প্ৰতিশ্ৰুতিৰ বন্যা আৰু দিবা-স্বপ্ন

ৰাজনীতিকে নিতৌ প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়েই থাকে, প্ৰতিশ্ৰুতি নিদিয়াকৈ আমাৰ দেশত তেওঁলোকে একো কথাই ক’ব নোৱৰাৰ দৰে হ’ল৷ প্ৰতিশ্ৰুতি দিওঁতে দেশখনৰ ৰাজভড়ালত ধন আছে নে নাই, সেই কথাটোও মনত নাৰাখে৷ দেশৰ অগণন জনসাধাৰণো সেই একে পথৰে যাত্ৰী, তেওঁলোকৰ নেতাৰ অংগীকাৰ শুনি ৰোমাঞ্চিত হৈ দিবা-স্বপ্ন দেখে আৰু পৰম শান্তিত নিহালিৰ তলত অনন্ত কাল শুই থকাৰ প্ৰস্ততি চলায়৷

স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ বেলা নেতাসকলৰ প্ৰতিশ্ৰুতি আছিল– দেশ স্বাধীন হ’লে দেশবাসীয়ে স্বাধিকাৰ ঘূৰাই পাব আৰু দেশৰ মানহ মুক্ত হৈ স্বদেশৰ ভূমিত মুক্তমনে বিচৰণ কৰি ফুৰিব পাৰিব৷ দীঘলীয়া সংগ্ৰামৰ অন্তত দেশ স্বাধীন হ’ল, মানুহবোৰৰ অৱস্থা কিন্তু বৰ এটা ভাল নহ’ল৷ সুখৰ মুখ নেদেখাকৈয়ে দুখে দুখে স্বাধীনতা সংগ্ৰামী বহুতো তেনে অৱস্থাতে সিফলীয়াও হ’ল৷ দেশ নিৰ্মাণত চৰকাৰ আৰু ৰাইজে নিৰন্তৰ কাম কৰিব লগা হ’ল৷ দেশৰ কাৰণে সুখৰ খবৰটো হ’ল, মানুহবোৰে মিলাপ্ৰীতিৰে থাকিবলৈ শিকি চৰকাৰৰ প্ৰতিটো কামত পূৰ্ণ সহযোগ কৰি দেশৰ প্ৰগতিৰ অৰ্থে কাম কৰি গ’ল৷ বৃটিছসকল ভাৰতলৈ অহাৰ পাছত এটা কথা ভাল হ’ল, মানুহবোৰে ভেদাভেদ পাহৰি জাত-পাতৰ বহুত কথা এৰি দিবলৈ শিকিলে৷ ফলত মানুহৰ মাজত ঐক্য আৰু সংহতি দ্ৰুতগতিত গঢ় লৈ উঠিল৷ সমন্বয় প্ৰতিষ্ঠা হোৱাৰ পাছত স্বাভাৱিকতে মানুহে নিজক প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ সংগ্ৰামত নিৱিষ্ট হ’ল৷ প্ৰত্যেকেই নিজৰ নিজৰ উন্নতিসাধন কৰাৰ লগে লগে দেশেও উন্নতিৰ দিশত ধাৱমান হ’ল৷ স্বাধীনতাৰ সংগ্ৰামত অৱতীৰ্ণ হোৱা বহুতো নেতাই দেশৰ কাম স্বাৰ্থহীনভাৱে কৰিছিল, দেশক কিছু পৰিমাণে বুজিছিল, কাৰণ তেওঁলোকৰ দেশপ্ৰেম গভীৰ আছিল৷ এতিয়া সেইদিন প্ৰায় নোহোৱা হ’ল, নেতা হ’লেই ধন গোটোৱা প্ৰতিযোগিতাত নামি পৰে৷ মাত্ৰ একোটা কাৰ্যকাল নেতা হৈ থাকিয়ে বিশাল সম্পত্তিৰ মালিক হৈ উঠাটো তেনেই সহজ কাম হৈ পৰিল৷ সেইবোৰ চোৱাচিতা