আঞ্চলিক দলৰ বাঢ়ি অহা গুৰুত্ব

আঞ্চলিকতাবাদী ৰাজনীতি এটা উৎসৱ নহয়৷ একোটা অঞ্চল, একোখন ৰাজ্যৰ বাবে আঞ্চলিকতাবাদৰ প্ৰয়োজন তেতিয়াই হয়, যেতিয়া ৰাজ্য চৰকাৰ বা কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে ৰাজ্য আৰু অঞ্চলসমূহৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ প্ৰয়োজন হয় পূৰ্ণ নকৰে, নহয় পূৰ্ণ কৰিবলৈ সক্ষম হৈ নুঠে৷ আঞ্চলিকতাবাদী ৰাজনীতি প্ৰতিষ্ঠাৰ বাবে অঞ্চল বা ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণক প্ৰস্তুত কৰি তুলিবলৈ জনসভা, সমদল আদিৰ আয়োজন কৰিবই লাগিব৷ কিন্তু কেৱল এঠাইত গোট খাই বাদ্যযন্ত্ৰ বজাই উৎসৱমুখৰ পৰিৱেশ এটা সৃষ্টি কৰিলেই তাৰ সুফল ফলিব বুলি আশা কৰিব নোৱাৰি৷ বৰং লক্ষ্য আৰু উদ্দেশ্য সৰ্বসাধাৰণ নিৰক্ষৰ মানুহৰ অন্তৰতো সুমুৱাই দিবলৈ তেওঁবিলাকে বুজি পোৱা ভাষাৰে মানুহে ভোগ কৰা দুখ-ক্লেশ, অভাৱ-অভিযোগ, তথ্য আৰু যুক্তিৰে গভীৰভাৱে সুমুৱাই দিব পাৰিব লাগিব৷ গান্ধীজীয়ে যিদৰে সমগ্ৰ দেশৰ জনসাধাৰণক ঐক্যবদ্ধভাৱে ব্ৰিটিছৰ বিৰুদ্ধে থিয় দিবলৈ সত্য আৰু অহিংসাক অস্ত্ৰস্বৰূপে লোৱাৰ শিক্ষা দিছিল, তেনে পন্থাৰ উপযোগিতা সদায় আছে আৰু সদায় থাকিব৷ কেৱল শিক্ষিত মানুহে বুজি পোৱা ভাষাৰে কথা কৈ প্ৰশংসা লাভ কৰিলেই নহ’ব৷ এক কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ সিদ্ধান্ত আগত লৈ আগবাঢ়িব লাগিব৷ ই এক দৰাচলতে কঠোৰ ব্ৰত৷

মনত ৰাখিব লাগিব, আঞ্চলিকতাবাদ হ’ল এটা আৰ্থ-সামাজিক আৰু ৰাজনৈতিক মতবাদ৷ এইটোও মনত ৰাখিব লাগিব যে ৰাজনীতি কেৱল বক্তৃতা নহয়৷ অৰ্থনীতিৰ ভিত্তিতহে ৰাজনৈতিক মতবাদ গঢ় লৈ উঠে৷ বৰ্তমান ভাৰতৰ তথা অসমৰ ভাৰতীয় জনতা দলৰ ৰাজনীতি হ’ল পুঁজিবাদী অৰ্থনীতিৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত৷ আনহাতে তেওঁলোকৰ সামাজিক-সাংস্কৃতিক নীতি হ’ল হিন্দু ধৰ্মৰ বহিৰংগৰ ওপৰত প্ৰতিষ্ঠিত, ভাৰতীয় দৰ্শনৰ ওপৰত নহয়৷ সেইবাবেই এই ৰাজনীতিত থকাসকলে দৰিদ্ৰ জনসাধাৰণৰ কথা মুখেৰে যিমানেই কওক, তেওঁলোকৰ অৰ্থনীতিয়ে সেই কথা নকয়৷ তেওঁলোকে হিন্দু ধৰ্মৰ কথা যিমানেই কওক, হিন্দু ধৰ্মৰ মূল তত্ত্ব বেদান্ত দৰ্শনৰ কথা নকয়ো, নুবুজেও৷ এনে এটা পটভূমিতে আজি দেশৰ কোণে কোণে আঞ্চলিক শক্তিৰ পুনৰুত্থানৰ যত্ন চলিছে৷ কিন্তু বিজ্ঞানসন্মত পন্থা ল’ব নোৱৰাৰ বাবে অলপ দিনৰ বাবে কেতিয়াবা সফলতাৰ মুখ দেখিলেও তাত ভাঙোন আৰম্ভ হয়৷ এই আটাইবোৰ দিশৰ প্ৰতি চকু দি নল’লে অসমত আঞ্চলিকতাৰ ভেটি সুদৃঢ় কৰা কঠিন হ’ব পাৰে৷ অসম জাতীয় পৰিষদৰ সন্মুখত সেইবাবেই আছে অত্যন্ত গুৰুত্বপূৰ্ণ সুদৃঢ় চিন্তা আৰু কৰ্মৰে সকলোকে সামৰি লৈ ততালিকে আগবঢ়াৰ কঠোৰ দায়িত্ব৷ ততালিকে, কাৰণ সময় হাতত নাই৷ এতিয়া নিজৰ ভিতৰত তৰ্ক কৰাৰ, বাদ-বিসম্বাদ ঘটোৱাৰ প্ৰশ্ন উঠিব নালাগে৷ ভাৰতবৰ্ষ এখন ডাঙৰ ৰাষ্ট্ৰ৷ সম্প্ৰতি এই ৰাষ্ট্ৰৰ ভিতৰত আছে ২৮খন ৰাজ্য আৰু ৮খন কেন্দ্ৰীয়শাসিত অঞ্চল বা ৰাজ্য৷ ভাৰতবৰ্ষৰ উত্তৰে আছে হিমালয়কে ধৰি উত্তৰ-পূবাৰ্ঞ্চললৈকে অনেক পৰ্বত আৰু পাহাৰ৷ হিমালয়ৰ পাদদেশত থকা অঞ্চলসমূহৰ প্ৰাকৃতিক, ভৌগোলিক পৰিৱেশৰ লগত দেশৰ পশ্চিম, দক্ষিণ আৰু দক্ষিণ-পূব অঞ্চলৰ জলবায়ু তথা প্ৰাকৃতিক পৰিৱেশৰ ভিন্নতা সহজেই অনুভৱযোগ্য৷ এই ভিন্নতাই সৃষ্টি কৰিছে মানুহৰ বাসস্থানৰ, খাদ্যাভাসৰ, পোছাক-পৰিচ্ছদৰ, সামাজিৰ ৰীতি-নীতিৰ, সাংস্কৃতিক কাম-কাজ আৰু উৎসৱ-পাৰ্বণৰো ভিন্নতা৷ এতেকে, ভাৰতবৰ্ষ এখন ৰাষ্ট্ৰ হ’লেও ই পূবৰ পৰা পশ্চিমলৈ, উত্তৰৰ পৰা দক্ষিণলৈ একে চৰিত্ৰৰ ৰাজ্যৰে গঠিত ৰাষ্ট্ৰ নহয়৷ ভাৰতবৰ্ষৰ এই বিচিত্ৰতাৰ মাজত ঐক্য স্থাপন কৰিছে ভাৰতীয় দৰ্শনে দান কৰা জীৱনবোধে, আৰু ভাৰতীয় কাব্য-মহাকাব্যকে ধৰি প্ৰাচীন সাহিত্যৰাজিয়ে দান কৰা মানৱীয় আৰু নৈতিক মূল্যবোধে৷ গান্ধীজীয়ে সেইবাবে কৈছিল India is one in many, and many in one. এই সত্যটো নুবুজিলে বাহিৰৰ এটা ৰসায়নেৰে ভাৰতীয় মানুহক একেৰঙী কৰি তুলিব নোৱাৰি৷

