ৰাজনীতিৰ নামত বহুৱালি

... দিল্লী, দিছপুৰ, স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদ সকলোতে দুৰ্নীতি আৰু চৰম অৰাজকতা আমি দেখি আহিছোঁ৷ নিজৰ ৰাজনৈতিক ভেটি কঁপিবলৈ ধৰিলেই এইচামে জাত-পাত আৰু ধৰ্মৰ দোহাই দি সাধাৰণ ৰাইজৰ মাজত বিভেদৰ বীজ সিঁচি দিয়ে৷ নিজৰ লালসাৰ অংক নিমিলিলেই উচ্ছবৰ্ণ, জনজাতীয়, হিন্দু-মুছলমান, দেশী-বিদেশী আদিৰ নামত কুটিল ৰাজনীতি আৰম্ভ কৰে৷ নিজকে জাতি-জনজাতিৰ স্বঘোষিত ত্ৰাণকৰ্তা বুলি জাহিৰ কৰিবলৈ আন জাতিৰ নাম লৈ অশালীন-অশোভনীয় মন্তব্য কৰি নিৰ্বাচনৰ বৈতৰণী পাৰ হ’বলৈ চেষ্টা কৰে ...

ক্ষমতাসৰ্বস্ব ৰাজনীতি গণতন্ত্ৰ তথা সমাজ জীৱনৰ বাবে ক্ষতিকাৰক৷ ধনবল, বাহুবল আৰু জাত-পাত, ধৰ্ম আদিৰ নামত কুটিল ৰাজনীতি কৰি ক্ষমতা দখল কৰাই যিসকলৰ একমাত্ৰ আৰু প্ৰধান লক্ষ্য-উদ্দেশ্য, সেইসকল কেতিয়াও দেশ বা জাতিৰ সেৱক হ’ব নোৱাৰে৷ বৰ্তমান সমগ্ৰ দেশৰ লগতে আমাৰ অসমতো ৰাজনীতিৰ নামত কিছুমান অশোভনীয়, ক্ষতিকাৰক প্ৰৱণতা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে৷ যিবোৰ সভ্য সমাজৰ বাবে কেতিয়াও কাম্য হ’ব নোৱাৰে৷ মূল্যবোধৰ ৰাজনীতি এতিয়া ধোঁৱাচাঙত৷ আজিৰ ৰাজনীতিত মূল্যবোধ, সততা আৰু সেৱাৰ মনোভাব বিচৰা আৰু পাহাৰত কাছকণী বিচৰা একেই কথা৷ ক’ৰবাত দুই-এক ব্যতিক্ৰমৰ বাহিৰে আজিৰ ৰাজনীতিক যিসকলে প্ৰভাৱিত কৰি আহিছে, সেইসকল কোনোদিশৰ পৰাই ৰাইজৰ মৰমৰ, শ্ৰদ্ধাৰ পাত্ৰ হ’ব পৰা নাই৷ বেছিভাগেই সস্তীয়া বলীউডী বা দাক্ষিণাত্যৰ চিনেমাৰ ভিলেইনসদৃশ নেতা বুলি ক’ব পাৰি৷ তেওঁলোকৰ কৰ্ম, কথা-বতৰা, আচৰণত ব্যক্তিত্বৰ কোনো প্ৰতিফলন নাই৷ আজিৰ বেছিভাগ ৰাজনীতি কৰা লোকেই একৈছ শতিকাৰ দ্ৰুত পৰিৱৰ্তিত সময়ৰ প্ৰেক্ষাপটত আউটডেটেড বুলিব পাৰি৷ সমস্যা তথা বাস্তৱ পৰিস্থিতি সম্পৰ্কত তেওঁলোকৰ জ্ঞান পুতৌজনক৷ ভৱিষ্যদ্ৰষ্টা হ’ব পৰা কোনো লক্ষণ তেওঁলোকৰ আচৰণত দেখিবলৈ পোৱা নাযায়৷ পৰিতাপৰ কথাটো হৈছে– নিজৰ উত্তৰণৰ চেষ্টাও তেনেচাম তথাকথিত নেতাই কৰা দেখা নাযায়৷

আমাৰ ৰাজনৈতিক ক্ষেত্ৰখনলৈ নেতাসকল ক’ৰপৰা, কোন মাধ্যমৰ যোগেদি আহে? এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিবলৈ বিশেষ চিন্তা কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই৷ আমাৰ ৰাজ্যখনত বিশেষকৈ বিগত পাঁচটামান দশকৰ প্ৰেক্ষাপটত দেখা যায় প্ৰধানকৈ দুটা পাইপলাইনেৰে আমাৰ নেতাসকল আহে– [১] বিভিন্ন দাবীত কেইটামান বছৰ ৰাজপথত আন্দোলন