পকা ধানে ৰিঙিয়াই

এতিয়াও পকা ধানে বগীতৰাক মাতেনে? মাতেনে কোনোবা ৰংমনক? যাব পাৰে নেকি সকলো যান্ত্ৰিকতা বাদ দি আজিৰ সীমান্ত, অনুভৱহঁত আঘোণৰ সোণোৱালী পথাৰলৈ? কনপাই পোনাকণহঁতৰ লেচেৰি বোটলা কথা প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ পাঠৰ মাজত নিজক বিচাৰি পাই কিমান যে ভাল লাগিছিল৷ আচলতে সোণোৱালী ধানে নামাতিলেও আঘোণৰ শইচভৰা পথাৰ বা আহাৰ-শাওণৰ ৰোৱণী বা কঠীয়াতলীৰ ব্যস্ততাৰ সৌন্দৰ্যই সকলো অসমীয়াক নিশ্চয় মাতে৷ এতিয়া আঘোণ মাহ আৰম্ভ হৈছে, পথাৰৰ সোণোৱালী সৌন্দৰ্যই কেউদিশে ছানি ধৰিছে৷ পুৱাৰ কুঁৱলীৰ জাল ফালি অহা ৰঙা ৰ’দ, দুপৰীয়াৰ পিঠি পোৰা বা আবেলিৰ হেঙুলীয়া ৰ’দ পৰি সোণোৱালী ধানৰ সৌন্দৰ্য কিমান যে মনোমোহা হয় তাক পথাৰলৈ এবাৰ আহিলেই সৌন্দৰ্যৰ সুবাস অনুভৱ কৰিব পাৰিব৷

এতিয়া শৰৎ কাল শেষ হৈ হেমন্ত ঋতু আৰম্ভ হৈছে, গাঁৱৰ ৰাস্তা-পদূলিও এতিয়া বোকাময় হৈ থকা নাই, বৰং বহু ঠাইত পকীকৰণ হৈছে৷ যদি আপুনি চহৰত থাকে, তেতিয়াহ’লে পৰিয়ালৰ সৈতে এবাৰ গাঁৱলৈ যাব  পাৰে, সেইখন গাঁও আপোনাৰ এৰি অহা আপোন গাঁও নহ’বও পাৰে, মাত্ৰ হ’ব লাগিব চহৰৰ পৰা ৫০-৬০ কিলোমিটাৰ বা তাতকৈ বেছি দূৰৰ, য’ত পথৰ দুয়োকাষে মানুহৰ ঘৰতকৈ খেতিপথাৰ বেছি থাকিব৷ লকডাউনৰ আৰম্ভণিৰ পৰা এতিয়ালৈকে মানুহে অসমৰ বাহিৰলৈ ফুৰিবলৈ ওলোৱা নাই৷ এইটোৱেই বৰ সুন্দৰ সময় যি সময়ত অসমৰ কৃষিপ্ৰধান অঞ্চলৰ পথাৰবোৰ সোণোৱালী হৈ আছে৷ হয়তো কোনো কোনো পাৰ উদং হৈও থাকিব পাৰে৷ সেইটোৱেও আপোনাক কৌতূহলজনিত কৰি তুলিব– সেইখন কোনোবা এলেহুৱাৰ পথাৰ নে বানে-ধোৱা পথাৰ৷ যদি বানে-ধোৱা পথাৰ, তেতিয়া খেতিয়কজনৰ আঘোণমহীয়া মনৰ অৱস্থা কেনেকুৱা হ’ব বাৰু! আপোনাৰো হয়তো সপোন আছে– আপুনি কৰিব নোৱৰা অথচ ৰাইজৰ বা দহৰ উপকাৰত অহা কিছুমান কাম আপোনাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে কৰক৷ আপুনি যে মহানগৰৰ পৰা ওলাই পথাৰলৈ গৈছে, তাত কেৱল সৌন্দৰ্যই যে আছে সেইটো নহয়, বানে-ধোৱা আঘোণৰ উকা পথাৰখন দেখি হয়তো আপোনাৰ ল’ৰা-ছোৱালীয়ে সপোন ৰচিব, কেতিয়াবা মন্ত্ৰী-এম এল এ বা অভিযন্তা নতুবা কৃষি বিজ্ঞানী হৈ অসমখনক বানমুক্ত কৰাৰ৷ ভূপেন হাজৰিকাৰ মৃত্যুৰ সময়ত সম্পৰ্কীয় বাইদেউ এগৰাকীক হেনো তেওঁৰ পুত্ৰই প্ৰশ্ন কৰিছিল– ভূপেন হাজৰিকাৰৰ বিষয়ে আমি আজিহে কিয় জানিলোঁ৷ আজিও হয়তো চহৰৰ কোনো অনুভৱী লোকে অনুভৱ কৰে– গাঁৱত থাকিলেহে ঋতু পৰিৱৰ্তনৰ কথা বুজিব পাৰি, গাঁৱক লৈ সপোন ৰচিব পাৰি৷

আঘোণৰ সৌন্দৰ্যৰ কথা হয়তো কলমৰ আগত সীমাবদ্ধ নহয়, কিন্তু এই পথাৰতেই আছে সমন্বয়৷ ধান চপোৱাৰ পাছতেই প্ৰস্তুতি চলিব মাঘ বিহুৰ৷ সেয়ে ভাবিছোঁ এতিয়াও পথাৰখনে সকলোকে চাগে’ ৰিঙিয়াই মাতে, পকাধানে আৰু মাতি থাকিব চিৰদিনলৈ, কেৱল সলনি হ’ব খেতি কৰাৰ পদ্ধতি আৰু যদি আজিৰ প্ৰত্যেকজন যুৱক-যুৱতীয়ে খেতি বা খেতিয়কক বুজিবলৈ চেষ্টা কৰে, তেতিয়া নিশ্চয় অসমখন শস্য-শ্যামলা হৈ থাকিব অনন্তকাললৈ৷