আঁচনি, হিতাধিকাৰী আৰু শ্ৰমবিমুখতা

নিৰ্বাচনমুখী ৰাজনৈতিক লাভালাভৰ বাবে হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰা,আঁচনি তথা অনুদান প্ৰদান কৰাটো শাসক গোষ্ঠীৰ এক গতানুগতিক কাৰ্যত পৰিণত হোৱা দেখা যায়৷ সমাজৰ মধ্যবিত্ত নাইবা নিম্ন মধ্যবিত্ত তথা দৰিদ্ৰ সীমাৰেখাৰ তলত বসবাস কৰা লোকসকলৰ মাজৰ পৰাই হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি ভোটবেংক মজবুত কৰাৰ ওপৰতো শাসক গোষ্ঠীয়ে গুৰুত্ব আৰোপ কৰে৷ একপ্ৰকাৰ অংকৰ ৰাজনীতিও এই হিতাধিকাৰীসকলৰ মাজতেই সোমাই থাকে৷ অৱশ্যে হিতাধিকাৰীসকল প্ৰকৃতাৰ্থত লাভান্বিত হয় বুলি ক’ব নোৱাৰি৷ চৰকাৰী অনুদান লাভ কৰাৰ পাছত কেনেদৰে মানুহ কৰ্মবিমুখ হৈ চৰকাৰৰ আশাতে বন্দী হৈ থাকিবলগা হয় সেয়াও হিতাধিকাৰীসকলৰ পৰাই গম পোৱা যায়৷ অৰ্থাৎ যিদৰে দান গ্ৰহণ কৰাজনতকৈ দান দিওঁতাজন অধিক লাভান্বিত হয় ঠিক সেইদৰে ৰাজনৈতিক ক্ষেত্ৰখনতো হিতাধিকাৰীয়ে পোৱা লাভৰ বিপৰীতে কিন্তু হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰা শাসকগোষ্ঠীহে অধিক লাভান্বিত হয়৷

  আত্মনিৰ্ভৰ ভাৰত নাইবা আত্মনিৰ্ভৰ অসমক বাস্তৱ ৰূপ দিবলৈ হ’লে মানুহক কৰ্মোদ্যোগী কৰি তুলিব পাৰিব লাগিব৷ অৰ্থনৈতিক অনগ্ৰসৰতা দূৰ কৰিবৰ কাৰণে মানুহ স্বাৱলম্বী হোৱাটো নিতান্তই জৰুৰী৷ দেশত এতিয়াও শিক্ষিত লোকৰ বিপৰীতে স্বাৱলম্বী লোকৰ সংখ্যা তেনেই নগণ্য৷ অৰ্থাৎ শিক্ষিত নিবনুৱাৰ হাৰ অত্যধিক হাৰত বৃদ্ধি হোৱাটোও অৰ্থনৈতিক অনগ্ৰসৰতাৰে কাৰক বুলি ধৰিব পাৰি৷ তথ্য, প্ৰযুক্তিগত তথা ব্যৱহাৰিক শিক্ষাৰ জৰিয়তেহে আত্মনিৰ্ভৰ ভাৰতৰ সপোন সাৰ্থক কৰাটো সম্ভৱ হ’ব পাৰে৷ অন্যথা আনুষ্ঠানিক শিক্ষাৰ নামত কেৱল কিতাপৰ জ্ঞানেৰে মানুহ আত্মনিৰ্ভৰ হ’ব নোৱাৰে৷ আৰ্থসামাজিক উন্নয়নৰ কাৰণে দেশত ঔদ্যোগীকৰণো অত্যন্ত জৰুৰী৷ কিন্তু তাকে নকৰি হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি হ্ৰস্বম্যাদী কিছু চৰকাৰী আঁচনি, অনুদানমুখী কৰিলে মানুহ স্বাৱলম্বী হ’ব নোৱাৰে৷ বৰঞ্চ মানুহৰ কৰ্মস্পৃহা হ্ৰাস পোৱাহে দেখা যাব৷

ৰাজনৈতিক সচেতনতা অবিহনে সাধাৰণ ৰাইজ ৰাজনৈতিক দলবোৰৰ ৰাজনৈতিক অভিসন্ধিৰ চিকাৰ হৈয়ে থাকিব৷ সমাজৰ অশিক্ষিত তথা ৰাজনৈতিকভাৱে অপৰিপক্ক লোকসকলক টাৰ্গেট কৰি লৈ ৰাজনৈতিক দলবোৰে ৰাজনৈতিক মুনাফা আদায়ৰ চেষ্টা কৰে৷ নিৰ্বাচনকেন্দ্ৰীক গণতান্ত্ৰিক দেশত সাধাৰণ ভোটাৰ ৰাইজ আকৃষ্ট হয় যিকোনো ৰাজনৈতিক দলে আগবঢ়োৱা আঁচনি তথা অনুদানবোৰৰ প্ৰতি৷ তদুপৰি শাসকগোষ্ঠীয়ে বিভিন্ন আঁচনিৰ কাৰণে হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি একপ্ৰকাৰ ভোটবেংক সুৰক্ষিত কৰাৰো চেষ্টা চলায়৷ চৰকাৰে আগবঢ়োৱা আঁচনিবোৰ সদায় দীৰ্ঘম্যাদী হ’ব লাগে, যাতে জনসাধাৰণৰ ওপৰত তাৰ সুদুৰপ্ৰসাৰী প্ৰভাৱ পৰে৷ কিন্তু সচাৰচৰ দেখিবলৈ পোৱা যায় যে কোনো এখন চৰকাৰে গ্ৰহণ কৰা আঁচনি বেলেগ এখন চৰকাৰ শাসনলৈ অহাৰ পাছতে বিলুপ্তি ঘটাই তাৰ ঠাইত আন এখন আঁচনি ৰূপায়ণ কৰা হয়৷ যাৰ জৰিয়তে জনসাধাৰণে আঁচনিখনৰ উচিত মূল্যায়ন তথা লাভালাভৰ পৰাও বঞ্চিত হয়৷

