ইণ্টাৰনেট আসক্তি আৰু যুৱসমাজ
পৃথিৱীখন আগবাঢ়ি গৈ আছে৷ আমিও গৈ আছোঁ৷ লক্ষ্যস্থান আমাৰ স্থিৰ নহয়৷ মাথোঁ গৈ আছোঁ৷ বিজ্ঞান আৰু প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ বলত এতিয়া আমাৰ পৃথিৱীখন হাতৰ মুঠিত৷ বুটাম টিপিলেই হ’ল মাথোঁ, সকলো পোৱা হয়৷ দুটা দশকৰ আগত আজিৰ ঘটনাবোৰ আমাৰ কাৰণে সপোন আছিল৷ কাপোৰ-পলিথিন নুৰিয়াই নুৰিয়াই বল খেলা, কাৰোবাৰ বাৰীৰ ৰবাব টেঙা চুৰি কৰি আনি বল খেলা, আমি এতিয়া আউটডেটেড৷ আমি মূল্যহীন হৈ পৰিছোঁ আজিৰ সমাজত৷ কথাটো নোহোৱাও নহয়৷ আজিৰ পাঁচ বছৰীয়া শিশুটোৱে যিমানখিনি জানে বা শিকে, সেয়া আমি বাৰ-তেৰ বছৰ বয়সতো জনা নাছিলোঁ, আমাৰ জনাৰ সুবিধাও নাছিল৷ কাৰোবাৰ ঘৰত যদি টিভি এটা আছিল, অকল দেওবাৰেহে আমাক চাবলৈ দিছিল৷ ৰেডিঅ’টোত নিৰ্দিষ্ট অনুষ্ঠান যেনে বাতৰি, কল্পতৰু, দেওবৰীয়া নাটক, আইদেউৰ বুলনি আদিৰ বাদে বেলেগ অনুষ্ঠান শুনাৰ সুযোগ নিদিছিল এটা বয়সলৈ৷ ফলত আমাৰ জ্ঞান-বুদ্ধি সীমিত আছিল৷ আজিৰ বাতৰিকাকতখন কাইলৈ পুৱাহে পোৱাৰ সৌভাগ্য হৈছিল, কাৰণ আমি গাঁৱত থাকোঁ৷ চহৰৰ পৰা গৈ গৈ পায় মানে সম্পূৰ্ণ এদিন লাগে৷ কিতাপ বুলিবলৈ শ্ৰেণীৰ পাঠ্যক্ৰমসমূহৰ বাদে বেলেগ কিতাপ সহজে পোৱা নগৈছিল৷ মৌচাক, উইছডম আদি কেইখনমান মাহেকীয়া আলোচনী আগতে দোকানত গৈ ৰাখি থৈ আহিব লাগে৷ এতিয়া সময় সলনি হ’ল৷ সকলো বস্তু সহজে উপলব্ধ হৈ পৰিছে৷ আনকি সাপ্তাহিক বজাৰলৈ অপেক্ষা কৰা আমি এতিয়া এপ্ছৰ জৰিয়তে ম’বাইলত অৰ্ডাৰ কৰি এঘণ্টাৰ আগতেই প্ৰয়োজনীয় বস্তুবিধ পাব পৰা হ’লোঁ৷ সুবিধা, মাথোঁ সুবিধা৷ ডাক্তৰৰ চিকিৎসাও ঘৰত বহিয়েই অনলাইন পাব পৰা হ’লোঁ৷ এয়া ইণ্টাৰনেটৰ কাৰণে সম্ভৱ হৈছে৷ ইণ্টাৰনেটৰ ব্যৱহাৰ যদি ভাল হয়, তেনেহ’লে ইয়াৰ পৰা আমাৰ বহুত পাবলগীয়া আছে, কিন্তু যদি ইয়াৰ ব্যৱহাৰ বেয়া হয়, তেনেহ’লে হেৰুৱাবলৈ একো বাকী নাথাকিব৷ সময়ৰ লগে লগে সমাজখন আগবঢ়াৰ লগতে আমাৰ আচাৰ-আচৰণতো পৰিৱৰ্তন আহিছে৷ সামাজিকীকৰণ ব্যৱস্থাটো লাহে লাহে স্তিমিত হৈ পৰিছে৷ সামাজিকীকৰণ প্ৰক্ৰিয়াই আমাক বিভিন্নধৰণে সহায় কৰে, তাৰ ভিতৰত আটাইতকৈ ডাঙৰ লাভ হ’ল মানসিক স্বাস্থ্যৰ বিকাশ৷ কিন্তু আজিৰ দিনটোত আমাৰ ওচৰৰ ঘৰৰ মানুহজনকে আমি ভালদৰে চিনি নাপাওঁ৷ বৰুৱা বা গগৈৰ ঘৰ বুলিহে কৈ থওঁ৷ আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে তেওঁলোকৰ ল’ৰা-ছোৱালীক চিনি নাপায়৷ তেওঁলোকৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীক চিনি নাপায়৷ খেলিবলৈ ঠাই নাই,সংগ নাই৷ ফুৰিবলৈ দিবলৈ ভয়৷ এতিয়া আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীক চৰাইৰ দৰে পিঞ্জৰাত আবদ্ধ কৰি ৰাখিবলগীয়া অৱস্থা৷ ঘৰত সোমাই থাকি থাকি কি কৰিব সিহঁতে–কেৱল টিভি অথবা ম’বাইল চোৱাৰ বাদে৷ মাক-দেউতাকে সময় দিব নোৱাৰোঁ৷ আমাৰ ব্যস্ততাৰ তালিকাখন ইমানেই দীঘল যে আমি খাবলৈ বা বনাবলৈও সময় নাপাওঁ৷ কেৱল জেমটো অথবা ক’ৰবাৰ পৰা কিবা এটা অৰ্ডাৰ কৰি আনি খাই থ’লেই হ’ল৷ ল’ৰা-ছোৱালীয়েও পিজ্জা, বাৰ্গাৰ, টণ্ডুৰি খায়েই ভাল পোৱা হ’ল৷ আমি বাৰু সঁচাই ভাল কৰি আছোঁনে? কেতিয়াবা প্ৰশ্ন হয়৷ আজি কিছুদিন আগতে এহাল দম্পতী তেওঁলোকৰ ১১ বছৰীয়া ল’ৰাজনক লৈ মোৰ চেম্বাৰলৈ আহিল৷ আহিয়েই তেওঁলোকৰ ল’ৰাৰ সমস্যাবোৰ এজনৰ শেষ নৌহওঁতেই ওপৰা-উপৰিকৈ দুয়োজনে ক’বলৈ আৰম্ভ কৰিলে৷ যেন গোটেইখিনি দোষ ল’ৰাজনৰ৷ উদ্বিগ্নতা, অকলে থাকি ভালপোৱা, খিংখিঙীয়া, কিবা ক’লেই খং কৰা, সময়ৰ মূল্য বুজি নোপোৱা, সময়ৰ কাম সময় মতে নকৰা, ম’বাইলটো হাতত পৰিলেহে মনটো উজ্জ্বল হৈ উঠা ইত্যাদি এশ এবুৰি সমস্যা৷ কথা পাতি গম পোৱা গ’ল দেউতাকে এটা মাল্টিনেচনেল কোম্পানীত বিষয়া পদত চাকৰি কৰে, সেয়ে তেওঁৰ সময় একেবাৰেই কম ল’ৰাটোক দিবলৈ৷ সৰুতে তাক ক্ৰেচতে ৰাখিছিল৷ কৰ’না মহামাৰীৰ বাবে স্কুল বন্ধ হৈ থকাত ল’ৰাটো কেৱল ঘৰতে থাকে৷ মাকে যদিও চাকৰি নকৰে, তথাপি তেওঁ বাহিৰা কামত ব্যস্ত থাকিবলগীয়া হয়৷ দিনটোত হেনো ৫-৬খনমান জুম মিটিং কৰিবলগীয়া হয় অনলাইন ব্যৱসায়ৰ বাবে৷ যেতিয়া স্কুল খুলিলে, শিক্ষকে তেওঁলোকক ফোনত ল’ৰাজনৰ পঢ়াৰ প্ৰতি আগ্ৰহ কমি যোৱা, হতাশাত ভোগা আদিৰ কথা কোৱাত তেতিয়াহে তেওঁলোক জ্ঞাত হয় যে ল’ৰাজনৰ কিবা এটা অসুবিধা হৈছে৷ সেয়ে তেওঁলোক দৌৰাদৌৰিকৈ হাস্পতাললৈ আহিছে, সমস্যাবোৰ কৈ গৈছে তাৎক্ষণিক সমাধানৰ বাবে৷ সমস্যাবোৰ শুনি এটা ভাব হ’ল যে ল’ৰাজন ইণ্টাৰনেট আসক্ত হৈ পৰিছে৷ তাৰ লক্ষণসমূহ যেনে–মূৰৰ বিষ, ওজন বাঢ়ি যোৱা, টোপনি ভালদৰে নোহোৱা, অতি মাত্ৰা খং ভাব, ভালদৰে খাবলৈ মন নকৰা, পিঠিৰ বিষ আদিয়ে প্ৰমাণ কৰিলে যে সি ভালকৈয়ে ইণ্টাৰনেট আসক্ত হৈছে৷ প্ৰায় এঘণ্টা আলোচনাৰ অন্তত তেওঁলোকে দ্বিতীয় দিনৰ আগতীয়া অনুমোদন লৈ মোৰ পৰা আঁতৰি গ’ল৷ কিছুদিনৰ চিকিৎসাৰ অন্তত ল’ৰাজন এতিয়া সুস্থ৷ তাৰ হতাশাৰ পৰিমাণ ইমানেই বাঢ়ি গৈছিল যে কেতিয়াবা কেতিয়াবা তাৰ হেনো আত্মহত্যাৰ প্ৰৱণতাও জাগিছিল, সি নিজেই এই কথা কৈছিল৷ শিশুটোক ইণ্টাৰনেট বা ম’বাইলটো কিমান সময় দিব, সি কি চাই আছে আদি বিষয় প্ৰত্যেক মাক-দেউতাকে লক্ষ্য কৰাটো প্ৰয়োজন৷ ব্যস্ততাৰ অজুহাতত হাতত ম’বাইল বা লেপটপ এটা তুলি দি শান্তিত থাকিব বিচাৰিলে ল’ৰা-ছোৱালীৰ ভৱিষ্যৎ অন্ধকাৰ হৈ পৰিব৷ সস্তীয়া ভিডিঅ’বোৰে কম বয়সীয়া ল’ৰা-ছোৱালীক সহজে আকৰ্ষণ কৰে৷ সেয়ে ভিডিঅ’বনাওঁতাসকলে খুব সস্তীয়া ভিডিঅ’কিছুমান ইউটিউব বা ফেচবুকৰ দৰে সামাজিক মাধ্যমত আপলোড কৰে৷ এয়া ভাল ব্যৱসায়৷ ব্যৱসায় কৰোঁতে এই বেপাৰীবোৰে ল’ৰা-ছোৱালীৰ ভৱিষ্যৎ অথবা দেশৰ ভৱিষ্যতৰ কথা ভাবি নাচায়, তেওঁলোকে কেৱল কিমান আকৰ্ষণীয় কৰিব পাৰি লাভৰ কাৰণে, তাকহে মুখ্য বিষয় হিচাপে লয়৷ ফলত এদিন ভাল লাগি সদায় ভাল লগা হৈ পৰে আৰু এদিন আমাৰ শিশুটো ম’বাইল আসক্ত ৰোগত ভুগিবলগীয়া হয়৷ অসমীয়া ভাষাতো কিছুমান ইউটিউবাৰে বহু তৰল ভিডিঅ’বনাই আপলোড কৰি আছে৷ সিহঁতৰ ভাষা, আচৰণ এইবোৰৰ কু-প্ৰভাৱ যে আমাৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ ওপৰত বাৰুকৈয়ে পৰিছে,সেয়া স্পষ্ট৷ এনেকুৱা ভিডিঅ’ঘৰত মাক-দেউতাকে মনোৰঞ্জনৰ আহিলা হিচাপে নলৈ গঠনমূলক কিছুমান ভিডিঅ’চালে ল’ৰা-ছোৱালীৰ লাভ হয় যেন অনুমান হয়৷ পুলিতে যদি গছজোপা বেঁকা হয়, ভৱিষ্যতে তাৰ পৰা ভাল কাঠ পাব পৰা নহ’ব৷ সেয়ে পুলি অৱস্থাতে যত্ন ল’ব লাগিব৷ ফেচবুক, ৱাটছএপ আদিত অহা সস্তীয়া ভিডিঅ’বোৰ নোচোৱাকৈ থকাটোৱেই মংগল৷ ল’ৰা-ছোৱালীতকৈ আমি ডাঙৰবোৰহে বেছি জগৰীয়া যেন অনুভৱ হয়৷ ম’বাইলটো ল’লেই আমাৰ আঙুলিয়ে কেৱল স্ক্ৰীন স্ক্ৰ’লিং কৰি থাকে৷ এয়া আমাৰ পৰাই সিহঁতে শিকে৷ আমি সিহঁতক অলপ বেছি সময় দিব লাগিব৷ সময় ভালদৰে ব্যৱহাৰ হোৱাৰ নিয়ম কৰি দিব লাগিব৷ খেলা-ধূলাই ল’ৰা-ছোৱালীৰ শাৰীৰিক আৰু মানসিক উৎকৰ্ষ সাধন কৰে৷ সমনীয়াৰ লগত খেলোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব পাৰিলে ভাল৷ ইয়াৰ ফলত সিহঁতৰ বন্ধুত্ব গঢ়ি উঠাৰ লগতে বাস্তৱ জ্ঞান আহৰণত সুবিধা হয়৷ সুবিধা হ’লে ওচৰ-চুবুৰীয়াৰ ঘৰলৈ ফুৰিবলৈ যোৱা, ওচৰ-চুবুৰীয়াক ঘৰলৈ নিমন্ত্ৰণ দিয়া, কেতিয়াবা লগভাত খোৱা বা খেল-ধেমালি অথবা নাচ-গান কৰা আদিয়ে ল’ৰা-ছোৱালীৰ মানসিক বিকাশত সহায় কৰে৷ সু-পৰিকল্পিতভাৱে কৰা এনে কামে ল’ৰা-ছোৱালীক একতাৰ দোলেৰে বান্ধ খুৱায়, লগতে গঠনমুখী প্ৰতিযোগিতাৰ মনোভাবো আনি দিয়ে৷ টিভিৰ কাৰ্টুন অথবা ছিৰিয়েলে যিখিনি কৰিব নোৱাৰে, সেইখিনি আপুনি-মই অলপ মন কৰিলেই কৰিব পাৰোঁ৷ ইণ্টাৰনেট এডিকচনত অকল যে কমবয়সীয়া ল’ৰা-ছোৱালীয়েই ভোগে তেনে নহয়, প্ৰাপ্তবয়স্ক ব্যক্তিও এই ৰোগত ভুগিব পাৰে৷ অনলাইন গেমিং, শ্বপিং, চাটিং আদি সমস্যাত ভোগা বহুত লোক আমাৰ সমাজত আছে৷ যেতিয়া এইসমূহ অনিয়ন্ত্ৰিতভাৱে সীমাৰ বাহিৰলৈ গুচি যায় তেতিয়া আমি নিজকে নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখিব নোৱাৰোঁ আৰু আমাৰ দৈনিক কাম-কাজত বাধাৰ প্ৰাচীৰ হৈ থিয় দিয়ে; তেতিয়া আমি তাক ৰোগ হিচাপে চিনাক্ত কৰিব পাৰোঁ৷ সমাজৰ প্ৰত্যেকজন ব্যক্তিয়ে ইণ্টাৰনেট ব্যৱহাৰৰ ক্ষেত্ৰত সচেতন হোৱা উচিত৷ হাতত ম’বাইলটো লৈ চকু থৰ লগাই চাই থকা ভিডিঅ’বোৰে কেতিয়াবা ল’ৰা-ছোৱালীৰ জীৱনলৈ অমানিশা নমাই আনিব পাৰে৷ প্ৰয়োজনৰ বাহিৰত ম’বাইল বা লেপটপত নিজক ব্যস্ত নৰখাই ভাল৷ ই আমাৰ শাৰীৰিক স্বাস্থ্যৰ ক্ষতি কৰাৰ লগতে মানসিক ৰোগো কঢ়িয়াই আনিব পাৰে৷ যদি ব্যক্তি বা শিশুজন মানসিকভাৱে আগৰে পৰা দুৰ্বল অথবা মানসিক ৰোগত ভুগি আছে, তেনেক্ষেত্ৰত ম’বাইল বা ইণ্টাৰনেটৰ ব্যৱহাৰ একেবাৰে সীমিত হোৱা প্ৰয়োজন৷ ইণ্টাৰনেট এডিকচনৰ চিকিৎসাত কোনো এক বিশেষ দৰৱ বা থেৰাপী নাথাকে৷ ইয়াত ৰোগৰ গাঢ়তা অনুযায়ী বিভিন্ন থেৰাপী ব্যৱহাৰ কৰা হয়৷ ইণ্টাৰনেট এডিকচনৰ লগতে যদি আন কোনো মানসিক ৰোগৰ চিকাৰ হয়, তেতিয়া থেৰাপী আৰু দৰৱ একেলগে প্ৰয়োজন হয়৷ চিকিৎসা কিছু দীঘলীয়া হয়৷ ৰোগীৰ সম্পূৰ্ণ লক্ষণসমূহ চিকিৎসকৰ পৰা কেতিয়াও লুকাই ৰাখিব নালাগে৷ অভিভাৱকে দেখা প্ৰতিটো সমস্যা আৰু আচৰণ, চিকিৎসকৰ ওচৰত খুলি ক’ব লাগে৷ তেতিয়া ৰোগ নিৰূপণ আৰু চিকিৎসা ফলপ্ৰসূ হয়৷ সম্পূৰ্ণভাৱে চিকিৎসা কৰিলে এই ৰোগৰ পৰা উপশম পাব পাৰি, কিন্তু পৰিয়ালৰ সহযোগিতা নিতান্তই প্ৰয়োজনীয়৷