ৰাজনীতি আৰু অৰ্থনৈতিক উন্নয়ন
২০০১ চনত তৰুণ গগৈ অসমৰ মুখ্যমন্ত্ৰী হয়৷ তাৰপাছত একেৰাহে ১৫ বছৰ এই পদত থাকে৷ তৰুণ গগৈয়ে যোৰহাটৰ কিছুসংখ্যক কলেজ শিক্ষক আৰু তৰুণ গগৈৰ অতি বিশ্বাসী এজন বাঙালী ভদ্ৰলোকৰ আহ্বানত কলেজ শিক্ষকৰ চাকৰি প্ৰভিন্চিয়েলাইজড্ কৰিলে৷ যথেষ্ট পৰিৱৰ্তন আহিল অসমৰ সমাজ জীৱন, জনজীৱন আৰু ৰাজনৈতিক জীৱনত৷ অসমৰ পৰা ৰাজ্যসভাৰ সাংসদ হিচাপে নিৰ্বাচিত হৈ কেন্দ্ৰলৈ যোৱা প্ৰধানমন্ত্ৰী মনমোহন সিঙে কিন্তু অসমৰ বাবে একোৱেই নকৰিলে৷ কোনোবা এটা বছৰত বানৰ দুৰ্যোগত অসমে যেতিয়া ভয়ংকৰভাৱে ভুগিবলগীয়া হৈছিল, তেতিয়া অসমলৈ আগবঢ়োৱা ১০০ কোটি টকাৰ বিপৰীতে বিহাৰক দিছিল ১,০০০ কোটি টকা৷ হিন্দী লবীৰ মৰম অসমৰ প্ৰতি যে নিচেই নিম্ন পৰ্যায়ৰ, সেয়া বুজিবলৈ বাকী নাথাকিল৷ কেন্দ্ৰই অন্যায় কৰিলে আমি প্ৰতিকাৰ বিচাৰি উচ্ছ ন্যায়ালয়ৰ ওচৰ চাপিব লাগে৷ আমি কেতিয়াবা আগবাঢ়িছোঁ নেকি এইক্ষেত্ৰত?
এবাৰ ২০০৭-০৮ চনমানত বানপানীৰ বুজ ল’বলৈ অসমলৈ অহা ছোনিয়া গান্ধীয়ে বৰঝাৰ বিমানবন্দৰৰ পৰা গুৱাহাটীৰ পিনে আহি থকা সময়ত কোনোবা এঠাইত নামিবলগীয়া হোৱাত পানীৰ ডোঙা দেখি ভয় খাই উভতি গ’ল এয়াৰপ’ৰ্টলৈ আৰু উৰা মাৰিলে দিল্লীলৈ৷ তেৱেঁই কংগ্ৰেছৰ ভাগ্যবিধাতা৷ পৃথিৱীৰ কোনো দেশতে ভাৰতৰ দৰে পৰিয়ালকেন্দ্ৰিক ৰাজনীতি দেখা নাযায়৷ তৰুণ গগৈয়ে ভালদৰে বুজি উঠিছিল যে ভয়াৱহ নিবনুৱা সমস্যাৰ সমাধান অবিহনে অসমত অৰ্থনৈতিক উন্নতি অসম্ভৱ৷ আশা কৰা হৈছিল প্ৰাইমাৰী স্কুল, হাইস্কুল-কলেজত আৰু বিভিন্ন কাৰ্যালয়ত বহুতো চাকৰি ওলাব, কিন্তু সেয়া যে অসম্ভৱ আছিল, বৰ্তমানো একেই অৱস্থা আৰু ভৱিষ্যতেও সেয়া একেবাৰে অসম্ভৱ, সেয়া ভালদৰে দৃশ্যমান৷ এক অৰ্থত অৰ্থনৈতিক উন্নতি শূন্যৰ পিনে গৈছে৷ অৱশ্যে ইয়াৰ বাবে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰ সম্পূৰ্ণ দায়ী– জৱাহৰলাল নেহৰুৰ পৰা মোদীলৈ৷
সকলো ৰাজনৈতিক নেতা ষ্টেলিন বা লেলিন হ’ব নোৱাৰে৷ তেওঁলোকৰ মতাদৰ্শ কঠোৰ হোৱাৰ লগতে সৰ্বসাধাৰণৰ উন্নতিয়ে তেওঁলোকৰ জীৱনৰ উদ্দেশ্য আছিল৷ কৃষিৰ উন্নতি, কৃষকৰ উন্নতি আৰু শিল্পৰ উন্নতিক তেওঁলোকে একেডাল ডোলেৰে বান্ধিব পাৰিছিল৷ তেওঁলোকৰ প্ৰশাসনত দুৰ্নীতি আছিল শূন্যৰ তলত৷ অসমত বানৰ সময়ত ৰাইজে পানীক আশ্ৰয় কৰি থাকিব লাগে৷ মথাউৰিত বছৰৰ পাছত বছৰ ধৰি থাকিবলগীয়া হৈছে৷ এই আটাইবোৰ দুখীয়া মানুহক কেন্দ্ৰ কৰি আমি বুজি উঠিছোঁ যে প্ৰায় ডেৰ কোটি অসমৰ মানুহৰ অৰ্থনৈতিক অৱস্থা অতি শোচনীয়৷ ছাত্ৰ সন্থাৰ ছাত্ৰ নেতাসকলে আৰু আটাইবোৰ ৰাজনৈতিক দলৰ লোকে একলগ হৈ যুঁজখন দিবলৈ প্ৰস্তুত নহ’লে অসম ধবংস হ’ব৷
