মোগলৰ আগ্ৰাসন ৰোধ আৰু হিন্দুত্বৰ ধাৰা

... অসমত কেতিয়াও চুলতান-বাদশ্বাহৰ শাসন প্ৰতিষ্ঠা হোৱা নাছিল৷ গতিকে হিন্দীবলয়ৰ ভাৰতীয় হিন্দুৰ মুছলমানবিৰোধী উদ্বেগ, আশংকা বা হীনমন্যতাৰ অসমীয়া অংশীদাৰ নহয়৷ অবৈধ অনুপ্ৰৱেশকাৰীৰ হেঁচাত অসমীয়াই নিজৰ অস্তিত্ব হেৰুওৱাৰ আশংকাৰে উদ্বিগ্ন৷ হিন্দুৰ প্ৰভুত্ব স্থাপনতকৈ অসমত অসমীয়া-খিলঞ্জীয়াৰ প্ৰভুত্ব স্থাপনৰ প্ৰতিহে অসমীয়াৰ আগ্ৰহ অধিক৷ এই অসমীয়া জাতীয়তাবাদ বিজেপি-আৰ এছ এছৰ বাবে আহুকলীয়া৷ অসমীয়া জাতীয়তাবাদ মুছলমানবিদ্বেষী নহয় আৰু ই যিকোনো মুহূৰ্ততে হিন্দীবলয়ৰ হিন্দু প্ৰভুত্ববাদৰ বিৰুদ্ধে স্থিতি ল’ব পাৰে ...

ভোটৰ বজাৰত ৰাজনীতিক ফেৰীৱালা সকলে নিজৰ দলৰ ব্ৰেণ্ডটো বেচিবলৈ বহু কাৰচাজী, বহু ভেল্কীবাজী, নানা চাৰ্কাচেৰে ভোটাৰৰ মন মুহিবলৈ চেষ্টা কৰে৷ এইবোৰ গম্ভীৰ আলোচনাৰ বিষয় নহয় আৰু এইবোৰ আওকাণ কৰাই উত্তম৷ শেহতীয়াকৈ বিজেপিয়ে অসমক মোগলমুক্ত কৰাৰ বাবে তেওঁলোকক পুনৰ ক্ষমতাত বহুৱাব লাগে বুলি আহ্বান জনাইছে৷ কথাটো নিৰ্বাচনী বজাৰত ৰাজনীতিক ফেৰীৱালাৰ চিঞৰ বুলি আওকাণ কৰিব পাৰিনে?

পূবৰ মং মাওৰ তাইমূলৰ ৰাজকুমাৰ চুকাফাই অসমলৈ আহি আহোম ৰাজবংশ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল৷ ঠিক একেদৰে পশ্চিমৰ উজবেকিস্তানমূলৰ চমৰখণ্ড আৰু কাবুলৰ শাসনকৰ্তা বাবৰে ভাৰতলৈ আহি মোগল ৰাজবংশ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল৷ চুকাফাৰ পৰা পুৰন্দৰ সিংহলৈ ৪১জন আহোম ৰজাই ১২২৮ চনৰ পৰা ১৮৩৮ চনলৈ ৬১০ বছৰ ৰাজত্ব কৰিছিল৷ ১৮জন মোগল বাদশ্বাহে ১৫২৬ চনৰ পৰা ১৮৫৭ চনলৈ ৩৩১ বছৰ ৰাজত্ব কৰিছিল৷