কৰিবলৈ দেশত সংবিধান আৰু চৰকাৰ থাকিলেও আইনৰ সুৰুঙাৰে দুনীতিগ্ৰস্ত বীৰসকল ধৰাসায়ী নোহোৱাকৈ টিঘিলঘিলাই ফুৰে৷ ফলত ধনী ধনী হৈ গৈ থাকে, গৰীৱ আৰু গৰীৱ হৈ পৰে৷ লেতেৰা চৰকাৰ থাকিলে, পৰিস্থিতি ভয়ংকৰ হৈ পৰে৷ কোনো কথাৰে একো ঠিক নাথাকে৷ কিন্তু তথাপি চৰকাৰৰ প্ৰতিটো পদক্ষেপত ৰাইজক আস্বস্ত কৰিবলৈ প্ৰতিশ্ৰুতি দি গৈয়ে থাকে৷ দেশৰ বাবে ইও এক প্ৰহসন/

অন্য দেশৰ কথা নাজানোঁ, আমাৰ দেশত নেতাই প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়াটো তেনেই সহজ কাম৷ নিৰ্বাচনৰ আগে আগে অজস্ৰ আধাৰশিলাৰ প্ৰাণ প্ৰতিষ্ঠা কৰা হয়, একোজন মন্ত্ৰী বা এমএলএই মাত্ৰ এদিনতে শতাধিক আধাৰশিলা স্থাপন কৰাৰ উদাহৰণো আমাৰ ৰাজ্যতে আছে৷ নিৰ্বাচনৰ পাছত, সেইবোৰৰ কাম কাৎচিতহে ফলৱতী হোৱা দেখা যায়৷ কেৱল ভোটৰ আশাত তেনেদৰে কৰা কামে কাৰো হিতসাধন নকৰে, কেৱল চৰকাৰী ধনহে খৰচ হয়৷ এইবোৰ সকলোৱে জনা কথা, কিন্তু তথাপি তেনে কামৰ প্ৰতিবাদ কৰোঁতা কোনো নাই৷ এইবোৰ ভেঁকোভাওনা দেখিলেও তাৰ প্ৰতিবাদ নহয়, জনসাধাৰণে মুকবধিৰৰ দৰে সেইবোৰ নীৰবে সহ্য কৰি থাকে৷ যাৰ গাত ছাল-বাকলিয়েই নাথাকে, তেওঁলোকেনো কি সাহসত প্ৰতিবাদ কৰিব৷ তাতে লাঠি আাৰু বন্দুকৰ গুলীয়ে বুকু ভেদ কৰাৰ বিস্তৰ উদাহৰণ আছে৷ এনে দুৰ্ঘটনা মানুহে প্ৰথমে ছিনেমাতহে দেখিছিল, এতিয়া সি নিতৌ বাস্তৱত ঘটিছে৷

আমাৰ নেতাবোৰে এতিয়া মানুহক কেৱল ভোটৰ মূল্যৰে জুখিব খোজে, তাৰ বাদে আন একো কথা মনত নাৰেখে৷ নিৰ্বাচনত জিকিয়ে পুনৰ নিৰ্বাচনৰ কথা আসৈ ফুটাদি ফুটা দেখিলে কেতিয়াবা তেওঁলোকৰ দেশ সেৱাৰ ওপৰতে সন্দেহ জন্মে৷ আমাৰ দেশৰ নেতাৰ ভাও দেখিলে কোনেও বুজিবই নোৱাৰে যে তেওঁলোকে ভাও দি আছে৷ বিড়াল তপস্বীয়ে পৰ্বতৰ গুহাত তপস্যা কৰা আৰু নদীৰ জলত ডুব দি পুণ্য অৰ্জন কৰা কাণ্ড কৰি লক্ষ কোটি মানুহক মোহাছন্ন কৰি নিজৰ স্বাৰ্থ সিদ্ধ কৰাতো সিদ্ধহস্ত৷ এইবোৰ কাম লাজ-মান থকা মানুহে কৰিব নোৱাৰে৷ মানুহ কিমান তললৈ যাব পাৰে তাৰ কথা আজিৰ দিনত ভাবিবই নোৱাৰি৷ নৃত্য-গীত, হনুমান জাপ আদি