি টকাৰ ঋনও  অৰ্থহীন৷ বাস্তৱিক আৰু বিজ্ঞানসম্পন্ন চিন্তাধাৰাৰ বিপৰীতে আধ্যাত্মিক ভাবধাৰাক বেছি প্ৰাধান্য দিলে উন্নয়ন স্থৱিৰ হোৱাই নহয়, সভ্যতাও দুখোজ পিছুৱাই যাব৷  ঋণ লৈ যদি সেই ধন  হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ দৰে আচঁনিত খৰচ কৰে, তেন্তে  ৰাজ্য দাল-দৰিদ্ৰ হোৱাৰহে সম্ভাৱনা অধিক৷  চৰকাৰী আমোদ-প্ৰমোদক সাধাৰণ প্ৰজাৰ মৌলিক অধিকাৰতকৈ অধিক গুৰুত্ব দিলে উন্নয়নৰ জখলা কাহানিও দীঘল নহয়৷ তাতোকৈ প্ৰয়োজনীয় দিশটো হৈছে শিক্ষা৷ যেতিয়ালৈকে সকলো প্ৰকাৰৰ শিক্ষা সকলোৰে বাবে সমান আৰু সুচল হৈ নুঠে, দেশৰ উৎপাদনশীলতা স্থৱিৰ হৈয়ে থাকিব৷ গতিকে শিক্ষা, সম্পদৰ অধিকাৰ, স্বাধীনতা আদিবোৰ যেতিয়ালৈকে সৰ্বধাৰণৰ বাবে সুচল আৰু  শাসন ব্যৱস্থা দক্ষ, নিৰপেক্ষ, নিকা, সৎ আৰু পৰোপকাৰী নহয় , হাজাৰ হাজাৰ  কোটি টকাৰ ঋণ লৈ  চৰকাৰী আঁচনি তৈয়াৰ কৰিলেও ৰাজ্যৰ সামগ্ৰিক উন্নয়ন সম্ভৱ নহয়৷