আহোম আৰু মোগলৰ সংঘাত হৈছিল ১৬১৫ চনৰ পৰা ১৬৮২ চনলৈ৷ এই ৬৭ বছৰত আহোম আৰু মোগলৰ ১৭টা সংঘাতৰ কথা বুৰঞ্জীত আছে৷ বাদশ্বাহ আকবৰৰ দিনলৈ মোগলৰ স’তে আহোমৰ কোনো সংঘাত নাছিল৷ জাহাংগীৰৰ ৰাজত্বকালত দুবাৰ আৰু ছাহজাহানৰ ৰাজত্বকালত চাৰিবাৰ আহোম-মোগলৰ সংঘাত হৈছিল৷ এই ছটা সংঘাত হৈছিল ১৬১৫ চনৰ পৰা ১৬৪৮ চনৰ ভিতৰত৷ ১৬৪৮ চনৰ পৰা ১৬৬২ চনলৈ আহোম-মোগলৰ সংঘাত নাছিল৷ পুনৰ ১৬৬২ চনৰ পৰা ১৬৮২ চনলৈ ঔৰংজেৱৰ শাসনকালত ১১বাৰ আহোম-মোগলৰ যুদ্ধ হৈছিল৷ ১৬৬২ চনত মিৰজুমলাই অসম আক্ৰমণ কৰি ৰাজধানী গড়গাঁও দখল কৰে, সেই চনতে আহোমে পুনৰ ৰাজধানী গড়গাঁও মোগলৰ কবলৰ পৰা পুনৰুদ্ধাৰ কৰে৷ ১৬৬৩ চনত মিৰজুমলাই পুনৰ গড়গাঁও দখল কৰে আৰু   আহোম স্বৰ্গদেউ জয়ধবজ সিংহই মোগলৰ স’তে অপমানজনক ঘিলাঝাৰীঘাট চুক্তিৰ জৰিয়তে মোগলৰ বশ্যতা স্বীকাৰ কৰিবলৈ বাধ্য হয়৷ ১৬৬৭ চনত স্বৰ্গদেউ চক্ৰধবজ সিংহই এই অপমানজনক ঘিলাঝাৰী চুক্তি অমান্য কৰি মোগলক আক্ৰমণ কৰি অসমৰ পৰা বাহিৰ কৰে৷ সেই চনতে বাদশ্বাহ ঔৰংজেৱৰ নিৰ্দেশত ৰামসিংহৰ নেতৃত্বত মোগল সৈন্যই অসম আক্ৰমণ কৰে৷ এই সংঘাতৰ চৰম পৰিণতি হ’ল ঐতিহাসিক শৰাইঘাটৰ ৰণ, য’ত আহোমে মোগল সৈন্যক পৰাস্ত কৰে৷ ১৬৬২ চনৰ মিৰজুমলাৰ আক্ৰমণৰ পৰা ১৬৭১ চনৰ শৰাইঘাট ৰণলৈ এই ১০ বছৰত আহোম আৰু মোগলৰ ১০বাৰ যুদ্ধ হৈছিল৷ সেই সময়ছোৱাত মোগল বাদশ্বাহ আছিল ঔৰংজেৱ আৰু  আহোম স্বৰ্গদেউ আছিল জয়ধবজ সিংহ, চক্ৰধবজ সিংহ আৰু উদয়াদিত্য সিংহ৷ মোগল বাদশ্বাহসকলৰ একমাত্ৰ ঔৰংজেৱে আহোম ৰাজ্য অধিকাৰ কৰিবলৈ বিশেষ প্ৰচেষ্টা চলাইছিল৷ মোগলে মাত্ৰ এবাৰ কিছু সময়ৰ বাবে আহোম ৰাজধানী অধিকাৰ কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল৷

শৰাইঘাটৰ ৰণৰ ৮ বছৰ পাছত ১৬৭৯ চনত বৰফুকন লালুকসোলাই ৪ লাখ টকাৰ বিনিময়ত গুৱাহাটীৰ অধিকাৰ মোগলক এৰি দিয়ে৷ আৰু ইয়াৰ ৩ বছৰ পাছত ১৬৮২ চনত স্বৰ্গদেউ গদাধৰ সিংহই পুনৰ গুৱাহাটী অধিকাৰ কৰে আৰু ইটাখুলিৰ ৰণৰ পাছত মানাহ নদীলৈ আহোম সাম্ৰাজ্য বিস্তাৰিত হয়৷ আহোম-মোগলৰ সংঘাতৰ ইতিহাসো ইয়াতেই অন্ত পৰে৷

ভাৰতৰ মোগল সাম্ৰাজ্য প্ৰকৃততে আছিল মোগল আৰু ৰাজপুতৰ সন্মিলিত সাম্ৰাজ্য৷ মোগৰ শাসনকালৰ উচ্ছপদস্থ ডা-ডাঙৰীয়া আৰু প্ৰশাসকসকলৰ প্ৰায় আধাসংখ্যক আছিল ৰাজপুত৷ সেন্যবাহিনীৰ সেনাপতিসকলৰ সিংহভাগ আছিল ৰাজপুত, সৈন্যসকলৰো সৰহভাগ আছিল ৰাজপুত আৰু হিন্দুস্তানী হিন্দুধৰ্মী লোক৷ মোগল সম্ৰাট জাহাংগীৰ আৰু ছাহজাহানৰ মাক আছিল হিন্দু ৰাজপুত ৰাজকুঁৱৰী৷ 