প্ৰদৰ্শনতো কোনো কোনো নেতা দক্ষ/ সেইবোৰ চাৰ্কাছ দেখি সহজ-সৰল মানুহ আকৰ্ষিত হৈ ভোটাধিকাৰ সাব্যস্ত কৰে৷ নিৰ্বাচনৰ বেলিকা পিন্ধা সাজ-পাৰে ভাওৰীয়াকো সহজতে হাৰ মনাব৷ নেতা হ’বলৈ শিক্ষাৰো কোনো প্ৰয়োজন নাই, মানুহৰ মূৰটো থাকিলেই হ’ল৷ ধন য’ৰে-ত’ৰে পৰা আনিব পাৰি৷ মন আৰু ধন থাকিলে যিকোনো দলেই নিৰ্বাচনৰ টিকট দিবই, তাৰ কাৰণে চিন্তা কৰিব নালাগে৷ যিসকল সৎ আৰু বিৱেকবান মানুহ আছে, পণ্ডিত আছে, তেওঁলোক নিৰ্বাচিত হৈ নেতা হ’লেও প্ৰাপ্য সন্মানৰ ভাগ নাপায়৷ তাৰ কাৰণ তেওঁলোকে অভিনয় কৰিবলৈ লাজ অনুভৱ কৰে৷ মিথ্যাচাৰে লগ নেৰাসকলেহে আমাৰ দেশৰ ৰাজনীতিত নেতা হয় বুলি কোৱা হয়৷ গতিকে দলৰ সৎ মানুহখিনি তেনে নিগনি দৌৰত বহুত পাছ পৰি ৰয়৷ বিজ্ঞান, ধৰ্ম আৰু ৰাজনীতিৰ অ-আ নজনা মানুহে দেশ চলোৱাৰ নমুনা দেখিলে চিন্তাশীলসকল হতবাক হয়৷ তেনে মানুহ ক্ষমতাত থাকিলে চাটুকাৰ তথাকথিত পণ্ডিত এচামৰ পৰম লাভ হয়৷ বঁটা-বাহনৰ আশাত দিনক ৰাতি আৰু ৰাতিক দিন কৰিবলৈ প্ৰয়াস কৰা পণ্ডিতবোৰৰ টিঘিলঘিলনিত দেশ তলবল কৰে, প্ৰজাই তিমিৰকে পোহৰ বুলি পূবলৈ অধীৰ আগ্ৰহেৰে চাই থাকে৷ দিঠকত তেওঁলোকৰ একো লাভ নহয়৷ পৌৰাণিক কাহিনীবোৰকে বিজ্ঞান সজোৱা অবিবেচক মানুহে ৰাজনীতিৰ জগতখন দখল কৰিলে, দেশৰ মৰ্যাদা হানি হয়, উত্তৰ পুৰুষসকল বিভ্ৰান্ত হয়৷ মিছাকে সঁচা বুলি বিশ্বাসত ল’লে দেশৰ মানুহৰ লটিঘটি হয়৷ প্ৰকৃত পণ্ডিত বা বিদ্বান মানুহৰ ঘোৰ অপমান হয়৷

শিক্ষাখণ্ডক উন্নত কৰিবলৈ দেশৰ চৰকাৰে তেতিয়াহে মন কৰিব, যেতিয়া ক্ষমতাসীন দলৰ নেতা-মন্ত্ৰী শিক্ষিত হয়৷ শিক্ষাই সকলোপ্ৰকাৰৰ অসুবিধা দূৰ কৰি নিব পাৰে, জনাই এই কথাষাৰ ভালকৈ জানে৷ যাৰ শিক্ষাই নাথাকে, তেওঁনো কেনেকৈ প্ৰগতিকামী পথবোৰ সন্ধান কৰি উলিয়াব পাৰিব/