  অসমত হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ আঁৰতো ৰাজনৈতিক অভিসন্ধিৰে উমান পোৱা যায়৷ এফালে ৰাজনৈতিক দল তথা শাসক গোষ্ঠীয়ে হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰিয়ে ৰাজনৈতিক অভিপ্ৰায় পূৰণৰ চেষ্টা চলায় আৰু আনফালে কৰ্মবিমুখ অসমীয়াই হিতাধিকাৰী হৈয়ে চৰকাৰী অনুদান লাভৰ আশাত বন্দী হৈ থাকে৷ হিতাধিকাৰী সৃষ্টিৰ নামতো আৰম্ভ হয় তুষ্টিকৰণৰ ৰাজনীতি৷ প্ৰকৃত হিতাধিকাৰীক বঞ্চিত কৰি কাৰোবাৰ সাংগোপাংগোৰ নাম অন্তৰ্ভুক্ত হয় হিতাধিকাৰীৰ তালিকাত৷ টোপনি গৈ থকা মানুহক জগাবলৈ সহজ কিন্তু টোপনি যোৱাৰ ভাও ধৰি থকা মানুহক জগাবলৈ কঠিন৷ অৰ্থাৎ আমাৰ অসমীয়াৰ অৱস্থাও তেনেকুৱাই৷ শ্ৰমবিমুখ অসমীয়াৰ ভাতৰ কাঁহীৰ ভাতমুঠিও বহিৰাগতই কাঢ়ি খোৱাৰ সময় সমাগত বুলি জানিও নিৰ্বিকাৰ অসমীয়াই কেৱল চৰকাৰী অনুদান,সাহায্য আদিৰ কাৰণেই হাত পাতি বহি থাকিবলৈ ভাল পায়৷ যাৰ সুযোগ গ্ৰহণ কৰি শাসকগোষ্ঠী নাইবা ৰাজনৈতিক দলে অসমীয়াৰ ওপৰতে কঠাল ভাঙি খোৱাৰ সুবিধা পায়৷ কৰ্ম কৰি খোৱাৰ সম্ভাব্য সকলো উপাদান নিজৰ ঘৰৰ মাটিতে থকাৰ পাছতো আমি এলেহুৱা৷

চৰকাৰী অনুদান তথা সাহায্য লাভ কৰাটো সকলোৰে ৰাজনৈতিক অধিকাৰ৷ জনসাধাৰণক বাদ দি চৰকাৰ যিহেতু শাসনত তিস্তি থাকিব নোৱাৰে, গতিকে চৰকাৰে জনসাধাৰণৰ কাৰণে কল্যাণকামী আঁচনি ৰূপায়ন কৰিবই লাগিব৷ সমাজৰ দুৰ্বল তথা অৰ্থনৈতিকভাৱে পিছপৰা শ্ৰেণীটোক চৰকাৰে মৰ্যাদাসম্পন্ন জীৱন জীয়াই থাকিবৰ কাৰণে সাহায্য আৰু অনুদান প্ৰদান কৰাটো সকলোৰে কাম্য৷ অৰ্থনৈতিকভাৱে সমাজত শ্ৰেণী বিভাজনৰ ধাৰণাটো নাইকিয়া কৰি সকলোকে মৰ্যাদাসম্পন্ন জীৱন জীয়াই থকাৰ সুযোগ প্ৰদান কৰিব লাগে৷ কিন্তু সেইখিনি কৰিব যাওঁতে কেৱল সাহায্য আৰু অনুদান প্ৰদান কৰাটোৱে যথেষ্ট নহয়৷ মানুহক কৰ্মোদ্যোগী কৰি তুলিব পৰা আঁচনিৰ জৰিয়তে স্বাৱলম্বী হোৱাৰ সুযোগ চৰকাৰে প্ৰদান কৰিব লাগে৷ পৰিয়াল এটাৰ মাহেকীয়া আয়-ব্যয়ৰ হিচাপ কেৱল পৰিয়ালটোৰ মুৰব্বীগৰাকীয়েহে গম পায়৷ তেনেস্থলত সাহায্যৰ পৰিৱৰ্তে উপাৰ্জনৰ পথ প্ৰদান কৰাহে অত্যন্ত জৰুৰী৷