কৰি এচামে ৰাজনীতিত যোগদান কৰে৷ [২] বিভিন্ন দাবী তুলি সশস্ত্ৰ সংগ্ৰাম কৰি তাৰপাছত আত্মসমৰ্পণ বা যুদ্ধবিৰতি ঘোষণা কৰি পৰৱৰ্তী সময়ত এচামে ৰাজনীতিত যোগদান কৰে৷ অৰ্থাৎ আজিৰ অসমৰ ৰাজনীতিৰ বেছিভাগ নেতাই ৰাজপথৰ পৰা আৰু জংঘলৰ পৰা পোনে পোনে দিল্লী বা দিছপুৰলৈ যায় নাইবা স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদৰ বিষয়ববীয়া হয়৷ মন কৰিবলগীয়া কথাটো হ’ল– ৰাজপথৰ আন্দোলনকাৰীয়েই হওক বা জংঘলৰ বিদ্ৰোহীয়েই হওক এওঁলোক একো একোজন প্ৰায় ব্যৰ্থ নেতা৷ এওঁলোক কাংক্ষিত লক্ষ্যত উপনীত হ’ব নোৱাৰি আদবাটতে পৃষ্ঠভংগ দিয়া নেতা৷  অসমৰ কিমানটা আন্দোলন বা বিদ্ৰোহ সফল হৈছে? এওঁলোকৰ কোনো কোনোৱে দিল্লী বা দিছপুৰক কিছু সময়ৰ বাবে কিছু চাপ সৃষ্টি কৰি কিছু সা-সুবিধা আদায় কৰিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ তাৰ বাহিৰে এওঁলোকৰ বিশেষ সফলতা নাই বুলিব পাৰি৷ অথচ এনে এচাম তথাকথিত নেতা বা বিদ্ৰোহীকে আমি আমাৰ ভাগ্যনিয়ন্তা বুলি গণ্য কৰি আহিছোঁ বা আহিব লগা হৈছে৷ এনেবোৰ নেতা-বিদ্ৰোহীয়ে জাতি বা জনজাতিৰ কিমান উন্নতি সাধন কৰিছে, সি দিনৰ পোহৰৰ দৰে স্পষ্ট৷ দিল্লী, দিছপুৰ, স্বায়ত্তশাসিত পৰিষদ সকলোতে দুৰ্নীতি আৰু চৰম অৰাজকতা আমি দেখি আহিছোঁ৷ নিজৰ ৰাজনৈতিক ভেটি কঁপিবলৈ ধৰিলেই এইচামে জাত-পাত আৰু ধৰ্মৰ দোহাই দি সাধাৰণ ৰাইজৰ মাজত বিভেদৰ বীজ সিঁচি দিয়ে৷ নিজৰ লালসাৰ অংক নিমিলিলেই উচ্ছবৰ্ণ, জনজাতীয়, হিন্দু-মুছলমান, দেশী-বিদেশী আদিৰ নামত কুটিল ৰাজনীতি আৰম্ভ কৰে৷ নিজকে জাতি-জনজাতিৰ স্বঘোষিত ত্ৰাণকৰ্তা বুলি জাহিৰ কৰিবলৈ আন জাতিৰ নাম লৈ অশালীন-অশোভনীয় মন্তব্য কৰি নিৰ্বাচনৰ বৈতৰণী পাৰ হ’বলৈ চেষ্টা কৰে৷ অলপতে এজন তথাকথিত জনজাতীয় নেতাই [যিজনৰ বিৰুদ্ধে স্বজাতিৰ বৃহৎ পৰিমাণৰ ধন লুণ্ঠনৰ অভিযোগ বহুবাৰ সংবাদ মাধ্যমত প্ৰকাশ হৈছে] গোসাঁই, বামুণ সম্প্ৰদায়ৰ নাম লৈ অতি জঘন্য আৰু আপত্তিজনক মন্তব্য ৰাজহুৱাকৈ কৰা দেখা গৈছে, যিয়ে ৰাজ্যখনৰ সচেতন মহলক চুই গৈছে৷ একেদৰে এচামে আজমল বা তেওঁৰ দলক একপ্ৰকাৰ অস্পৃশ্য বুলি প্ৰতিপন্ন কৰাৰ অপচেষ্টা কৰিছে৷ আজমল গণতান্ত্ৰিকভাৱে নিৰ্বাচিত এজন নেতা, এজন বৈধ ভাৰতীয় আৰু অসমীয়া৷ বংগমূলীয় আৰু মুছলমান হ’লেই আজমল অসমৰ সমাজ বা ৰাজনীতিত অস্পৃশ্য হ’ব নেকি? এইধৰণৰ অদূৰদৰ্শী আৰু অপৰিপক্ব চিন্তাধাৰাই আমাৰ ৰাজ্যখনক আগুৱাই লৈ যোৱাৰ বাটত গতিৰোধকৰ দৰে কাম নকৰিবনে?