ভাৰতবৰ্ষৰ এই বিচিত্ৰতাই ভাৰতবৰ্ষক এক মহাদেশীয় চৰিত্ৰ দান কৰিছে৷ ইউৰোপৰ সকলো দেশৰে ধৰ্ম খ্ৰীষ্ট ধৰ্ম৷ কিন্তু প্ৰত্যেক দেশৰে ভাষা বেলেগ বেলেগ৷ তেওঁবিলাকৰ অৰ্থনীতি, সমাজনীতি, সংস্কৃতি বেলেগ বেলেগ৷ দৰাচলতে ভাৰতবৰ্ষৰো প্ৰত্যেকখন ৰাজ্য ইউৰোপৰ একোখন দেশৰ দৰে৷ ভাৰতীয় ৰাজনীতিকসকলে এই বৈচিত্ৰ্যৰ মাজত থকা ঐক্য আৰু ঐক্যৰ মাজত থকা বৈচিত্ৰ্যক বুজি পালেও মান্যতা দিব নোখোজে ৰাজনৈতিক কাৰণত৷ সেইবাবে ভাৰতবৰ্ষক এখন সংঘীয় ৰাষ্ট্ৰ বুলি ক’ব নোৱাৰি, যদিও শাসনত থকা ৰাজনীতিকসকলে সংঘীয় ৰাষ্ট্ৰ বুলি ক’ব খোজে৷ সংঘীয় ৰাষ্ট্ৰ বুলি ক’ব খোজাসকলে এটা কাৰণ দেখুৱায় যে ভাৰতীয় সংবিধানত কেন্দ্ৰ আৰু ৰাজ্যৰ অধিকাৰৰ ক্ষমতাৰ বিভাজন কৰি থোৱা হৈছে৷ পিছে বিজেপি চৰকাৰে এতিয়া এই আটাইবোৰৰ ঊধবৰ্ত সকলোক্ষেত্ৰতে ৰাজ্যসমূহৰ কতৃৰ্ত্ব নোহোৱা কৰাৰ যত্ন কৰিছে৷ কেৱল সেয়ে নহয়, আনকি ভাষা, ধৰ্ম আৰু অন্যান্য বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত থকা পৃথকতাৰ ওপৰত চৰকাৰী ভাষাস্বৰূপে হিন্দীক, সংবিধানে ৰাষ্ট্ৰভাষা বুলি নক’লেও, ৰাষ্ট্ৰভাষা হিচাপে প্ৰায় জাপি দিছে৷ দ্বিতীয়তে, ভাৰতীয় দৰ্শনৰ তথা শাস্ত্ৰসমূহৰ মূল্যবোধৰ শিক্ষাদানৰ পৰিৱৰ্তে হিন্দু ধৰ্মৰ বহিৰংগক ৰাষ্ট্ৰীয় ধৰ্মলৈ ৰূপান্তৰ কৰাৰ এটা অঘোষিত যত্ন কৰি আহিছে৷ বিজেপিয়ে এটা ৰসায়নেৰে ভাৰতীয় ভাষা, ধৰ্ম তথা সংস্কৃতিক একাকাৰ কৰিব খুজিছে৷ ই হ’ল উত্তৰ ভাৰতীয় একাংশ ৰাজনৈতিক নেতাৰ একপ্ৰকাৰ সবাৰ্ধিনায়কত্ব প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ লক্ষ্য৷

ভাৰতবৰ্ষৰ কোনো ৰাজ্যই কেতিয়াও ভাৰতবৰ্ষৰ সাৰ্বভৌমত্ব ক্ষতি কৰিব পৰা কোনো দাবী কৰা নাই আৰু নকৰে৷ বৰং প্ৰতিৰক্ষা, বৈদেশিক নীতি, মুদ্ৰা আৰু যাতায়াত-যোগাযোগ এই চাৰিটা বিষয় সম্পূৰ্ণভাৱে কেন্দ্ৰৰ হাতত ৰাখি বাকী বিষয়সমূহত ৰাজ্য চৰকাৰসমূহক স্বতন্ত্ৰ ক্ষমতা দিয়াৰ কথাহে কোনো কোনো দল বা সংগঠনে কৈ আহিছে৷ কিন্তু বৰ্তমানৰ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে আনকি শিক্ষা আৰু নিয়োগকে ধৰি সকলো ক্ষেত্ৰত ক্ৰমাৎ ৰাজ্যসমূহৰ ক্ষমতাৰ সংকোচন ঘটাই কেন্দ্ৰৰ অধিকাৰ সাব্যস্ত কৰা সকলো যত্ন কৰিছে৷ হিন্দী আৰু হিন্দুত্বক যিদৰে জাপি দিয়াৰ যত্ন কৰিছে তেনেদৰে সকলো