ভিৰ নহ’লে উৎসৱ নহয় নেকি
সকলোবোৰ আচলতে ‘এছঅ’পি’ মতে [ষ্টেণ্ডাৰ্ড অ’পাৰেটিং প্ৰছিডিয়ৰ] ‘নিৰ্ধাৰিত কাৰ্য পদ্ধতি’ মতেই চলে৷ প্ৰকৃতিয়ে নিৰ্ধাৰণ কৰা এছঅ’পি মতে দিন ৰাতি হয়, ২৪ ঘণ্টাত দিনটোৰ অন্ত পৰে৷ ৩৬৫ দিনত পৃথিৱীয়ে নিৰ্ধাৰিত এছঅ’পি অনুসৰণ কৰি সূৰ্যৰ চাৰিওফালে এপাক ঘূৰা সম্পূৰ্ণ কৰে৷ প্ৰকৃতিৰ এছঅ’পি মতেই শীতৰ পাছত বসন্ত আহে, জহকাল আহে, বাৰিষা বান আহে৷ মানুহৰ দৈনন্দিন জীৱনো এছঅ’পি মতেই চলি থাকে৷ এছঅ’পি এটাৰ স’তে অভ্যস্ত হৈ পৰিলে সেয়া অভ্যাসত পৰিণত হয় আৰু এছঅ’পিটো থকা যেনেই নালাগে৷ আমাৰ জীৱনবোৰ বাল্যকাল, কৈশোৰ, যৌৱন, প্ৰৌড়কাল, বৃদ্ধাৱস্থাৰ অমোঘ, অপৰিৱৰ্তনীয়, অপৰিহাৰ্য এছঅ’পি মতেই অতিবাহিত হয়৷ আমি বহুবোৰ এছঅ’পি অনুসৰি জীয়াই থাকোঁ যিবোৰৰ বহুসংখ্যকৰ অস্তিত্বৰ প্ৰতিও আমি সচেতন নহয়৷ সেইবোৰ আমি অনিবাৰ্য বুলি মানি লওঁ৷ সেইবোৰ আমাৰ অভ্যাসত, চৰিত্ৰত, ৰীতি-নীতিত, সংস্কৃতিত, সভ্যতাত পৰিণত হৈছে৷
পৃথিৱীয়ে যদি ২৪ ঘণ্টীয়া দিনৰ এছঅ’পি মতে চলি বিৰক্ত হৈ নতুন কিবা কৰি চাবলৈ ১২ ঘণ্টাতে দিনটো শেষ কৰে, ছঘণ্টা দিন আৰু ছঘণ্টা ৰাতি, কিযে এখন পয়মাল হ’ব! তেনেদৰে প্ৰকৃতিৰ এছঅ’পিবোৰৰ সামান্য তাৰতম্য হলেই তাৰ পৰিণাম আমি ভুগিবলগীয়া হয়৷ ধীৰ, স্থিৰ বসুমতীয়ে গাটো সামান্য জোকাৰিলে ভূমিকম্পই প্ৰলয় কাণ্ড ঘটায়৷ মুঠতে প্ৰকৃতিয়ে এছঅ’পি মতে নচলিলে বিপদ৷ বেছি বৰষুণ দিলেও বিপদ, কম বৰষুণ দিলেও বিপদ৷ বেছি গৰম হ’লেও বিপদ, বেছি ঠাণ্ডা হ’লেও বিপদ৷
আমাৰ অভ্যাসত পৰিণত হোৱা এছঅ’পি এটাৰ মতে আমাৰ জীৱন চলি আছিল৷ পুৱা শুই উঠাৰ পৰা বিচনাত পৰালৈ, আনকি বিচনাত থকা সময়খিনিও এটা নিৰ্ধাৰিত কাৰ্যপদ্ধতি মতেই অতিবাহিত হৈছিল৷ কৰ’না ভাইৰাছে সকলোবোৰ খেলিমেলি কৰি পেলালে৷ চকুৰে নেদেখা ভাইৰাছ এটাৰ স’তে যুঁজিবলৈ এছঅ’পি তৈয়াৰ কৰিব লগা হ’ল, পুৰণি এছঅ’পি, যিটোৰ স’তে অভ্যস্ত হোৱাৰ বাবে আমি তাৰ অস্তিত্বই পাহৰি গৈছিলোঁ– সলাব লগা হ’ল৷ আগৰ অভ্যস্ত এছঅ’পি মতে ৰাতি দুপৰত কোনো বজাৰলৈ, স্কুল-কলেজ-অফিচলৈ, বন্ধু আত্মীয়ৰ ঘৰলৈ নগৈছিল৷ এতিয়া নতুন এছঅ’পি মতে, দিন দুপৰতো সেইবোৰ ঠাইলৈ যোৱা বন্ধ হ’ল বা বহুবোৰ চৰ্ত সাপেক্ষেহে সেইবোৰ ঠাইলৈ যাব পাৰ হ’ল৷ এটা এছঅ’পিৰ স’তে অভ্যস্ত হওঁতেই আন এটা এছঅ’পি ঘোষণা হ’ল৷ মানুহ ব্যাকুল হ’ল পুৰণি অভ্যস্ত জীৱনটোলৈ, পুৰণি অভ্যস্ত এছঅ’পিটোলৈ উভতি যাবলৈ৷ বহুতে নতুন এছঅ’পিৰ স’তে জীৱনটো খাপ খুৱাই লবলৈ চেষ্টা কৰিলে৷ কাৰ্ফিউৰ বাবে যিজন নিশা দহ বজাতহে বা মাজৰাতিহে ঘৰত সোমাইছিল তেওঁ দিনৰ দহ বজাতেই বজাৰ-সমাৰ সামৰি, দিনটো সামৰি ঘৰত সোমাল৷ দিনটো মানুহে হোৱাটছএপত বিশ্ববিদ্যালয়ত দাৰ্শনিক জ্ঞান বিতৰণ আৰু অৰ্জনত ব্যস্ত হৈ থাকিবলৈ শিকিলে৷ মাছ নহ’লে পেটলৈ ভাত নোযোৱাসকলে, মদ নাখালে টোপনি নহাসকলে নিজৰ নিজৰ সামগ্ৰী যোগাৰ কাৰাৰ বাবেও এছঅ’পি প্ৰস্তুত কৰি ল’লে আৰু অভিজ্ঞতাৰ ফলত সেই এছঅ’পিবোৰো দিনক দিনে উন্নত আৰু নিখুঁট হৈ গৈ থাকিল৷
উৎসৱবোৰৰ নিজৰ একোটা এছঅ’পি থাকে৷ দুৰ্গা পূজা, ৰঙালী বিহু, ভোগালী বিহু, ৰাস, ফাকুৱা নিজস্ব এছঅ’পি মতে উদ্যাপন হয়৷ কৰ’না কালত সংক্ৰমণ ৰোধ কৰাৰ বাবে উৎসৱসমূহ উদ্যাপনৰ নতুন এছঅ’পি ঘোষণা কৰা হ’ল৷ উৎসৱ মানেই জনসমাগম৷ আৰু জনসমগম মানেই সংক্ৰমণ বৃদ্ধি৷ কিন্তু জনসমাগম নোহোৱা মানেই উৎসৱৰ মজা শেষ হোৱা৷ বৃহৎসংখ্যক মানুহৰ উপস্থিতি অবিহনে আমি উৎসৱমুখৰ হ’ব নাজানো, ভিৰ অবিহনে আমি উদ্যাপন কৰিব নাজানো৷ আমি উৎসৱৰ ভিৰ, হেঁচা-ঠেলাৰ এছঅ’পিৰ স’তে এনেদৰে অভ্যস্ত যে তাৰ বাহিৰে আন এছঅ’পিৰেও উৎসৱমুখৰ হ’ব পাৰি বুলি আমি ভাবিবও নোৱাৰোঁ৷