আজিৰ পৰা ৩৩৮ বছৰ আগতে গদাধৰ সিংহ স্বৰ্গদেৱে শেষবাৰৰ বাবে অসমৰ পৰা মোগল খেদিলে আৰু আজিৰ পৰা ১৬৩ বছৰ আগতে ১৮৫৭ চনত মোগল সাম্ৰাজ্যৰ অন্ত পৰিল৷ ৩৩৮ বছৰ আগতে অন্ত পৰা কামটো কৰিবলৈ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাক আৰু ৫ বছৰৰ বাবে ক্ষমতা লাগে৷

কোনোবাই চিলনীয়ে কাণখন নিলে বুলি কোৱাৰ লগে লগে বিতত হৈ চিলনীৰ পিছে পিছে খেদি যোৱাৰ সলনি প্ৰথমতে কাণখন নিলেনে নাই খেপিয়াই চাব লাগে৷ কিন্তু খেপিয়াই চাই যদি গম পায় যে কাণখন ঠিকেই আছে, চিলনীয়ে নিয়া নাই, তেতিয়া চিলনীয়ে কাণখন নিয়া কাহিনীটোৰ মজাটোৱেই নোহোৱা হৈ যায়৷ গতিকে চিলনীয়ে কাণখন নিয়াৰ কাহিনীটো জীয়াই ৰাখিবলৈ কাণখন খেপিয়াই চোৱাৰ বুনিয়াদী যুক্তিপূৰ্ণ কামটো হ’বলৈ দিব নালাগিব৷ চিলনীটো কেনেকৈ ক’ৰপৰা আহি, কি গতিত, কেনেকৈ কাণখন থাপ মাৰি লৈ গ’ল, সেই বিষয়ে বিতং আলোচনা হ’ব, কাণখন হেৰোৱাৰ ফলত হোৱা ক্ষয়-ক্ষতিৰ বিস্তীৰ্ণ প্ৰতিবেদন প্ৰকাশ হ’ব৷ চিলনীটোৰ উদ্দেশ্য কি, চিলনীটো কাৰ এজেণ্ট তাৰ ওপৰত আঁহফলা বিশ্লেষণ হ’ব৷ চিলনীয়ে কাণ নিয়াৰ পৰা হাত সৰাৰ বাবে, ইতিমধ্যে নিয়া কাণবোৰ উদ্ধাৰৰ বাবে ৰাজনীতিকে তেওঁক পুনৰ ৫ বছৰৰ বাবে ক্ষমতাত বহুৱাবলৈ আহ্বান জনাব৷ নহ’লে চিলনীয়ে ৰাইজৰ কাণ নি শেষ কৰিব বুলি সাৱধানবাণী শুনাব৷ এই গোটেই সময়খিনিত ৰাইজক এনেধৰণে ভেল্কীবাজী দেখুৱাই মোহাবিষ্ট কৰি ৰখা হ’ব, যাতে তেওঁলোকে হাতেৰে কাণখন খেপিয়াই চাই আছেনে নাই গম ল’বলৈ পাহৰি যায়৷ 

মোগলৰ স’তে সংঘাতৰ অন্ত পৰাৰ ১৩৫ বছৰ পাছত ১৮১৭, ১৮১৯ আৰু ১৮১৯ চনত তিনিবাৰ মানে অসম আক্ৰমণ কৰিছিল৷ ১৮২২ চনত মানে আহোম ৰাজতন্ত্ৰৰ অন্ত পেলাই অসমক মানদেশৰ এখন প্ৰদেশত পৰিণত কৰে৷ মানৰ আগ্ৰাসন ৰোধ কৰাত আহোম ৰাজতন্ত্ৰ শোচনীয়ভাৱে ব্যৰ্থ হৈছিল৷ লালুকসোলাই যেনেকৈ উৎকোচ লৈ মোগলক গুৱাহাটী এৰি দিছিল, তেনেকৈ নিজৰ ন্যস্ত স্বাৰ্থৰ বাবে বদন বৰফুকনে মানক অসমলৈ আমন্ত্ৰণ কৰি আনিছিল৷ 

