অসমীয়াৰ স্বপ্নচাৰিতা!

প্ৰায় সত্তৰ দশকপৰ্যন্ত অসমৰ মানুহৰ লগতে ৰাজ্যখনত অস্থায়ীভাৱে বাস কৰা লোকৰ মুখত উচ্ছাৰিত দুটা বাক্যই তদানীন্তন যুৱ-মানসিকতাত প্ৰভাৱ বিস্তাৰ কৰা বুলি অনুভূত হয়৷ প্ৰথমটো বাক্য আছিল ‘কানিয়া অসমীয়া’ আৰু দ্বিতীয়টো ‘আছাম ইজ এ লেণ্ড অৱ লাহে লাহে’, ‘অসম লাহে লাহেৰ দেশ’৷ হয় অসমীয়াসকল লাহে লাহে কাম-কাজ অথবা চিন্তা-চৰ্চা কৰা লোক নহ’লে সময়ৰ পৰিস্থিতি বা সমস্যা সমাধানৰ বাবে দৃঢ় মনোবৃত্তিৰ হোৱাহেঁতেন অসমত অসমীয়াৰ আলৈ-আহুকাল ইমান বেছি নহ’লহেঁতেন বুলি আজিৰ বিদ্বৎসমাজে ক’ব খোজে৷ কাৰ্যালয়বোৰত হাঁহি-তামচাৰ খোৰাকৰ ইন্ধনস্বৰূপ এই বাক্য দুটাৰ বাস্তৱিকতা অনস্বীকাৰ্য৷ হয় কৰ্মবিমুখতা, সময়ৰ কাম সময়ত নকৰি এলাহতে সমস্যাক গাপ দি থোৱা, অথবা উপযুক্ত সময়ত সাহসেৰে অগ্ৰগামী হ’ব নোৱৰাৰ দুৰ্বলতা আদিৰ পৰিণতি আজিৰ অসমত সৃষ্টি হোৱা অগ্নিগৰ্ভা সমস্যাসমূহ৷ তেনেকৈ বুজে একাংশ সচেতন নাগৰিকেও৷ চৰকাৰী কাৰ্যালয়ত ৭০ দশকৰ কৰ্মচাৰী আৰু কাৰ্যালয়লৈ কামৰ বাবে অহা কৰ্মচাৰীৰ বাৰ্তালাপৰ নিম্নলিখিত কথাখিনি মন কৰিবলগীয়া৷ ‘ছাৰ মোৰ কামটো যোৱা দুমাহে নহ’লে দেখোন?’ কৰ্মচাৰীৰ হাঁহিমুখীয়া উত্তৰ, ‘হ’ব’ লাহে লাহে৷ আছাম ইজ এ লেণ্ড অৱ লাহে লাহে৷ ইয়াত যি হয় বা হ’ব– সকলো লাহে লাহে হয় বা হ’ব৷ কামৰ বাবে অহাজনৰ ভাষ্য ‘হয় কথাটো’৷ মানুহে কয়, ‘কানিয়া অসমীয়া বুলি’ আদি৷ খেতি কৰোৱায় বহিৰাগত বণিয়াই৷ ইত্যাদি৷ হয়, সেইবোৰ কথাই এতিয়া হাঁহিৰ খোৰাক নোযোগায়৷ অসমীয়াই এতিয়া অসমৰ মাটিৰ অধিকাৰ বিচাৰি হাবু-দাবু খাবলৈ ধৰিছে৷ তদানীন্তন পূৰ্ববংগীয় লোক আৰু পাছলৈ বাংলাদেশৰ পৰা অসমলৈ অনুপ্ৰৱেশ কৰি ভাৰতৰ নাগৰিকত্ব লৈ অসমৰ স্থায়ী বাসিন্দা হোৱা লোকৰ হাতলৈ যাবলৈ ওলোৱা অসম ৰাজ্যৰ ৰাজনৈতিক, প্ৰশাসনিক ক্ষমতা অসমীয়াৰ হাতত ৰাখিব পৰাৰ উপায় বিচাৰি কিংকৰ্তব্য বিমূঢ় হৈ পৰিছে৷ ফলাফল ‘বেঙেনা গছত হাকুটি লগোৱা’ৰ অনুৰূপ৷ ইতিমধ্যে মাটি-ভেটি ৰাজ্যৰ সম্পদ ৰাজনৈতিক, সামাজিক, সাংস্কৃতিক অস্তিত্ব হেৰোৱাৰ নিশ্চিত আশংকাত ‘কেঁকোৰা গাঁত বিচৰা’ পৰিস্থিতিৰ উদ্ভৱ হৈছে৷ ৰাজ্যখনত অসমীয়া বুলি গণ্য হোৱা ১,৩০,১০,৪৭৮জন লোকৰ বিপৰীতে বাংলাভাষী ৭৩,৪৩,৩৩৮জন আন অনা-অসমীয়াভাষী লোকৰ সংখ্যা ১,৬৬,০০,৩২৬ বুলি ঠাৱৰ কৰা দেখা গৈছে৷ এই ১,৬৬,০০,৩২৬ সংখ্যাটোৰ ভিতৰত প্ৰায় ১,১০,০০,০০০সংখ্যক লোক ধৰ্মীয় সংখ্যালঘু বুলি কোৱা হৈছে৷ ২০১১ বৰ্ষৰ লোকপিয়লত অসমৰ জনসংখ্যা ৩,১১,৬৯,২৭২ [প্ৰায় ৩.১২ কোটি], ২০২৬ চনত এই সংখ্যা ৩৫৬ মিলিয়ন হোৱাৰ সম্ভাৱনা৷ ২০০১ চনত ধৰ্মীয় সংখ্যালঘুৰ সংখ্যা আছিল ৮২,৪০,৬১১৷ তাৰ ভিতৰত কেৱল খিলঞ্জীয়া অসমীয়া মুছলমানৰ সংখ্যা প্ৰায় ২৭ লাখ বুলিহে হিচাপত ধৰা হৈছিল৷ আনহাতে, অসমীয়াভাষীৰ শতকৰা হিচাপত সংখ্যাটো প্ৰায় ৪৮.৩৭ণ৷ এনে পৰিস্থিতিৰ গৰাহত পৰা অসমীয়াই কেনেকৈ নিজৰ অসমীয়া ভাষাৰ অস্তিত্ব, মাটি-ভেটি, সম্পদৰ ওপৰত অধিকাৰ তথা ৰাজনৈতিক ক্ষমতা নিজৰ হাতত ৰখাৰ ভেটি সুদৃঢ় কৰিব? সেইটো দুৰ্বোধ্য প্ৰশ্ন৷ কাৰ পক্ষত বা বিপক্ষৰ স্থিতিত আছে অসমীয়া৷ অসমীয়াভাষী হিন্দুৰ ৪৮.৩৭%ৰ বিপৰীতে বাংলাভাষী হিন্দু ২৪%৷ ধৰ্মীয় সংখ্যালঘু [?] বুলি কোৱা লোকৰ সংখ্যা অসমীয়াভাষী অসমীয়াতকৈ বহুত বেছি৷ ক’ব পাৰি গোষ্ঠীগত হিচাপত অসমত ধৰ্মীয় সংখ্যালঘুৱে অসমীয়াক চেৰ পেলাইছে৷ বাংলাভাষী হিন্দুৰ সংখ্যায়ো অসমীয়াভাষীক চেৰাব পৰাৰ স্থিতিপ্ৰাপ্ত৷ এফালে অসমৰ ৰাজনৈতিক, সামাজিক অধিকাৰ হৰণৰ নিশ্চিত বিপদগ্ৰস্ততা, আনফালে ভাষা-সংস্কৃতিৰ স্থিতিত হ’ব পৰা সম্ভাব্য সংকট৷ দহ বছৰ পাছত অসমৰ ৰাজনৈতিক ক্ষমতা কাৰ হাতত পৰিব? অসমীয়া ভাষা-সংস্কৃতিৰ বাস্তৱ স্থিতি কি হ’ব? অসমীয়াই কি ভাবিব, কি কৰিব, সেইবোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ বিচৰাৰ সময়৷ ভাৰতীয় নাগৰিক হৈ অসমবাসী হোৱা প্ৰব্ৰজনকাৰী ধৰ্মীয় সংখ্যালঘুৰ হাতোৰাত পৰিছে অসমীয়া আৰু বাংলাভাষীৰ অসমীয়াৰ লগত থকা আৰু অসমলৈ আনিবলৈ ধৰা বাংলাভাষী হিন্দুৰ চেপেনাত চেপেটা হৈ পৰাৰ দুৰ্যোগৰ গৰাহত অসমীয়া৷ বাংলাভাষী হিন্দুৰ হয়তো মূল বিপক্ষ শক্তিৰূপে থিয় দিব ধৰ্মীয় সংখ্যালঘুৰ ঐক্যবদ্ধ শক্তিয়ে৷ তেওঁলোক অসমৰ সংখ্যাগুৰু শক্তিৰূপে প্ৰতিষ্ঠিত৷ অসমীয়া তৃতীয় স্থানৰ শক্তি৷ বাংলাভাষী হিন্দু আৰু ধৰ্মীয় সংখ্যালঘুৰ হেঁচা-ঠেলাৰ খুন্দা খাই খাই জীৱন চলাই চাব লগা আন এটা জনগোষ্ঠী ক্ষমতাশূন্য অসহায় অৱস্থাপ্ৰাপ্ত৷ সেয়ে অসমীয়াৰ অস্তিত্ব ৰক্ষাৰ পম খেদা অসমীয়াই স্বপ্নচাৰী অৰ্থাৎ টোপনিতে খোজকঢ়া জাতি বুলি কোনোবাই হাঁহিলেও আমি নিশ্চয় নুশুনাৰ ভাও ধৰি আঁতৰে আঁতৰে ফুৰাত অভ্যস্ত হ’বই লাগিব৷ অসমৰ মাটি থাকিব, অসমত চৰকাৰো থাকিব, ভাষাও থাকিব, হয়তো মাটিৰ ওপৰত অধিকাৰ, ক্ষমতাৰ বাঘজৰী সকলো আনৰ হাতত পৰিব৷ ‘লাহে লাহেৰ’ অসমত এনেবোৰ ঘটনা বা দুৰ্ঘটনা ঘটিব ত্বৰান্বিত গতিৰে, হয়তো কোনোবা এটা নিশাৰ ভিতৰতে৷ গমকে নাপাম আমি কানিয়া বংশধৰসকলে৷