প্ৰায় কোটিৰ ঘৰত হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰি ৰাজ্য চৰকাৰে সাহায্য প্ৰদানৰ ওপৰত গুৰুত্ব আৰোপ কৰিছে৷ এয়া নিশ্চয় প্ৰশংসনীয় পদক্ষেপ৷ শাসকগোষ্ঠীৰ কাৰণে এয়া হয়তো নিশ্চয় নিৰ্বাচনী ৰণকৌশলো হ’ব পাৰে৷ হ’লেও প্ৰকৃত হিতাধিকাৰীয়ে সাহায্য লাভ কৰাটো সকলোৰে কাম্য৷ অৱশ্যে, কোটিৰ ঘৰত হিতাধিকাৰী সৃষ্টিয়ে ৰাজ্যৰ নিম্নমানৰ অৰ্থনৈতিক ছবিখনো উন্মোচিত কৰিছে৷ ইপিনে উপযুক্ত বজাৰৰ অভাৱত খেতিয়কে উৎপাদিত সামগ্ৰীৰ উচিত মূল্য লাভৰ পৰাও বঞ্চিত হ’ব লগা হয়৷ যাৰ ফলত মানুহ কৃষিকৰ্মৰ লগত জড়িত হ’বলৈও এশবাৰ চিন্তা কৰিবলগা হয়৷ সকলো থাকিও অসমীয়া আজি যেন দুখীয়া৷ সকলো ক্ষেত্ৰতে কেৱল চৰকাৰৰ আশাতে আশাপালি নাথাকি অসমীয়াই হাতে কামেও লাগিব লাগিব৷ চৰকাৰে হাজাৰ সাহায্য তথা অনুদান প্ৰদান কৰিলেও নিজৰ ৰাজনৈতিক ভৱিষ্যতৰ কথাও চিন্তা কৰিবই৷ এয়া এক ধ্ৰnৱ সত্য৷

 হিতাধিকাৰী সৃষ্টি নিশ্চয়কৈ অসমীয়াৰ শ্ৰমবিমুখতাকে প্ৰকাৰন্তৰে চুই গৈছে৷ যাৰ সুযোগ গ্ৰহণ কৰিয়ে শাসকগোষ্ঠীয়ে ৰাজনৈতিক মুনাফা আদায় কৰি আহিছে৷ পৰিস্থিতিৰ দোহাই দি হ’লেও সমাজৰ এচাম মানুহ চৰকাৰী সাহায্যকে সৰ্বোচ্ছ বুলি ভাবি লৈ মানৱ সম্পদৰ উচিত ব্যৱহাৰ কৰিব নোখোজে৷ শাসকগোষ্ঠীয়েও সেইচাম মানুহকে হাতৰ মুঠিত ৰাখি নিজৰ শক্তিশালী ৰাজনৈতিক ভেটি স্থাপন কৰাত গুৰুত্ব আৰোপ কৰে৷ শাসকগোষ্ঠীয়ে মানুহক কৰ্মসংস্থান প্ৰদানৰ বিপৰীতে হিতাধিকাৰী সৃষ্টি কৰিয়ে চমক দিব বিচাৰে৷ কিন্তু হিতাধিকাৰী সৃষ্টিয়ে যে এটা জাতিক এলেহুৱা কৰি আৰ্থ সামাজিক দিশৰ পৰাও পংগু কৰিব পাৰে সেয়া হয়তো শাসক গোষ্ঠীৰ মন-মগজুৱে ঢুকি নাপায়৷ চৰকাৰী আচঁনিৰ অধীনত এটকীয়া চাউল লাভ কৰা এনে বহু লোক আছে যিসকলে কাম নকৰিলেও ধুনীয়াকৈ চলিব পাৰে৷ ফলত তেনেকুৱা এচাম মানুহ সম্প্ৰতি শ্ৰমবিমুখ হৈ চৰকাৰী অনুদানৰ কাৰণেই আশাপালি থাকে৷ হিতাধিকাৰী হৈ চৰকাৰী অনুদান লাভেৰে আমি অসমীয়া নহও দুখীয়া বুলি চিঁঞৰি থাকিলে জানো কিবা লাভ হ’ব? চৰকাৰী অনুদানৰ আশা নকৰি হাতে কামে লাগিলেহে অসমীয়া হৈ থকাৰ গৌৰৱ আমি কৰিব পাৰিম৷ শাসকগোষ্ঠীয়ে শাসন আৰু শোষণৰ জৰিয়তেই নিজৰ ৰাজনৈতিক স্বাৰ্থসিদ্ধিৰ চেষ্টা কৰিবই৷ হিতাধিকাৰী সৃষ্টিও শাসকগোষ্ঠীৰে এক ৰাজনৈতিক অভিসন্ধি বুলিও হয়তো অনুমান কৰিব পাৰি৷ য’ত আত্মনিৰ্ভৰ ভাৰত তথা আত্মনিৰ্ভৰ অসমৰ দৰে ধাৰণা কেৱল শ্ল’গান হৈয়ে ৰৈ যাব৷