মানৰ আগ্ৰাসনৰ সময়ছোৱা আছিল ভয়ংকৰ অৰাজক সময়৷ মান সেনা আৰু স্থানীয় লুণ্ঠনকাৰীয়ে সাধাৰণ প্ৰজাৰ ওপৰত অবৰ্ণনীয় অত্যাচাৰ চলাইছিল৷ অসম মৰিশালীত পৰিণত হৈছিল৷ ইয়াৰ পাছত ১৮২৬ চনত প্ৰথম ইংৰাজ-মান যুদ্ধৰ ফলস্বৰূপে অসম মানৰ হাতৰ পৰা ব্ৰিটিছৰ হাতলৈ যায়৷

অসমৰ পৰা মান খেদাৰ কামটো ইংৰাজে কৰিছিল৷ সেই সময়ত ইষ্ট ইণ্ডিয়া কোম্পানীয়ে বংগত ঔপনিৱেশিক শাসন প্ৰতিষ্ঠা নকৰা হ’লে আৰু তেওঁলোকৰ সাম্ৰাজ্যবাদী চকু অসম আৰু ব্ৰহ্মদেশৰ ওপৰত নপৰা হ’লে আমি হয়তো আজি মান দেশৰ এটা অংগ হৈ থাকিলোঁহেঁতেন৷ মানৰ পৰা উদ্ধাৰ পাই অসম ব্ৰিটিছৰ অধীনলৈ গ’ল আৰু ব্ৰিটিছ ইণ্ডিয়াৰ অংশ হৈ পৰিল৷ ভাৰতৰ জনতাৰ স’তে অসমেও স্বাধীনতা আন্দোলনৰ অংশীদাৰ হৈ ব্ৰিটিছ খেদিলে আৰু অসম স্বাধীন ভাৰতৰ এখন ৰাজ্য হৈ পৰিল৷ 

এতিয়া মোগলো নাই, মানো নাই, ব্ৰিটিছো নাই৷ মোগলে অসম অধিকাৰ কৰিব পৰা নাছিল৷ মান আৰু ব্ৰিটিছে অসম অধিকাৰ কৰিছিল৷ তেনেহ’লে মান আৰু ব্ৰিটিছ খেদাৰ কথা নকৈ বিজেপিয়ে মোগল খেদাৰ কথা কৈছে কিয়?  

পূৰ্ববংগ-পূব পাকিস্তান-বাংলাদেশৰ পৰা হোৱা বৈধ-অবৈধ অনুপ্ৰৱেশৰ ইছ্যুটোৱে যোৱা প্ৰায় আধা শতিকাজুৰি অসমৰ সমাজ জীৱনক জোকাৰি আছে৷ বিশেষকৈ অসম আন্দোলন আৰু অসম চুক্তিৰ পাছত বাংলাদেশী বহিষ্কাৰ অসমৰ ৰাজনীতিৰ এটা কেন্দ্ৰীয় বিষয়৷ কিন্তু বিজেপিয়ে বাংলাদেশী খেদাৰ কথা নকৈ মোগল খেদাৰ কথা কৈছে কিয়? 

দিল্লীত মুছলমান চুলতান আৰু বাদশ্বাহৰ হাজাৰ বছৰীয়া শাসন বিজেপি-আৰ এছ এছৰ বাবে এটা কলংকিত ইতিহাস৷ এই মুছলমানৰ শাসন হিন্দীবলয়ৰ হিন্দুৰ ব্যৰ্থতাৰ প্ৰতীক৷ যেতিয়া মুছলমানৰ শাসন ওফৰাই ব্ৰিটিছে ভাৰতত ঔপনিৱেশ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছিল, তেতিয়া আৰ এছ এছে  স্বাধীনতা সংগ্ৰামত অংশগ্ৰহণ কৰি দেশ স্বাধীন কৰাতকৈ ইংৰাজৰ তোষামোদ আৰু মুছলমানৰ বিৰোধিতা কৰাটোহে অধিক জৰুৰী বুলি ভাবিছিল৷ বিজেপি-আৰ এছ এছৰ বাবে মোগল হ’ল ভাৰতৰ সংখ্যাগৰিষ্ঠ হিন্দুৰ ওপৰত সংখ্যালঘু মুছলমানৰ প্ৰভুত্বৰ প্ৰতীক৷ এতিয়া বিজেপি আৰ এছ এছে ভাৰতত সংখ্যাগুৰু হিন্দুৰ প্ৰভুত্ব প্ৰতিষ্ঠা কৰি সংখ্যালঘু মুছলমানৰ শাসনাধীন হৈ থকা কলংকিত ঐতিহাসিক ভুল শুধৰাব বিচাৰে৷ মোদীৰ নেতৃত্বত ভাৰতত প্ৰথমবাৰৰ বাবে এখন হিন্দুৰ চৰকাৰে ক্ষমতা দখল কৰিছে৷  ভাত-কাপোৰৰ সমস্যা ডাঙৰ কথা নহয়৷ মোদী চৰকাৰে হাজাৰ বছৰ ধৰি পদদলিত হিন্দুৰ গৰিমা পুনৰ প্ৰতিষ্ঠা কৰিছে৷ এই চৰকাৰ জীয়াই ৰখা প্ৰতিজন হিন্দুৰ দায়িত্ব৷ এই যুক্তি শক্তিশালী ৰূপত প্ৰতিষ্ঠা কৰাত বিজেপি-আৰ এছ এছ সফল হৈছে৷ এই কাহিনীৰেই এতিয়া অসমলৈ আমদানি ঘটিছে৷ 

