মোৰ সংস্কৃতি মোৰ পৰিচয়

সংস্কৃতিৰ সুঁতি এটা বৈ আছে প্ৰজন্মৰ পৰা প্ৰজন্মলৈ৷ তাক ভেঁটা দিয়া কাৰ্য নঘটা হ’লে সংস্কৃতিৰ বিপৰ্যয়ৰ মুখ দেখিবলগীয়া নহ’লহেঁতেন৷ সাংস্কৃতিক পৰিচয়ৰ গুৰুত্ব উপলব্ধি কৰিব নোৱাৰিলে আমাৰ পৰিচয়ক লৈ আমি পদে পদে প্ৰমাণ দিবলৈ সাজু থাকিব লাগিব৷ অসমীয়া হিচাপে পৰিচয় এটা বহন কৰিবলৈ অসমতে অসমীয়াৰ সংকট হৈছে৷ অসমৰ বাদে এনে এখন ৰাজ্য নাই, য’ত বহিৰাগতই খিলঞ্জীয়াখিনিকো পৰিচয়-সংকটত পেলাইছে৷ নিজৰ জাতীয় পৰিচয়ক লৈ গৰ্বিত হোৱাটো কেতিয়াও দোষণীয় হ’ব নোৱাৰে৷ নিজৰ জাতিক লৈ গৰ্ববোধ কৰাৰ আগতে নিজকে সেই জাতিৰ সন্তান বুলি বুজি পাব লাগিব৷ বহিৰাগতই অসমৰ শিৰা-উপশিৰাইদি সোমাই পৰি নিজৰ অস্তিত্ব জাহিৰ কৰিবলৈ অসমীয়া সত্ত্বাটোকে ভেজাল কৰিবলৈ উঠি-পৰি লাগিছে৷ জাতিক সংকটত পেলোৱা আমাৰ উদাৰ মনোবৃত্তিয়ে বহিৰাগতক সাহস দিছে৷ তাৰ পৰিবৰ্তে আমাৰ স্বকীয় পৰিচয় লোপ পাব ধৰিছে৷ ভাৰতৰ বিভিন্ন জাতিসত্ত্বাই স্বাভিমান বজাই ৰাখি নিজস্বতা ৰক্ষাৰ বাবে শপত লৈছে৷ এইসময়ত আমাৰ অসমীয়া জাতিসত্ত্বাক সৰলীকৰণ কৰি এটা খিচিৰি জাতিসত্ত্বালৈ পৰ্যবসিত কৰাৰ চক্ৰান্ত চলিব লাগিছে৷

তেন্তে আমাৰ এতিয়া দায়িত্ব কি? মাজে মাজে দুদিন আস্ফালন কৰি বছৰটোলৈ নিতাল মাৰিলেই অসমীয়াৰ পৰিচয় অক্ষুণ্ণ ৰ’ব নেকি? অসম চলোৱা ঠিকাদাৰ সদৃশ দুজনমান ব্যক্তি আৰু দুই-তিনিজনৰ নামত থকা সংগঠন একোটাক দায়িত্ব অৰ্পন কৰিলেই আমি জাতিক বচোৱা হয় নেকি? অসমীয়াৰ পৰিচয় নিৰ্ভেজাল কৰি ৰাখিবলৈ মাথোঁ ‘আমি অসমীয়া’ বুলি অত্ৰাহি চিঞৰ একোটা মাৰিলেই আমাৰ পৰিচয় অক্ষুণ্ণ নাথাকে৷ আমাৰ পৰিচয় দাঙি ধৰিব আমাৰ কৰ্মই, আমাৰ সংস্কৃতিয়ে৷ অসম সাংস্কৃতিকভাৱে চহকী৷ সাংস্কৃতিক পৰিচয়ে এটা জাতিৰ পৰিচয় যুগমীয়া কৰি তোলে৷

অসমীয়াৰ সাংস্কৃতিক পৰিচয় সৌ সিদিনাৰ নহয়৷ আজিৰ পৰা পাঁচশ বছৰৰ আগতে শংকৰদেৱে দি যোৱা সাংস্কৃতিক উপাদানসমূহ আজিও সজীৱ হৈ আছে৷ ইয়াতকৈ আমাৰ স্বকীয় পৰিচয় আৰু কি লাগে৷ নৃত্য, গীত, বৰগীত, ভাওনাৰ বিচিত্ৰ আৰু অনন্য শৈলী আন জাতিৰ ওচৰত পাবলৈ নাই৷ শংকৰদেৱৰ অৱদানসমূহে আমাক আনৰ পৰা পৃথক এক স্বকীয় পৰিচয় দি গৈছে৷ এইবিলাক অৱদানক বিকৃত ৰূপ দিয়া মানেই হ’ল আমাৰ পৰিচয়ক আমি বিকৃত কৰি পেলোৱা৷ সত্ৰীয়া নৃত্য বা বৰগীতৰ বিকৃত উপস্থাপন যেনেকৈ গ্ৰহণযোগ্য নহয় তেনেকৈ অসমীয়া ভাওনা সংস্কৃতিকো বিকৃত কৰাৰ আমাৰ অধিকাৰ নাই৷ আধুনিকতাৰ চাপ পৰা বুলি কৈ পুৰাতন সংস্কৃতিক আধুনিকীকৰণ কৰিবলৈ লওঁতে লওঁতে এদিন ঐতিহ্যিক সংস্কৃতি হেৰাই যাব৷ আমাৰ সাংস্কৃতিক পৰিচয় বিলুপ্ত হ’ব৷

বৰগীতৰ অমিয়া সুৰ সংগীত জগতত একচেটিয়া সম্পত্তি৷ সত্ৰীয়া নৃত্যই আমাৰ পুৰাতন সংস্কৃতিক প্ৰতিনিধিত্ব কৰে৷ এইবোৰ চেৰাই আমাৰ অসমীয়াৰ পৰিচয় বিচাৰি গ’লে ভেজাল পৰিচয় এটাই ভুমুকি মৰাটো স্বাভাৱিক৷

জ্যোতিপ্ৰসাদ, বিষ্ণু ৰাভা, ফণী শৰ্মাৰ পৰা ভূপেন হাজৰিকালৈকে পুৰোধা ব্যক্তিয়ে নৃত্য-গীত-নাটকেৰে অসমীয়াৰ স্বকীয় সাংস্কৃতিক পৰিচয়ৰ সৌধ নিৰ্মাণ কৰি গৈছে৷ সেয়া আমাৰ আপুৰুগীয়া আৰু নিৰ্ভেজাল সাংস্কৃতিক সম্পদ৷ আনৰপৰা ধাৰ কৰা কৃষ্টি-সংস্কৃতি আমাৰ সংস্কৃতিৰ স’তে খিচিৰি কৰি আমাৰ গৌৰৱত কালিমা সনাটো সহ্যাতীত৷ এওঁলোকৰ গীত-মাতত আমাৰ মাটিৰ সুৰ আছে, আমাৰ অসমীয়া জনজীৱনৰ পুৰাতন ছবিখন জ্যোতিস্মান হৈ আছে; এয়া আমাৰ অক্ষয়-অব্যয় সাংস্কৃতিক পৰিচয়৷ ইয়াকে পাহৰি গৈ অকল দেশী-বিদেশী নৃত্য-গীতত নতুন প্ৰজন্মক দীক্ষিত কৰিবলৈ গ’লে নতুন প্ৰজন্মই এদিন স্বকীয় পৰিচয়-সংকটত ভুগিব৷

