উচ্ছেদ হৈছে, অসমৰ চৌদিশে দিনে-ৰাতিয়ে উচ্ছেদ চলিছে, সেয়া লাগিলে তিনিচুকীয়াৰ শ্ৰীপুৰিয়াৰ খিলঞ্জীয়াৰ ঘৰেই হওক বা গৰুখুঁটিয়েই হওক, ছিপাঝাৰেই হওক বা দৰঙেই হওক বা সম্প্ৰতি চলাই থকা বটদ্ৰৱাৰ উচ্ছেদৰ ঘটনাই হওক৷ চৰকাৰে এফালৰ পৰা মানুহৰ ঘৰ উচ্ছেদ কৰিছে, পকাঘৰ ভাঙি চূৰমাৰ কৰি দিয়া হৈছে৷ হাতী লগাই, বুলড’জাৰ চলাই চৰকাৰে মানুহক গুলীয়াই হ’লেও উচ্ছেদ অভিযান সফল কৰি তুলিছে৷ অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰীজনে কৈছে, বোলে তেওঁৰ দিনত উচ্ছেদ চলিবই, বিজেপি চৰকাৰ থকালৈকে উচ্ছেদ চলিব৷ অসমৰ ২৮ শতাংশ মানুহ ভূমিহীন, ৩২ শতাংশতকৈও অধিক মানুহৰ মাটি তিনি বিঘাতকৈ কম৷ এনে ভূমিহীন আৰু উপান্ত কৃষকে আজি অকণমান মাটিৰ বাবে হাহাকাৰ কৰিবলগীয়া হৈছে৷ আনহাতে, চৰকাৰে চুবুৰীয়া বাংলাদেশক মাটি দিছে, মেঘালয়, অৰুণাচল, নাগালেণ্ডক মাটি এৰি দিছে৷ প্ৰতিদিনেই কৃষকৰ মাটি ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বুকুত জাহ গৈছে, সেইবোৰ উদ্ধাৰ কৰাৰ বাবে চৰকাৰৰ কোনো শক্তিশালী পদক্ষেপ নাই, কিন্তু জনতাৰ ওপৰত শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰি এফালৰ পৰা যেতিয়া ঘৰবোৰ ভাঙি নিয়া হৈছে, তেতিয়া যিকোনো হৃদয়ৱান মানুহৰেই হৃদয়বোৰ কঁপি উঠিব৷ মানৱতাৰ অপমৃত্যু হৈ তথাকথিত ধৰ্মীয় গোড়ামিৰ ৰাজনীতিয়ে যেতিয়াই আগস্থান পায়, তেতিয়াই আচলতে এনেবোৰ ঘটনা ঘটিবলৈ ধৰে৷ নিজৰ সস্তীয়া ৰাজনীতি প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ গৈ দুৰ্বল, নিৰীহজনৰ ওপৰত শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰি বলৱান আৰু ক্ষমতাৱানসকলে যেতিয়া অট্টহাস্য কৰি উঠে, তেতিয়াই সমাজত বিৰাজ কৰে চূড়ান্ত বিশৃংখলতাই৷ যিখিনি মানুহক আজি উচ্ছেদ কৰা হৈছে, সেইখিনি মানুহেও অতি আশাৰে গণতন্ত্ৰ ৰক্ষাৰ বাবে ভোট দিয়ে আৰু এখন নতুন চৰকাৰ হ’লে তেওঁলোকৰ দীৰ্ঘদিনীয়া খাদ্য, বস্ত্ৰ, বাসস্থানৰ সমস্যাবোৰ সমাধান হোৱাৰ আশা কৰে৷ চৰকাৰ এখন গঠন হোৱাৰ পাছত সেই চৰকাৰখনে জনকল্যাণকামী কামতহে গুৰুত্ব দিব লাগে, তাৰ বিপৰীতে যদি আশ্ৰয়স্থলবোৰেই ভাঙি পেলোৱা হয়, তেতিয়া সেইবোৰ মানুহৰ অৱস্থা কি হয় সেয়া ভুক্তভোগীয়েহে বুজি পায়৷ চৰকাৰে বিধানসভাত তথ্য দিছে যে তেওঁলোকৰ চৰকাৰৰ দিনত কিমান মানুহক উচ্ছেদ কৰা হৈছে, কিন্তু চৰকাৰ এখনৰ বাবে এইটোহে প্ৰয়োজন আছিল যে তেওঁলোকৰ দিনত কিমান মানুহক