দিল্লীৰ চুলতান আৰু বাদশ্বাহসকল ইছলামধৰ্মী আছিল যদিও তেওঁলোক ইংৰাজৰ দৰে ঔপনিৱেশিক শাসক নাছিল৷ যিদৰে চুকাফা বিদেশৰ পৰা আহিলেও অসমৰ ৰজা হোৱাৰ পাছত তেওঁ হাড়ে-হিমজুৱে অসমীয়া হৈ পৰিছিল আৰু তেওঁৰ পূৰ্বৰ দেশৰ স’তে সকলো সম্পৰ্কৰ ইতি পৰিছিল, তেনেদৰে মূলতঃ উজবেকিস্তানৰ হ’লেও বাবৰে মোগল সাম্ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ পাছত তেওঁ হৈ পৰিছিল ভাৰতীয়৷ মোগল বাদশ্বাহসকল ভাৰতীয় ৰজা৷ তেওঁলোকৰ শাসনক বিদেশী মুছলমানৰ শাসন বুলি প্ৰতিষ্ঠা কৰিব বিচাৰি বিজেপি আৰ এছ এছে তেওঁলোকৰ ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থত ইতিহাস বিকৃত কৰিছে৷

চুকাফাই অসমলৈ আহি ৰাজ্য প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ বাবে চুতীয়া, ডিমাচা আৰু জয়ন্তীয়া ৰাজ্যৰ বিকাশ নঘটিল৷ চুতীয়া আৰু আহোম ৰাজ্যৰ দীঘলীয়া সংঘাত হৈছিল৷ ১৫২৩ চনত বহু যুদ্ধ-বিগ্ৰহৰ শেষত চুতীয়া ৰাজ্য আহোমে অধিকাৰ কৰে আৰু শদিয়াখোৱা গোঁহাইক অধিকাৰ কৰা চুতীয়া ৰাজ্য শাসনৰ দায়িত্ব দিয়ে৷ মোগলে যেনেকৈ দেশ পৰিচালনা কৰাৰ বাবে ৰাজপুত ডা-ডাঙৰীয়াক উচ্ছ পদবীত অধিষ্ঠিত কৰিছিল, তেনেকৈ আহোম শাসকেও চুতীয়া ডা-ডাঙৰীয়াক ৰাজকাৰ্যত নিয়োগ কৰিছিল৷ যিদৰে মোগল শাসন মোগল-ৰাজপুতৰ যুটীয়া শাসন আছিল, ঠিক একেদৰে আহোম শাসন আছিল আহোম-চুতীয়াৰ যুটীয়া শাসন৷ চুতীয়া শাসন অন্ত পৰাৰ পাছতো বহু চুতীয়াই আহোমৰ শাসন মানি লোৱা নাছিল৷ বহু ভিতৰুৱা অঞ্চল এই বিদ্ৰোহী চুতীয়াসকলৰ অধীনত আছিল আৰু নিজৰ হেৰোৱা ৰাজ্য পুনৰুদ্ধাৰৰ বাবে তেওঁলোকে পৰৱৰ্তী ১৫০ বছৰজুৰি আহোম শাসনৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিৰোধ  সংগ্ৰাম চলাই গৈছিল৷ বিজেপিৰ যুক্তিৰে চাবলৈ গ’লে চুতীয়াসকলৰ বাবে আহোমসকল হ’ল মোগল৷