ক্ষেত্ৰতে কেন্দ্ৰৰ আধিপত্য বিস্তাৰৰ যত্ন কৰিছে৷ দেখ দেখকৈয়ে ফেডাৰেল চৰকাৰৰ যি সামান্য ক্ষমতা ৰাজ্যসমূহক দিয়া আছে এতিয়া তাৰ ঠাইত সম্পূৰ্ণৰূপে এককেন্দ্ৰিক চৰকাৰৰ চৰিত্ৰ কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে গ্ৰহণ কৰিছে৷ কংগ্ৰেছ চৰকাৰৰ দিনতে ৰাজ্যসমূহে নিজৰ আৰ্থ-সামাজিক, ভাষিক-সাংস্কৃতিক স্বাৰ্থ ৰক্ষাৰ দাবী তুলি আহিছিল৷ চৰকাৰে একো নকৰাৰ ফলত প্ৰায়ে প্ৰত্যেক ৰাজ্যতে আঞ্চলিক দল গঠন হৈছিল৷ এতিয়াও ভাৰতবৰ্ষৰ বহুকেইখন ৰাজ্যত আঞ্চলিক দল আছে, আঞ্চলিক দলৰ চৰকাৰো আছে৷ দুভাৰ্গ্যৰ কথা যে কেন্দ্ৰৰ বিজেপি চৰকাৰে এনে দলসমূহৰ চৰকাৰক বিভিন্ন অভিসন্ধিৰে আঁতৰাবলৈ কৰা চেষ্টাই কোনো কোনো ৰাজ্যত আঞ্চলিক দল ওফৰাই দিছে৷ এই কথাও মনত ৰাখিব লাগিব যে কোনো কোনো ৰাজ্যত উগ্ৰবাদী সংগঠনো গঢ় লৈ উঠিছে নিজৰ আঞ্চলিকতাবাদী চৰিত্ৰ ৰক্ষা কৰিবৰ কাৰণে৷ কিন্তু ভাৰতীয় নাগৰিকে উগ্ৰবাদ নিবিচাৰে৷ বৰং সংবিধান-সন্মতভাৱেই ৰাজ্যসমূহৰ বাবে অধিক ক্ষমতা বিচাৰে৷ আঞ্চলিকতাবাদৰ গুৰুত্ব আৰু প্ৰয়োজন দিনে দিনে ভাৰতবৰ্ষত বাঢ়ি আহিছে৷ অসমতো আঞ্চলিকতাবাদী দল অগপই দুবাৰ ক্ষমতা দখল কৰিছিল৷ কিন্তু বিজেপি ক্ষমতালৈ অহাৰ পাছত অগপ বিজেপি চৰকাৰৰ অংশীদাৰ হ’ল৷ ইয়াৰ আঞ্চলিক চৰিত্ৰ থকা বুলি যিমানেই ঘোষণা কৰক, সেই ঘোষণাৰ কোনো মূল্য থকাৰ প্ৰশ্ন নুঠে৷ অসমত এতিয়া ‘অসম জাতীয় পৰিষদ’ দল, ‘ৰাইজৰ দল’ৰ উপৰি আন দলো ওলাইছে৷ এতিয়ালৈকে অসম জাতীয় পৰিষদে সকলো নীতি-নিয়মৰ মাজেদি নিজকে গঢ় দিছে৷ তদুপৰি দলৰ সভাপতি ক্ষমতালৈ আহিলে মুখ্যমন্ত্ৰীকে ‘হাই কমাণ্ড’ৰ হোৱাৰ বাট বন্ধ কৰি ১০জনীয়া এটা ‘হাইকমাণ্ড গোট’ গঠন কৰিছে, যাতে সভাপতি, মুখ্যমন্ত্ৰী কোনেও হাই কমাণ্ডক উলাই কৰিব নোৱাৰে৷ 