তাৎপৰ্যপূৰ্ণ কথাটো হ’ল– আমাৰ শাসকীয় দলেও নিৰ্বাচনৰ সময়ত জাত-পাত, ধৰ্মৰ আলমত ৰাজনীতি কৰিবলৈ উঠিপৰি লাগে৷ যুগ যুগ ধৰি আমাৰ ৰাজনৈতিক দলবোৰে সেই জাত-পাত, ধৰ্মৰ নামতে নিৰ্বাচনী বৈতৰণী পাৰ হ’বলৈ চেষ্টা কৰে৷ উন্নয়ন তথা বিকাশৰ এজেণ্ডাক লৈ নিৰ্বাচন জিকাৰ সৎ সাহস বা আত্মবিশ্বাস আমাৰ ৰাজনৈতিক দলবোৰে কিয় কৰিব পৰা নাই? যিটো সময়ত এল’ন মাস্কৰ দৰে ভৱিষ্যত দ্ৰষ্টাই বিশ্বৰ ইতিহাসত প্ৰথমবাৰৰ বাবে ব্যক্তিগত পৰ্যায়ত মহাকাশলৈ মানৱসহ স্পেচ ৰকেট পঠাবলৈ সক্ষম হৈছে, সেইটো সময়ত আমি সংকীৰ্ণ জাত-পাত, ধৰ্মক লৈ ব্যস্ত হৈ আছোঁ! যিটো সময়ত বিশ্বৰ চিন্তানায়কসকলে নিত্য নতুন চিন্তা-চৰ্চাৰে মানৱ সভ্যতাৰ নানা দিশ উন্মোচন কৰি এখন নতুন বিশ্ব গঢ়ি তোলাৰ পোষকতা কৰিছে, সেইটো সময়ত আমি এটকীয়া চাউল, এতোলা সোণ, বামুণ, গোসাঁই, শূদিৰ, আহোম, হিন্দু, মুছলমান আদিত ব্যস্ত হৈ আছোঁ! আমাক প্ৰগতি লাগে, উন্নয়ন লাগে, দীৰ্ঘদিনীয়া সমস্যাৰ সমাধান লাগে৷ সংঘাত নহয়৷ ইজনে সিজনৰ প্ৰতি ঘৃণা, অৱজ্ঞাৰ পৰিৱৰ্তে প্ৰেম, মানৱতাবাদ আৰু ভাতৃত্ববোধক আগস্থান দিব লাগিব৷ অৰ্থহীন আন্দোলন-বিদ্ৰোহ পৰিহাৰ কৰি কৰ্মমুখী আৰু সংঘবদ্ধ আন্দোলনহে আজিৰ সময়ত প্ৰয়োজন৷ এনে এক উপযুক্ত পৰিমণ্ডল গঢ়ি তোলাৰ স্বাৰ্থত ৰাজনৈতিক নেতা নিৰ্বাচনৰ  ক্ষেত্ৰত আমি অধিক সাৱধান হ’ব লাগিব৷