কংগ্ৰেছক দুনীৰ্তিগ্ৰস্ত বুলি ৰাইজে বিজেপিক ক্ষমতা দিয়া আজি সাতোটা বছৰ পাৰ হৈ গ’ল, এই সাতোটা বছৰত তেওঁলোকে কি কি কৰিলে বা কৰি আছে তাক দেশৰ নাগৰিকে মৰ্মে মৰ্মে উপলব্ধি কৰিব পাৰিছে৷ ক্ষমতালৈ অহাৰ আগতে দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ কেনেকৈ কাৰ্যকৰী কৰিছে তাকো দেশৰ নাগৰিকে প্ৰত্যক্ষ কৰি আছে৷ ক্ষমতাসীন দলে কিন্তু কৈয়ে আছে, তেওঁলোকে দিয়া প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ ইতিমধ্যে পালন কৰা হৈ গৈছে৷ ক্ষমতালৈ অহাৰ আগতে নৰেন্দ্ৰ মোদীয়ে অসমীয়াক কৈছিল, সোৱণশিৰী বান্ধটো হ’বলৈ দিয়া নহ’ব বুলি৷ সেইটো এতিয়া প্ৰায় সম্পূৰ্ণ হৈছে৷ বাংলাদেশীক খেদাৰ কথা কৈছিল, সেইটো কাম কৰা নহ’ল৷ ভাৰত-বাংলা দেশৰ মাজৰ কাঁইটীয়া তাঁৰৰ বেৰাখন সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ পাছত চিৰদিনৰ বাবে ছীল কৰা হ’ব বুলিও কৈছিল, সেইটো এতিয়ালৈকে সম্পূৰ্ণ হৈ উঠা নাই৷ নিৰ্বাচনৰ পাছত ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ ওপৰত পাঁচখন দলং নিৰ্মাণ কৰাৰ কথা কোৱা হৈছিল- তাৰ ভিতৰত এখনো হৈ উঠা নাই৷ দেশত প্ৰতি বছৰত দুই কোটি তৰুণৰ সংস্থান হ’ব বুলি কৈছিল, সেয়া কৰা নহ’ল৷ তাকে এতিয়া বাজেটৰ সময়ত ৬০ লাখৰ কথা কোৱা হৈছে৷ মু্‌দ্ৰাস্ফীতিৰ পাছত মুদ্ৰাৰ অৱস্থা একো উন্নত নহ’ল৷ কোভিড-১৯১ সময়ত  কৰা অসতৰ্কিত লকডাউনে লক্ষকোটি মানুহৰ জীৱন-নিৰ্বাহৰ পথ বন্ধ কৰিলে, শ শ শ্ৰমিকৰ মৃত্যু হ’ল৷ দেশত হ’ব লগা স্মাৰ্টচিটীবোৰ নহ’ল, মে¸ট্ৰ’ৰে’লো নহ’ল৷ ধৰ্মৰ নামত দেশত অজস্ৰ ধন খৰচ কৰা হৈছে, সেই কামে দেশত প্ৰগতিৰ একো সূচনা কৰা নাই৷ ধৰ্ম ব্যক্তিগতভাৱে নাগৰিকে পালন কৰে, সেই কামটোত সাহায্য দান নকৰিবলৈ আমি নকওঁ, কিন্তু প্ৰথমে দুবেলা-দুমুঠি অন্নৰ যোগাৰ হোৱাৰ পাছতহে সেই কামবোৰত হাত দিব লাগে৷ হিন্দুৰ দেশ বুলি কওঁতে দেশৰ আন কোনো মানুহে যাতে মনত আঘাত নাপায়, তাৰো কথা মনত ৰখা উচিত৷ হিন্দু ধৰ্ম সমন্বয় আৰু সম্প্ৰীতিৰহে, বিভাজনৰ নহয়৷ বহুতে ভবাৰ দৰে ভাৰতখন যুগে যুগে হিন্দুৰ নাছিল, সেই কথা জানিবলৈ আমি দেশখনৰ ইতিহাস পঢ়া উচিত৷ ইছলাম আৰু খ্ৰীষ্টিয়ানৰ বাদেও কোটি কোটি অহিন্দুৰে দেশখন ভৰি আছে৷ সেই সকলোবোৰে একেলগে বাস কৰা দেখি আমাৰ মন পৰম পুলকিত হোৱাহে উচিত৷ সনাতন ধৰ্মৰ বুৰঞ্জী নজনা