১৯৫৬-৫৭ চনমানত যেতিয়া ৰাছিয়াৰ প্ৰিমিয়াৰ ক্ৰুশভ লণ্ডনলৈ গৈছিল, তাত তেওঁ কুইন এলিজাবেথক লগ পাইছিল৷ কুইন এলিজাবেথক সকলোৱে আদৰে বিশ্বৰ এগৰাকী শ্ৰেষ্ঠ নাৰী হিচাপে৷ ক্ৰুশভে ক’লে– মই কুইনক লগ পাই সৌজন্যমূলক আচৰণেৰে কথা পাতিলোঁ৷ কুইনৰ দৰে কাপোৰ পিন্ধা মহিলা হাজাৰগৰাকীক দেখিবলৈ পোৱা যায় মস্কোৰ গৰ্কী পাৰ্কত৷ এই ভ্ৰমণত ৰুছ চৰকাৰ সন্তুষ্ট নহ’ল বিশেষ কাৰণত৷ তৰুণ গগৈৰ দীৰ্ঘ শাসনকালত কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰে সামান্যভাৱেও গুৰুত্ব প্ৰদান নকৰাৰ বাবে অসমত অৰ্থনৈতিক দিশত বিশেষ উন্নতি দেখা নগ’ল৷ ছোনিয়া গান্ধীয়ে ভাৰতবাসীক কি দিলে? ৰাজীৱ গান্ধীয়ে প্ৰধানমন্ত্ৰী নেহৰুৰ বিশেষ আশীৰ্বাদপুষ্ট সমাজবাদী আদৰ্শৰ সমাজখনককবৰ দিয়ালে৷
নিঃসন্দেহে স্বাধীনতাৰ দিনৰে পৰা এতিয়ালৈকে দেখিবলৈ পোৱা মুখ্যমন্ত্ৰীসকলৰ ভিতৰত অসমত শৰৎ চন্দ্ৰ সিংহৰ ব্যক্তিত্ব সকলোৰে ওপৰত৷ সাধাৰণ মানুহৰ দৰে জীৱন-যাপন কৰি, মহাত্মা গান্ধীৰ অহিংস নীতিক বাস্তৱ ৰূপ দিয়াৰ সংযোজনাত শৰৎ চন্দ্ৰ সিংহ দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ আছিল৷ আপোচবিহীনভাৱে কেন্দ্ৰীয় চৰকাৰক ইতিকিং কৰি অসমৰ অৰ্থনৈতিক উন্নতি অনাৰ চেষ্টা কৰিছিল৷
অসমৰ সৰ্বাংগীণ উন্নতিৰ বাবে আমাক লাগিব বিভিন্ন ঠাইত ছ’লাৰ প্লেণ্ট গঢ়ি তোলাৰ প্ৰয়াস৷ মিনি হাইডেলৰ ক্ষেত্ৰত সঠিক ৰূপত আগবাঢ়িব লাগিব৷ তাহানিতে ১৯৮০-৯০ চনত কলকাতাৰ বিখ্যাত বাতৰি কাকতবোৰত লিপিবদ্ধ হৈছিল তেহৰি ডামৰ বিধবংসী ৰূপৰ বিশেষ বৰ্ণনা৷ দিল্লীৰ পৰা প্ৰায় ১৫০ কিলোমিটাৰৰ ভিতৰত আছে নাৰোৰা এট’মিক পাৱাৰ প্লেণ্ট৷ বিশেষ কাৰণত যদি তেহৰি ডাম ধবংস হয়, তেন্তে নিমিষতে পানীৰ প্ৰচণ্ড গতিয়ে গাংগেয় উপত্যকাত প্ৰলয় আনিব৷ উত্তৰ-পূবৰ ভৱিষ্যৎ বুলি একোৱেই নাথাকিব৷ এই বাতৰি যুগুৱাইছিল কলকাতাৰ সাংবাদিকসকলে৷ গতিকে পছন্দ হ’ব লাগিছিল বৃহৎ হাইড্ৰ’ বিজুলী শক্তি গ্ৰহণ কৰাটো ঠিক হ’ব নে নহ’ব? গতিকে সময় থাকোঁতেই আছু আৰু বিভিন্ন ৰাজনৈতিক দলৰ নেতাসকলে ভ্ৰষ্টাচাৰ আৰু দুৰ্নীতিক বিদায় দি বৈপ্লৱিক গতিত সেউজ বিপ্লৱ আৰু দুগ্ধ বিপ্লৱক আদৰিব লাগে৷ ঠাণ্ডা ঘৰ বা ছায়েণ্টিফিক ৱেৰ হাউছ লাগিবই৷ শীতৰ সময়ৰ বহুমুখী সময়খিনি ৰাজনৈতিক বাতাৱৰণৰ তিক্ততাত শেষ কৰিব নালাগে৷
ফোনঃ ৯৪৩৫৫-২৮৪৮০