সংস্থাপন দিয়া হ’ল বা কিমান গৃহহীন মানুহক ঘৰ দিয়া হ’ল, কিমান ভূমিহীনক ভূমি দিয়া হ’ল– তাৰ তথ্য দিয়াৰ৷ কিন্তু স্বাধীনতাৰ অমৃত কাল পতা চৰকাৰখনে যেতিয়া বেদখলকাৰী বুলি কোনো লোকক উচ্ছেদ কৰে, তেতিয়া হ’লে চৰকাৰখনে সেই মানুহখিনিক অকণমান ভূমি দি সংস্থাপিত কৰিব নোৱৰাৰ অপৰাধত অপৰাধী হ’ব নালাগেনে? যি মাজুলীক লৈ বিশ্বৰ ঐতিহ্যৰ সপোন দেখে চৰকাৰে, সেইখন মাজুলীতেই আজিও সহস্ৰাধিক পৰিয়াল মথাউৰিত বাস কৰি আছে৷ দৈয়াং-টেঙানীৰ পৰা ৰাঙলী বনাঞ্চললৈকে হাজাৰ হাজাৰ খিলঞ্জীয়াই এতিয়াও চৰকাৰী ভূমিতেই বাস কৰি থাকিব লগা হৈছে৷ এনেদৰে ভূমিহীন মানুহৰ সংখ্যা প্ৰতিখন জিলাতেই দৈনিক বৃদ্ধি পাইছে, এইবোৰ ক্ষেত্ৰত চৰকাৰে সঠিক পদক্ষেপ নলৈ কেৱল উচ্ছেদৰ ৰাজনীতি কৰিলেই সমস্যাৰ সমাধান নহয়৷ আজি একাংশ মুছলমানক তথাকথিত হিন্দুত্ববাদৰ নামত সত্ৰ উদ্ধাৰ কৰিবলৈ গৈ চৰকাৰে যি অমানৱীয় উচ্ছেদ চলাইছে, তাৰ পৰিৱৰ্তে সেইখিনি মানুহৰ নাগৰিকত্ব পৰীক্ষা কৰি যদি বিদেশী তেন্তে সীমা পাৰ কৰাই দিয়া, আৰু যদি স্বদেশী তেন্তে মাটি-ভেটি দি সংস্থাপিত কৰাৰ দায়িত্ব কিয় গ্ৰহণ নকৰে৷ কেৱল সস্তীয়া ৰাজনীতি কৰি এই পুহ মহীয়া ঠেঁটুৱৈ ধৰা ঠাণ্ডাত কণ কণ শিশুসকলকো ৰাজপথলৈ ঠেলি দিয়াৰ দায়িত্ব কোনে গ্ৰহণ কৰিব? জানিব পৰা মতে, এই বিজেপি চৰকাৰৰেই সৰ্বানন্দ সোণোৱালৰ দিনত দিয়া চৰকাৰী ঘৰো হিমন্ত বিশ্ব চৰকাৰে ভাঙি চূড়মাৰ কৰি দিয়া ঘটনা নি(য়কৈ সমৰ্থনযোগ্য হ’ব নোৱাৰে৷ যিকোনো মানুহেই জন্মৰ লগে লগে কেইটামান অন্ন, অকণমান বস্ত্ৰ আৰু এটা ঘৰ পোৱাৰ  অধিকাৰ লৈ আহে৷ সেই অধিকাৰৰ পৰা বঞ্চিত কৰাৰ অৰ্থ হ’ব চূড়ান্ত অমানৱীয়তা৷ এইখিনিতেই প্ৰাক্তন প্ৰধানমন্ত্ৰী তথা বৰ্তমান চৰকাৰখনৰ গুৰু অটল বিহাৰী বাজপেয়ীৰ এটা বক্তব্য উল্লেখ কৰিব পাৰি৷ সেয়া হৈছে,! চৰকাৰে ৰাজধৰ্ম পালন কৰিব লাগে– এইষাৰ কথা গোধ্‌ৰা কাণ্ড সম্পৰ্কত বাজপেয়ীয়ে নৰেন্দ্ৰ মোদীক কৈছিল৷ আজিও সেই একেষাৰ কথাই ড॰ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মাৰ ক্ষেত্ৰত খাটে৷ কাজিৰঙাৰ সেই ভয়াৱহ উচ্ছেদৰ পৰা আজি বটদ্ৰৱা উচ্ছেদলৈকে বাৰে বাৰে এটা ধৰ্মৰ মানুহক লক্ষ্য কৰি লোৱা চৰকাৰখনে ৰাজধৰ্ম পাহৰি যোৱা যেনেই অনুভৱ হয়৷ সেয়েহে ধৰ্ম, জাতি, ভাষা বা গোষ্ঠী বিবেচনা নকৰি অসমৰ যিসকল স্থায়ী বাসিন্দা সেইসকলৰ বাবে অকণমান ভূমি আৰু এটা ঘৰৰ ব্যৱস্থা কৰাটো চৰকাৰৰ প্ৰাথমিক দায়িত্ব হিচাপে ল’ব লাগে৷