অসমত কেতিয়াও চুলতান-বাদশ্বাহৰ শাসন প্ৰতিষ্ঠা হোৱা নাছিল৷ গতিকে হিন্দীবলয়ৰ ভাৰতীয় হিন্দুৰ মুছলমানবিৰোধী উদ্বেগ, আশংকা বা হীনমন্যতাৰ অসমীয়া অংশীদাৰ নহয়৷ অবৈধ অনুপ্ৰৱেশকাৰীৰ হেঁচাত অসমীয়াই নিজৰ অস্তিত্ব হেৰুওৱাৰ আশংকাৰে উদ্বিগ্ন৷ হিন্দুৰ প্ৰভুত্ব স্থাপনতকৈ অসমত অসমীয়া-খিলঞ্জীয়াৰ প্ৰভুত্ব স্থাপনৰ প্ৰতিহে অসমীয়াৰ আগ্ৰহ অধিক৷ এই অসমীয়া জাতীয়তাবাদ বিজেপি-আৰ এছ এছৰ বাবে আহুকলীয়া৷ অসমীয়া জাতীয়তাবাদ মুছলমানবিদ্বেষী নহয় আৰু ই যিকোনো মুহূৰ্ততে হিন্দীবলয়ৰ হিন্দু প্ৰভুত্ববাদৰ বিৰুদ্ধে স্থিতি ল’ব পাৰে৷ ‘কা’বিৰোধী জনজাগৰণে এই কথা প্ৰমাণ কৰিছে৷ অসমীয়া জাতীয়তাবাদৰ এই স্থিতি  বিজেপি-আৰ এছ এছৰ বাবে গ্ৰহণযোগ্য নহয়৷

বিজেপিয়ে মোগলৰ কথা কৈছে, কাৰণ তেওঁলোকে বাংলাদেশীৰ কথা ক’বলৈ গ’লেই শ’লঠেকত পৰে৷ অসমৰ মানুহে তেওঁলোকক সোঁৱৰাই দিয়ে যে তেওঁলোকে বাংলাদেশী হিন্দুক নাগৰিকত্ব দিছে৷ মুছলমান বাংলাদেশীৰো ১৯৭১ চনৰ পাছত অহাখিনিক চিনাক্ত কৰি বহিষ্কাৰ কৰা নাই কিয় বুলি প্ৰশ্ন কৰিলে বিজেপিৰ উত্তৰ নাথাকে৷ নৰেন্দ্ৰ মোদীয়ে বাংলাদেশীক টালি-টোপোলা বান্ধি যাবলৈ সাজু হ’বলৈ ধমকি দিয়া কথাও অসমৰ মানুহৰ মনত আছে৷ মুঠতে বাংলাদেশীৰ কথা ক’লে বিজেপি নিজৰ জালত নিজেই পাক খায়৷ 

অসমৰ ৩৫ শতাংশ লোক মুছলমান৷ বিজেপিৰ ৰণকৌশল হ’ল এই ৩৫ শতাংশ মুছলমানৰ বিৰুদ্ধে ৬৫ শতাংশ হিন্দুক একগোট কৰি হিন্দু ভোটেৰে ক্ষমতা দখল কৰা৷ এই ৩৫ শতাংশ মুছলমানক শত্ৰুৰূপে, আগ্ৰাসনকাৰীৰূপে প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ বাবে বিজেপিয়ে মোগলৰ উপমা বা প্ৰতীক ব্যৱহাৰ কৰিছে৷ মোগল হ’ল বিদেশী মুছলমানৰ আগ্ৰাসনৰ প্ৰতীক৷ 

বিজেপি-আৰ এছ এছে বিচাৰে হিন্দীবলয়ৰ দৰে মুছলমানবিদ্বেষ আৰু হিন্দুত্ব অসমৰ ৰাজনীতিৰ মুখ্য ধাৰা হৈ পৰক আৰু অসমীয়া জাতীয়তাবাদ হৈ পৰক হিন্দুত্বৰ সহযোগী গৌণ ধাৰা৷ এই উদ্দেশ্য লৈয়েই বিজেপিয়ে অৱতাৰণা কৰিছে মোগল খেদাৰ কাহিনী৷

মোগলৰ আগ্ৰাসন আৰু চিলনীয়ে কাণখন নিয়া দুয়োটা একেধৰণৰ কাহিনী৷ চিলনীৰ পিছে পিছে তৰানৰা ছিঙি দৌৰাৰ আগতে কাণখন এবাৰ খেপিয়াই চোৱা ভাল৷