আকৌ এবাৰ বৰ্ষপূৰ্তি
ৰাজনীতি বিজ্ঞানৰ ছাত্ৰসকলে নিশ্চয়কৈ গম পাব গণতান্ত্ৰিকভাৱে নিৰ্বাচিত এখন চৰকাৰে কেতিয়াৰ পৰা জাকজমকতাৰে বৰ্ষপূৰ্তি পাতিবলৈ ল’লে; ৰাজনীতিৰ সামান্য খবৰ ৰখাসকলে নিশ্চয়কৈ গম পাব চৰকাৰে জনগণৰ উন্নয়ন-প্ৰগতি-সমৃদ্ধি তথা কল্যাণৰ বাবে কাম কৰাৰ শপত লোৱাৰ পাছত এখন সামান্য আঁচনি ঘোষণা কৰিবলৈও ডাঙৰ সমাৰোহ পতাৰ পৰম্পৰা কেতিয়াৰ পৰা আৰম্ভ হ’ল৷ কেতিয়াৰ পৰা নিযুক্তি মেলা পতাৰ পৰম্পৰা আৰম্ভ হ’ল? কাৰণ আজি কিছু বছৰৰ আগলৈকে নিযুক্তি পোৱা প্ৰাৰ্থীৰ ঘৰলৈ নিযুক্তি-পত্ৰ ডাকযোগে অহাৰহে নিয়ম আছিল৷ আচলতে চৰকাৰ এখনৰ কাম কি বুলি যদি প্ৰশ্ন কৰা হয়, তেতিয়া হ’লে নিশ্চয়কৈ জনকল্যাণেই হৈছে মুখ্য বিষয়৷ এটা নিৰ্দিষ্ট ভূ-খণ্ডৰ ভিতৰত বাস কৰা জনগণৰ শিক্ষা, স্বাস্থ্য, খোৱাপানী, বিদ্য়ুৎ , যোগাযোগ আদিৰ সু-বন্দৱস্তৰ লগতে বান, খহনীয়া, নিৱনুৱা সমস্যা, বিদেশী সমস্যা, কৃষকৰ সমস্যা, মহিলাৰ সমস্যা, নিৰাপত্তা আদি বিষয় সমাধান কৰাৰ বাবে সুনিৰ্দিষ্ট নীতি নিৰ্ধাৰণ কৰা চৰকাৰ এখনৰ দায়িত্ব৷ ইয়াৰ বাবে চৰকাৰ এখনত বিভিন্ন বিভাগ থাকে আৰু সেই সেই বিভাগ পৰিচালনা কৰিবলৈ একোজন মন্ত্ৰীক দায়িত্ব দিয়া হয়৷ মন্ত্ৰীৰ অধীনত থাকে অসংখ্য বিষয়া-কৰ্মচাৰী৷ বিভাগবোৰ পৰিচালনা কৰিবলৈ প্ৰতিবছৰে বাজেটৰ বৃহৎ ধন আৱণ্টন দিয়া হয়৷ পৰাধীন ভাৰতৰ কথা বাদেই দিলোঁ, স্বাধীনতাৰ বিগত অমৃত কালত এইবোৰ ক্ষেত্ৰত কি কাম হ’ল বুলি প্ৰশ্ন কৰা যায়, তেন্তে নিশ্চিতভাৱে শিক্ষানুষ্ঠানৰ সংখ্যা বাঢ়িল৷ শিক্ষাৰ বিভিন্ন দিশত যথেষ্ট কাম হৈছে, কিন্তু ১৯৮৮ চনৰ নতুন ৰাষ্ট্ৰীয় শিক্ষা নীতি প্ৰৱৰ্তন হোৱাৰ পৰা যেন দেশৰ শিক্ষাখণ্ডটোৱে ওভতনি যাত্ৰ আৰম্ভ কৰিলে৷ শিক্ষাক ব্যক্তিগত খণ্ডৰ হাতত এৰি দিয়াৰ পাছত শিক্ষাৰ অধিকাৰ দুখীয়া-দৰিদ্ৰ শিশুৰ বাবে শিক্ষা এক দুৰ্লভ বিষয় হৈ পৰিল৷ অসমৰ ক্ষেত্ৰতে যদি চোৱা যায়, তেন্তে শিক্ষাখণ্ডৰ পুতৌজনক অৱস্থাটো স্পষ্ট হৈ পৰে৷ বিশেষকৈ প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ৰ পাঁচটাকৈ শ্ৰেণী এজন বা দুজন শিক্ষকে পৰিচালনা কৰিব লগা হোৱাত সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীকে সমানে শিক্ষা দিয়াটো কেতিয়াও সম্ভৱ নহয়৷ আনহাতে, অসমীয়া, গণিত, ইংৰাজী, বিজ্ঞান প্ৰতিটো বিষয়ৰে শিক্ষক নোহোৱাৰ বাবে বিদ্যালয়ৰ শিক্ষা এক আনুষ্ঠানিকতা মাত্ৰ হৈ পৰে৷ সেইদৰে শিক্ষক কম হোৱাৰ বাবেই ছাত্ৰ-ছাত্ৰীক এটা হলঘৰত বহুৱাই শিক্ষা দিব লগা হোৱাৰ বাবে শিক্ষাৰ এক উপযুক্ত পৰিৱেশৰ পৰা প্ৰধানতঃ গ্ৰামাঞ্চলৰ শিশুসকল বঞ্চিত হৈ থাকিব লগা হৈছে৷ সেইদৰে অসমৰ স্বাস্থ্যখণ্ডৰ যি পুতৌজনক অৱস্থা, সেয়া বহলাই কোৱাৰ প্ৰয়োজন নাই৷ অসমৰ পৰা এতিয়া সাধাৰণ বিষ বা গেছৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাবলৈও সক্ষমসকল সুদূৰ দিল্লী, চেন্নাই বা মুম্বাইলৈ ঢাপলি মেলিব লগা হয় আৰু যি অক্ষম সেইসকলে কেলঢোপ কেলঢোপকৈ হয় মৃত্যুক আঁকোৱালি লয়, নহয় বেজ-বৈদ্যৰ শৰণাপন্ন হয়৷ জীয়া মাছ খুৱাই হাপানীৰ চিকিৎসা কৰে, নতুবা জাৰি-ফুঁকি আত্মাৰ সদ্গতি কামনা কৰে৷ আন ক্ষেত্ৰসমূহতো ৰাইজে অমৃত কালৰ সোৱাদ পোৱা বুলি ক’ব নোৱাৰি৷ যি সময়ত নাগৰিকে পথৰ দুৰৱস্থাৰ বাবে জীয়াতু ভুগিছে, সেই সময়ত কিন্তু জনতাৰ কৰৰ ধন আৰু জনতাক লাখ কোটি টকা ধাৰত পেলাই পোৱা ধনেৰে ৰাজ্যৰ মুখ্যমন্ত্ৰীজনে যেতিয়া বিয়া খাবলৈও আকাশীযানেৰে যাত্ৰা কৰে, তেতিয়া কিন্তু বহু দৰিদ্ৰই সমস্যাত জৰ্জৰিত হৈ হাহাকাৰ কৰিব লগা হয়৷ বৰ্তমানৰ মুখ্যমন্ত্ৰীজনে অসমক ভাৰতৰ পাঁচখন শ্ৰেষ্ঠ ৰাজ্যৰ ভিতৰত স্থান দিয়াৰ বাবে প্ৰতিশ্ৰুতি দি শাসনত বহিছিল৷ কিন্তু যিবোৰ বিষয়ত গুণগত মান উন্নতি কৰিলে অসমৰ স্থান ওপৰলৈ গলহেঁতেন, সেই শিক্ষা, স্বাস্থ্য, খোৱাপানী, বিদ্য়ুৎ আদি বিষয় দৈনিক নিম্নগামীহে হোৱা দেখিবলৈ পোৱা গৈছে৷
দ্বিতীয় বৰ্ষপূৰ্তি উপলক্ষে ড॰ হিমন্ত বিশ্ব শৰ্মা চৰকাৰে দৰিদ্ৰ জনসাধাৰণৰ কাৰণে যি আয়ুষ্মান অসম নামৰ চিকিৎসাৰ কাৰ্ডৰ আঁচনি ৰূপায়ণ কৰিছে, এয়া যে ৰাজ্যৰ জনসাধাৰণৰ বাবে চূড়ান্ত ভেঙুচালি, সেই কথা স্পষ্ট৷ বৰ্তমান অসমত গণিব নোৱৰাকৈ চিকিৎসা মহাবিদ্যালয় প্ৰতিষ্ঠা হৈছে৷ কিন্তু সেই সেই চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়সমূহত প্ৰয়োজনীয় চিকিৎসক আছেনে? প্ৰয়োজনীয় চিকিৎসা সামগ্ৰী আছেনে? ৰোগীৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় দৰৱ পোৱা যায়নে? যদি অসমৰ চিকিৎসা মহাবিদ্যালয়কেইখনতে উন্নত চিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা কৰি তাতেই বিনামূলীয়া চিকিৎসাৰ ব্যৱস্থা কৰিলেহেঁতেন, তেতিয়া আয়ুষ্মান কাৰ্ডৰ কিবা প্ৰয়োজন আছিলনে? অৰ্থাৎ এয়া যে ভোটাৰক প্ৰলোভিত কৰা ভুৱা কাম, সেই কথা চৰকাৰৰ কামেই প্ৰমাণ কৰিছে৷ যিখন চৰকাৰে এবছৰত এক লাখ চাকৰি দিম বুলি কৈও দুটা বছৰতো সেয়া সম্পূৰ্ণ কৰিব নোৱাৰিলে, আৰু একোজন ব্যক্তিকে ৪-৫টা পদত নিৰ্বাচন কৰি যি তীব্ৰ প্ৰচাৰ কৰিছে, সেয়া এখন সফল চৰকাৰৰ কাম হ’ব নোৱাৰে৷ অসমৰ জনতাই বাৰে বাৰে প্ৰতাৰণাৰ সন্মুখীন হৈ আহিছে৷