তথাকথিত হিন্দুৱে মহাত্মা গান্ধীকো দেশপ্ৰেমিক বুলিব নোখোজে, সেইচাম মানুহৰ জীৱনৰ মূল উদ্দেশ্য কি? যি সময়ত সমগ্ৰ বিশ্বই মহাত্মা গান্ধীক ভগৱান বুদ্ধৰ দৰে জ্ঞান কৰিবলৈ লৈছে, সেই সময়ত নিজৰ দেশতে তেওঁৰ অপমান হয় কেনেকৈ? প্ৰতিশ্ৰুতিৰ পাছত প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া মানুহে এই সৰু সৰু কথাবোৰ নাজানে কিয়? লোকসভা বা ৰাজ্যসভাৰ অধিৱেশন চলাৰ সময়ত বিদ্যা-জ্ঞানত পৰিপক্ক সাংসদসকলে দিয়া ভাষণবোৰ শুনিলেও দেশখন ঠিকে চলা যেন নালাগে৷ সা-সম্পত্তিবোৰ এফালৰ পৰা বেচৰকাৰীকৰণ কৰি দেশখনৰ কি উন্নতি সাধিব খুজিছে, তাক দেশৰ নাগৰিকে বুজি পোৱা নাই৷ সংখ্যাগৰিষ্ঠ হ’লেই সকলো কাম নিজৰ ইচ্ছাত কোনেও কৰা উচিত নহয়৷ আন্তৰ্জাতিক সম্পৰ্কবোৰ অধিক উন্নত হোৱা উচিত, বিশেষকৈ ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ লগত৷ সাপৰ সৰু-বৰ নথকাৰ দৰে ওচৰ-চুবুৰীয়াৰো কোনো সৰn-¸বৰ নাথাকে৷ প্ৰতিৰক্ষাৰ বাবে কোনে কি অস্ত্ৰ নিৰ্মাণ কৰি ৰাখিছে, কেতিয়া কোন সময়ত সেইবোৰ প্ৰয়োগ কৰে, তাৰ কোনো নি(য়তা নাই৷ গজৰাজ শক্তিশালী হ’লেও দুৰ্বল শৃগালেও বুদ্ধি কৰি বোকাত পেলাব পাৰে৷ সেই কথা ৰাষ্ট্ৰ চলোৱা মানুহে নি(য়কৈ জানিব লাগিব৷ মুখৰ কথাত, ভীম-দুৰ্যোধনৰ বচন আওৰালে কোনেও আজিৰ দিনত চুলি এডালৰ মানো ভয় নাখায়৷ দেশবাসীক সৰ্বপ্ৰকাৰে আস্বস্ত কৰিবলৈ চৰকাৰে কাম কৰি দেখুৱাব লাগিব৷ কেৱল আধাৰশিলা স্থাপন কৰি বা প্ৰতিশ্ৰুতি দি কেতিয়াও দেশ গঢ়িব নোৱাৰি-সেই কথাটোতহে গুৰুত্ব দিব লাগে৷ নাগৰিকে ভাল-বেয়া সকলো নিৰীক্ষণ কৰি থাকে, সেই কথাটো চৰকাৰে সদায় মনত ৰখা দৰকাৰ৷ কাম নকৰি কেৱল প্ৰতিশ্ৰুতি প্ৰদান কৰি দেশ গঢ়িব নোৱাৰি৷ দেশৰ নাগৰিক এতিয়া শিক্ষা-দীক্ষাত আগবাঢ়ি গৈছে, প্ৰতিটো কথাৰ ভাল-বেয়া বিচাৰ কৰি চাব পৰা হৈছে৷ তেওঁলোকক সদায় আশাৰ সপোন দেখুৱাই শাসন যন্ত্ৰটো চলাই থকাটো নি(য় সহজ কথা নহ’ব৷ আমাৰ বিশ্বাস, ইতিহাসে শিকোৱা মতে, নিৰপেক্ষ সময়ে ন্যায়-অন্যায়ৰ বিচাৰ সময়ত কৰিবই বুলি আশা কৰা যায়৷