য’ত অন্ধবিশ্বাসক প্ৰতিনিধিত্ব কৰা নাই, সেইসমূহ পৰম্পৰাগত ক্ৰীড়া, নৃত্য, গীত, তথা উৎসৱ-পাৰ্বনৰ প্ৰতি অনীহা প্ৰদৰ্শন বৰ্তমান ব্যাপক হৈ পৰিছে৷ অসমৰ বিবাহ অনুষ্ঠানত বিয়ানাম লুপ্ত হ’ব ধৰিছে৷ বিহু উৎসৱকেইটাৰ পৰম্পৰাগত নীতি-নিয়ম বিসৰ্জন দিবলৈ ধৰিছে৷ কৃষিপ্ৰধান অসমত কৃষিকেন্দ্ৰিক বহুতো পৰম্পৰা লালন-পালন কৰা হৈছিল৷ আমাৰ নিজস্ব ক্ৰীড়া তথা খেলা-ধূলা আছিল৷ বৰ্তমান এইবোৰ পাহৰণিত হেৰাব ধৰিছে৷ 

অসমৰ সংস্কৃতিক চহকী কৰা অসমীয়া বাদ্যযন্ত্ৰৰ স’তে সম্পৰ্কহীন হৈ পৰিছে অসমীয়া৷ দেৱদাসী নৃত্য, কামৰূপীয়া ঢুলীয়া, ঘিলা খেল, জেং বিহু, পুতলা নাচ, চালি নাচ আদি সাংস্কৃতিক উৎসৱ-পাৰ্বন অসমীয়াই পাহৰি পেলাইছে৷ পৌৰাণিক ফল্গুৎসৱ আজি ভেজাল হৈ পৰিছে৷ ৰাস পূৰ্ণিমাৰ ৰাসোৎসৱত অপকৃষ্টিৰ আৱিৰ্ভাৱ হৈছে৷ এনেকৈ সাংস্কৃতিক অৱক্ষয়ে অসমীয়া জাতিৰ পৰিচয় বিপন্ন কৰিবলৈ আগবাঢ়ি আহিছে৷

বাহিৰৰ পৰা আমদানিকৃত ধৰ্মীয় আৰু সাম্প্ৰদায়িক ৰহণ সনা অনা অসমীয়া উৎসৱ-মহোৎসৱক অসমীয়া সাংস্কৃতিক উপাদানৰ লগত সনাপোতকা কৰি ভাৰতীয় ৰূপ দিবলৈ চেষ্টা চলিছে৷ নিজৰ সভ্যতা-সংস্কৃতিক পাহৰি উৰুলিপুঙা এচামে তাক আদৰি আনিছে৷ একমাত্ৰ মুখৰ কথাৰে আমি নিজক অসমীয়া বা খিলঞ্জীয়া অসমীয়া বুলি প্ৰতিষ্ঠিত কৰিব নোৱাৰোঁ৷ অপসংস্কৃতিৰ পৰা মুক্ত কৰি বাপতিসাহোন সাংস্কৃতিক উপাদানবোৰ উলিয়াই আনক৷ নতুন প্ৰজন্মৰ সমুখত ন ৰূপত প্ৰদৰ্শন কৰক৷ বহিৰাগতই অসমত প্ৰৱেশ কৰি নিজৰ নিজৰ সাংস্কৃতিক কৰ্মসূচীৰ বহুল প্ৰচাৰত উঠিপৰি লাগিছে আৰু তাৰ পৰিবৰ্তে আমাৰ সাংস্কৃতিক কৰ্মসূচীয়ে বিকৃত ৰূপ লৈছে৷ পৰিচয় হেৰুৱাৰ মৰ্মবেদনাত যাতে অসমীয়াই ভৱিষ্যতে বুকুত চপৰিয়াবলগীয়া নহয়, এতিয়াৰ পৰা পুৰাতন সাংস্কৃতিক পৰিচয় অক্ষুণ্ণ ৰাখি অসমীয়াই খিলঞ্জীয়াৰ পৰিচয় সবল কৰিব লাগিব৷