মই ভাবোঁ আৰু আশা কৰোঁ আঞ্চলিক দলসমূহে নিবাৰ্চনৰ আগে আগে হ’লেও এটা সন্মিলিত শক্তি গঢ়ি তুলিব পাৰিব লাগিব৷ এতিয়া আমাৰ সন্মুখত ব্যক্তিগত ক্ষমতা লাভৰ প্ৰশ্ন নাই৷ আমাৰ সন্মুখত আছে আঞ্চলিক শক্তিয়ে অসমৰ চাৰিসীমাৰ সমস্যা, অসমৰ উন্নয়নত থকা বাধাৰ সমস্যা, অসমীয়া ভাষাকে ধৰি থলুৱা ভাষাসমূহৰ উত্তৰণৰ সমস্যা, অসমীয়া ভাষাক সকলোৰে বাবে গ্ৰহণযোগ্য ৰূপত সমূহীয়া মাধ্যমৰ পূৰ্বৰ ভাষালৈ ৰূপান্তৰ কৰাৰ লক্ষ্য, আমাৰ উদ্যোগ, ব্যৱসায়-বাণিজ্য শক্তিশালী কৰি লোৱাৰ প্ৰয়োজন পূৰণ কৰিব পৰাকৈ ৰাজনৈতিক ক্ষমতাৰ অধিকাৰী হোৱাৰ লক্ষ্য৷ বহুধাবিভক্ত আঞ্চলিক শক্তিয়ে বিজেপিৰ দৰে এটা অতি কৌশলী, ধনাঢ্য চৰকাৰী দলক পৰাভূত কৰিবলৈ হ’লে যি যিমান দূৰলৈকে ‘অসম জাতীয় পৰিষদ’ৰ লগত যাব পাৰে সিমান দূৰলৈকে হ’লেও যোৱাৰ যত্ন কৰিব লাগিব৷ ‘জাতীয় পৰিষদ’ৰ সন্মুখত ৰাজ্যখনৰ যিবোৰ সমস্যা আছে সেই সমস্যাবোৰ শ্ৰেণীবদ্ধ কৰি এনে সমস্যা সমাধানৰ বাট উলিওৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগিব৷ সদৌ অসম ছাত্ৰ সন্থা আৰু যুৱ-ছাত্ৰ পৰিষদ ৰাজনৈতিক দল নহ’ব পাৰে, কিন্তু জাতিটোৰ স্বাৰ্থত আৰু ৰাজ্যখনৰ স্বাৰ্থত এই ছাত্ৰ সন্থা আৰু যুৱ-ছাত্ৰ পৰিষদে অসম জাতীয় পৰিষদৰ পাছত প্ৰাচীৰৰ দৰে থিয় হৈ থকাটো সময়ৰ আহ্বান৷ আমি মনত ৰাখিব লাগিব ব্যক্তিগতভাৱে হওক, সাংগঠনিকভাৱে হওক আমি আমাৰ জাতীয় স্বাৰ্থৰ পৰা কোনো আঁতৰিব নোৱাৰোঁ৷ পাহৰিব নালাগিব ভোটাধিকাৰপ্ৰাপ্ত প্ৰত্যেকজন নাগৰিকেই একো একোজন ৰাজনৈতিক ব্যক্তি৷ অৰাজনৈতিক ব্যক্তি বুলি কোনো ব্যক্তি নাই৷ যি নিজকে অৰাজনৈতিক বুলি আঁতৰি থাকিব খোজে তেনে স্থিতাৱস্থাই  বৰ্তমানৰ বিজেপি চৰকাৰক সমৰ্থন কৰাটো বুজাব৷ এই সত্যটো যাতে আমি কোনেও পাহৰি নাযাওঁ৷ ছাত্ৰ-যুৱক সমন্বিতে কৃষক-বনুৱা, কৰ্মী-কৰ্মচাৰী সকলোৱে মনে-প্ৰাণে নিজকে অসমৰ স্বাৰ্থৰ লগত যুক্ত কৰক আৰু অসমক ৰক্ষা কৰিবলৈ আৰু অসমৰ স্বাভিমানৰ পতাকাখন দাঙি ধৰিবলৈ সগৰ্বে আমি সমৱেত হৈ থিয় হোৱাৰ শক্তি গোটাবলৈ ক্ষুদ্ৰ স্বাৰ্থ পৰিত্যাগ কৰক৷ মনত ৰাখিব লাগিব ‘অসম মাৰিলে আমিও মৰিম’, কোনো জীয়াই  নাথাকোঁ৷ বিজেপিয়ে জানিব লাগিব, তেওঁবিলাকৰ একনায়কত্ববাদে আঞ্চলিকতাবাদক হত্যা কৰাৰ যত্ন কৰিলে, কেৱল আমাৰ ৰাজ্যখনতে নহয় দেশৰ বিভিন্ন ঠাইত বিচ্ছিন্নতাবাদী শক্তিৰ জন্ম দিব, আৰু এনে অৱস্থা কাৰো বাবে সুখকৰ নহ’ব৷